Επισκεφθήκαμε το νέο κομμωτήριο του Νικόλα Βιλλιώτη και μπήκαμε για λίγο στον κόσμο του (και στο μυαλό του)

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Τέσσερα χρόνια είπα ότι τον γνωρίζω ε; Ε, τέσσερα είναι και τα χρόνια που όλο λέγαμε και ξαναλέγαμε πως θα του πάρω συνέντευξη και ως δια μαγείας κατάφερνε και μου ξέφευγε. Ο Νικόλας δεν αγαπά το φωτογραφικό φακό, ντρέπεται πολύ και γενικά αποφεύγει να μιλά για τον εαυτό του. Με μία απλή αναζήτηση στο ίντερνετ θα καταλάβεις πως υπάρχουν μόνο άρθρα που έχουν να κάνουν με τη δουλειά του (ποια βαφή και τι νούμερο χρησιμοποίησε για να πετύχει τα μαλλιά της τάδε celebrity, πώς πετυχαίνεται το ombré, ποια τα μυστικά του balayage κλπ). Μου έκανε τρομερή εντύπωση που δεν βρήκα ούτε μία συνέντευξή του. Είναι τόσο ενδιαφέρον άτομο που πραγματικά έχει σημασία να ακούσεις τις απόψεις του και να καταλάβεις πώς κινείται και αντιμετωπίζει τον κόσμο του. Τον δικό του προσωπικό κόσμο που, ναι, είναι λιγάκι διαφορετικός από των περισσοτέρων.

Η αρχή, τα περιοδικά, η τηλεόραση και η πορεία μέχρι το σήμερα

«Πήγα εκκλησιαστικό λύκειο και βρέθηκα μετά να δουλεύω σε ένα κομμωτήριο, κάθε Σάββατο. Ήμουν το παιδάκι που σκούπιζε, καθάριζε και να σου πω την αλήθεια αυτή ήταν η καλύτερή μου εποχή.  Εκεί ένιωσα όπως ακριβώς νιώθει ένα παιδί όταν γεννιέται. Ένιωσα να παίρνω την πρώτη ανάσα. Αυτό το συναίσθημα ήταν ό,τι πιο ωραίο έχω βιώσει. Εκείνη την περίοδο, λοιπόν, άρχιζα να έχω την πρώτη επαφή με τα μαλλιά και για εμένα όλο αυτό ήταν σπουδαίο. Όταν γεννιέται ένα παιδί, τότε αρχίζει να αισθάνεται πως οι πρώτες ανάσες του είναι σημαντικές για να επιβιώσει. Αυτό ένιωσα κι εγώ. Το πρώτο κομμωτήριο που εργάστηκα ήταν στη Σαλαμίνα. Είμαι από τη Σαλαμίνα κι εκεί μεγάλωσα. Ένας φίλος μου μου πρότεινε να πάω να βοηθήσω στο κομμωτήριο κι έτσι ξεκίνησαν όλα».  

 

«Από τους πρώτους μήνες αντιλήφθηκα πόσο πολύ μου αρέσει αυτή η δουλειά. Καταλάβαινα την υπόστασή μου μέσα στο χώρο και μάθαινα στην ουσία τι σημαίνουν τα μαλλιά και πώς πρέπει να στέκομαι μέσα στο χώρο. Μετά άρχιζε όλο αυτό σιγά σιγά να μου αρέσει όλο και περισσότερο και έχω καταλήξει πια μόνο να δουλεύω. Ο μόνος τρόπος σκέψης που έχω πια είναι τα μαλλιά. Με τα χρόνια άρχιζα να τα βλέπω κι από διαφορετική θέση. Τα μαλλιά μας είναι ένας ζωντανός οργανισμός ο οποίος ζει κανονικά μαζί μας κι αυτό πρέπει όλοι μας να το έχουμε κατά νου.

Σίγουρα στην αρχή ως επαγγελματίας μαθαίνεις τους κανόνες που πρέπει να ακολουθείς, τη χρωματολογία, τη χρωματομετρία. Πλέον όμως διαβάζω τους κανόνες για να μπορώ να τους αναιρώ. Αυτό είναι το γοητευτικότερο κομμάτι για εμένα. Πολλές φορές οι κομμωτές παραπονιόμαστε πως δεν είναι δημιουργική η μέρα μας. Ειλικρινά εμένα κάθε μέρα είναι δημιουργική. Το οξύμωρο στην περίπτωσή μου είναι ότι η επαναληπτικότητα σε ένα άτομο είναι αυτή που με κάνει δημιουργικό, για τον εξής και μοναδικό λόγο: τα μαλλιά αλλάζουν διαρκώς. Αποκτάς, λοιπόν, ενδιαφέρον κάθε φορά που συναντάς τα μαλλιά του ίδιου ατόμου. Δεν θα πω ποτέ «οκ το έκανα, πέτυχα το χρώμα, αυτό ήταν». Ακόμη κι όταν αλλάζει η φορά των φυτρών αυτό παίζει ρόλο για εμάς τους κομμωτές, στον τρόπο π.χ που θα κάνουμε τα highlights. Όλα αλλάζουν διαρκώς. Κι εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε και η αισθητική μας μαζί».

Αισθάνομαι εργάτης. Δεν αισθάνομαι ότι κάνω κάτι σπουδαίο. Κάθε μέρα πρέπει να αποδεικνύω πράγματα και κάθε μέρα να μαθαίνω και κάτι καινούργιο.

 

«Δούλεψα σε κομμωτήρια, δούλεψα ως τεχνικός μέσα σε εταιρεία με βαφές, που σημαίνει ότι μάθαινα πρώτος τις πληροφορίες για τις τεχνικές, τα χρωματολόγια και τις μετέφερα εγώ μετέπειτα στους υπόλοιπους κομμωτές. Επέστρεψα μετά πάλι στα κομμωτήρια και έπειτα μπήκα στον κόσμο της μόδας και των περιοδικών. Αυτό συνέβη τελείως τυχαία. Ο φίλος μου και make up artist, Παντελής Τουτουντζής, βρισκόταν σε μια φωτογράφιση και επειδή ο κομμωτής που είχαν κλείσει τελικά δεν μπόρεσε να πάει, μου πρότεινε εμένα να αναλάβω το project. Πήγα και τόσο απλά μπήκα στο μαγικό χώρο της μόδας. Tο πρακτορείο D-tales ήταν το πρώτο που ζήτησε να με δει. Έτσι ξεκίνησα».    

«Θυμάμαι το πρώτο μου editorial μόδας ήταν στο Votre Beauté, με τον Νικόλα Γεωργίου και την συγκλονιστική φωτογράφο Κατερίνα Τσατσάνη. Θυμάμαι πως είχε να κάνει με τάσεις και έπρεπε διαρκώς να αλλάζω μαλλιά. Από εκεί και πέρα ακολούθησαν πάρα πολλά editorials και μελέτη. Ευτυχώς βρέθηκα δίπλα σε πολύ σωστούς ανθρώπους που με βοήθησαν πολύ να εξελιχθώ, όπως είναι ο Μιχάλης Πάντος, από τους οποίους λαμβάνω μέχρι και σήμερα γνώση. Με έμαθαν να λειτουργώ στα μαλλιά όχι από κομμωτηριακή θέση αλλά να αντιλαμβάνομαι τις ανάγκες τους ανάλογα με το editorial. Οι φωτογραφίσεις αυτές ήταν πολύ μεγάλο σχολείο για εμένα. Έπειτα μπήκα στο 10 AM που βρίσκομαι μέχρι και σήμερα, όπου εκεί έκανα πολύ καλές δουλειές με σπουδαίους φωτογράφους, όπως ο Θανάσης Κρίκης και ο Γιώργος Κατσανάκης και εκπαιδεύτηκα πλάι σε αυτούς τους ανθρώπους. Τα περιοδικά και η τηλεόραση αποτέλεσαν για εμένα το μεγαλύτερο σχολείο. Το ότι βρέθηκα να εργάζομαι σε  εταιρίες το οφείλω στον Φρέντυ Καλομπράτσο, ο οποίος και με πρότεινε τότε στην πρώτη εταιρεία που δούλεψα ως ambassador. Οφείλω πολλά σε πολλούς ανθρώπους. Μου έδωσαν την ευκαιρία και θέλω να είμαι συνεπής απέναντί τους και να τους βγάζω ασπροπρόσωπους».  

 

«Δούλεψα και στην τηλεόραση όπου εκεί οι χρόνοι είναι πολύ διαφορετικοί και γρήγοροι. Εκπαιδεύτηκα και σε αυτό. Βρέθηκα να δουλεύω και στα μπουζούκια. Δούλεψα πολλά χρόνια στο πλευρό της Έλλης Κοκκίνου. Το να πρέπει να αλλάξεις χτένισμα σε 10 λεπτά για να βγει απευθείας στο stage δεν είναι εύκολο πράγμα. Τα θεωρώ, λοιπόν, όλα ένα μεγάλο σχολείο. Όλα σου προσφέρουν πείρα και διαμορφώνουν την αισθητική σου. Μαθαίνεις διαφορετικά πράγματα».

Το μότο μου στη ζωή είναι πως θέλω να είμαι καλύτερος μαθητής κάθε μέρα που περνά.

«Το μεγαλύτερό μου κατόρθωμα (αν μπορώ να το αποκαλέσω έτσι) είναι ότι μπόρεσα και στάθηκα δίπλα σε σπουδαίους φωτογράφους και ανθρώπους που θεωρώ ιερά τέρατα στη μόδα, όπως ο Νικόλας Γεωργίου, ο Μιχάλης Πάντος, η Ντάντα Ιωαννίδου και έκανα καλά τη δουλειά μου, πάντα με πολύ ωραίο συναίσθημα. Είναι επίσης σημαντικό για εμένα ότι συνεργάστηκα με εξαιρετικούς Έλληνες σχεδιαστές όπως είναι οι Deux Hommes, ο Γιώργος Ελευθεριάδης, ο Βρεττός Βρεττάκος, ο Στέλιος Κουδουνάρης, ο Σωτήρης Γεωργίου. Ωραίοι άνθρωποι, με γνώσεις και αξίες που στις δύσκολες εποχές που ζούμε παράγουν μόδα. Ελληνική μόδα.

«Φυσικά πιστεύω πολύ και στην αξία και τη σημαντικότητα των συνεργατών μου. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα παιδιά που δουλεύουν κάθε μέρα μαζί μου, δε θα υπήρχα ούτε εγώ. Πέραν από τη δική μου προσωπική δουλειά, εκείνοι κρατούν ό,τι έχω δημιουργήσει και με βοηθούν να πάμε παρακάτω. Πρέπει να σέβεσαι τους συνεργάτες σου γιατί διαφορετικά δεν υπάρχεις. Τελείωσαν οι εποχές που οι μονάδες μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα».

Στο κομμωτήριο οι stars είναι οι πελάτισσές μου κι όχι εγώ. Εγώ πρέπει απλά να δημιουργήσω μία εικόνα. Καλούμαι να περάσω την αισθητική μου και το συναίσθημά μου. Oι stars για εμένα είναι αυτοί που κάθονται στην καρέκλα.

«Είναι πολύ σημαντικό σε αυτή τη δουλειά να αντιλαμβάνεσαι αμέσως το αισθητικό κομμάτι κάθε ανθρώπου που θα φροντίσεις. Με ποιους συναναστρέφεται, τι δουλειά κάνει, πώς αντιλαμβάνεται τα χρώματα. Θα πρέπει να αφιερώνεις χρόνο για συζήτηση. Την αποτυχία πώς την αντιμετωπίζω; Πολύ απλά τους λέω να κάτσουν κάτω και να διορθώσουμε ό,τι δεν τους αρέσει αμέσως. Όταν έχω κάνει κάτι λάθος θα το πω. Δε θα το κρύψω. Τους ζητάω να διορθώσω ό,τι προκύπτει σαν το παιδάκι που θέλει να ζητήσει συγγνώμη. Ο τρόπος που προσεγγίζεις τους ανθρώπους είναι το πιο σημαντικό μέρος της δουλειάς. Θα πρέπει να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις ένα περιβάλλον ασφάλειας».

 

Η πρώτη επιχειρηματική κίνηση – Το νέο κομμωτήριο

«Ξεκίνησε δειλά όλο αυτό, γιατί πραγματικά δεν είχα ιδέα τι σημαίνει να έχεις τη δική σου επιχείρηση. Δεν είχα ποτέ την τόλμη να κάνω κάτι αποκλειστικά δικό μου. Ίσως τελικά η προτροπή του κόσμου, όλα αυτά τα χρόνια, με βοήθησε στο να το πάρω επιτέλους απόφαση. Υπήρχε η δική μου εσωτερική ανάγκη αλλά νομίζω πως το πουσάρισμα το πήρα από τον κόσμο που φροντίζω. Κι έλεγα μέσα μου «για να μου το λένε κάτι θα ξέρουν». Οι γυναίκες άλλωστε πάντα ξέρουν. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως εμπιστεύομαι κυρίως την κρίση και τις απόψεις των γυναικών».

Ήθελα ο χώρος να μην προσδίδει πολυτέλεια, γιατί πιστεύω ότι πολυτέλεια είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι.

«Είναι ένας εικαστικός χώρος στον οποίο έχω βάλει μέσα έργα τέχνης και παίζει κλασική μουσική. Προσπαθώ να περάσω ένα μήνυμα: ότι η ομορφιά θέλει ηρεμία και δε χρειάζεται πάντα να είναι ένα πάρτι γεμάτο φωνές και πανικό. Οι πληροφορίες μπορούν να περαστούν και ήσυχα και πραγματικά αυτή η ηρεμία μας βοηθά όλους να κάνουμε καλύτερα τη δουλειά μας. Πάντα ήθελα στο χώρο που εργάζομαι να ακούω τη μουσική που ακούω και στο σπίτι μου και τώρα το πέτυχα. Έτσι καταφέρνω να είμαι ήρεμος όσο δουλεύω, πράγμα πολύ βασικό για εμένα. Όταν μπαίνει ο πελάτης στο χώρο σου πρέπει να έχεις την ηρεμία να μιλήσεις μαζί του, να τον συναναστραφείς, να καταλάβεις πώς ήταν η μέρα του, τι σκέφτεται, τι ζητά, γιατί μπορεί να θέλει έτσι τα μαλλιά του. Όλα αυτά απαιτούν ηρεμία».

«Μόνος μου επέλεξα τα έργα τέχνης που έχω στο κομμωτήριο. Πηγή έμπνευσής μου αποτέλεσαν μερικές φωτογραφίες που είδα από το σπίτι του Rick Owens, στο Παρίσι. Δε μου άρεσε ποτέ η πολυτέλεια και ό,τι γυαλίζει πολύ. Η Εύα Νάθενα, η σπουδαία σκηνογράφος με βοήθησε να βρω αυτόν το χώρο. Το ότι υπάρχει αυτό το μαγαζί το οφείλω σε εκείνη».

Οι πηγές έμπνευσης

«Η αισθητική για εμένα είναι το παν και φυσικά δεν έχει να κάνει μόνο με τα μαλλιά. Έχει να κάνει με οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου. Από την αρχιτεκτονική και τη ζωγραφική, μέχρι οποιαδήποτε άλλη τέχνη υπάρχει και εξελίσσεται. Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να παρακολουθείς για να είσαι σωστός επαγγελματίας κομμωτής. Δεν έχει να κάνει μόνο με τα σεμινάρια που παρακολουθείς, γιατί όπως συνηθίζω να λέω: «την τεχνική μπορείς να την αγοράσεις, το συναίσθημα δεν μπορείς να το αγοράσεις πουθενά». Φυσικά και έχει τεράστια σημασία να είσαι τεχνικά καταρτισμένος, όμως εκεί χρειάζεται να κάνεις και την ανατροπή. Θα πρέπει κατ’εμέ να παρακολουθείς κάθε μορφή τέχνης για να πας ένα βήμα παραπέρα».

«Με βοηθά πάρα πολύ να μελετώ ζωγράφους. Με χαλαρώνει τρομερά. Αυτήν την περίοδο, για παράδειγμα, μελετώ τον Καραβάτζο. Είναι ένας Ιταλός ζωγράφος με έργα γεμάτα φως. Το χρώμα ούτως ή άλλως είναι φως. Ζούμε σε μία χώρα που έχει πολύ φως, που οι γυναίκες έχουν εξελιχθεί αισθητικά και αντιλαμβάνονται τα πάντα. Ο κόσμος πια είναι πολύ ενημερωμένος και οφείλεις κι εσύ να είσαι πολύ περισσότερο και να τους βοηθάς να πάνε ακόμα παραπέρα».       

Το πιο σπουδαίο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου είναι τα λάθη μου, τα οποία τα κάνω τέλεια. Έχω κάνει πολλές λάθος επιλογές, αλλά αυτές εν τέλει με έφεραν εδώ.

«Ψάχνω αρκετά στο Instagram, αλλά η αλήθεια είναι πως δίνω περισσότερη βάση σε λογαριασμούς με εικαστικό περιεχόμενο. Μου αρέσουν όσοι έχουν να κάνουν με την αρχιτεκτονική και τη ζωγραφική και ό,τι έχει να κάνει με το χρώμα. Πηγή έμπνευσης αποτελεί το οτιδήποτε γύρω μου, από το χρώμα στα μαλλιά μίας γυναίκας που θα συναντήσω στο δρόμο, μέχρι ένα έργο του Ρώσου ζωγράφου Slava Fokk που παρακολουθώ τελευταία, ο οποίος συνδυάζει ιμπρεσιονισμό με βυζαντινή αγιογραφία. Τα πάντα γύρω σου μπορούν να σε επηρεάσουν. Η δημιουργικότητά μου βγαίνει μέσα από την καθημερινότητα κι από τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι».   

 

«Μου αρέσει το συναίσθημα της έκπληξης και για αυτόν ακριβώς το λόγο δεν γνωρίζω ποτέ τα ραντεβού της ημέρας μου. Βλέπω απευθείας ποιους θα φροντίσω με το που μπουν μέσα στο κομμωτήριο. Δε θέλω να γνωρίζω από πριν τι έχω να κάνω. Αυτό το εφαρμόζω χρόνια τώρα και με βοηθά να κρατώ τη δημιουργικότητά μου στα επίπεδα που επιθυμώ. Δε θέλω να είμαι προετοιμασμένος. Στη δουλειά μου στηρίζομαι στον αυθορμητισμό μου».

Εγώ ζω μέσα από τη δουλειά. Με γεμίζει. Μου αρέσει γιατί κάθε μέρα μαθαίνω κάτι. Κάθε μέρα.

«Οι γυναίκες που με εμπνέουν περισσότερο είναι οι εύθραυστες, που συνήθως είναι και δυναμικές. Το πιο ερωτεύσιμο, άλλωστε, κομμάτι στους ανθρώπους είναι να δεις την εύθραυστη πλευρά τους. Αυτήν την πλευρά που συνήθως δε θέλουν ποτέ να δείξουν. Μία διάσημη γυναίκα που θαυμάζω είναι η Cate Blanchett ».

 

Το στιλ, το μαύρο χρώμα και τα trends των εποχών

«Στιλ δε σημαίνει ακολουθώ τη μόδα. Στιλ είναι ο σεβασμός ανά δεκαετίες στη μόδα και να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι τι είναι αυτό που σου ταιριάζει και τι όχι. Στιλ είναι ολόκληρη η ζωή σου. Από τον τρόπο που κινείσαι, τον τρόπο που σκέφτεσαι, που τρως, που καπνίζεις, από τον τρόπο που συναναστρέφεσαι τους φίλους σου, που αγαπάς και ερωτεύεσαι. Στιλ είναι η αύρα σου. Στιλ, για εμένα, είναι ο τρόπος ζωής σου. Ο τρόπος που σκέφτεσαι και φυσικά το να μη φοβάσαι να βγεις λίγο έξω από τη μάζα, να κάνεις τη διαφορά με έναν όμορφο τρόπο κι όχι απαραίτητα εκκεντρικό. Τείνουμε ό,τι εκκεντρικό βλέπουμε να το θεωρούμε στιλ. Δε συμφωνώ με αυτό».

Ακόμη και τα λάθη σου είναι το στιλ σου.

«Αγαπημένα μαλλιά όλων των εποχών θα έλεγα αυτά της Lauren Hutton. Χμ, χειρότερο trend; Δε θα πω τα 80s γιατί αποτέλεσαν τη βάση για να έρθουν τα 90s και τα 00s και να απελευθερωθούμε. Για εμένα η μόδα, τόσο στα μαλλιά όσο και στα ρούχα, έχει να κάνει με κοινωνικοπολιτικές θέσεις και ανάγκες κάθε φορά. Δεν μπορώ να θεωρήσω κάποιο trend κακό γιατί αυτό μετά εξελίχθηκε σε κάτι πολύ ωραίο. Για εμένα θέλει υπομονή για να δεις πού θα καταλήξει ένα trend. Tώρα ζούμε ίσως τις πιο μαγικές στιγμές της μόδας. Στα μαλλιά πια υμνούμε την απόλυτη φυσικότητα, σε αντίθεση π.χ με τα 60s και 80s που ήταν όλα πολύ στιλιζαρισμένα. Πρέπει να μελετάς τη μόδα και τις εποχές της και να επιλέγεις τι πρέπει να κρατήσεις και τι όχι ανά περίοδο».

 

«Όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το χρώμα είναι αυτό που με αφορά σταμάτησα να το φοράω. Έτσι, λοιπόν, θα με δεις πάντα με μαύρα ρούχα. Ο λόγος; Για να μπορώ να βλέπω καλύτερα τα χρώματα. Και πραγματικά, από τότε που αποφάσισα να φοράω μόνο μαύρα αντιλαμβάνομαι καλύτερα τα χρώματα. Αλήθεια!».

Νicola’s Favorites

Αγαπημένος σχεδιαστής μόδας: «Ο Yves Saint Laurent και ο John Galliano για τον οίκο Maison Margiela».

Αγαπημένη πόλη: «Το Παρίσι. Γιατί έχουν σεβαστεί την αρχιτεκτονική τους. Γιατί και στο τελευταίο bistro που θα πας θα φας τέλεια. Γιατί υπάρχει έντονα το φλερτ και δεν είναι απαραίτητα ερωτικό. Γιατί υπάρχει τέχνη και πολλά μουσεία».

Αγαπημένο σημείο στην Αθήνα: «Είναι τα Άνω Πετράλωνα, όπου πηγαίνω και τρώω. Αγαπώ πολύ την Αθήνα, την οποία και δύσκολα θα άλλαζα. Υπάρχουν τόσο ωραία μέρη στην Αθήνα και στην Ελλάδα γενικά. Τα μουσεία μας είναι απλά σοκαριστικά. Η αισθητική του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού είναι πραγματικά ανεκτίμητη. Το μουσείο της Ακρόπολης για εμένα είναι απλά σοκ».

Αγαπημένη κουζίνα: «Η ελληνική. Λατρεύω τα μαγειρευτά φαγητά».

Αγαπημένη ταινία: «Αγαπημένη όλων των εποχών είναι ο ” Εξολοθρευτής άγγελος” του Μπουνιουέλ. Η τελευταία ταινία που αγάπησα είναι ”η Ευνοούμενη” του Γιώργου Λάνθιμου. Ο άνθρωπος αυτός κατάφερε και πέρασε την αισθητική και τη φιλοσοφία του για τον κινηματογράφο στις ταινίες του και τον θαυμάζω για αυτό».

Αγαπημένο τραγούδι: «Το ”Ο mio babbino caro” της Κάλλας».

 

Και θα κλείσω αυτή τη συνέντευξη έτσι ακριβώς όπως έκλεισε η συζήτησή μου με τον Νικόλα. Με τη συμβουλή του πατέρα του που κρατά σαν φυλαχτό.

Να αγαπάς και να φροντίζεις τους ανθρώπους. Αυτήν κρατάω και με αυτήν πορεύομαι.

Ιnfo: Νικόλας Βιλλιώτης

Αλκμάνος 19, Αθήνα, 11528

+30 2107222058

[email protected]