Τι έμαθα από τον πρώτο μήνα του γιου μου στο προνήπιο

Μετά από ένα μήνα που ο τετράχρονος και κάτι μήνες γιος μου πηγαίνει φέτος σε μεγαλύτερη τάξη, με νέα δασκάλα και πολύ δύσκολα παιχνίδια, όπως μου έχει περιγράψει το παιδί το προνήπιο, ήρθε και η πρώτη ενημέρωση των γονέων, όπου και πήγα με τις άλλες μαμάδες φίλες μου. Με λίγα και καθαρά λόγια μας έγινε παρουσίαση του προγράμματος, αλλά και των σκοπών του σχολείου για την φετινή χρονιά. Αυτό που πάντα ζηλεύω στις δασκάλες είναι ότι έχουν απάντηση σε όλα και είναι πολύ σταθερές στις απαντήσεις που δίνουν στα παιδιά, χωρίς να ακολουθούν μούτρα, όπως ας πούμε μου κάνει εμένα το μοναχοπαίδι μου, όταν του λέω να μαζέψει τα παιχνίδια του. Στο σχολείο δεν παίζει να μην τα μαζέψει. Είναι νόμος. Παίζουμε, μετά μαζεύουμε. Στο σπίτι τα όρια είναι πιο χαλαρά κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να μάθω εγώ σε μένα και ύστερα στον γιο μου. Είναι ξεκάθαρο στην ομιλία τους.

Φέτος είναι η χρονιά, λοιπόν, της ανεξαρτητοποίησης του παιδιού. Δεν είναι η χρονιά που πρέπει να μάθει και να διαβάζει, ούτε θα έχει κάποιο πρόβλημα αν δεν το κάνει. Ναι, υπάρχει άγχος σε αυτό σε πολλούς γονείς που μιλάω.

Μήπως να κάνουμε κάτι παραπάνω από το σχολείο και το απόγευμα να τον βάζουμε να αντιγράψει και κανένα γραμματάκι ή να του πούμε Α, ααααα, Άλφα; Πάνε αυτά. Δεν μαθαίνουν έτσι τα παιδιά.

Ευτυχώς, προς το παρόν, σε αυτή την ηλικία, δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα φίλες μου και πάψτε να αγχώνεστε αν το σπλάχνο σας δεν ξέρει ήδη την αλφαβήτα απέξω ή να μετράει μέχρι το 50. Υπάρχει χρόνος και έρχεται το νηπιαγωγείο για όλα αυτά. Μέχρι το 10 αν ξέρει να μετράει το προνηπιάκι σας είναι καλά. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερα στο σπίτι. Αυτό που χρειάζεται είναι αρχικά  να το αφήσετε να κουμπώνει το πουκάμισό του μόνο του ή να φέρνει το πιάτο του στο τραπέζι μόλις έχει φάει. Να το πηγαίνετε να παίξει και να εκτονώνεται στην παιδική χαρά κι όχι μπροστά από ένα ipad (όχι ότι δεν το έχω κάνει). Όταν ο χρόνος είναι λίγος και τα παιδιά παραπάνω από ένα και διαφορετικής ηλικίας (2 και 4 ας πούμε, γιατί μέχρι εδώ είμαι διαβασμένη), αφιερώστε λιγότερο αλλά ουσιαστικό χρόνο με το καθένα.

Είναι η χρονιά του “γιατί”, είναι η χρονιά της γνώσης που θα βγει μέσα από την δοκιμή, το πείραμα, την προσπάθεια, την συμμετοχή.

Άκουσα ακόμα πόσο αρέσει στα παιδιά να εκφράζονται μέσα από την μουσική ή το θέατρο, πόσο τους αρέσει να τα ρωτάς τι βλέπουν σε μια ζωγραφιά, σε έναν πίνακα και πώς να τους κεντρίσεις το ενδιαφέρον μέσα από ερωτήσεις κι όχι από έτοιμες απαντήσεις, πόσο εύκολα υποδύονται ρόλους με ένα απλό κομμάτι ύφασμα και πόσο πιο εύκολο είναι να τους μάθεις μέσα από το παιχνίδι.

Θυμάμαι πόσο δυσκολευόταν ο γιος μου να παίξει το αρνάκι στην παράσταση που έκλεινε την πρώτη του χρονιά στο σχολείο και πόση διαφορά έχει τώρα που ήρθε με ενθουσιασμό μια μέρα και μου είπε ότι έπαιξε τον Αχιλλέα και τον στρατιώτη την ίδια μέρα στην αυλή! Πόσες μουτζούρες έκανε και πώς τώρα δεν βγαίνει έξω πλέον από τις γραμμές. Με πόσο άγχος έπαιρνε κάθε Δευτέρα ένα αντικείμενο ή παραμύθι από το σπίτι γιατί έπρεπε να το παρουσιάσει στην τάξη του, καθώς αυτή ήταν η μέρα του, ενώ φέτος με ρωτάει πότε είναι η πράσινη μέρα του, δηλαδή η Τετάρτη για να δείξει το αντικείμενό του στους συμμαθητές του.

Έφυγα ξέροντας ότι είναι πολύ σημαντικό να μην του διακόπτω το παιχνίδι για να πάμε κολυμβητήριο, οπλίστηκα με υπομονή όταν θέλει να αλλάζει ρούχα μόνος του (και ας κάνει άνω κάτω την ντουλάπα του βεβαίως βεβαίως) ή να κόβει το μπιφτέκι μόνος του στο τραπέζι (και να λερώνει το τραπέζι). Θέλω να είμαι περισσότερο “θεατρική” όταν του διαβάζω παραμύθι, να παρατηρώ μαζί τους τις εικόνες, να τον ρωτάω τι βλέπει, να τον αφήνω να τελειώσει μια ιστορία.

Να έχω περισσότερα πινέλα, χαρτιά, μπογιές και χαρτόνια στο σπίτι. Να βγαίνουμε περισσότερο στην παιδική χαρά, ακόμα κι αν κάνει κρύο.

Να τον αφήνω να μου τακτοποιεί τα πράγματα του σούπερ μάρκετ που έχουν ίδιο χρώμα ή μέγεθος, μαθαίνοντας του έτσι τα βασικά μαθηματικά, να του βάζω περισσότερη μουσική στο σπίτι.

Μετά από την πρώτη αυτή συνάντηση των γονιών στο σχολείο, αν και είχα αργήσει αρκετά να πάω στο σπίτι, οπότε είχα πολύ λιγότερη ώρα με τον γιο μου από ότι συνήθως, πρόλαβα να παίξουμε μαζί, ζωγράφισε και κολλήσαμε το έργο του στο ψυγείο, έκανε μπάνιο μόνος του, έφαγε με πιρούνι και μαχαίρι το φαγητό του, ενώ εγώ φόρεσα τον σκούφο του σεφ (που έχει και παίζει) όταν του σέρβιρα, διαβάσαμε “Το Παραπονεμένο Ελεφαντάκι” και κοιμήθηκε στην ώρα του.

Καμιά φορά χρειάζεται κι εμείς οι γονείς να καθόμαστε στο θρανίο.