Πώς είναι να περνάς μία εβδομάδα σε καραντίνα

Γράφει η Εύη Χουρσανίδη 

Έπρεπε να είστε από μία μεριά να δείτε τα πρόσωπα της υπόλοιπης συντακτικής ομάδας όταν ήρθα μια μέρα στη δουλειά και τους ανακοίνωσα: “Την επόμενη εβδομάδα θα χρειαστεί να δουλέψω από το σπίτι, διότι θα εκπέμπω ραδιενέργεια.” Νομίζω ότι αν τους έλεγα μία από αυτές τις δικαιολογίες με το ρακούν, μεγαλύτερες πιθανότητες θα είχα να με πιστέψουν.

Κι όμως. Δεν έλεγα ψέματα, ούτε υπερέβαλλα, όντως έπρεπε για 10 μέρες να μπω σε καραντίνα, καθώς -κατόπιν θυρεοειδεκτομής, που είναι μια άλλη ιστορία, αλλά ας μη μιλήσουμε για νυστέρια- είχε προγραμματιστεί να κάνω θεραπεία με ιώδιο Ι-131, το οποίο, ναι, είναι ραδιενεργό. Πήρα λοιπόν τη βαλιτσούλα μου, μπήκα στο αυτοκίνητό μου και πήγα νωρίς-νωρίς μια Πέμπτη στην κλινική, έχοντας προετοιμαστεί ψυχολογικά για το ότι θα περάσω δύο μέρες μόνη μου σε ένα δωμάτιο και άλλη μία εβδομάδα μετά σε καραντίνα, προκειμένου να μην εκθέσω τους γύρω μου σε ραδιενέργεια. “Έλα, μωρέ, θα διαβάσεις τα βιβλία σου, θα δεις τις σειρές σου, θα κοιμηθείς, θα ξεκουραστείς, σιγά το πράγμα!” μου έλεγαν όλοι για να με παρηγορήσουν. Πείστηκα κι εγώ, λέω, εντάξει το έχουμε, φύγαμε. Μπήκα λοιπόν στο δωμάτιο, ήρθε ο πυρηνικός ιατρός και μου έδειξε ένα γαλάζιο (πάρα πολύ βαρύ) σφαιρικό δοχείο, γεμάτο μόλυβδο, με το σήμα της ραδιενέργειας απέξω και μου είπε “Ένα χαπάκι είναι, το καταπίνεις με λίγο νεράκι κι αυτό ήταν. Πάμε!”

Ήπια λοιπόν το χαπάκι μου, κάθισα στην άκρη του κρεβατιού και περίμενα. Δεν ξέρω τι περίμενα βέβαια, γιατί δεν συνέβη απολύτως τίποτα, πέρα από το ότι ήταν Πέμπτη και αντί να είμαι στο γραφείο, ήμουν στο δωμάτιο μιας κλινικής πάνω σε ένα κρεβάτι και είχα καταπιεί μία κάψουλα που μου χάρισε (όπως ήθελα να το βλέπω) υπερδυνάμεις για μία εβδομάδα. Περιεργάστηκα το δωμάτιο. Όλα ήταν τυλιγμένα με σελοφάν. “Καλύτερα να βάλουμε διαφανή μεμβράνη στο laptop σου και το κινητό σου, έτσι θα απορροφήσουν λιγότερη ραδιενέργεια” μου είχε πει η νοσοκόμα πριν αρχίσει η θεραπεία. Το κρεβάτι ήταν αρκετά άνετο, αλλά δεν ήμουν άρρωστη, ούτε πονούσα, ούτε ανακατευόμουνα, οπότε ήταν πολύ δυσάρεστο το ότι έπρεπε σώνει και ντε να τη βγάλω όλη μέρα ξάπλα, αλλά τι να κάνω το αποδέχτηκα: να αναρρώνω από το τίποτα. Το δωμάτιο είχε επίσης τηλέφωνο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, και ένα δίσκο με ροδάκια για το φαγητό (το οποίο μου άφηναν δίπλα στην πόρτα -δεν πλησίαζαν πιο κοντά). “Εντάξει, έχω πράγματα να κάνω” σκέφτηκα “σιγά, πόσο δύσκολο να είναι;” Έναν αιώνα αργότερα, είχαν περάσει μόνο 30 λεπτά.

“Γραπτές Οδηγίες Συμπεριφοράς Ασθενών μετά από θεραπευτική αγωγή με ραδιοϊσότοπα” Τα είχα ήδη διαβάσει στο Internet, αλλά είπα να τα ξαναμελετήσω πιο προσεχτικά. Ενδεικτικά:

“Μην κάθεστε ή μην παραμένετε κοντά σε οποιοδήποτε άτομο είτε στο σπίτι είτε στην εργασία. Προσπαθήστε να διατηρείτε μία απόσταση (1 μέτρο). Για μακρές περιόδους (άνω της μίας ώρας) παραμείνατε 2 μέτρα μακριά.” (Πόσο είναι δύο μέτρα; Τόσο; Όχι. Χμ, τόσο.)

“Καλύτερα αποφύγετε τους κινηματογράφους και άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις όπου βρίσκεστε κοντά σε άλλους ανθρώπους για περισσότερο από μία ώρα.” (Πάει η συναυλία του Kurt Vile…)

“Για μία εβδομάδα θα πρέπει να περιορίσετε τη χρήση των δημόσιων μέσων μεταφορών.” (Μπιπ! Μπιπ! Μπιπ! Παρακαλείσθε να εκκενώσετε τον συρμό -ύποπτο υποκείμενο!) “Αν, λόγω της φύσης της εργασίας σας, βρίσκεστε σε απόσταση λιγότερη των 2 μέτρων από το ίδιο άτομο (τα ίδια άτομα) για διάρκεια μεγαλύτερη των 2 ωρών ημερησίως, θα πρέπει να πάρετε άδεια από τη δουλειά σας.” (ΟΚ, κοινώς working from home, την επόμενη εβδομάδα.)

“Κάθε στενή επαφή όπως τα φιλιά ή ερωτική σχέση θα πρέπει να περιοριστούν σε μισή ώρα ημερησίως και θα πρέπει να κοιμάστε σε χωριστό κρεβάτι. Τα κρεβάτια θα πρέπει να βρίσκονται σε απόσταση 2 μέτρων το ένα από το άλλο, έστω και αν υπάρχει ένας τοίχος που τα χωρίζει.” (LOL, μ’αρέσει που το “μισή ώρα” είναι υπογραμμισμένο.) “Μάλιστα”. Γύρισα σελίδα και διάβασα τις οδηγίες για την περίοδο παραμονής μου στην κλινική.

“Πρέπει να πιείτε 2 μπουκαλάκια νερού πριν τον βραδινό ύπνο και το ίδιο βράδυ πρέπει να κάνετε 1 ντους. Την επόμενη μέρα πίνουμε άφθονο νερό, κάνουμε 3 ντους και φροντίζουμε να τρώμε 5 καραμέλες ή τσίχλες σε όλη τη διάρκεια της ημέρας.” (Ουάου, έχω ραδιενεργό σάλιο! Αν ήμουν υπερήρωας, θα μπορούσα να κατατροπώνω τα θύματά μου με φιλιά. Καλή φάση).

Ε λοιπόν, αυτά ήταν τα εύκολα. Τα δύσκολα ήταν που τις 2 μέρες που έμεινα στην κλινική δεν μπορούσα να ανοίξω τα (ερμητικά κλειστά) παράθυρα να πάρω λίγο καθαρό αέρα. Προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι συνέχεια, αλλά δεδομένου ότι ένιωθα μια χαρά υγιής, ήταν σαν να είμαι κλεισμένη σε κελί φυλακής.

Δύο 48ωρα αργότερα, έλαβα εξιτήριο. Μόλις βγήκα με το αυτοκίνητό μου από το parking άνοιξα τα παράθυρα και πάτησα το γκάζι, θυμήθηκα τον Mel Gibson στο ‘Braveheart’ -και λίγο έλειψε, όσο έτρεχα στην Κηφισίας, να βγάλω το κεφάλι μου απέξω και να ουρλιάξω “FREEEEEEEEEEDOOOOOOOOOM!” Γύρισα σπίτι, έκανα ένα επικό μπάνιο (σαν αυτά που κάνεις μετά από μία εβδομάδα διακοπών σε camping), ξαναδιάβασα τις οδηγίες και έβγαλα πλάνο ψυχαγωγίας.

Πράγματα που έκανα όσο ήμουν σε καραντίνα:

– Διάβασα δύο βιβλία που μου πρότεινε μια φίλη το ‘Υπόθεση Ρόζι” του Graeme Simsion και το “Ένα Κάποιο Τέλος” του Julian Barnes. Το πρώτο ήταν μία χαριτωμένη ρομαντική κομεντί -τύπου “As Good As It Gets”-μια χαρά πέρασε η ώρα, διάβασα ότι θα γίνει και ταινία. Το δεύτερο όμως ήταν συγκλονιστικό (κάτι ανάμεσα σε αυτοβιογραφία, νουβέλα μυστηρίου και φιλοσοφική άσκηση -έχει κερδίσει και το βραβείο Booker). Είχα να διαβάσω βιβλίο 2 (δύο!) χρόνια.

– Είδα την 1η σεζόν του ‘Pushing Daisies’, μιας σειράς (πολύ ιδιαίτερης -σκηνοθετικά είναι κάτι ανάμεσα σε Wes Anderson, Tim Burton και Amelie) στην οποία οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες απαγορεύεται να αγγίξουν ο ένας τον άλλον, διαφορετικά θα πεθάνουν. Λυγμ.

– Είδα την πρώτη σεζόν του ‘Orphan Black’ με την Tatiana Maslany, γιατί είχα περιέργεια να καταλάβω για τι πράγμα μιλάει εδώ ο Δημητρόπουλος.

– Είδα δύο rom coms (γιατί τι θα ‘βλεπα; θρίλερ; δράμα;), το “About Time” με την Rachel McAdams και το 80’s classic “Say Anything…” με τον John Cusack. Δε μου άρεσε κανένα από τα δύο, αλλά ξέρετε τι λένε για τις ορέξεις και τις κολοκυθόπιτες.

– Άκουσα πάρα πολύ ραδιόφωνο. – Άκουσα 800 φορές τον νέο δίσκο των Wild Beasts (που έρχεται, παρεμπιπτόντως στο Plissken). wild beasts

– Πήγα βόλτα στο Αττικό πάρκο Γαλατσίου και κάθισα κάτω από τον ήλιο και διάβασα το καινούργιο τεύχος του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ.

– Είδα 3 φορές την αδελφή μου, η οποία ήταν η μόνη που με επισκέφτηκε όλο αυτό το διάστημα. Καθόμασταν μακριά η μία από την άλλη, τα λέγαμε κανονικά και στη μία ώρα λέγαμε “Ωπ! Ο χρόνος μας τελείωσε!” Υπό κανονικές συνθήκες, την αδελφή μου τη βλέπω μία φορά στις 10 μέρες, ενώ τους φίλους μου μέρα παρά μέρα. Βέβαια, αυτές δεν ήταν κανονικές συνθήκες και το αίμα νερό δε γίνεται.

– Ξεκαθάρισα την αποθήκη, πέταξα τουλάχιστον 6 ζευγάρια παπούτσια σε άθλια κατάσταση και κατέβασα στην ανακύκλωση όλες τις σακούλες από δώρα γενεθλίων που για κάποιο μυστήριο ψυχαναγκαστικό λόγο κρατούσα από το 2008.

– Ασχολήθηκα με τα φυτά στο μπαλκόνι. (Δεν ασχολούμαι ποτέ με τα φυτά στο μπαλκόνι).

– Δούλεψα (όλες τις μέρες, κανονικά, από το τραπέζι του σαλονιού).

– Χάζεψα στο Twitter. – Χάζεψα στο Instagram. – Χάζεψα online.

– Πήγα το αυτοκίνητο για πλύσιμο.

– Έστειλα mail σε φίλους που μένουν στο εξωτερικό και είχα να μάθω νέα τους άπειρους μήνες.

– Έκανα beaute, έφτιαξα τα νύχια μου, έβαλα τις κρέμες μου, μια μέρα νομίζω βάφτηκα κιόλας (τύπου κλεισμένη σπίτι, αλλά fabulous).

– Είδα παλιές φωτογραφίες.

– Κοιμήθηκα 10ωρα.

– Μίλησα στο (σταθερό) τηλέφωνο, περισσότερο από ό,τι έχω να μιλήσω τα τελευταία 10 χρόνια.

Και κάπως έτσι, οι μέρες πέρασαν. Και από την Παρασκευή το απόγευμα, η ζωή μου έχει επιστρέψει στους κανονικούς ρυθμούς της κι εγώ δεν έχω πια υπερδυνάμεις. Αλλά έχω διαφύγει και τον κίνδυνο, οπότε η μία η άλλη είναι, καταλαβαίνετε. Δεν μπορώ να πω, οι σειρές, τα βιβλία, οι ταινίες μου έκαναν πολύ καλή παρέα και, θα μου πεις, έλα τώρα, δεν ήταν δα και ακατόρθωτο, δεν αρρωσταίνεις ποτέ εσύ να πρέπει να μείνεις μέσα; ΟΚ, πείτε με drama queen αλλά είναι άλλο πράγμα να ψήνεσαι στον πυρετό και να μην μπορείς να κουνηθείς από το κρεβάτι και άλλο να είσαι μια χαρά και να σου λένε “απαγορεύεται να σε πλησιάσει κανείς σε απόσταση μικρότερη του ενός μέτρου”.

Όλοι εξάλλου δε λένε ότι εκτιμάς αυτά που έχεις όταν στα στερούν; Αλήθεια είναι. Έτσι κι εγώ, την επόμενη εβδομάδα λέω να βγαίνω κάθε βράδυ και να δω όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Κι αν μπορώ να σκεφτώ ένα τραγούδι για αυτές τις μέρες αποκλεισμού μου από τον έξω κόσμο, αυτό δεν είναι άλλο από το “Human Touch” του Bruce Springsteen. I ain’t lookin’ for prayers or pity I ain’t comin’ ’round searchin’ for a crutch I just want someone to talk to And a little of that human touch Just a little of that human touch human touch.