5 Μέρες Καραντίνα: τα καλά, τα κακά και τα αυτά καλό είναι να μην γίνονται
- 16 ΜΑΡ 2020
Είμαι επικός σπιτόγατος (πια). Έχω μπει σε αυτόκλητη τριήμερη καραντίνα με μεγάλη χαρά άπειρες φορές. Είμαι χρόνια τώρα υπερευαίσθητη στο θέμα μετάδοσης οποιασδήποτε ίωσης και όταν είμαι άρρωστη, μένω σπίτι ή φοράω μάσκα. Έχω και άσθμα. Με όλα αυτά τα δεδομένα, να πως πήγαν οι πέντε πρώτες μου μέρες σε ουσιαστική καραντίνα.
Πόσες Παρασκευές γυρνώντας στο σπίτι είπα «δεν θα ξαναβγώ μέχρι τη Δευτέρα το πρωί, τι χαρά είναι αυτή». Και όντως πέρναγα φανταστικά. Delivery, σειρές, βιβλία, οι γάτες μου, ο σύντροφός μου (όχι συνέχεια ευτυχώς), μποτέ.
Και ξαφνικά κορονοϊός. Και σπίτι καραντίνα. Τουλάχιστον πολύ έγκαιρα. Έχω την τύχη να δουλεύω σε μια εταιρεία και digital (άρα γίνεται να δουλεύω από το σπίτι) και μοντέρνα, ώστε να διαβλέψει την ανάγκη να δουλέψουμε από το σπίτι, για να περιορίσουμε τη διασπορά του ιού.
Είχα ήδη πάθει μικροκρίσεις μικροβιοφοβίας γιατί έχοντας νιώσει πως είναι να προσπαθείς να αναπνεύσεις και να μην κατεβαίνει αέρας λόγω άσθματος, η προοπτική μιας πνευμονίας με τρομοκρατούσε άνευ προηγουμένου (έχω τσακωθεί αρκετές φορές με όσους λένε “έλα μωρέ νέοι είμαστε, και πνευμονία να πάθουμε θα το ξεπεράσουμε”). Αλλά είχα χαρά για την καραντίνα. Ήξερα να τη διαχειριστώ ως ψιλοαντικοινωνικός ντετέκτιβ Μονκ. Ή έτσι νόμιζα. Χα.
Ο σύντροφός μου (Άρης) είχε πάει πριν την καραντίνα (και την ελληνική και την ιταλική) στις Άλπεις για snowboard. Πέταξε μέσω Μονάχου και πήγε οδικώς μέχρι το ιταλικό Τιρόλο (Άλπεις). Ωστόσο όταν γύρισε (αναγκαστικά νωρίτερα γιατί τα έκλεισαν όλα, ακόμα και πάνω στις Άλπεις) -πάλι μέσω Μονάχου ευτυχώς, έζησα την πρώτη διαχειρίσιμη μεν, υστερία δε.
Χτύπησε την πόρτα, άνοιξα χαραμάδα, πέταξα έξω ένα Dettol και του είπα να ψεκάσει όλες τις αποσκευές, μπουφάν και παπούτσια και να τα αφήσει έξω, να ξεντυθεί, να πάρει τα ρούχα στο χέρι, να μπει έτσι τσίτσιδος (οk με σώβρακο), να τα βάλει στο πλυντήριο στους 90 βαθμούς κι ας βγουν παιδικά και να μπει στο ντους. Και μετά καλού κακού να κλείσει κι ένα τεστ σε δημόσιο ή ιδιωτικό νοσοκομείο. Του έκλεισαν σε ιδιωτικό για σήμερα (οχτώ μέρες μετά).
Καραντίνα Μέρα 1
Πάω 9 το πρωί στο (ιδιαίτερο) μάθημα μπαλέτου μου και τι ωραία θα έχω τουλάχιστον αυτό και τη γιόγκα -βέβαια αρχίζουμε ένα τέταρτο αργότερα μέχρι να στεγνώσει το Dettol από το πάτωμα και την μπάρα και τα πάντα. Είναι όμως μια ωραία προοπτική. Περνάω από τη μαμά μου, της χτυπάω το κουδούνι, μου αφήνει έξω από την πόρτα γιουβαρλάκια, λέμε ότι αγαπιόμαστε με μια εξώπορτα να μας χωρίζει.
Κάνω στάση στο open air μανάβικο της γειτονιάς μου να πάρω λίγα λαχανικά και φρούτα, σούπερ μάρκετ θα ψωνίσω online. Κάθε δύο λεπτά βγάζω το αντισηπτικό και καθαρίζω τα χέρια μου, μετά σκέφτομαι ότι ποιος ξέρει πόσοι έχουν ακουμπήσει τα φρούτα που πιάνω και κρυφά βάζω λίγο και σε δυο αχλάδια. Με στραβοκοιτάζει ο υπάλληλος, τα βάζω στη χαρτοσακούλα, πληρώνω με κάρτα (την περνάω με μαντιλάκι μετά, είμαι σίγουρη ότι καταστράφηκε), φεύγω.
Γυρνάω, κάθομαι στο τραπέζι του σαλονιού μου με το λάπτοπ μου, ντυμένη ακόμα, Carrie Bradshaw style και δουλεύω. Μετά, βλέπω λίγο ειδήσεις, η Ιταλία καλπάζει σε κρούσματα και νεκρούς, κλαίω με το βίντεο από τους κατοίκους στη Σιένα που τραγουδάνε στα μπαλκόνια, παίρνω αγκαλιά τις γάτες μου νιώθοντας ασφαλής και τυχερή, βλέπω σειρές (θα σας ετοιμάσω λίστα με feel good τέτοιες) και κοιμάμαι. Πριν κοιμηθώ χαζεύω στο twitter, αγχώνομαι, αλλά και γελάω πολύ. Νομίζω ότι πονάει ο λαιμός μου.
Καραντίνα Μέρα 2
Έχω ένα γύρισμα βίντεο για μια native διαφημιστική ενέργεια της 24 media. Πάω πριν στο κομμωτήριο -είμαι η μοναδική πελάτισσα. Το παιδί που με λούζει βάζει κατά λάθος το χέρι του στο στόμα μου. Βάζω αντισηπτικό στο στόμα μου. Θα χρειαστώ πολύ lip balm.
Για το γύρισμα θα είμαστε σε σπίτι, τρία άτομα όλα κι όλα. Η μέρα είναι σχεδόν καλοκαιρινή, τα βάζω με τον καιρό που “δεν βοηθάς κι εσύ ανάθεμά σε” και ώρες μετά τα βάζω με τους βλαμμένους που πήγαν κατά χιλιάδες και στριμώχτηκαν στις παραλίες, γιατί “ε ανοιχτός αέρας είναι τι θα πάθουμε”.
Στεκόμαστε σε απόσταση, σε μια σιωπηλή συνενοχή και όταν ακουμπιόμαστε (π.χ. για να μου βάλουν το μικρόφωνο – ψείρα) βγάζουμε ταυτόχρονα τα αντισηπτικά. Γυρνάω οδηγώντας λίγο πιο αργά από όσο χρειάζεται με ανοιχτά τα παράθυρα να νιώθω τη ζέστη και τον ήλιο ακούγοντας το “It feels like summer” του Childish Gambino και έχοντας στο μυαλό μου τις βουτιές στην Κίμωλο.
Κάνω facetime κλήση με τη μαμά μου, παίρνω τάπερ με αρακά που μου άφησε έξω από την πόρτα της η μαμά του Άρη και γυρνάω σπίτι. Σκέφτομαι ότι την επόμενη μέρα έχω ραντεβού για μανικιούρ, πως θα το κάνω και ευτυχώς που το εν λόγω salon είναι υστερικό με τα αντισηπτικά και την καθαριότητα και δουλεύουν με μάσκες και γάντια.
Στις ειδήσεις ανακοινώνουν ότι κλείνουν μπαρ, καφετέριες, κομμωτήρια, γυμναστήρια, κέντρα αισθητικής. Μπράβο στην κυβέρνηση, γρήγορη και ψύχραιμη αντιμετώΠΩΣ ΘΑ ΒΓΑΛΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΤΟ ΗΜΙΜΟΝΙΜΟ. Και τι θα κάνω όταν βγει η ρίζα στο μαλλί. Και πως θα γυμνάζομαι. Μάλιστα. Θα τελειώσει η καραντίνα και θα βγω από το σπίτι σαν τον Μόγλη συν δέκα κιλά. Νομίζω ότι πονάει ο λαιμός μου.
Καραντίνα Μέρα 3
Σαββατάκι. Βγαίνω να πάω ένα φαρμακείο να πάρω βιταμίνες, ένα κρεοπωλείο κι ένα μίνι μάρκετ για χαρτί υγείας (ΤΙ ΣΑΣ ΕΠΙΑΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΥΓΕΙΑΣ – βασικά υπάρχει εξήγηση). Τα άλλα online. Μπαίνω στο φαρμακείο, η φαρμακοποιός ντυμένη σαν να παίζει στο Τσερνόμπιλ μας βάζει μέσα δύο δύο όπως λέει ο κανονισμός.
Ο παππούς που μπαίνει μαζί μου στέκεται υπερβολικά κοντά μου, του λέω “απομακρυνθείτε λίγο μην πεθάνουμε όλοι” (*ψύχραιμη). Η Έλενα (φαρμακοποιός) είναι στα όρια νευρικού κλονισμού γιατί ένας πριν από εμάς έβηχε πολύ χωρίς να βάζει το χέρι του μπροστά και του ζήτησε να βγει έξω και της είπε «άει στο διάολο μωρή τσιγαρόβηχας είναι».
Βγαίνοντας, πετυχαίνω γιαγιά με δυο εγγόνια, κάνω άλμα απομάκρυνσης σαν να είδα εχθρικό alien (από τότε που διάβασα ότι τα μικρά μπορούν να είναι ασυμπτωματικοί φορείς του κορονοϊού τα βλέπω λίγο όλα σαν τον Damien από το Omen).
Δεν βρίσκω χαρτί υγείας. Θα πάρω online. Κάνω 20χλμ στατικό ποδήλατο βλέποντας “Sinner”. Αποφασίζω να βγάλω μόνη μου το ημιμόνιμο. Δυο ώρες μετά έχει (κάπως) βγει, δεν είχαμε βγάλει ακόμα αυτό το post με όλα τα σωστά tips.
Τσακωνόμαστε με τον Άρη για το ποια σειρά θα δούμε. Η κυρία που έρχεται μια φορά την εβδομάδα και καθαρίζει, μας ρίχνει άκυρο, μένει σπίτι και καλά κάνει.
Ξεκινάμε καθαριότητα. Περνάω σαν μανιακή όλα τα στρώματα, μαξιλάρια καναπέδες με ένα σκουπάκι που μαζεύει τρίχες, ακάρεα και κάπως τα απολυμαίνει με ένα υπέρυθρο φως. Τσακωνόμαστε για το πως βράζει το ρύζι. Συμφωνούμε ότι αυτές οι δύο (όσες) εβδομάδες είναι και ψυχολογικό πείραμα κι ας μην σκοτωνόμαστε όλη την ώρα. Τσακωνόμαστε γιατί με νικάει στο Scrabble (και ήμουν τρίτη δέσμη). Νομίζω ότι πονάει ο λαιμός μου.
Καραντίνα Μέρα 4
Kυριακή. Θα κάνω μποτέ. Τρεις μάσκες μετά έχω βαρεθεί, αλλά έχω τέλειο δέρμα. Χτενίζω όλες μας τις γάτες. Κάνω 20χλμ στο στατικό ποδήλατο. Πάω να κάνω σανίδες, οι γάτες έχουν άλλη γνώμη.
Βλέπω έξαλλη πλάνα από εκκλησίες να κοινωνούν όλοι από το ίδιο κουτάλι και να δηλώνουν πέρα από κάθε επιστημονική λογική στις κάμερες ότι δεν θα κολλήσουν γιατί πιστεύουν.
Ξοδεύω κάπου 100€ σε online αγορές (φόρμες, ρόμπες, μάσκες μαλλιών, ένα βιβλίο, ένα γάντι χτενίσματος γατιών).
Ξεκινάμε το “Hunters” με τον Al Pacino να κυνηγάει ναζί στην Αμερική των 70ς με φοβερή Tarantino αισθητική. Παίζουμε Phase 10. Χάνω. Ο Άρης γελάει. Τον κλειδώνω στην κρεβατοκάμαρα.
Μιλάμε με facetime με την κολλητή μου και το αγόρι της (και επίσης κολλητό μου, ήταν το μεγάλο lovestory της εφηβικής μας παρέας) που ζουν Λονδίνο. Κοροϊδεύουμε μαζί τον Boris Johnson, γελάμε που δεν βρίσκουν κι αυτοί το αγαπημένο τους χαρτί υγείας πουθενά, λέμε ότι θα κάνουμε καιρό να βρεθούμε πάλι, σκοτεινιάζουμε.
Κλαίω με το βιντεάκι με την ιταλική πολεμική αεροπορία που κάνει πτήση σχηματίζοντας την ιταλική σημαία ενώ ακούγεται το “Nessun Dorma” του Puccini από την όπερα Turandot και καταλήγει στο βροντερό Vincero (θα νικήσω). Γελάω με το twitter, κοιμάμαι στις 3 το πρωί. Με το ζόρι. Νομίζω ότι πονάει ο λαιμός μου.
Καραντίνα μέρα 5
Δευτέρα. Λέω θα κάνεις μπάνιο και θα ντυθείς άνετα, αλλά κανονικά, μην πέσεις στην λούμπα της φόρμας. Μισή ώρα μετά, βγάζω τα ρούχα, βάζω τη (με τρεις τρύπες) φόρμα μου και βάζω καφέ.
Πριν αρχίσω τη δουλειά, λέω ας κάνω πια αυτό το online σούπερ μάρκετ. Προφανώς δεν βρίσκω χαρτί υγείας. Ούτε κουζίνας. Χαρτοπετσέτες it is. Αποστολή σε 8 μέρες. Κάνω ασκήσεις ηρεμίας. Μου έρχεται ένα μέιλ με διάφορα χρηστικά tips (ένα από τα δεκάδες) για τον κορονοϊό.
Λέει μεταξύ άλλων, να κάνουμε ένα απλό τεστ – να κρατήσουμε 10 δευτερόλεπτα την αναπνοή μας και να δούμε αν θα βήξουμε ή αν θα νιώσουμε πίεση στα πνευμόνια. Σηκώνω μεν φρύδι, αλλά βάζω χρονόμετρο στο κινητό. Κρατάω άνετα ένα λεπτό κι έχω κι άλλο. Δεν ξέρω, ίσως γεννιέται ένας νέος (ασθματικός) Jacques Mayol.
Μπαίνω στο chat με τα κορίτσια του ladylike, λέμε τις καλημέρες μας, ανεβάζουμε καμιά φωτό με τα γατιά και τα παιδιά μας και πιάνουμε δουλειά.
Ο Άρης ξεκαρδίζεται με μια συνέντευξη στην τηλεόραση, εγώ γράφω, συνεννοούμαστε να συνεργαστούμε και να φτιάξουμε γεμιστά το απόγευμα και αναβάλουμε ξανά το πλυντήριο και το σίδερο. Νομίζω ότι πονάει ο λαιμός μου.
