Ήμουν εκεί όταν ακούστηκε το πρώτο μεγάλο «όχι» στον φασισμό από 10.000 παιδιά. Ήταν το 1993
- 9 ΟΚΤ 2020
Ένα πρωινό του Νοέμβρη του 1993, είδα ένα κορίτσι στο σχολείο μου να κλαίει σε μια γωνία. Την πλησίασα να δω αν χρειάζεται κάτι και καθώς γύρισε το πρόσωπό της, είδα το μέτωπό της καλυμμένο με μια γάζα. Τη ρώτησα τι είχε συμβεί αλλά ήταν απόλυτα φοβισμένη και αρνιόταν να μου πει.
Δεν θυμάμαι πώς έγινε η αποκάλυψη της χαραγμένης με μαχαίρι σβάστικας στο μέτωπο της Ελένης εκείνη την ημέρα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ήταν η αρχή μιας τεράστιας κινητοποίησης του μαθητικού σώματος που ξεκίνησε από το σχολείο μου και επεκτάθηκε στα σχολεία όλης της χώρας ενάντια στη Χρυσή Αυγή και όσα αυτή εκπροσωπούσε.
Βγήκαμε στους δρόμους, με τεράστια οργή απέναντι στον φασισμό. Θυμάμαι τη φωτιά στο σώμα μου απ’ το πάθος που ένιωθα ενάντια σε αυτό που στα εφηβικά μου μάτια φάνταζε το απόλυτο κακό.
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως είναι καλύτεροι από αυτούς που έχουν άλλο χρώμα στο δέρμα τους; Ποιος τους δίνει το δικαίωμα να βρίζουν, να χτυπάνε να σκοτώνουν; Τα συνθήματα και η μαχητικότητα των διαδηλώσεων εξέπληξαν τους πάντες τότε. Η μαζική και μαχητική απάντηση των μαθητών στις βιαιότητες της Χρυσής Αυγής (ξυλοδαρμοί αλλοδαπών και μελών της Αριστεράς, επιθέσεις κλπ.) ανάγκασε το εν λόγω κίνημα να λουφάξει. Τα είχαμε καταφέρει.
Έψαξα πολύ στο διαδίκτυο σήμερα για να βρω αναφορές στο συγκεκριμένο γεγονός που έκανε 10.000 μαθητές μόνο στην Αθήνα και άλλους τόσους σε ολόκληρη τη χώρα να είναι αυτοί που έβγαλαν πρώτη φορά κραυγές ενάντια στον φασισμό. Βρήκα μόνο ένα άρθρο. Δεν ξέρω γιατί. Λες και άνοιξε η γη και κατάπιε όλο μας τον αγώνα.
Δεν μπόρεσε όμως να κάνει το ίδιο και με την εικόνα του ματωμένου αγκυλωτού σταυρού στο μέτωπο εκείνου του κοριτσιού που έχει χαραχτεί στο μυαλό μου για πάντα.
Τα χρόνια πέρασαν και το περιθωριακό μόρφωμα που λεγόταν Χρυσή Αυγή έκανε ξαφνικά την επανεμφάνιση του με καινούριο περιτύλιγμα. Κυριούληδες με κοστούμια και γραβάτες μιλούσαν για την αγάπη στην πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια πατώντας με βία πάνω στο συναίσθημα των ευάλωτων, προσέφερε βοήθεια σε τρομαγμένους ηλικιωμένους ενώ ταυτόχρονα στρατολογούσε και εκπαίδευε ένα στρατό από ελαφρόμυαλους αλήτες στο πώς να βιάζουν λεκτικά, να τραμπουκίζουν και να ασκούν σωματική βία στους γκέι, τους αλλόθρησκους, τους μετανάστες, δηλαδή τους πραγματικούς ήρωες του κόσμου μας.
Δεν περιγράφεται το συναίσθημα που ένιωσα όταν τους είδα να παίρνουν δικαίωμα να γίνουν πολιτική μορφή και το «κόμμα» τους να παίρνει εισιτήριο εισόδου στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Όχι αποκλείεται μισό εκατομμύριο Έλληνες να ψήφισαν πως θέλουν να έχουν δικαίωμα στις ζωές μας οι εγκληματίες. Έγινα μάρτυρας, όπως όλοι μας φαντάζομαι σε σουρεαλιστικές συζητήσεις ανθρώπων που έβρισκαν επιχειρήματα για να ωραιοποιήσουν τις ακατονόμαστες πράξεις τους και τις βαθιά κακές προθέσεις τους.
Πήρα θέση μέσω των προσωπικών μου social media και δέχθηκα ανοιχτές απειλές για τη σωματική μου ακεραιότητα με μηνύματα από ένα κάρο από δαύτους τα οποία και δημοσιοποίησα.
Φοβήθηκα. Ήξερα τι ήταν ικανοί να κάνουν και έβλεπα έντρομη καθημερινά να στενεύει ο κλοιός γύρω μου και γύρω μας. Ήταν παντού. Και από εκεί που στα εφηβικά μου χρόνια, μαζί με τη γενιά μου κατάφερα να τους κάνω να λουφάξουν, τώρα ήταν πάλι εδώ πιο δυνατοί από ποτέ λες και όλα αυτά τα χρόνια τρέφονταν από όλο αυτό το μίσος, γινόντουσαν όλο και περισσότεροι και είχαν γυρίσει πίσω για να μας εκδικηθούν για εκείνη τη χαμένη μάχη.
Και μετά συναντήθηκαν με τον Παύλο. Τον άνθρωπο που του έμελλε να γίνει η θυσία που γίνεται πάντα για να φέρει τη δικαίωση.
Εκείνη η φωτιά που με έκαιγε στα 17 μου όταν πάλευα με το άδικο, φούντωσε 20 χρόνια μετά. Τι κι αν δεν είμαι πια έφηβη αλλά μητέρα. Τι κι αν όλοι μου έλεγαν να μην μιλάω ανοιχτά για τη δυσαρέσκειά μου γιατί δεν πρέπει να προκαλώ και οφείλω να προστατεύσω την οικογένειά μου. Εκείνο το περιστατικό με έμαθε να μην είμαι ποτέ συμβατική, να μην φοβάμαι να έχω το θάρρος της γνώμης μου και να παλεύω για το κοινό καλό. Μ’ έμαθε να παίρνω θέση και να μην επιτρέπω την αδικία. Η Μάγδα Φύσσα μου έδειξε πώς να είμαι δυνατή για να είμαι πιστή στα ιδανικά μου.
Μια γυναίκα όπως όλες μας που χρειάστηκε να βρει την τιτάνια δύναμη να πάρει τη χειρότερη κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθεί άνθρωπος και να την κάνει το πιο διδακτικό ιστορικό γεγονός των τελευταίων δεκαετιών. Η μάνα που ήταν παρούσα σε όλες τις ακροαματικές διαδικασίες, με το όνομα του παιδιού της στο στόμα, έδειξε σε όλους μας πώς είναι να έχεις αξιοπρέπεια, να έχεις αξίες και να παλεύεις γι’ αυτές με όλο σου το είναι, όχι για τον εαυτό σου αλλά για τα παιδιά όλου του κόσμου.
Η κυρία Φύσσα είναι το απόλυτο παράδειγμα μαχήτριας
Είναι το παράδειγμα για τη στάση που όλοι μας οφείλουμε να κρατάμε απέναντι στα πράγματα. Είναι η αιτία που πρέπει να μας κάνει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας για την κοινωνία που διαμορφώνουν οι πράξεις μας.
Της χρωστάμε να παίρνουμε ξεκάθαρη θέση απέναντι στην αδικία, να απλώνουμε το χέρι μας για να βοηθάμε όσους μας ζητάνε βοήθεια, να μην λιποψυχούμε και να σηκώνουμε το ανάστημά μας απέναντι σε όποιον τολμήσει να μας καταδυναστεύσει.
Είμαι χαρούμενη που σήμερα ενωθήκαμε και καταφέραμε να νικήσουμε το κακό. Μετά την ενοχή των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής ένιωσα πως επιτέλους η ορμή που είχε η γενιά μου στην εφηβεία είναι ακόμη εκεί και έτοιμη να ξεχυθεί όταν είναι απόλυτη ανάγκη.
Ας ήταν δυνατόν να μας γινόταν συνήθεια αυτή η συλλογικότητα.
Εγώ λέω να κρατήσουμε το μότο των ημερών και να το κάνουμε στάση ζωής:
«Σιγά μη φοβηθώ»
Love
P
