Δέχτηκα κριτική που γέννησα με καισαρική και δυστυχώς δεν είμαι η μόνη
- 6 ΜΑΙ 2021
«Τι φόρεμα θα φορέσεις;» με ρώτησε η φίλη μου η Ερμιόνη. «Καλέ να γεννήσω πάω, τι με νοιάζει τι θα φορέσω» της αποκρίθηκα γελώντας. Ε, και φόρεσα το πιο άνετο φόρεμά μου, έβαλα μέσα σε ένα νεσεσέρ ένα ενυδατικό lip balm (όπως μου είπε η μαία), ένα λαστιχάκι για τα μαλλιά, ένα μίνι αντισηπτικό και γάντια (ναι, φοβόμουν και φοβάμαι τρομερά τον Covid-19) και το κινητό μου και έφυγα μαζί με τον άντρα μου για το μαιευτήριο.
Δεν έσπασαν ποτέ τα νερά στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο, δεν ένιωσα συσπάσεις, δεν αναρωτήθηκα όπως πολλές αν «φτάνει η ώρα να γεννήσω», γιατί πολύ απλά το μωρό δεν έλεγε να κατέβει και να βγει. Πέρασα κατά πολύ την ΠΗΤ μου ή αλλιώς πιθανή ημερομηνία τοκετού και κάπου εκεί έπρεπε να αποφασίσω αν θα κλείσω το πιο περίεργο ραντεβού της ζωής μου, αυτό της γέννας. Και το έκλεισα γιατί για ιατρικούς λόγους δεν γινόταν να περιμένω άλλο και κάπως έτσι βρέθηκα στο δωμάτιο του μαιευτηρίου για πρόκληση τοκετού.
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και ειδικά όσο πλησίαζαν οι μέρες να γεννήσω διάβαζα ασταμάτητα για όλα τα πιθανά σενάρια. Στο δωμάτιο προετοιμασίας επιτόκων τα ξέχασα όλα. Και η αλήθεια είναι πως η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη. Όσα κι αν γνωρίζεις ήδη, θέλεις εκείνη τη στιγμή να μην σκέφτεσαι τίποτα. Και αυτό έκανα. Δεν σκεφτόμουν τίποτα ή μάλλον προσπαθούσα να σκέφτομαι θετικά, θάλασσες, τραγούδια και ό,τι μου ανεβάζει τη διάθεση.
Οι ώρες περνούσαν. Περνούσαν και τα πράγματα δεν άλλαζαν. Περνούσαν και η μικρή δεν έλεγε να βγει. Είχαν γίνει όλες οι απαραίτητες διαδικασίες, είχα πάρει όσα φάρμακα έπρεπε να πάρω, είχα κάνει ένα σωρό ασκήσεις πάνω στην μπάλα του Pilates με την κοιλιά-τούρλα, είχα περπατήσει πάνω-κάτω τους διαδρόμους και η διαστολή ήταν κολλημένη. Ο γυναικολόγος και η μαία μου προσπαθούσαν να μου ανεβάσουν το ηθικό, παραμένοντας στο πλάι μου όλες αυτές τις ώρες. Η καισαρική ήταν πολύ μακριά. Η καισαρική δεν ήταν καν στο μυαλό μου. Ήθελα να προσπαθήσω μέχρι τέλους να γεννήσω φυσιολογικά, πάντα με ασφάλεια. Ασφάλεια για το μωρό.
12 ώρες έμεινα μέσα σε εκείνο το μικρό δωματιάκι. 12 ώρες να παλεύω, να προσπαθώ χωρίς αντίκρισμα. 12 ώρες αγωνίας, με τον σύντροφό μου να περιμένει ολομόναχος στο σαλόνι αναμονής κι εγώ να παλεύω μόνη με τους γιατρούς, μιας και λόγω Covid δεν επιτρεπόταν κανένας συνοδός. Παρόλο που σαν άτομο δεν είμαι ιδιαίτερα υπομονετικό, εκεί δεν έχασα λεπτό την υπομονή μου (και την επιμονή μου). 12 ώρες πάλευα για να ακούσω από τα χείλη του γιατρού πως η διαστολή είναι ακόμη κολλημένη στο 2 (σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις, θα πρέπει να φτάσει στο 10 για να γεννήσεις). «Συνεχίζουμε» έλεγα, «συνεχίζουμε» έλεγε κι εκείνος.
Το «συνεχίζουμε» δεν πήρα ξανά την πρωτοβουλία να το αρθρώσω, όταν το μωρό έχασε παλμούς. «Συμβαίνει συχνά» μου έλεγαν, μα εμένα δεν με ενδιέφερε αν συμβαίνει συχνά. Ήθελα απλά το μωρό να είναι καλά.
Μπροστά στον φόβο της απώλειας δεν με ένοιαζε
καμία «φυσιολογική» γέννα
Αποφάσισα να ακούσω τους ειδικούς και να συνεχίσω να προσπαθώ, μέχρι που συνέβη ξανά. Νομίζω δεν έχω φοβηθεί περισσότερο στη ζωή μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις μαίες που έτρεχαν πάνω μου. Τη σκηνή που η μαία μου έψαχνε να εντοπίσει με το doppler δεξιά-αριστερά στην κοιλιά μου, τους παλμούς του μωρού. Εμένα να είμαι μουδιασμένη. Εμένα να φωνάζω. Εμένα να ασπρίζω. Εμένα με οξυγόνο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λεπτά που με έτρεχαν με το φορείο στην αίθουσα του χειρουργείου. Τους γιατρούς που πετούσαν κυριολεκτικά τα χειρουργικά εργαλεία μεταξύ τους. Δεν θα ξεχάσω το μούδιασμά μου, την αίσθηση ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα εγώ, να λάβω δράση. Φόβος και κενό. Δεν είχα σκέψεις. Είχα μια θολούρα και ένα κενό. Παρακαλούσα απλά να τελειώσει όλο αυτό, να γίνει η καισαρική και το μωρό να είναι καλά.
Και τελείωσε, μέσα σε ελάχιστα λεπτά. 12 ώρες τρομερής προσπάθειας και λίγα λεπτά καισαρικής μετά, κρατούσα τη Λυδία στα χέρια μου. Έγινα μαμά.
«Γιατί δεν κλαίει;», ρώτησα τη μαία μου. «Μια χαρά θα κλάψει τώρα, μην αγχώνεσαι μετά θα παρακαλάς να μην κλαίει, άκου που σου λέω» μου είπε χαμογελώντας. Και έκλαψε, μα εγώ δεν έκλαψα. Ήμουν τόσο σοκαρισμένη, τόσο φοβισμένη που εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να αντιδράσω. Έμεινα να την κοιτάζω χαμένη.
Τόσο «απλά» για τους άλλους, έγινα μαμά. Ναι, μαμά με κομμένη και ραμμένη κοιλιά. Μαμά που γέννησε με καισαρική. Διότι δεν ξέρω αν το γνωρίζεις αλλά πολλοί και πολλές τις χωρίζουν τις μαμάδες. Είναι αυτές που γεννούν φυσιολογικά και αυτές που γεννούν με την εύκολη λύση (όπως την αποκαλούν την καισαρική). Συχνά θα δεις τις πρώτες να αντιμετωπίζονται ως καλύτερες μανούλες. Πάλεψαν πολύ, τα κατάφεραν και γέννησαν φυσιολογικά τα παιδιά τους. Αν, δε, δεν χρησιμοποίησαν και επισκληρίδιο, το βραβείο καλύτερης μαμάς τις περιμένει κατά την έξοδό τους από το μαιευτήριο. Οι άλλες, λοιπόν, της καισαρικής είναι οι μαμάδες δεύτερης κατηγορίας.
Όχι, δεν υπερβάλλω, μου τα έχουν αφηγηθεί φίλες μου, τα έχω διαβάσει σε άρθρα, έχω δει bullying σε stories στο Instagram και το βίωσα κι εγώ από τα πρώτα μου λεπτά ως νέα μαμά, όταν η γυναικολόγος (ναι, ήταν γυναίκα) της διπλανής μαμάς στο δωμάτιο που μοιραζόμασταν, φρόντιζε με κάθε τρόπο να με κάνει να αισθανθώ άσχημα που έκανα καισαρική. Κρατούσα το μωρό στα χέρια και άκουγα τις φαρμακερές ατάκες της, χωρίς να έχω δύναμη να απαντήσω. Δεν είχα καν δύναμη να σηκωθώ από το κρεβάτι και να σταθώ στα πόδια μου. Δεν είχα δύναμη να πάω μέχρι την τουαλέτα. Δεν είχα δύναμη να γελάσω. Ο πόνος στην κοιλιά ήταν τόσο έντονος που απλά δεν είχα δύναμη να ασχοληθώ μαζί της και να της εξηγήσω πως δεν είχα καν επιλογή. Και επιλογή όμως να είχα, ήταν, είναι και θα είναι δικαίωμα κάθε γυναίκας να φέρει στον κόσμο το παιδί της με τον τρόπο που εκείνη επιθυμεί. Με τον τρόπο που εκείνη θέλει. Χωρίς κριτική. Χωρίς bullying. Χωρίς γιατί.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά, κοιτάζω την τομή και ευχαριστώ την επιστήμη που έχει προχωρήσει και μου έδωσε τη δυνατότητα αυτή. Γιατί μην γελιόμαστε, πολλές από εμάς που είχαμε επιπλοκές δεν θα είχαμε καταφέρει να γίνουμε μαμάδες αν δεν υπήρχε η καισαρική. Ναι, αυτή η «εύκολη λύση».
Δεν είμαι λιγότερο «καλή» μαμά, εγώ που δεν γέννησα «φυσιολογικά». Ας τελειώνουμε με αυτό.
Δεν είσαι «καλύτερη» μαμά από εμένα που γέννησα με καισαρική. Σταμάτα κι εσύ κι εγώ και όλες σας να συγκρίνετε τον εαυτό σας με άλλες. Σταματήστε να πετάτε χολή σε κάθε μαμά που δεν γέννησε φυσιολογικά, που δεν θήλασε το παιδί της, που το άφησε τις 40 πρώτες μέρες για να πάει στη δουλειά της, που που που, προσπαθώντας να την κάνετε να νιώσει «λιγότερο μαμά» από εσάς. Σταματήστε να προσπαθείτε μέσα από τις τετ α τετ συναντήσεις σας ή μέσω των social media να κάνετε τις άλλες μαμάδες να αισθανθούν άσχημα για όποια επιλογή τους (ή μη). Σταματήστε τη σύγκριση.
Σύγκριση και μητρότητα δεν πηγαίνουν μαζί.
Κάθε ταξίδι είναι διαφορετικό και μοναδικό. Ασχοληθείτε, λοιπόν, με πιο σοβαρά ζητήματα, όπως τη σωστή ανατροφή των παιδιών σας. Σπαταλήστε τον χρόνο σας στο να δημιουργήσετε ανθρώπους με ενσυναίσθηση, μπας και η επόμενη γενιά περάσει καλύτερα από τη δική μας. Ενσυναίσθηση, αυτή η μαγική λέξη. Αυτή τη λέξη που πρέπει να έχουμε όλες οι μαμάδες στο κεφάλι μας, στηρίζοντας η μία την άλλη. Μαμάδες ενωμένες βρε. Έτσι πρέπει.
