Anna Zinchenko: Η πρίμα μπαλαρίνα που σε ντύνει στην Katsika

Η Anna Zinchenko γεννήθηκε στην Ουκρανία. Εκεί, πήγε σε μια εξειδικευμένη σχολή μπαλέτου – από τις ελάχιστες που υπήρχαν τότε στη Σοβιετική Ένωση – η οποία σε προετοίμαζε για να γίνεις επαγγελματίας χορευτής. Έτσι, τελειώνοντας, μπήκε κατευθείαν στην εθνική Όπερα της Ουκρανίας και ξεκίνησε την καριέρα της στον χορό. Στα δεκατρία χρόνια που ακολούθησαν, η Άννα ταξίδεψε χορεύοντας σε όλο τον κόσμο κι έτσι πήρε μια γεύση από τη ζωή και τις κουλτούρες του πλανήτη.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Θέλει Μαγκυ(ά) η επιτυχία

Παράλληλα, η αδερφή της ζούσε στην Ελλάδα, κι έτσι και η Άννα επισκεπτόταν συχνά τη χώρα μας για διακοπές. Ο ήλιος, το αλάτι και το μεσογειακό ταμπεραμέντο την έκαναν να ερωτευτεί – όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και έναν Έλληνα, ο οποίος στάθηκε τότε η αφορμή, ώστε εκείνη να αποφασίσει να μείνει μόνιμα εδώ. «Κλασική ιστορία όταν είσαι είκοσι χρονών. Νομίζω ότι σε αυτή την ηλικία παίρνεις πολύ εύκολα την απόφαση να αλλάξεις τη ζωή σου. Κι αυτό είναι το ωραίο, γιατί όταν έχεις πολλές υποχρεώσεις, βάζεις τα πράγματα στη ζυγαριά και πολλές φορές η πραγματικότητα νικά και το συναίσθημα μένει παραμελημένο. Στα είκοσι, κάνεις ένα βήμα χωρίς να σε πολύνοιάζει κι έτσι ανοίγεις κι άλλες πόρτες. Αυτό έκανα κι εγώ», μου λέει από την άλλη άκρη της γραμμής.

Ρούλα Ρέβη

Άκουγαν ότι είμαι Ρωσίδα χορεύτρια και έβγαζαν άλλα συμπεράσματα. Οπότε σκέφτηκα, είμαι σε μια χώρα με ήλιο και ζέστη, γιατί απλά να μην κάνω διακοπές;

Ο καιρός δεν ήταν πολύ σωστός για να κυνηγήσει την καριέρα της στον χορό τότε, αφού στην Ελλάδα δεν ήταν ακόμα διαδεδομένο το κλασικό μπαλέτο. Αντ΄αυτού πήρε λίγο χρόνο για να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα, απολαμβάνοντας τη θάλασσα και τον ήλιο, ενώ μάθαινε ελληνικά και σπούδαζε ιστορία της τέχνης. Λόγω του υπόβαθρου που είχε με τις σπουδές της στην Ουκρανία, και την πλήρη μόρφωση που είχε λάβει σε ό,τι είχε να κάνει με τις τέχνες, πίστευε πως θα ακολουθούσε αυτόν τον δρόμο. Όπως λέει και η ίδια «Στη ζωή μας πάντα κάνουμε σχέδια, αλλά αυτή μας οδηγεί σε άλλα μονοπάτια και αυτή είναι η ομορφιά της».

Spoiler alert: H Anna Zinchenko προτίμησε τη μόδα

Η Άννα αποφασίζει παράλληλα με τις σπουδές της να δοκιμάσει τον εαυτό της στο μόντελινγκ. Δουλεύει για λίγο καιρό σαν μοντέλο, αλλά ξοδεύει περισσότερη ενέργεια στο να ρωτά αν υπάρχει κάποια θέση βοηθού, την οποία θα μπορούσε να αναλάβει. Εκείνη την περίοδο, τα περιοδικά στην Ελλάδα ήταν στην ακμή τους, κι έτσι η Άννα δεν άργησε να βρεθεί σε μια πολύ καλή ομάδα στο περιοδικό Lipstick, όπου και έκανε τα πρώτα της βήματα ως βοηθός στιλίστριας. Μέχρι σήμερα έχει κάνει τα πάντα γύρω από το styling: είχε μόνιμη συνεργασία με το περιοδικό Elle για δώδεκα χρόνια, ενώ έχει συνεργαστεί και με όλα τα μεγάλα περιοδικά μόδας, με πολύ μεγάλους οίκους και έχει συμμετάσχει και σε διαφημιστικά.

Ρούλα Ρέβη

«Τα καλύτερα χρόνια ήταν όταν ήμουν διευθύντρια μόδας στο InStyle. Όταν μου ανέθεσε τη θέση η Μίνα Μπιράκου, εκείνη και η Μαρία Γράψα μου έδειξαν απόλυτη εμπιστοσύνη και μου είπαν να διαλέξω εγώ την ομάδα που ήθελα. Έτσι έφερα τη Βίνα (σ.σ.: Νεοφώτιστου), την κολλητή μου, και την Ναταλία Μπαλτά και ήμαστα μια πολύ δεμένη και αγαπημένη ομάδα. Κουραζόμασταν και ξενυχτούσαμε, αλλά γελούσαμε και περνούσαμε πολύ ωραία», μου λέει και ακούω από τη χροιά της φωνής της το μειδίαμα που έχει σχηματιστεί στα χείλη της, καθώς αναπολεί τις μέρες της στα περιοδικά.

Όταν άλλαξαν οι συνθήκες και δε μπορούσαμε να κάνουμε τη δουλειά μας όπως θέλαμε, αποφασίσαμε όλοι να κάνουμε κάτι άλλο. Είναι όπως σε μια σχέση που στην αρχή είναι καλή, αλλά αν την αφήνεις να φθαρεί, δεν είναι το ίδιο όπως παλιά. Έτσι αποφασίσαμε ότι το να δώσουμε τέλος ήταν πιο σωστό για εμάς.

Η Anna Zinchenko έκανε το ψώνιο της επάγγελμα

Στο πρώτο lockdown, η Anna Zinchenko είχε βρεθεί στην Τήνο, όπου έχει σπίτι με την οικογένειά της: «Ήρθαμε να κάνουμε απλά κάτι δουλειές για ένα σαββατοκύριακο. Γίνεται το lockdown και λέμε “α ωραία θα κάτσουμε καμια βδομαδουλα εδω να ξεκουραστούμε”. Κάπως έτσι πέρασαν πεντέμιση μήνες, όπου εγώ έμενα εκεί με τα παιδιά και ο άντρας μου πηγαινερχόταν στην Αθήνα». Μετά από μια πολύ έντονη καθημερινότητα και εργατική ζωη για πάρα πολλά χρονια – ακόμα κι όταν γέννησε τα δύο παιδιά της, τρεις μήνες μετά, δούλευε ξανά – ξαφνικά βρέθηκε να περνά τον χρόνο της στην Τήνο, «έναν τόπο πανέμορφο, με ρυθμους ζωής πολύ διαφορετικούς απ’ την Αθήνα, με ανθρώπους καλοσυνάτους και με ευγένεια που πηγάζει από μέσα τους. Δεν είναι “χαλασμένοι” από την πόλη, είναι πιο ατόφιοι και πιο γνήσιοι». Εκεί άρχισε να σκέφτεται το επιχειρηματικό της πλάνο και το πώς να μεταφέρει τις γνώσεις και το πάθος της στο νησί που, άλλωστε, λατρεύουν και τα παιδιά της. Η Κατσίκα άρχισε να γεννιέται και να καταστρώνεται σε ένα σπίτι με δύο παιδιά που έκαναν μάθημα με zoom και ενώ όλη η οικογένεια προσπαθούσε, νυχοπατώντας να κάνει τις δουλειές της. «Το στήσιμο του μαγαζιού με βοήθησε πολύ να περάσω αυτή τη δύσκολη κατάσταση του εγκλεισμού, που περάσαμε όλοι μας. Δεν ήταν εύκολο, αλλά ήταν πολύ δημιουργικό», μου λέει λίγο πριν μου τονίσει ότι είναι τρομερά τελειομανής και ήθελε να ελέγχει και την τελευταία πινελιά.

Ιωάννα Ρουφοπούλου

«Υπάρχει μια πειθαρχια στο μυαλό μου, είναι ίσως και τα κατάλοιπα της Σοβιετικής Ένωσης αυτά. Ειδικά οι γυναίκες, οι Ρωσίδες είναι πολύ σκληραγωγημένες και δυνατές. Πιο πολύ από τους άντρες. Έχω γεννηθεί σε μια οικογένεια που και οι 2 γονείς μου δούλευαν, μεγάλωναν εμένα και την αδερφή μου και δεν υπήρχε κάποιο ζήτημα ότι έπρεπε κάποιος να μείνει μαζί μας. Ήταν αυτονόητο ότι η μαμά θα δουλέψει και ήταν προτεραιότητα των γονιών μου. Ξέραμε ότι δεν γίνεται αλλιώς. Νομίζω ότι από τον τρόπο που μεγάλωσα έρχεται αυτό.
Η μαμά μου ήταν ένας άνθρωπος που ως παιδί του πολέμου, από φτωχή οικογένεια, είχε μια φοβερή ικανότητα και ματιά να φέρνει ομορφιά σε έναν χώρο που κάποιος άλλος δε θα την έβρισκε. Ήταν ένα ταλέντο της, οπότε νομίζω ότι αυτό που είμαι σήμερα, έχει να κάνει και με τον τρόπο που έβλεπα τη μαμά μου».

Η Κατσίκα λέγεται έτσι γιατί είμαστε σε ένα νησί που είναι γεμάτο κατσίκες. Δεν υπάρχει σοβαρός λόγος πίσω από το όνομα. Το θυμούνται οι ξένοι, είναι νησιώτικο και αστείο. Δεν χρειάζεται να παίρνουμε τον εαυτό μας πάρα πολύ σοβαρά.

«Εγώ έκανα το ψώνιο μου επάγγελμα. Ποια γυναίκα δεν θα ήθελε να ασχολείται με ρούχα; Είμαι πολύ χαρούμενη και ευγνώμων για τα χρόνια που έχω περάσει στη μόδα κάνοντας τα πράγματα που μου αρέσουν. Πλέον κάνω αυτό που μου αρέσει, όσο καλύτερα μπορώ, χωρίς να θεωρώ ότι είμαι η Anna Wintour. Νομίζω οτι αν αρχίσεις να βάζεις τον εαυτό σου πιο πάνω από τους άλλους, μετά χάνεις και το μέτρο».

Το κατάστημα λειτουργεί από τον Ιούνιο και είναι resort, έχει δηλαδή οτιδήποτε χρειάζεται κάποιος για τις διακοπές, για ένα χαλαρό lifestyle, ρούχα που φοριούνται με flat παπούτσια, τσάντες, αξεοσυάρ, κοσμήματα, μαροκινα κεραμεικά για το σπίτι, ψάθινες τσάντες από Αφρική, ιταλικά παπλώματα που τα φτιάχνουν στην Ινδία, γαλλικα κεριά και ουκρανικά κεντήματα. «Έχει γίνει ενα μούλτι κούλτι, έθνικ κόνσεπτ γιατί είναι πολύ πολιτισμοί μέσα στην Κατσίκα – και ελληνικά πράγματα προφανώς – και είναι ένα πολύχρωμο, χαρούμενο κατάστημα. Όποιος μπει μέσα, ξαναμπαίνει, οπότε είναι πολύ σημαντικό αυτό και ελπίζω να συνεχιστεί».

Ρούλα Ρέβη

Ακολουθούν μερικές γραμμές ακόμα – ας τις πούμε ηθικό δίδαγμα ή μυστικά για μια ευτυχισμένη ζωή

Αυτή τη στιγμή η Anna Zinchenko είναι μαμά, σύζυγος και επαγγελματίας. Αυτό ήταν πάντα, όπως λέει. Δεν υπήρχε περίοδος στη ζωή της που να ήταν μόνο ένα πράγμα. «Δεν μπορώ να κάνω μονο ένα πράγμα. Θέλω πάντα να γυρίζω σπίτι μου, να βλέπω τα παιδιά μου και να πέφτω στην αγκαλιά τους, αλλά και να φεύγω, να παίρνω εικόνες και να γεμίζω τα μάτια και το μυαλό μου με άλλα πράγματα. Η πολυμορφικότητά μας μάς κρατάει σε εγρήγορση και μας δίνει δύναμη να προχωράμε, να κάνουμε καινούρια πράγματα, να μη βαριόμαστε και να μη γερνάμε».

Χρόνο για σένα έχεις;
«Όχι. Τον εαυτό μου τον έχω λίγο πιο πίσω απ’ ό,τι θα ήθελα – μέσα στη ζωή είναι αυτό. Με παρηγορεί η σκέψη ότι κάνω αυτό που μου αρέσει. Αυτό είναι κάτι που κάνω για τον εαυτό μου και είναι σπουδαίο.

Τι πρέπει να έχει μια γυναίκα για να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα; 
Χρειάζεται να έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της. Στην ανασφάλειά μας ακούμε πάρα πολλές φωνές και ρωτάμε γνώμες πολλών ανθρώπων, αλλά συχνά αυτό μας μπερδεύει και μας βγάζει από το δρόμο μας. Νομίζω ότι το ένστικτό μας είναι σπουδαίο και πρέπει να το ακούμε – σαφώς βάζοντας και τη λογική στη μέση, αλλά να επιλέγουμε έναν δρόμο και να τον περπατάμε, να μην φοβόμαστε. Να έχουμε αυτοπεποίθηση και σιγουριά – την οποία μπορούμε να δώσουμε μόνες μας στον εαυτό μας και δεν χρειάζεται να την παρουμε από αλλού.

Αξίζει να ονειρευόμαστε να γίνουμε τα αφεντικά του εαυτού μας;
Ο καθένας πρέπει να απαντήσει για τον εαυτό του – είναι και το τι ζητάς στη ζωή σου. Κάποιοι αισθάνονται μια ασφάλεια ανήκοντας σε μια ομάδα και με άλλους να παίρνουν τις αποφάσεις γι αυτους. Δεν τους κρίνω καθολου, γιατί κι αυτό είναι μια ωραία σιγουριά στη ζωή. Βεβαίως, όμως, αξίζει να δοκιμάσει κανείς να γίνει αφεντικό του εαυτού του για να μην του μείνει απωθημένο. Ζώντας τη ζωή μας, αυτό που μας μένει να σκεφτόμαστε είναι τα πράγματα που δεν τολμήσαμε.

Αντί επιλόγου
«Να έχουμε μικρούς στόχους και να τους κυνηγάμε. Οι μικροί στόχοι είναι λουράκια που μας τραβούν και ανεβαίνουμε πιο ψηλά. Είναι ωραίο να τους έχουμε».

Κατάστημα Katsika, Δρόσου 3, Τήνος