Σκόρπιες σημειώσεις ενός αποκαλόκαιρου
- 21 ΣΕΠ 2021
Χτύπησε το κουδούνι το πρωί, το κάτω, και στην αρχή δεν ξεκουνήθηκα να πάω να ανοίξω. Συνήθως είναι άσχετοι που χτυπάνε για να αφήσουν ένα γράμμα ή το συνεργείο καθαρισμού για να μπει, και πάντα κάποιος άλλος τους ανοίγει. Επέμεινε όμως, η Αγγελική μου είπε με ύφος «καλά δε θα ανοίξεις;», οπότε σηκώθηκα, πήγα στο θυροτηλέφωνο και ρώτησα ποιος είναι. Μια ανδρική φωνή πολύ συνομωτικά μου απάντησε «όλα είναι πεθαμένα». ΤΙ, φώναξα αυθόρμητα, «κύριε μου, τι λέτε, δε σας ακούω καλά», ακούστηκε η κυρία από τον 3ο, «είναι όλα πεθαμένα σου λέω, το λένε οι τελευταίες σελίδες». Ήταν αλλόκοτο, απροσδόκητο και κάπως αστείο, έκλεισα το θυροτηλέφωνο και γύρισα στον καναπέ. Ποιος ήταν, με ρώτησε η Αγγελική, κανένας, ήταν λάθος, της απάντησα, τώρα μας χτυπάνε και τα κουδούνια οι τρελοί, σκέφτηκα.
Πριν μέρες ξύπνησα νωρίς και χάζεψα το κινητό μου. Από το κόντεξτ κατάλαβα ότι είχε πεθάνει ο Μίκης, δεν ήταν απρόσμενο, δεν ήταν καν τραγικό, ο άνθρωπος έζησε έως τα 96 του (και τι ζωή!), βασανιζόταν το τελευταίο διάστημα και ίσως είχε έρθει η ώρα του να ξεκουραστεί, όμως με πήραν εντελώς απροσδόκητα τα κλάματα. Δεν ξέρω γιατί έκλαψα, φυσικά τον θαύμαζα, όμως οι γονείς μου δεν ήταν από εκείνους που έκαναν soundtrack των παιδικών μου χρόνων τα τραγούδια του όπως άλλων φίλων μου, εγώ μεγάλωσα θεωρώντας πιο κουλ να ακούω ξένες μουσικές και αυτές έγιναν οικείες και αγαπημένες και με μεγάλωσαν, όμως την ώρα που έκλαιγα συνειδητοποίησα ότι χωρίς να το καταλάβω ο Μίκης είχε τρυπώσει κάπως απροσποίητα στην ψυχή μου τόσα χρόνια, είχε γίνει μέρος της τοιχοποιίας, και αυτό είμαι σίγουρη το έκανε και με άλλους, γιατί δεν ήταν ακριβώς άνθρωπος ήταν κάπως σαν συναίσθημα. Εκεί που κάθεσαι εντελώς απροετοίμαστος σου σκάει και δεν μπορείς να αντισταθείς, γιατί πώς να αντισταθείς σε ένα συναίσθημα; Σε κατακλύζει, όπως τα δάκρυα το πρωί εκείνης της Παρασκευής.
Παρόλα αυτά, μέχρι το απόγευμα μου είχαν ήδη κολλήσει εμμονικά τα «Κότερα» που εκείνη την ημέρα άκουγα πρώτη φορά στη ζωή μου. Κάτι μου έλεγε το όνομα Mad Clip, αλλά όσο τζόβενο και να το παίζω είμαι 45 χρονών και μπροστά στην trap νιώθω πολύ boomer, πρώτη φορά που άκουσα τον sin boy στο περίφημο mama ρώτησα αν έχει κάνει απονεύρωση. Στα αλήθεια πάντως μου είχε αρέσει εκείνο το κομμάτι, ο ρυθμός του, ο χορός αυτού του απροσάρμοστου, οι στίχοι μου φαίνονταν εξωγήινοι, αλλά δεν μπορούσα να νευριάσω με κάτι τόσο ανοίκειο και τραβηγμένο, μου φαινόταν σαν τρολάρισμα. Με τον απρόσμενο θάνατο του Mad Clip όμως άρχισα να συστήνομαι χωρίς να το θέλω με το νέο (για μένα) είδος. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι τα έφηβα παιδιά πολλών φίλων μου άκουγαν, συνάδελφοι άκουγαν, φίλοι ήξεραν τους στίχους, τα πιτσιρίκια στην πλατεία το έβαζαν στα ηχειάκια τους, τι σκατά, λες και όλος ο κόσμος ήξερε κάτι που μου έκρυβε τόσο καιρό, για το καλό μου μάλλον, σκέφτηκα, τι μαλακίες λένε αυτοί οι τύποι, τι γκάνια, και γκούτσι και ντίλια και πουτάνες, λολ, μου θύμισε το ανέκδοτο με εκείνον τον τύπο στο λεωφορείο 7 η ώρα το πρωί που τσακώνεται με κάποιον και του λέει απειλητικά «ξέρεις ποιος είμαι εγω;» για να πάρει την απάντηση «ποιος να σαι ρε φίλε 7 η ώρα το πρωί στο λεωφορείο;». Ο πρώτος τύπος είναι η trap.
Προφανώς είναι ενοχλητικό να το ακούς, εξωφρενικό ενίοτε, αλλά μην πυροβολείτε τον αγγελιοφόρο, δεν είναι οι τράπερς που είναι αμοραλιστές, σεξιστές, εμμονικοί με το χρήμα ως μόνη διέξοδο από τη μιζέρια και την αφάνεια, ως μόνη εκδίκηση απέναντι στον γαμημένα στραβό κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε εδώ και μια δεκαετία, η κοινωνία είναι, αυτοί απλώς διαβιβάζουν το μήνυμα, χωρίς καν να το ξέρουν. Είστε εσείς έτοιμοι για καμία επανάσταση, για κάποιον κοινωνικό αγώνα να τον εξυμνήσουν, δηλαδή εσείς τι θέλετε μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, στο μεροκάματο του τρόμου είτε είστε ντελιβεράδες, υπάλληλοι γραφείου, πρακτικάριοι, σερβιτόροι, χαμηλόβαθμα στελέχη, θέλετε παγκόσμια ειρήνη σαν τις Μις Κόσμος, αποκαμωμένοι από την πεποίθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν έχει απομείνει ζωντανό, δε θέλετε στο τέλος της μέρας, ενδόμυχα ή φανερά, κι εσείς κότερα, ελικόπτερα, οικόπεδα, να λυτρωθείτε επιτέλους από αυτή την ταλαιπώρια, ή έχετε κάποια εναλλακτική να προτείνετε; Σόρι, το #cancelefood δε μετράει. Δεν είναι οι τράπερς που εξαγριώνονται στον όρο γυναικοκτονία, δεν υποτιμούν αυτοί (μόνο) τις γυναίκες, δεν θεωρούν μόνο εκείνοι πως το χρήμα, η χλίδα και τα κονέ είναι ο μόνος τρόπος να έχεις τις γκόμενες που θες και τον σεβασμό για τον οποίο διψάς όταν τρως τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη. «Because you want the day to come sooner, when you settle the score», όπως θα λεγε και ο Μόρισει που τα έχει πει έτσι κι αλλιώς όλα. Οι τράπερς είναι σαν τον τύπο που χτύπησε το κουδούνι. Ξέρουν ότι όλα είναι πεθαμένα, αλλά αντί να αντιστέκονται, το κάνουν παντιέρα, από απάθεια, από μόδα ή από εκείνο τον κυνισμό που γεννάει η απελπισία.
Κάτι μου έλεγε το όνομα Mad Clip, αλλά όσο τζόβενο και να το παίζω είμαι 45 χρονών και μπροστά στην trap νιώθω πολύ boomer, πρώτη φορά που άκουσα τον sin boy στο περίφημο mama ρώτησα αν έχει κάνει απονεύρωση.
«Πω φίλε, αυτή ήταν καλή μέρα». Τάδε έφη ο Γιαννάκης, 5 ετών, νέος συμμαθητής και φίλος της Αγγελικής, μέλος της νέας παρέας που έχει δημιουργηθεί ήδη από την πρώτη βδομάδα στο δημόσιο νηπιαγωγείο της Κυψέλης, που κάλλιστα θα μπορούσε να έχει πέσει θύμα αποκάλυψης προσωπικών δεδομένων από τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, το νέο συνώνυμο της σκατοψυχιάς. Είχε δίκιο, ήταν μια ωραία μέρα. Παρότι το σχολείο αυτή την πρώτη εβδομάδα έκανε μόνο δύο ώρες μάθημα τη μέρα και οι νέοι συμμαθητές δεν προλαβαίνουν να γνωριστούν και να φχαριστηθούν ο ένας τον άλλον, εμείς οι εργαζόμενες μητέρες τους που παλεύουν να ισορροπήσουν ωράρια δουλειάς και σχολείου, τους παρατείνουμε το toknowusbetter, στον πεζόδρομο της Φωκίωνος, με πατίνια, κουλούρια Θεσσαλονίκης και κάνα ξέμπαρκο χυμό, γιατί βασικά κι εμείς το χρειαζόμαστε. Η Αγγελική είναι ενθουσιασμένη γιατί έχει τρεις συμμαθητές που είναι μαύροι, μια συμμαθήτριά που τη λένε Αριέλα και έναν συμμαθητή Τζορτζ Ράφαελ που -δικαίως- θεωρεί ότι είναι φοβερά ονόματα και όπως μου «γαύγισε» δεν τη νοιάζει ο κόβιντ, τη νοιάζουν οι φίλοι της, για αυτό και μετά το πέρας της σχολικής ημέρας τους αγκαλιάζει όσο συχνότερα γίνεται, δεν πα να λέω ό,τι θέλω.
Δεν θέλετε στο τέλος της μέρας, ενδόμυχα ή φανερά, κι εσείς κότερα, ελικόπτερα, οικόπεδα, να λυτρωθείτε επιτέλους από αυτή την ταλαιπώρια, ή έχετε κάποια εναλλακτική να προτείνετε;
Δεν μπορούσα παρά να δεχτώ το επιχείρημα. Δεν λέω πολλά τώρα τελευταία. Δεν ξέρω αν είναι απλώς μια φάση ή φταίνε όλα τα προηγούμενα, πάντως με διακατέχει μια παραίτηση, ένα go with the flow, και μια παρανοική ιδέα ότι δεν έχω τίποτα πια να πω, εξού και η καθυστέρηση αυτής της στήλης, πέραν της απουσίας μου λόγω καλοκαιρινών διακοπών. Ίσως τα κείμενα και οι ιδέες να είναι σαν τα ωάρια. Ίσως έχεις συγκεκριμένο αριθμό μέσα σου από την πρώτη μέρα που σου έρχεται περίοδος και άρα μια πολύ συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης τους. Μετά το πέρας της, είναι όλα τζούφια. Στην αρχή πανικοβλήθηκα στην ιδέα, οι τράπερς είναι τα γκούτσι και τα πορσικά τους, εγώ είμαι οι εξυπνάδες που γράφω και με αποθεώνει το κοινό μου στο fb, δεν ξέρω ποιος είναι πιο γελοίος, μετά άρχισα να το επεξεργάζομαι, τι κι αν έχω writer’s block; Writer’s block είναι άμα είσαι ο Χέμινγουει, μου απάντησα, άμα είσαι η Μανίνα είναι απλώς τεμπελιά, αλλά τι κι αν δεν μπορείς να γράψεις πια, θα το συζητάς με την ψυχολόγο σου, θα πηγαινοφέρνεις την Αγγελική στις απογευματινές δραστηριότητες, θα περιφρονείς τους τράπερς, όλα καλά. Ποιος ξέρει, μπορεί να ξεχαστείς και να μην είσαι και δυσοίωνη όλη την ώρα. Όχι για να μην νομίζετε ότι είμαι ξινή μόνο με τους άλλους. Οπότε μετά τσαντίστηκα με τον εαυτό μου, τον μόνο άνθρωπο με τον οποίο τσαντίζομαι τελικά -όλες οι υπόλοιπες τσαντίλες είναι προβολές- και έγραψα αυτό. Όπως θα λεγε κι ο Mad Clip, είχα το κίνητρο.
