Βυζάκια ζουληγμένα, ποτέ νικημένα
- 12 ΟΚΤ 2021
Υπάρχει μια φράση, που νομίζω αποδίδεται στον Πολ Νιούμαν, για το πόκερ. Λέει «αν παίζεις πόκερ και δεν βλέπεις γύρω σου κανένα κορόιδο, τότε το κορόιδο είσαι εσύ.» Υπάρχει μια παράξενη, άβολη αντιστοιχία με τον καρκίνο του μαστού. Πλέον αν είσαι γυναίκα μετά τα 30-35 και δεν έχεις στο ευρύτερο φιλικό σου περιβάλλον τουλάχιστον 2-3 γυναίκες που να αντιμετωπίζουν τον καρκίνο του μαστού, τότε είναι πιθανό να έχεις εσύ. Το χειρότερο σε αυτή την περίπτωση, αντίθετα φαντάζομαι από το πόκερ, είναι οτι και να βλέπεις το «κορόιδο», μπορείς ταυτόχρονα και να είσαι.
Δεν χρειάζεται να είσαι γιατρός για να γνωρίζεις ότι πριν ακόμα από τον κορονοϊό μια άλλη «επιδημία» είχε χτυπήσει τον πλανήτη -μόνο που αυτή αφορά μόνο γυναίκες. Στο δικό μου κύκλο δεν είναι μόνο πολλές, οι περισσότερες είναι και κοντινές. Είναι ξαδέρφες μου, φίλες μου, αγαπημένες συνάδελφοί μου. Είναι γυναίκες νέες, δραστήριες, ενημερωμένες, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια μπορεί να θεωρούσαν αυτή την κατά τα άλλα τόσο συχνή διάγνωση κάπως μακριά τους. Μια μέρα πήγαν για τον τακτικό τους έλεγχο ή έπιασαν κάτι, «δεν είναι τίποτα μωρέ, καμιά κύστη θα είναι, περιμένω και περίοδο», έκαναν έναν υπέρηχο γιατί κάποια φίλη τους τις έπρηξε να το κάνουν, αλλά τελικά δεν πήραν αυτή τη βαθιά ανάσα ανακούφισης που παίρνεις όταν ο μαστολόγος, ο γυναικολόγος ή ο ακτινολόγος σου σού λένε τη μαγική κουβέντα: «όλα καθαρά, μην ξεχαστείς του χρόνου».
Όλοι περίμεναν πώς και πώς το τέλος της καραντίνας για να βγουν, να ειδωθούν, να ηρεμήσουν, εγώ την περίμενα για να πάω να μου ζουλήξει το βυζί ένας κύριος στη Βασιλίσσης Σοφίας. Υπερβολική; Μπορεί να είμαι.
Στις αρχές του περυσινού Μαρτίου ακυρώθηκε η ετήσια μαστογραφία μου λόγω καραντίνας. Την περιμένω κάθε χρόνο με ίδια ποσότητα φόβου και ανυπομονησίας. Τρέμω το αποτέλεσμα, αλλά θέλω και να ξεμπερδεύω. Το έχετε πάθει να βγαίνετε από τον μαστολόγο σας ανακουφισμένη και να ντρέπεστε να χαρείτε για αυτό στις φίλες σας γιατί οι μισές έχουν ζήσει ή ζουν τις συνέπειες μιας αντίθετης διάγνωσης; Νιώθετε κάποιες φορές ότι είναι απλώς θέμα χρόνου; «Έχεις περάσει καρκίνο του στήθους;», «Όχι. Ακόμα.» Ίσως τα παραλέω, αλλά είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνετε τι εννοώ. Όταν εκείνο τον Μάρτιο έχασα τη μαστογραφία, κόντεψα να τρελαθώ -είμαι κάπως αγχώδης είναι η αλήθεια. Όλοι περίμεναν πώς και πώς το τέλος της καραντίνας για να βγουν, να ειδωθούν, να ηρεμήσουν, εγώ την περίμενα για να πάω να μου ζουλήξει το βυζί ένας κύριος στη Βασιλίσσης Σοφίας. Υπερβολική; Μπορεί να είμαι.
Όταν έληξε εκείνο το πρώτο λοκντάουν άρχισα να τηλεφωνώ στο κέντρο που πηγαίνω για να ανανεώσω το ραντεβού, όμως δυσκολευόμουν να πιάσω γραμμή. Όταν λίγες ημέρες αργότερα, κάνοντας μια συνέντευξη στο απέναντι εστιατόριο, τον είδα να περνάει για το ιατρείο του, παράτησα σχεδόν σύξυλους τους συνεντευξιαζόμενους και άρχισα να τον φωνάζω. Το ξέρω, είναι κωμικό, αλλά και δεν είναι. Πέρασα μερικές ημέρες αγωνίας μέχρι τελικώς να εξεταστώ, έβαλα με το μυαλό μου τα χειρότερα σενάρια -όπως πάντα- αλλά όταν τελικώς πήρα την πολυπόθητη διάγνωση, είπα για άλλη μια χρονιά «μέχρι εδώ καλά» και το ανέφερα σε φίλες και γνωστές, με τρόμο διαπίστωσα ότι οι μισές ήταν σε φάση «α εγώ έχω να κάνω τρία χρόνια», «εγώ τώρα με τον κορωνοϊό το έχω αφήσει», «α εγώ δεν έχω κάνει ποτέ»(!!).
Μετά από αυτό αποφάσισα πως θα το κάνω αποστολή μου να το θυμίζω ΣΕ ΟΛΕΣ. Ναι είμαι αυτή η σπαστικιά.
Δεν ξέρω αν είμαι εγώ ή αν κι εσάς σας φαίνεται τρομερά arrogant αυτή η στάση. Με θλίβει, με τρομάζει, οριακά με εξοργίζει. Αν θέλετε να αυτοκτονήσετε, σκέφτομαι, γιατί δεν πέφτετε από την ταράτσα που είναι πιο γρήγορο και λιγότερο μπελαλίδικο; Υπάρχει για μένα κάτι συγκινητικό σε αυτόν τον έλεγχο, όπως και σε αυτον του Τεστ Παπανικολάου. Μια ανακάλυψη πρόληψης που σώζει. Αυτοί οι επιστήμονες είναι ευεργέτες για τις γυναίκες, μας έδωσαν ένα εισιτήριο ζωής, μας έβαλαν στη θέση του οδηγού. Αν είναι να πάμε από κάτι, ας είναι από κάτι που δεν μπορούσαμε να έχουμε προβλέψει. Η αδιαφορία για αυτό μου μοιάζει πρόκληση και της μοίρας αλλά και όλων των γυναικών, των φίλων μας, των δικών μας ανθρώπων, που έχουν έρθει αντιμέτωπες με τον καρκίνο του στήθους. Δεν είναι κουλ, είναι απλώς βλακεία. Και μην μου πείτε για φόβο -έχω διδακτορικό στον φόβο- ξεπεράστε τον και πηγαίντε, αντί να σας καταδικάσει, αφήστε τον να σας σώσει.
Μετά από αυτό αποφάσισα πως θα το κάνω αποστολή μου να το θυμίζω ΣΕ ΟΛΕΣ. Ναι είμαι αυτή η σπαστικιά. Δεν είναι κόντρα ρόλος, μια φορά στο τρίτο ποτό είχα πει σε έναν μπάρμαν να κοιτάξει μια ελιά στο μπράτσο του που μου φαινόταν ύποπτη. Και ξέρετε ποιο είναι το καλύτερο; Παρότι έχω τόσες γυναίκες στο περιβάλλον μου που το πέρασαν, δεν έχω χάσει καμία. Το πρόλαβαν, το πάλεψαν, το νίκησαν. Κι είναι εδώ δυνατές να διηγηθούν την ιστορία. Ποιος είναι το κορόιδο τώρα;
