«Ελιάνα, ποιος διαβάζει την κόρη σου για το σχολείο;»

Αγαπητή Ελιάνα, πώς τα πάει η Ισαβέλλα στο σχολείο; Ποιος τη διαβάζει;

Δήμητρα

Η Ελιάνα απαντάει:

Αγαπητή μου Δήμητρα,

Προς το παρόν τα πάει περίφημα. Το διάβασμα της Α’ δημοτικού είναι υπόθεση 10 λεπτών και το κάνουμε μαζί με χαρά, αλλά για να είμαι ειλικρινής το κάνει κάπως εκείνη στον αυτόματο πιλότο. Τις προάλλες την ρώτησα τι έχει για αύριο και μου απάντησε πως τα έχει ήδη κάνει όλα στο σχολικό, γιατί ήθελε όταν επιστρέψει να έχει χρόνο για παιχνίδι. Σοκαριστικό και πρωτόγνωρο για μένα, που διάβαζα πάντα με φωνές και ουρλιαχτά, λίγο πριν την ώρα του ύπνου. Να είναι θέμα χαρακτήρα; Να είναι η υπευθυνότητα του πρωτότοκου παιδιού (που εγώ ως τρίτο παιδί δεν την είδα ποτέ ούτε με το κυάλι); Να είναι κάποια αντίδραση στο ότι βλέπει τη χαοτική μαμά της και δεν θέλει να της μοιάσει; Ειλικρινά δεν ξέρω. Ξέρω πως καμιά φορά την κοιτάζω και σκέφτομαι πως αυτό το παιδί είναι τόσο φανταστικό που δεν μου αξίζει.

Ελιάνα, πώς θα διδαχτώ το στιλ και την κομψότητά σου; Ή έστω πώς να κλέψω την γκαρνταρόμπα σου;

Senelia

Η Ελιάνα απαντάει:

Αγαπητή μου Senelia,

Fun fact που κανείς δεν ξέρει για μένα: θεωρώ πως είμαι εντελώς άγουστη. Πρόσεξε, όχι κακόγουστη, απλά άγουστη. Δεν «το ‘χω» ρε παιδί μου, όπως το έχουν φυσικά τόσες γυναίκες γύρω μου, που πετάγονται στον μανάβη να πάρουν σέσκουλα και μοιάζουν με off duty μοντέλα που συνέλαβε ο φακός του street style φωτογράφου να καπνίζουν έξω από τα catwalks. Έχω έμφυτη αγάπη για τη μόδα, έχω μεταπτυχιακό από την καλύτερη σχολή του Λονδίνου πάνω σε αυτή, ξέρω πολύ καλά να κρίνω -και με αντικειμενικά και με υποκειμενικά κριτήρια- αν ένα look είναι φρέσκο ή διαχρονικό, επίκαιρο ή παρωχημένο, αλλά το προσωπικό στιλ είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Στο μυαλό μου είναι περίπου η εξίσωση: (“Τι Θες Να Πεις” + “Πώς Θέλεις να Ζεις”) – (“Προσπαθείς πολύ για να το καταφέρεις”).

Με άλλα λόγια, να φοράς αυτά που σε εκφράζουν, ταιριάζουν στην αισθητική σου και κάνουν την καρδιά σου να πεταρίζει, αλλά ταυτόχρονα εξυπηρετούν τη ζωή και τις ανάγκες σου.

Διότι μπορεί να σε εκφράζει το δωδεκάποντο mule αλλά να δουλεύεις σε εργοτάξιο, οπότε, όχι.

Και όλο αυτό οφείλει να βγαίνει κάπως αβίαστα, διαφορετικά δεν είναι στιλ, αλλά κοστουμάκι που φοράς για να δώσεις παράσταση. Ε, εγώ λοιπόν δεν νιώθω πως το κατέχω το σπορ, άλλες φορές τα πάω καλά, άλλες φορές κοιτάζω φωτογραφίες μου (περσινές ε, όχι τίποτα παλιές) και αναφωνώ “ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΤΙΠΟΤΑ”. Και αν ρίξεις μέσα στην εξίσωση και τα όποια κομπλεξικά θέματα έχει η καθεμία μας με την εικόνα της (εντάξει, όχι εσείς οι πολύ σίγουρες που σφύζετε από αυτοπεποίθηση, για εμάς τις υπόλοιπες λέω, που θέλουμε να κρύψουμε λίγο περιφέρεια, να τονίσουμε λίγο μέση, να ψηλώσουμε κανα ποντάκι), τότε η υπόθεση γίνεται σπαζοκεφαλιά για δυνατούς λύτες. Συνήθως, πάντως, παίζω εκ του ασφαλούς, με μονοχρωμίες, ουδέτερες αποχρώσεις κοινής αποδοχής (μαύρα, λευκά, γκρι, μπεζ), καλά υφάσματα (όπου «καλά» δεν εννοώ βελούδα και σατέν, αλλά 100% βαμβακερά, λινά, μεταξωτά), κανένα αξεσουάρ εδώ κι εκεί, κανένα χαρούμενο εμπριμέ όποτε έχω κέφι.

Σε τελική ανάλυση, πάντως, μην σκας, είναι απλά ρούχα. Δεν το λέω υποτιμητικά, αντιθέτως πιστεύω πως η Υψηλή Ραπτική είναι μια μορφή τέχνης. Αλλά τα ρούχα τα κανονικά, τα pret a porter, τα δικά μας, δεν είναι τίποτα άλλο από εργαλεία για να ζούμε μέσα τους την ζωή μας. Το πόσο θα διασκεδάσεις ή όχι χρησιμοποιώντας τα, είναι στο χέρι σου.

Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, πλιζ μην προσπαθήσεις να κλέψεις την γκαρνταρόμπα μου. Έχει ασφάλεια στο Mega. Θα σε πιάσουν.

Καλησπέρα Ελιάνα, είμαι η Μαρία, είμαι 24 ετών και με το που είδα την καινούργια στήλη στο αγαπημένο LadyLike, σκέφτηκα αμέσως πόσο θα ήθελα να σου μιλήσω και να ακούσω την άποψή σου γιατί την εκτιμώ πολύ. Ο προβληματισμός μου λοιπόν είναι ο εξής: μόλις αποφοίτησα από το τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας και νιώθω εντελώς lost, ενώ θα έπρεπε να νιώθω περήφανη που ολοκλήρωσα τις σπουδές μου. Ονειρεύομαι πολλά και δεν θα ήθελα να περιοριστώ στον τομέα της διδασκαλίας, γιατί δεν με εκφράζει όσο θα ήθελα. Όλοι γύρω μου, όμως, μου λένε πως πρέπει να κάνω τα χαρτιά μου και να περιμένω να διοριστώ στο δημόσιο, να κάνω μαθήματα σε φροντιστήρια η ιδιαίτερα και να σκοπεύω σε αυτό, ώστε να έχω την ασφάλειά μου και να μπορέσω να κάνω οικογένεια.

Εν τω μεταξύ εγώ ούτε που τα σκέφτομαι όλα αυτά και πνίγομαι στην ιδέα μιας κανονισμένης ζωής. Θέλω να κυνηγήσω αλλά επαγγέλματα, να δουλέψω σκληρά, να ανοίξω νέους ορίζοντες, να πάω όπου με πάει η ζωή και να μην περιμένω κανένα δημόσιο και όλα τα υπόλοιπα. Σαν ρεαλίστρια που είσαι και σαν επιτυχημένη – κατά τη γνώμη μου – γυναίκα καριέρας και μαμά θα ήθελα πολύ να ακούσω την άποψή σου.

Κάνω όνειρα και μου τα κόβουν. Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα του 2021 μπορώ να ονειρεύομαι και να επιτύχω στα επαγγελματικά και στα προσωπικά ή είναι ουτοπία όπως λένε οι άλλοι;

Μαρία

Η Ελιάνα απαντάει:

Αγαπητή μου Μαρία,

Νευρογλωσσικό προγραμματισμό δεν κάνω, βιβλία προσωπικής εξέλιξης δεν διαβάζω, life coach δεν έχω, “αξίζω, αξίζω, αξίζω” κάθε πρωί στο καθρέφτη δεν λέω (συνήθως λέω “ρίξε κι άλλη τερακότα” γιατί στις 6:30 που ξυπνάω είμαι γκρι). Αλλά αν κάτι σωστό διδάσκουν όλα τα παραπάνω είναι πως σε κάθε σταυροδρόμι που θα βρεθείς χωρίς πυξίδα (GPS εννοώ, αλλά έτσι ακούγεται πιο ποιητικό) δεν υπάρχει λάθος δρόμος για να πάρεις. Μεταξύ μας, βέβαια, καθόλου “lost” δεν σε βρίσκω: μόνη σου γράφεις ακριβώς αυτά που θα έλεγα σε οποιαδήποτε φίλη μου κουβαλούσε τους προβληματισμούς σου. Θα της έλεγα, λοιπόν “δεν πνίγεσαι στην ιδέα μιας κανονισμένης ζωής; Δεν θέλεις να κυνηγήσεις αλλά επαγγέλματα, να δουλέψεις σκληρά, να ανοίξεις νέους ορίζοντες όπου σε πάει η ζωή και να μην περιμένεις κανένα δημόσιο;”. Εσύ τα έγραψες και μου κάνεις και οικονομία δυνάμεων για να απαντήσω και στους επόμενους. Τα προσυπογράφω μέχρι κεραίας. Όχι πως βρίσκω κάτι κακό στην επαγγελματική ασφάλεια και στις μετρημένες επιλογές, ίσα ίσα. Αλλά να, είναι που είσαι μόνο 24, είναι που έχεις πτυχίο στη φαρέτρα σου (συγχαρητήρια, btw) και -κυρίως- είναι που έχεις το σωστό mindset για να δοκιμαστείς, να εξερευνήσεις, να αποτύχεις και να πετύχεις. Έχεις δίψα, ρε παιδί μου, από εκείνες που δεν τις σβήνουν οι διορισμοί και τα ένσημα. Οπότε κοίτα να ξεδιψάσεις και μην πολυσκάς αν θα πάρεις τον σωστό τον δρόμο. Τον δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας.

Στείλε κι εσύ την ερώτησή σου στην Ελιάνα στο [email protected].