Το #Menow_Metoo προσπαθεί να διασυνδέσει θύματα κακοποίησης που δεν είναι διάσημα

Η Σοφία Μπεκατώρου, ένα χρόνο μετά την εξομολόγηση του βιασμού της και την εκκίνηση του ελληνικού #Metoo, είναι εδώ. Παραμένει ενεργή και μάχιμη για να στηρίξει τα θύματα κακοποίησης. Έχει μετατρέψει τον πόνο και την αποστροφή σε γνώση, αντιμετωπίζει με απόλυτη ευθύνη το κίνημα Me too και δεν θέλει να επιβεβαιωθούν όσοι ψιθυρίζουν ότι τα άγρια κύματα των εξομολογήσεων θα κοπάσουν. Όσο υπάρχουν θύματα θα είναι αναγκαία τα κύματα που ξεβράζουν τους θύτες.

Σκαλίζει τα κενά των υποστηρικτικών δομών και πλαισίων και συντάχθηκε με το Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά της Βίας που προωθεί μια καινοτόμα και αναγκαία ενέργεια, τη διασύνδεση των θυμάτων -που κακοποιήθηκαν από τον ίδιο δράστη- μέσω της πλατφόρμας #Menow_Metoo.

Στην εν λόγω πλατφόρμα τα θύματα, των οποίων η ανωνυμία προστατεύεται, υποδεικνύουν τον καταγγελλόμενο ως δράστη ονομαστικά μέσω της πλατφόρμας αλλά και το πλαίσιο όπου έλαβε χώρα η κακοποίησή τους. Αυτός είναι ένας τρόπος για να καλυφθεί γρήγορα ένα σοβαρό κενό των αρχών που μπορεί να επιταχύνει τις διαδικασίες και να αποτρέψει τον δράστη να προσεγγίσει το επόμενο θύμα του.

«Η Δικαιοσύνη λέει ότι δεν μπορεί να διασυνδέσει θύματα εκτός αν διασυνδεθούν μόνα τους και τους το πουν», είπε η ψυχολόγος και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικτύου κατά της Βίας, Κική Πετρουλάκη περιγράφοντας τους σκοπέλους που συνάντησε μία γυναίκα στην προσπάθειά της να καταγγείλει καθηγητή εκπαιδευτικού ιδρύματος, για (παραγεγραμμένη) κακοποίηση.

«Η Σοφία (Μπεκατώρου) και άλλα άτομα όταν βγαίνουν και μιλούν αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να προστατευθούν άλλα άτομα. Όταν κάτι είναι παραγεγραμμένο, δεν γίνεται να μην μπορείς να το πεις πουθενά. Έτσι άρχισε να ωριμάζει περισσότερο η ιδέα του #Menow_Metoo που προσπαθεί να διασυνδέσει θύματα που δεν είναι διάσημα. Διότι, όταν είναι διάσημα το κοινοποιούν και μαζεύονται τα Me too, Me too, Me too. Όταν ο εισαγγελέας κάνει κοινοποίηση του προσώπου, ενός καταγγελόμενου ως δράστη , γι’ αυτό την κάνει.

Για να έρθουν κι άλλα πρόσωπα. Αυτή τη διασύνδεση πρέπει να βρει τρόπο η Δικαιοσύνη να την κάνει. Δεν μπορεί η Δικαιοσύνη να μην έχει τρόπο να το κάνει μόνη της και να έρχονται τα social media να καλύπτουν το κενό. Σε αυτό είπαμε να βοηθήσουμε μήπως τα πράγματα εξελιχθούν πιο γρήγορα. Μέσω της πλατφόρμας υπάρχει η διαδικασία για επώνυμη και ανώνυμη καταγγελία για σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση με τουλάχιστον δύο σημεία εισόδου μέσα και έξω από το πλαίσιο, ώστε να αποφεύγονται οι διαδικασίες συγκάλυψης ”, επεσήμανε η κ. Πετρουλάκη και τόνισε: “Το τραύμα του βιασμού και της σεξουαλικής κακοποίησης είναι μεγάλο και γίνεται ακόμη μεγαλύτερο όταν αποφασίζεις να μιλήσεις και δεν βρίσκεις τη στήριξη που θα έπρεπε να έχεις. Όταν απευθύνεσαι στη δικαιοσύνη και δεν έχεις στήριξη. Όταν δεν δικαιώνονται τα θύματα που προσφεύγουν, τότε συχνά έχουν να διαχειριστούν κάτι επιπρόσθετο».

«Να αποσυνδεθεί η ιατροδικαστική εξέταση από την καταγγελία»

Η πρόεδρος του Δικτύου γνωρίζοντας ότι οι σοβαρές αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν από τη μία μέρα στην άλλη προχώρησε σε μια σειρά προτάσεων που θα καλύψουν γρήγορα τα σοβαρά κενά που υπάρχουν στη διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει ένα θύμα. “Για τις υποθέσεις βιασμού και κακοποίησης που χρειάζονται ιατροδικαστική τεκμηρίωση πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε κάτι ώστε να αποσυνδεθεί η ιατροδικαστική εξέταση από την καταγγελία. Στα σεξουαλικά εγκλήματα με καθυστέρηση στην εξέταση είναι αδύνατον να τεκμηριωθεί ο δράστης από το γενετικό υλικό. Το είδαμε καθαρά στην υπόθεση της Θεσσαλονίκης.

Όταν οι ιατροδικαστικές υπηρεσίες λειτουργούν κατόπιν εντολής από τον εισαγγελέα ή την αστυνομία κανένα θύμα δεν θα προλάβει μέσα στο σωστό χρόνο να κάνει ιατροδικαστική εξέταση για σεξουαλική παραβίαση. Αν μάλιστα το θύμα ζει σε μια μικρή πόλη, θα πρέπει να μείνει άπλυτη και να πάει για την ιατροδικαστική εξέταση την πρώτη εργάσιμη 9π.μ. με 3 μ.μ., αφού πρώτα έχει περάσει να πάρει το παραπεμπτικό από την αστυνομία σε μία άλλη πόλη. Δεν λέω να γίνουν άμεσα τα ιατροδικαστικά κέντρα, αλλά πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος για να γίνεται γρήγορα η εξέταση. Επίσης, όλες οι αρχές, επαγγελματικοί σύλλογοι ή άλλοι φορείς που εκδίδουν και έχουν τη δυνατότητα να ανακαλούν άδειες ασκήσεως επαγγέλματος πρέπει να έχουν διαδικασία, στην οποία να μπορεί να προσφύγει κάθε άτομο που του συνέβη κάτι τέτοιο. Μια διαδικασία που πρέπει να είναι απλή εύκολη και χωρίς κόστος”.

Το 45% των θυμάτων είναι παιδιά έως 14 ετών

Το Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά της Βίας παρουσίασε τα πρώτα ευρήματα που προκύπτουν από τις 208 αναφορές κακοποίησης στην πλατφόρμα. Από την ανάλυση 150 αναφορών στην πλατφόρμα, προκύπτει ότι το 96,7% των μαρτυριών προέρχεται από γυναίκες και σχεδόν στο 45% επί του συνόλου τα θύματα ήταν έως 14 ετών.

Το 70,7% αφορά σε σεξουαλική κακοποίηση (34,7%) με σωματική επαφή (με ανήλικο ή σεξ. πράξεις χωρίς συναίνεση, 18%, βιασμός, 16% σεξουαλική επίθεση, 2% μέσω εικόνας. Το 18% αφορά σε σεξουαλική παρενόχληση, το 5,3 σε άλλες μορφές συντροφικής βίας πλην σεξουαλικής και 6% άλλες μορφές.

Το 22% των μαρτυριών σχετίζεται με περιστατικά εντός της οικογένειας, το 20% σε εκπαιδευτικό χώρο, το 15% σε περιπτώσεις συντροφικής βίας, το 14% σε χώρους διασκέδασης, το 9% στην εργασία, το 7% σε χώρους υγείας, το 6% σε περιστατικά που έχουν συμβεί στη γειτονιά, ένα 3% σε αθλητικούς χώρους, και 4% σε περιπτώσεις κάλυψης αναγκών (π.χ. αγορά προϊόντων κ.α).

Δράστης σεξουαλικής κακοποίησης παιδιού (έως 14 ετών) είναι κοντινός συγγενής (ξάδελφος, πατέρας, θείος, αδελφός) για 1:4 παιδιά (25,4%) ή άτομο σε θέση ευθύνης (εκπαιδευτικός, ιατρός, προπονητής, ομαδάρχης) για 1:5 παιδιά (19,5%). Στις έφηβες (14+-18), σχεδόν 3:10 (27,5%) αναφέρουν σεξουαλική κακοποίηση/παρενόχληση από άτομο σε θέση ευθύνης ενώ σχεδόν 4:10 (36,4%) από άτομο με το οποίο βγήκαν ραντεβού ή που το θεωρούσαν σύντροφό τους (ενδεχόμενη αποπλάνηση). Παρόμοιο είναι το ποσοστό στις ενήλικες γυναίκες, όπου 1:3 (32,8%) αναφέρει κακοποίηση από σύντροφο (ραντεβού-ερωτική/σεξουαλική σχέση).

Παρούσα στην παρουσίαση των ευρημάτων ήταν και η Σοφία Μπεκατώρου. Η χρυσή Ολυμπιονίκης της ιστιοπλοΐας διάβασε δύο μαρτυρίες που καταγράφηκαν στο #Menow_Metoo. Η μία ήταν ενός πρώην αθλητή της Εθνικής ομάδας ενόργανης γυμναστικής. Στην καταγγελία του ο αθλητής υποδεικνύει ως θύτη της κακοποίησής του πρώην προπονητή της Εθνικής ομάδας. Ο γυμναστής είναι μεταξύ των 37 αθλητών που προχώρησαν σε καταγγελίες εις βάρος προπονητών της γυμναστικής. Η δεύτερη μαρτυρία ήταν ενός πατέρα που περιέγραψε πώς διαπίστωσε την κόλαση που βίωνε ο τετράχρονος γιος του.

«Υπήρχαν φορές που από το ξύλο δεν μπορούσα να αναπνεύσω»

Η καταγγελία του αθλητή που διάβασε η Σοφία Μπεκατώρου: «Έχω γεννηθεί στην Αθήνα το 1986. Ξεκίνησα τη γυμναστική το 1990 σε ηλικία 4,5 ετών. Στην Εθνική Ομάδα ανέβηκα εκβιαστικά από την ομοσπονδία με τηλεφωνήματα προς τους γονείς και το σύλλογο: αν δεν ανέβουμε στην Εθνική ομάδα δεν θα μας επέτρεπαν να αγωνιστούμε στα πανελλήνια πρωταθλήματα, ενώ θα κοβόντουσαν και οι επιχορηγήσεις της ομοσπονδίας προς το σύλλογο. Ο σύλλογός μου χωρίς τις επιχορηγήσεις θα έκλεινε συνεπώς και ανεβήκαμε. Όταν εντάχθηκα στο κλιμάκιο της Εθνικής Ομάδας πίστευα ότι όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν.
Ήμουν γελασμένος. Οι συνθήκες ήταν πολύ πιο δύσκολες. Ο προπονητής που με ανέλαβε εκεί ήταν ο Χ. Από την πρώτη ημέρα μέχρι και σχεδόν την ημέρα που έφυγα από το κλιμάκιο η λέξη “ρουμανάκι” με ακολουθούσε καθημερινά στην προπόνηση. Ήταν ένας προπονητής που ήθελε πολύ να με έχει στα χέρια του.
Ωστόσο, έκανε τα πάντα για να αλλάξει όποια τεχνική ήξερα έως τότε. Πολλές φορές έφερνε τα προβλήματα του σπιτιού του στην προπόνηση με αποτέλεσμα να έχει νεύρα και να ξεσπάει πάνω μου, αλλά και σε άλλους αθλητές που άνηκαν σε αυτόν. Υπήρχαν φορές που από το ξύλο δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Οι πόρτες ήταν πάντα κλειστές και οι γονείς είχαν πλήρη άγνοια. Φυσικά, δεν ήταν ο μόνος προπονητής.
Μας αντιμετώπιζαν όλοι σαν σάκους του μποξ. Θυμάμαι έχω περάσει 45 λεπτά γαντζωμένος πάνω σε ένα σχοινί 10 μέτρων και αθλήτριες της ρυθμικής μου έδιναν κουράγιο από το διπλανό γήπεδο. Μας χώριζε ένας χαμηλός τοίχος κι εγώ φαινόμουν από παντού. Συναθλητές μου περνούσαν από κάτω και μου έδιναν κουράγιο.
Έπειτα από 45 λεπτά γλίστρησα μην αντέχοντας άλλο και βρέθηκα οριακά μέσα στο σκάμμα. Ακολούθησαν βρισιές από τον Χ για τη μητέρα μου, το σπίτι μου και άλλα πολλά και απαιτούσε να ανέβω πάνω στο σχοινί, κάτι που δεν έκανα αλλά έκλαιγα. Τότε, ήρθε μπροστά μου. Με χτυπούσε σε όλο μου το σώμα με κλοτσιές και σφαλιάρες με αποτέλεσμα την επόμενη ημέρα να μην μπορώ να πάω ούτε στο σχολείο. Είχα μελανιές παντού και δεν μπορούσα να φορέσω ρούχα.
Μια άλλη μέρα και ενώ προσπαθούσα να βγάλω μια καινούργια άσκηση στο δίζυγο -χειμώνας με το γήπεδο να έχει μηδέν βαθμούς Κελσίου- ο Χ φορούσε το μπουφάν του, έπινε μπίρες και έτρωγε πίτσα κάνοντας χαβαλέ με τους άλλους προπονητές από τις πολλές επαναλήψεις που έκανα για να βγει η άσκηση έφυγε το μισό δέρμα από την παλάμη μου.
Όταν ζήτησα να πάω στο φυσικοθεραπευτήριο για να το δέσω εκείνος έφερε έναν κουβά με καθαριστικό για να καθαρίσω -είπε- από τα αίματα τα στρώματα. Μού άρπαξε το χέρι και το βούτηξε μέσα. Δεν είμαι ο μόνος που περνούσε όλα αυτά. Αλλά, αυτά είναι ορισμένα από τα δικά μου παραδείγματα.
Όπως όλη η ομάδα της ρυθμικής και της ενόργανης γυμναστικής με είδε πάνω στο σχοινί να κρέμομαι, είδε τον προπονητή μου να μου φέρεται με ανάρμοστη βία έτσι είδα κι εγώ τους προπονητές των υπολοίπων να συμπεριφέρονται με άθλιο, ανάρμοστο, βίαιο και προσβλητικό για τη γενετήσια αξιοπρέπεια τρόπο. Αυτό αφορά εν ενεργεία αθλητές και Ολυμπιονίκες, αλλά και εν ενεργεία προπονητές και προέδρους φορέων. Ανατρέχοντας στις ημερομηνίες 1999-2000 είναι αυταπόδεικτο σε ποιους αναφέρομαι.
Μια εβδομάδα πριν από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Γερμανία έσπασα τα πόδια μου στο μονόζυγο με απόλυτη ευθύνη του προπονητή μου. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ζητούσα την αλλαγή των γαντιών μου που αποτελούσαν βασικό εξοπλισμό του οργάνου.
Οι προπονητές μου δεν ασχολήθηκε και δεν φρόντισε για αυτό, παρά το γεγονός ότι είχα εκφράσει την ανησυχία μου και τη δυσκολία στην τέλεση των ασκήσεων για το φθαρμένο εξοπλισμό. Γι’ αυτό το ατύχημα υπήρξαν τότε και αρκετά δημοσιεύματα, χωρίς να αναφέρονται στους πραγματικούς λόγους. Εκείνη τη μέρα είχε ανακοινωθεί ότι είμαι αυτός που θα κάνει το σύνθετο ατομικό στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Πάτρας.

Η προπόνηση είχε τελειώσει και με ανέβασε ξανά στο μονόζυγο παρουσία άλλου προπονητή, ο οποίος μάλιστα του είχε εκφράσει την αντίρρησή του γι’ αυτό. Δυστυχώς, είναι ένα άθλημα στο οποίο καθημερινά παίζουμε με τη ζωή μας λόγω της επικινδυνότητάς του. Σε μένα το κακό δεν άργησε να γίνει με πλήρη ευθύνη του προπονητή.
Αυτός ο άνθρωπος πριν από μένα και έπειτα από μένα έχει φερθεί βίαια σε πολλά παιδιά του πρωταθλητισμού και της Εθνικής ομάδας. Έβγαζε τα στρώματα κάτω από τα όργανα με αποτέλεσμα να προκαλούνται ανεπανόρθωτοι τραυματισμοί στους αθλητές. Αυτή τη στιγμή, ενώ δεν είναι στην Εθνική Ομάδα και έφυγε αφού σταμάτησαν οι γιοι του ασχολείται με τον κοινό αθλητισμό και διδάσκει σε σχολεία”.
Η Σοφία Μπεκατώρου επεσήμανε ότι ο εν λόγω αθλητής ανήκει στην ομάδα των αθλητών της γυμναστικής που πέρυσι την άνοιξη κινητοποιήθηκαν με καταγγελίες εις βάρος προπονητών του αθλήματος κατηγορώντας τους για κακοποιητικές συμπεριφορές.
«Ζητήσαμε από τους αθλητές να αναφέρουν τα περιστατικά στην πλατφόρμα», πρόσθεσε η Σοφία Μπεκατώρου και εξήγησε ότι οι αναφορές τους θα βοηθήσουν και στη “διασύνδεση” των θυμάτων που έχουν υποστεί βία οποιασδήποτε μορφής. Αυτή είναι η καινοτόμα και αναγκαία κίνηση που επιχειρεί το #MeNow_MeToo, κάτι που έως τώρα δεν γινόταν από κάποιο επίσημο φορέα.

Η χρυσή Ολυμπιονίκης αναφέρθηκε και στη σεξουαλική κακοποίηση ενός παιδιού 4 ετών από τον φαντάρο γιο της νταντάς του. Η κακοποίηση έγινε αντιληπτή από τις ζωγραφιές του παιδιού που φοβόταν να εξομολογηθεί το βασανιστήριο, στο οποίο είχε υποβληθεί. Η εν λόγω υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης.

Η κόλαση του παιδιού έγινε αντιληπτή μέσα από τις ζωγραφιές του

Η μαρτυρία του πατέρα του μικρού αγοριού: “Πρόκειται για αγοράκι τεσσάρων ετών. Το αγοράκι αυτό, τα πρωινά, έμενε στο σπίτι του με μία κυρία 52 ετών, την νταντά του. Στο χώρο υπήρχαν κάμερες για παρακολούθηση σχεδόν σε όλα τα δωμάτια, εκτός από τις τουαλέτες. Ξαφνικά παρατηρήσαμε μία απότομη αλλαγή συμπεριφοράς, την οποία δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε θεωρώντας ότι το παιδί είναι απόλυτα ασφαλές. Τελικά, αποδείχθηκε -έπειτα από καιρό- ότι όταν η νταντά έμενε μόνη με το παιδί, χωρίς την παρουσία των γονέων, ερχόταν ο γιος της, ο οποίος ήταν φαντάρος σε γειτονική πόλη και προέβαινε σε ασελγείς πράξεις στο τεσσάρων χρόνων αγοράκι.
Το χειρότερο ήταν ότι η νταντά, μητέρα του δράστη, τον κάλυπτε και του επέτρεπε να έρχεται ξανά και ξανά στο σπίτι. Η νταντά ασκούσε ψυχολογική βία στο παιδί, για να μη μιλήσει. Τελικά, η κόλαση του μικρού παιδιού σταμάτησε όταν εκφράστηκε μέσω της ζωγραφικής και απεικόνισε όσα συνέβαιναν στο σπίτι και αφορούσαν την νταντά και το φαντάρο γιο της. Μετά την πρώτη ζωγραφιά το παιδί εξετάστηκε από έμπειρους παιδοψυχιάτρους και έγινε η καταγγελία στις αρχές”.

«Διαβάζοντας τις καταγγελίες αυτές μόνο θλίψη και θυμό νιώθω»

Η κ. Μπεκατώρου μετά την ανάγνωση της μαρτυρίας του πατέρα του αγοριού επεσήμανε: «Πέρασαν 3-6 έξι μήνες από τότε που έκανε ο πατέρας την καταγγελία. Θέλω να πω σε αυτό το σημείο ότι ο πατέρας εξέφρασε τις ευχαριστίες προς την εισαγγελία που έκανε άμεση παρέμβαση, η υπόθεση προχώρησε και βρίσκεται στα χέρια της δικαιοσύνης.

Διαβάζοντας τις καταγγελίες αυτές μόνο θλίψη και θυμό νιώθω. Διαπιστώνουμε ότι ως κοινωνία έχουμε χάσει τον έλεγχο των ορίων της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της διαχείρισης εξουσίας. Επικαλούμενοι το επάγγελμα και την αυθεντία ή τις καλές προθέσεις διαπράττουμε ψυχολογικά βασανιστήρια αντλώντας δύναμη και υπερηφάνεια. Είναι σαφές ότι πρέπει να τραβήξουμε άμεσα μια γραμμή και φροντίσουμε να αναδιαρθρώσουμε όλα τα πλαίσια, όπου εμφανίζεται η βία ξεκινώντας από τον ίδιο μας τον εαυτό και την οικογένεια. Ο τρόπος μου μιλάμε, συμπεριφερόμαστε και λειτουργούμε μεταφέρουν μηνύματα φανερά και κρυφά που αναπαράγουν τη βία. Πρέπει να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε πως μένοντας αμέτοχοι στη θέα της βίας, την ενισχύουμε και είναι δική μας ευθύνη να διαχωρίσουμε τη θέση μας και να παρέμβουμε όταν βλέπουμε κακοποιητικές συμπεριφορές. Είναι φανερό ότι αναγκαία είναι η παρέμβαση μέσω της παιδείας με στόχο την πάταξη της έμφυλης βίας και την ενίσχυση της συμπεριληπτικότητας στην κοινωνία μας. Οι αλλαγές του εκπαιδευτικού μας συστήματος μέσω δράσεων, καλλιέργειας, δεξιοτήτων ζωής στα θέματα φύλου, των δικαιωμάτων, της ψυχικής και σωματικής βίας, της ασφάλειας, του σεβασμού της γενετήσιας αξιοπρέπειας και ισότητας είναι μια αρχή.

Για την επιτυχία όμως του προγράμματος είναι απαραίτητη η υλοποίησή του σε όλες τις βαθμίδες, αρχίζοντας από το νηπιαγωγείο έως το λύκειο. Είναι απαραίτητο να υπάρχει συνέπεια και συνέπεια στη νέα γνώση, ώστε τα παιδιά να μπορούν να αφομοιώσουν τις αλλαγές στον τρόπο σκέψης και δράσης τους. Επίσης, προϋπόθεση για αποτελεσματική διδασκαλία είναι η εκπαίδευση των ίδιων των δασκάλων και των καθηγητών. Αυτές οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν είναι ένα πείραμα με αμφίβολο αποτέλεσμα. Έχει εφαρμοστεί με επιτυχία σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και έχει δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα. Η καταγραφή μέσω της πλατφόρμας #MeNow_MeToo είναι εδώ για να μείνει. Να καταγράψει τα περιστατικά βίας από διαφορετικούς χώρους, ώστε να μας δώσει αξιόπιστα στοιχεία προκειμένου να γίνουν οι σωστές παρεμβάσεις. Είναι η πλατφόρμα που θα βοηθήσει έμπρακτα να χαρτογραφηθεί το μέγεθος του παγόβουνου που αναλύουμε. Είναι κατανοητό ότι για την αντιμετώπιση του φαινομένου της βίας χρειάζονται συνέργειες, χρόνος και ολιστική διαχείριση. Προσωπικά στόχος της συμμετοχής μου στην προσπάθεια αυτή συνεργαζόμενη με το Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά της βίας είναι ο συντονισμός διαφορετικών δημόσιων φορέων και μη κυβερνητικών οργανώσεων, ώστε επιτευχθεί ένα ξεκάθαρο πλαίσιο που θα παρέχει σε ένα θύμα υποστήριξη προκειμένου να είναι λειτουργικό και να επανενταχτεί ομαλά στην κοινωνία».

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

WOMEN TODAY

Όσα θα αντιμετωπίσει μια γυναίκα που πέφτει θύμα βιασμού στην Ελλάδα του 2022