#YoursEliana: Επιτυχημένες επιστροφές, αποτυχημένες γρανίτες και $1800 για μια σακούλα πατατάκια

Την εβδομάδα που πέρασε…

Είδα την πρεμιέρα του Maestro ή -για να συνεννοούμαστε- είδα την «πρεμιέρα του Παπακαλιάτη» στο Mega Το Καλό. Δεν ξέρω πότε ακριβώς χρονικά στην καριέρα του Χριστόφορου Παπακαλιάτη τα σίριάλ του απώλεσαν την ιδιότητά τους να αποκαλούνται με τον επίσημο τίτλο τους, αλλά κάτι πρέπει να μας λέει αυτό. Δεν έχω ακούσει ποτέ τη φράση «πάω σπίτι να προλάβω την Παπαοικονόμου» ή «είδες χθες Ρέππα – Παπαθανασίου;» (τυχαία ονόματα, βάλε εσύ όποιον δημιουργό ή πρωταγωνιστή θες στη θέση τους), ενώ για τον Παπακαλιάτη, συνεννοούμαστε όλοι κάπως έτσι. Και υπάρχει λόγος.

Πέρα από το προσωπικό του σεναριακό και σκηνοθετικό στιλ (όλοι έχουν ένα), ο Παπακαλιάτης έχει εγκαθιδρύσει ένα ολόδικό του τηλεοπτικό (και κινηματογραφικό) σύμπαν, στο οποίο τα τοπία είναι πάντα ειδυλλιακά, τα σπίτια ζηλευτά, τα λεφτά δεν αποτελούν ποτέ πρόβλημα, οι πρωταγωνιστές είναι εκπάγλου καλλονής (όπως η νέα μούσα, Κλέλια Ανδριολάτου), η μουσική είναι οικεία, ο έρωτας ακαριαίος (και συνήθως) αδιέξοδος και τα απαραίτητα κλισέ λέγονται μεν, αλλά δεν σε πειράζει δε – σχεδόν χαίρεσαι που σκέφτηκες την ατάκα/απάντηση πριν καν την ξεστομίσει ο ήρωας, κάπως σαν να συμμετέχεις απ’ το σπίτι κι εσύ σε τηλεπαιχνίδι. Όλα τα παραπάνω στοιχεία ήταν εκεί στον Maestro και καθόλου δεν με νοιάζει αν θύμιζε κάποια σειρά που έχεις δει στο Netflix ή οτιδήποτε αλλλο. Αυτός είναι ο Παπακαλιάτης, με τα καλά και τα στραβά του, take it or leave it που λένε και στους Παξούς. Όπως έγραφε πριν κάποια χρόνια ο εξαίρετος συνάδελφος Θοδωρής Δημητρόπουλος στο Oneman: «Οι ιστορίες του δεν διεκδικούσαν τίποτα διπλώματα πρωτοτυπίας, αλλά είχε ανέκαθεν ένα αισθητικό επίπεδο και κάποια τεχνικά στάνταρ στις δουλειές του που τον έβαζαν οφθαλμοφανώς πάνω από οτιδήποτε άλλο mainstream σύγχρονο».

Ή αυτό ή που χάρηκα τόσο αυτήν την πρεμιέρα γιατί νοσταλγώ κι εγώ τα νιάτα μου. Υπερ του δεύτερου συνηγορεί και το γεγονός ότι συνόδεψα την πρεμιέρα με αρχετυπική πίτσα Dominos, που είχα να φάω περίπου από τότε που έπαιξε τελευταία φορά σίριαλ του Παπακαλιάτη στην ελληνική τηλεόραση. Μας έχουν φάει τα ζυμάρια αργής ωρίμανσης, οι κρέμες κολοκύθας και τα flakes πεκορίνο, βλέπεις.

Έκλεισα ραντεβού για να κάνω μαστογραφία, διότι αν δεν το θυμηθείς να το κανονίσεις τον Οκτώβριο, που ειναι ο Μήνας Πρόληψης για τον Καρκίνο του Μαστού, τότε πότε; Θυμίζω τους αριθμούς που λένε πάντα την αλήθεια: 1 στις 8 γυναίκες θα εμφανίσει καρκίνο στο στήθος. Σε περίπτωση πρώιμης διάγνωσης της νόσου, το 97% των περιπτώσεων επιτυγχάνουν πλήρη ίαση. Μη βρεθούμε στα μικρά ποσοστά της στατιστικής από απλή αναβλητικότητα, κορίτσια.

Έφτιαξα σπιτικές γρανίτες με την Ισαβέλλα, οι οποίες στέφθηκαν με απόλυτη αποτυχία. Όχι γιατί δεν ήταν πεντανόστιμες, αλλά γιατί «κόλλησαν» στις φόρμες σε σχήμα Lego ανθρωπάκι και δεν έβγαιναν με τίποτα (τουλάχιστον όχι με τρόπο που να μην ακρωτηριάζει το Lego ανθρωπάκι). Ωστόσο, αυτή η ατυχής εξέλιξη δεν μας πτόησε και τις φάγαμε με το κουτάλι, οπότε αν μπορεί ένα επτάχρονο να διαχειριστεί με τόση άνεση την μικρή του απογοήτευση, μπορώ και εγώ να ανεβάσω ανερυθρίαστα εδώ και στο Instagram την #failed προσπάθεια μας, κι ας έχει εξελιχθεί το δεύτερο σε Χώρος Αποκλειστικής Επίδειξης Επιτυχιών, όπου σκρολάρεις και βλέπεις μόνο τέλεια μαλλιά, τέλεια outfits, τέλεια φαγητά, τέλεια σαββατόβραδα, τέλειους χρόνους στο τρέξιμο κ.ο.κ.

Για όποιον ενδιαφέρεται, η ατελής – τέλεια συνταγή για τις γρανίτες είναι:
2 κούπες φράουλες
1 μικρή μπανάνα
5 κ.σ. μέλι
200 γρ. γάλα καρύδας

Τα χτυπάς όλα μαζί στο μπλέντερ και μετά για 5 τουλάχιστον ώρες στην κατάψυξη.
Tip: βάλτε τα σε τίποτα βαρετές φόρμες για γρανίτες που θα βρείτε στα σουπερμάρκετ και αφήστε τα πειράματα για άλλη φορά.

Γέλασα με την νέα τσάντα – σακούλα πατατάκια του οίκου Balenciaga, που θα κυκλοφορήσει, μαθαίνω, σε 3 γεύσεις χρώματα, και θα κοστίζει $1.800. Έπειτα από χρόνια και χρόνια προσπάθειας να διακρίνω την ιδιοφυΐα πίσω από την ανοησία, είμαι πλέον στην ευχάριστη θέση να μπορώ να αναγνωρίζω ένα fashion τρολάρισμα όταν το βλέπω και να γελάω δυνατά, χωρίς ντροπή, σαν το παιδί που φώναζε «ο Βασιλιάς είναι γυμνός!» στο ομώνυμο παραμύθι.

Έφαγα θεσπέσια αυγά Benedict στο Barolo στο Ψυχικό και ψώνισα ιταλικές λιχουδιές από το μικρό του delicatessen – αν βρεθείς για κάποιο λόγο στη γειτονιά ή αν απλά έχεις χαθεί στις πλατείες του Παλαιού Ψυχικού και, όσο οδηγείς βρίζοντας, πέσεις πάνω του, κάνε μια στάση οπωσδήποτε.

Έπαιξα με τη Βικτώρια δημιουργώντας «μαγικές εικόνες», δηλαδή βρέχοντας με μπογιές χαρτιά Α4, διπλώνοντάς τα στα δυο και έπειτα συζητώντας με τι μας μοιάζουν οι εικόνες που δημιουργήθηκαν. Κάπως σαν το τεστ κηλίδων Rorschach, δηλαδή, που επινοήθηκε το 1921 από τον Ελβετό ψυχολόγο Χέρμαν Ρόρσαχ και χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα στα γραφεία των ψυχαναλυτών. Τα καλά νέα: η Βικτώρια έβλεπε παντού ζωάκια και πεταλούδες. Τα κακά νέα: εγώ όχι.

Ανακατεύτηκα με την υπόθεση της 12χρονης, όπως επίσης ανακατεύτηκα, για μια ακόμα φορά, με το πώς γίνεται η διαχείριση τέτοιων ειδήσεων από τα media και τα social media. Δεν ξέρω ποιος ωφελείται από το να παίζουν οι εξελίξεις της υπόθεσης non stop σε όποια ενημερωτική ή ψυχαγωγική εκπομπή και να γυρίσεις. Δεν ξέρω ποιος γαληνεύει δημοσιεύοντας ή διαβάζοντας οργισμένα tweets που απαιτούν κρεμάλες και θανατικές ποινές. Δεν ξέρω ποιος συγκινείται με δακρύβρεχτα σκιτσάκια με κακοποιημένα παιδάκια, ούτε ποια κοιμάται πιο ήσυχα έχοντας ανεβάσει σε story το δικό της καλοζωισμένο παιδάκι στο ζεστό του κρεβατάκι, στη μεζονέτα του, στην καλή γειτονιά του, με λεζάντα «κάνω τα πάντα για να σε προστατέψω…».

Δεν έχω καταλάβει για ποιο λόγο θέλουμε πάσει θυσία να πάρουμε θέση σε αυτήν την κτηνωδία και να διαχωριστούμε εκφράζοντας την οργή μας, λες και δεν μας χωρίζουν ήδη μερικά έτη φωτός από την υπόθεση στον Κολωνό. Έτη φωτός για τα οποία δεν πασχίσαμε, το λεγόμενο προνόμιο, που περιλαμβάνει από πρόσβαση σε υγεία, παιδεία και βασικές οικονομικές ανέσεις μέχρι δεδομένη γονεϊκή αγάπη, στοργή και ασφάλεια. Δεν είναι όλα τα θέματα relatable, δεν χρειάζεται να είναι και σίγουρα δεν χρειάζεται να ψάχνουμε τον πιο ευφάνταστο τρόπο για να εκφράσουμε τον αποτροπιασμό μας. Αυτό που χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου, είναι να σωπαίνουμε αν δεν έχουμε κάτι χρήσιμο να πούμε, ως ένδειξη σεβασμού απέναντι στο θύμα που σήκωσε δυσανάλογα μεγάλο βάρος στις μικρές του πλάτες, αντί να καταναλώνουμε casually το δράμα του στις οθόνες των κινητών μας.

Από μένα, αντί σχολίου επί του θέματος:
«Χαμόγελο του Παιδιού» – Εθνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056
Υποδιεύθυνση Προστασίας Ανηλίκων Αττικής 2106447687 Υποδιεύθυνση Προστασίας Ανηλίκων Θεσσαλονίκης 2310388456

Και κάτι τελευταίο: αν κρατάς μέσα σου μια ιστορία που θα ήθελες να μοιραστείς απολύτως ανώνυμα, μπορείς να το κάνεις μέσω της Φόρμας, στο προφίλ του mariosmitrakis στο Instagram. Πολλές από αυτές, είναι ιστορίες παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης και ο μόνος λόγος που σ’ το προτείνω, είναι γιατί αρκετοί απ’ όσους είδαν τις ιστορίες τους να δημοσιεύονται, είπαν πως η όλη διαδικασία ήταν, για εκείνους, λυτρωτική.

Για φινάλε, λίγη υπέροχη Billie Eilish

I don’t wanna talk right now
I just wanna watch TV

Καλή εβδομάδα σε όλους!

Yours,

Eliana

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

BLOGS

#YoursEliana: Ψυχοπαθείς δολοφόνοι, αλκαλικά μακαρόνια και η μέρα που το «θα τα σπάσω όλα» έγινε πράξη