New Year’s resolutions: Αυτή είναι η καλύτερη απόφαση που θα πάρεις ποτέ!

Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, μας δίνεται ένα πλήρες και απόλυτο μονοπώλιο στο να είμαστε εμείς. Ο καθένας μας είναι πρωτότυπος. Το DNA μας δεν έχει υπάρξει ποτέ πριν σε αυτόν τον πλανήτη. Τώρα, για το αν θα υπάρξει στο μέλλον, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση και όχι της παρούσης. Ας μείνουμε στο παρόν, λέγοντας ότι κανείς δεν θα έχει ποτέ τις δικές μας μοναδικές εμπειρίες. Κανείς δεν θα έχει ποτέ την εντελώς δική μας, μοναδική άποψη. Η Ελένη είναι αρχιτέκτονας και δουλεύει πολύ. Στο σπίτι την περιμένουν άλλα τρία άτομα και οι γιορτές δεν είναι και η αγαπημένη της εποχή, όπως και για πολύ κόσμο είναι η αλήθεια. Αγαπά πολύ τα παιδιά, γιατί νιώθει κι αυτή παντοτινό παιδί δημιουργικό κι ανήσυχο, όμως εδώ και κάμποσα χρόνια, έχει κάνει τη δική της πολυμελή οικογένεια και αυτόματα έχει περάσει από το τραπέζι των μικρών, σε αυτό των μεγάλων. Το χριστουγεννιάτικο τραπέζι είναι η δική της πονεμένη ιστορία, αφού κάθε χρόνο, πεθερές, θείες και ξαδέρφια μαζεύονται γύρω από αυτό για την απονομή του δικού τους «Michelin». Η οικογένεια, απόλυτα πιστή στις παραδόσεις, έχει μεταβιβάσει στην Ελένη το περιβόητο άγχος του -εντελώς κλασικού, υπερβολικά γεμάτου, με συνταγές από το τεφτέρι- χριστουγεννιάτικου δείπνου που ξεκινά πάντα με ένα τεράστιο καρότσι από το σούπερ μάρκετ.

Μόνο και μόνο στην ιδέα ότι θα πρέπει να πάει για ακόμη μια χρονιά στο κοντινότερο σούπερ μάρκετ για να ψωνίσει ακριβώς τα ίδια πράγματα, ώστε να δημιουργήσει το ακριβώς ίδιο τραπέζι, κάτι μέσα της δεν την αφήνει να βάλει μπρος το αυτοκίνητο. Στα ακουστικά της παίζει ένα podcast συνεντεύξεων με σπουδαίους αρχιτέκτονες και εκείνη τη στιγμή πέφτει πάνω στο εξής: «Όταν διδάσκω σε μια τάξη», λέει ένας διακεκριμένος αρχιτέκτονας, «το πρώτο πράγμα που κάνω με τους μαθητές είναι να τους ζητήσω να γράψουν την υπογραφή τους σε ένα κομμάτι χαρτί. Έπειτα μαζεύω όλα τα χαρτιά, τα απλώνω στο γραφείο και λέω: Όλες οι υπογραφές φαίνονται διαφορετικές μεταξύ τους και αυτός είσαι εσύ, αυτός είσαι εσύ, ενώ αυτός είσαι εσύ. Κρατήστε το αυτό για πάντα». Αυτή η ατάκα φέρνει αυτόματα το χέρι της Ελένης με αποφασιστικότητα στον λεβιέ του αυτοκινήτου. Βάζει μπροστά και αλλάζει διαδρομή. Επόμενη στάση: Lidl. Τελικός προορισμός: ένα εντελώς διαφορετικό χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Αποφασισμένη να βγάλει φέτος τη στολή της κλασικής οικοδέσποινας και να απαρνηθεί την εορταστική απόγνωση των χιλιάδων εθίμων, ξεκινά τα ψώνια της με άλλη διάθεση. Στο μυαλό της γυρνούν περίεργες συνταγές και τα deluxe προϊόντα που βρίσκει στα μεγάλα ράφια δίνουν μια παραπάνω ώθηση στη δημιουργικότητά της – η οποία επιτέλους έχει την ευκαιρία να αναδειχθεί. Το σόι που θα μαζευτεί γύρω από το τραπέζι μπορεί να μην μπορεί να το αλλάξει και να μην θέλει κιόλας, γιατί καλώς ή κακώς τους έχει ψιλοσυνηθίσει, αλλά όλα τα υπόλοιπα μπορεί. Και θα το κάνει. Αυτό το τραπέζι θα έχει κάτι για όλους. Κάθε κλασική φιγούρα που πρόκειται να πάρει θέση σε μία από τις καρέκλες, θα βρει κάτι που να ταιριάζει γάντι στις γεύσεις της. Μόνο που τίποτα, μα τίποτα, δεν θα είναι ίδιο αυτήν τη φορά. Το βουτηγμένο στα κλισέ εορταστικό τραπέζι φέτος θα πάρει την πιο extreme μορφή του!

Ένα ριζότο διαφορετικό με παντζάρι και ρικότα θα πάρει τη θέση από το αιώνιο, δοξασμένο πιλάφι της γιαγιάς. Οι μικροί της παρέας θα ξεγελαστούν και θα φάνε τα λαχανικά τους, ενώ οι μεγάλοι θα βρουν στο πιάτο τους κάτι εκπληκτικά νόστιμο ως συνοδευτικό για το πολυαναμενόμενο κρέας. Ταλιατέλες με σάλτσα λουκάνικο και κρασί Barolo θα αποσπάσουν επιτέλους την προσοχή από τη νεολαία που πάντα προτιμά μια οθόνη κινητού απ’ οτιδήποτε σερβίρεται στο τραπέζι. Για τους λάτρεις του κρέατος όπως ο παππούς και ο θείος Κοσμάς, μπουτάκια χήνας με δαμάσκηνα, σύκα και λικέρ – πιάτο αφιερωμένο σε όλες τις αδίκως αποκαλούμενες “ακαμάτρες” του κόσμου. Πατάτες ογκρατέν, έτοιμες για ψήσιμο με τα τυριά τους, για τον μικρότερο της οικογένειας Στέλιο που το μόνο που ζητά είναι… πατάτες, όσο κι αν χτυπιούνται οι γιαγιάδες για το αντίθετο.

Μίνι panettone για τον εικοσάχρονο Νίκο που γύρισε μόλις από τα εξωτερικά και περνάει χειρότερα κι από την Ελένη (που έχει να μαγειρέψει για όοοολους αυτούς), επιδόρπιο με μους λεμόνι για την ξινή θεία Πωλίνα και τσουρέκι κάστανο αντί για δίπλες και καρυδόπιτες. Μερικά μπουκάλια Syrah Πελοποννήσου – οίνος ερυθρός, σύμβολο επανάστασης για την Ελένη και τα καθιερωμένα έθιμα που φέτος θα αφήσει πίσω της μια για πάντα. Σε ένα τραπέζι αλλιώτικο και πιο πετυχημένο από κάθε άλλη χρονιά. Γιατί δεν υπάρχει πιο “deluxe” τραπέζι από εκείνο που κάνεις με τον δικό σου τρόπο.

Η Ελένη φεύγει για πρώτη φορά, γεμάτη ενθουσιασμό για την κουζίνα της και στη λίστα με τα New Year’s resolutions έχει τοποθετήσει κάτι εξαιρετικά πολύτιμο. «Μην αμφισβητήσεις ποτέ ξανά τη μοναδικότητά σου και όσα αυτή μπορεί να καταφέρει». Τσεκ. Το πρώτο και καλύτερο για την επόμενη χρονιά και το τελευταίο για τη φετινή αυλαία. Ίσως, λέω ίσως, και το σημαντικότερο!