Η Αναστασία Παντούση δεν πελαγώνει ποτέ

– Μίλα μου για τον ρόλο σου στο Ναυάγιο…

Υποδύομαι την Ειρήνη, μια γυναίκα που ζει στα Κύθηρα μαζί με τον άντρα της τον Απόστολο, που τον υποδύεται ο Γιώργος Χρυσοστόμου. Είναι αρωματοποιοί. Φτιάχνουν ένα συγκεκριμένο άρωμα που το ωραίο είναι ότι ο Απόστολος της είχε πει ότι «θα κάνω άρωμα το φιλί σου» και αυτό το άρωμα εγκρίθηκε για έναν διαγωνισμό και θέλουμε να ταξιδέψουμε για να πάμε στο Παρίσι γι’ αυτόν.

Η Ειρήνη αγαπάει πάρα πολύ τον Απόστολο, θέλει να κάνει οικογένεια μαζί του, ονειρεύεται μαζί του. Είναι ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι με όνειρα και φιλοδοξίες και όταν έρχεται η στιγμή να ταξιδέψουν έρχονται δυσκολίες γιατί δεν έχει καλό καιρό. Οπότε ψάχνουν να φύγουν με άλλους τρόπους. Βρίσκουν ένα καΐκι για να πάνε στην Κρήτη και από εκεί να πάνε στο Παρίσι. Και δυστυχώς ο καιρός τους τα χαλάει.

– Υποδύεσαι, λοιπόν, μία γυναίκα που ζει τη ζωή που ονειρεύεται και ξαφνικά τα σχέδιά της ναυαγούν. Έχεις νιώσει ποτέ έτσι;

Καθημερινά. Νομίζω σε όλους συμβαίνει αυτό. Δηλαδή, ποτέ τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τα ονειρευόμαστε ή θέλουμε να τα κάνουμε. Ακόμα και όταν πετυχαίνουμε τους στόχους μας δεν νομίζω ότι γίνεται ακριβώς έτσι όπως τους είχαμε σκεφτεί. Ναι, έχουν ναυαγήσει πράγματα τα οποία θέλω να κάνω, αλλά αυτό φυσικά δεν με πτοεί για να πάω παρακάτω. Θα πελαγώσω για κάποιες ώρες όταν συμβεί αλλά μετά θα το ξεπεράσω.

– Πόσο διαφορετικά βλέπεις, έχοντας γυρίσει σκηνές όπως αυτή του ναυαγίου, ειδήσεις της επικαιρότητας όπως το ναυάγιο στην Πύλο;

Δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης. Αυτοί οι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους με ένα βίαιο και αποτρόπαιο τρόπο. Δεν μπορεί να το διανοηθεί ανθρώπινος νους αυτό που έχει συμβεί αν και από ό,τι φαίνεται δυστυχώς υπάρχουν και αυτά τα μυαλά στην κοινωνία που ζούμε.

Ως ηθοποιοί ναι μεν ζούμε κάποιες στιγμές αλλά αυτό έχει να κάνει με τη μυθοπλασία. Στη ζωή τα γεγονότα είναι αληθινά. Μου χτυπάει καθημερινά ο τρόπος που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται αυτό που γίνεται γύρω τους. Κάπως έχουμε συνηθίσει σε όλο αυτό και αυτό είναι πολύ θλιβερό και δεν ξέρω πραγματικά πώς φτιάχνεται. Δηλαδή το γεγονός ότι και το Ναυάγιο, βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που με τη σειρά του βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, μάς λέει ότι και τότε κάποιοι άνθρωποι δεν πρόσεξαν, κάποιοι άνθρωποι αμέλησαν, κάποιοι άνθρωποι έβαλαν παραπάνω το χρόνο και το χρήμα από την ανθρώπινη ζωή. Την πλήρωσαν οι άνθρωποι οι οποίοι δεν έφταιγαν και κάπως έτσι γίνεται μέχρι σήμερα δηλαδή. Δυστυχώς, δεν πιστεύω ότι έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα. Και αυτό το ότι «Εξελισσόμαστε και πάμε παρακάτω και είμαστε στο 2023», αν με ρωτάς, δεν το βλέπω.

Δεν βλέπω κάποια εξέλιξη. Συγγνώμη αν ακούγομαι απαισιόδοξη. Είμαι απλά ρεαλίστρια.

– Νομίζω πως όλοι στην ίδια φάση είμαστε, αφού συμβαίνουν τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά…

Και το ανθρώπινο είδος, τελικά τι συμβαίνει με αυτό; Δηλαδή, το να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος που το βλέπουμε; Γιατί ναι, ξεκινάει από μέσα μας και από τον καθένα ξεχωριστά, αλλά κάποια στιγμή αυτό πρέπει να ανοίξει και να το δούμε και στην κοινωνία. Εγώ δεν το έχω δει. Ναι, φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν, που παλεύουν για το κοινό καλό, για όλα, αλλά είναι μια πολύ μικρή μερίδα ανθρώπων.

– Γενικά παρακολουθείς την επικαιρότητα;

Όσο μπορώ ναι, αν και δεν θα σου κρύψω ότι κάποια στιγμή σταμάτησα γιατί είχα απογοητευτεί, είχα στεναχωρηθεί, τα υπαρξιακά μεγάλωναν, έβλεπα ότι δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα. Ζήλευα ανθρώπους -και ζηλεύω- που κάνουν πράγματα και τρέχουν για το κοινωνικό σύνολο και για να βοηθήσουν.

Αυτό που συνέβη δηλαδή τις προάλλες, που ένας άνθρωπος δεν πνίγηκε, τον πνίξαμε, θεωρώ ότι ίσως κάποια άλλη στιγμή, πιο παλιά, αν δεν υπήρχαν τα social και δεν ερχόταν κάθε μέρα και κάτι καινούριο θα μας σόκαρε ακόμα περισσότερο. Είναι ένα ακραίο γεγονός.

– Συμβαίνουν τα ακραία γεγονότα το ένα πάνω στο άλλο, δεν προλαβαίνεις να τα επεξεργαστείς…

Καθόλου, ναι. Δηλαδή η ανθρωπιά, για να γυρίσω σε αυτό που έλεγα, δεν υπάρχει. Που είναι; Και που είναι ελάχιστες εξαιρέσεις; Δεν ξέρω, τις ψάχνουμε.

– Για τη σκηνή του ναυαγίου είχαν έρθει ειδικοί εκπαιδευτές. Δεν είναι κάτι σύνηθες αυτό, έτσι;

Ναι ήρθαν από το Cape Town. Δεν είναι σύνηθες, είναι κάτι που συμβαίνει επειδή είναι μία μεγάλη παραγωγή. Γι’ αυτές τις συγκεκριμένες σκηνές όντως ήρθαν άνθρωποι να μας βοηθήσουν να μας προστατέψουν, να κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε για να βγουν οι σκηνές και φυσικά να υπάρχει προστασία και να γίνουν με τον καλύτερο τρόπο. Συνήθως αυτά γίνονται σε μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές. Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφέρω ότι την σκηνοθεσία της σειράς έχει αναλάβει ο εξαιρετικός Γιάννης Χαριτίδης που ηγείται μίας υπέροχης σκηνοθετικής ομάδας και το σενάριο ο Γιώργος Κόκουβας.

– Ένιωσες λίγο Hollywood δηλαδή; 

(Γελάει) Hollywood δεν ξέρω αν ένιωσα, αλλά πήγαμε εκεί, είχαμε τα τροχόσπιτα μας, όλο το συνεργείο ήταν δίπλα στους ηθοποιούς και ήμασταν μια ομάδα. Μας πρόσεχαν να μην κρυώσουμε να μας προσφέρουν τι θέλουμε. Είχαν έρθει γερανοί με τεράστια φώτα, τεράστιοι ανεμιστήρες για να προκαλέσουμε αέρα, μηχανήματα για κύματα… Ήταν πολύ ωραία εμπειρία.

– Ήταν η απόφασή σου να αφήσεις τις σπουδές σου ως νηπιαγωγός για να γίνεις ηθοποιός ένα reset στη ζωή σου;

Νομίζω πως με κάποιο τρόπο άφησα τελικά την υποκριτική για κάποια στιγμή στο μυαλό μου και πήγα να σπουδάσω. Ήθελα από μικρή να γίνω ηθοποιός και επειδή εκείνο το χρονικό διάστημα μιλούσα και με τους γονείς μου και υπήρχε μια ανασφάλεια, τελικά πήγα να σπουδάσω νηπιαγωγός.

Ήξερα, όμως, μέσα μου ότι δεν θα το άφηνα ποτέ το υποκριτικό κομμάτι. Δηλαδή αυτό με γέμιζε, μου έλειπε κάτι μέσα μου.

– Άρα ήταν διάλειμμα;

Όχι διάλειμμα ακριβώς, γιατί ήταν στην αρχή. Ήταν το πριν. Ήταν για να δώσω χρόνο και στους γονείς μου αλλά και σε μένα τελικά. Μου είπα: «Κάτσε ρε παιδί μου δες κι αυτό που έχεις μία μεγάλη λατρεία με τα παιδιά να δεις πώς θα πάει», αλλά δεν έφυγε τελικά από μέσα μου ποτέ.

– Η λατρεία με τα παιδιά παρέμεινε;

Ναι, ναι. Τα λατρεύω.

– Υπήρξαν στιγμές που να σκέφτηκες «μήπως πήρα λάθος απόφαση»;

Ποτέ. Ούτε νομίζω ότι θα το μετανιώσω κι ελπίζω να μην χρειαστεί να το κάνω γιατί τίποτα δεν είναι σίγουρο και ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Εύχομαι ποτέ να μην χρειαστεί να κάνω κάποια άλλη δουλειά. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσω δηλαδή.

– Από την αρχή της καριέρας σου βρίσκεσαι σχεδόν σταθερά στην τηλεόραση. Τι σε γοητεύει και τι σε απογοητεύει σε αυτό το μέσο;

Έχω υπάρξει εκτός τηλεόρασης δηλαδή δεν είναι ότι κάθε χρόνια έκανα. Κι επειδή οι τελευταίες σειρές που έκανα δεν ήταν τρεις φορές την εβδομάδα ή τέσσερις, αλλά ήταν μία φορά την εβδομάδα, αυτό με βοήθησε κι εμένα έτσι ώστε να συνεχίσω να δουλεύω στην τηλεόραση. Οι ρυθμοί είναι πολύ σημαντικοί. Εμένα μου αρέσει η τηλεόραση και ειδικά όταν έχω ρόλους οι οποίοι με γεμίζουν και μπορώ να βγάλω πράγματα μέσα από αυτούς, είναι κάτι που με γοητεύει πάρα πολύ. Δηλαδή δεν λέω ότι «α, είναι τηλεόραση, είναι κινηματογράφος, είναι θέατρο, είναι κάτι διαφορετικό». Όχι. Είναι ανάλογα τον ρόλο το σενάριο και μέσα από αυτό εμπνέομαι και δουλεύω.

Τι δεν μου αρέσει στην τηλεόραση; Δεν μου αρέσουν οι χρόνοι. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να υπάρχει περισσότερος χρόνος για όλους τους τομείς και για τους ηθοποιούς και για το συνεργείο και για το σκηνοθετικό κομμάτι. Για όλους. Αλλά, ο χρόνος είναι χρήμα.

– Την αναγνωρισιμότητα την διαχειρίζεσαι πλέον με άνεση;

Ειλικρινά ποτέ δεν την κατάλαβα αυτή την ερώτηση. Να διαχειριστώ τι;. Δεν έχει αλλάξει και κάτι. Δηλαδή δεν μου έχει έρθει αυτό που δεν μπορώ να φάω κάπου.

Δεν με αναγνωρίζουν και τόσο πολύ, να σου πω την αλήθεια. Δηλαδή αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι ότι μάλλον κάπως μεταμορφώνομαι, δεν ξέρω τι γίνεται.

Σίγουρα θα με κοιτάξει κάποιος αλλά δεν είναι ενοχλητικό. Ίσα ίσα όταν έρχεται κάποιος και μου μιλάει και μου λέει συγχαρητήρια, είστε πολύ καλή ή δεν είστε πολύ καλή, μου αρέσει. Μου αρέσει που αναγνωρίζουν τη δουλειά μου και θα μου μιλήσουν γι αυτό το κομμάτι.

– Έχεις καταφέρει παρόλο που είσαι σε σχέση με τον συνάδελφό σου Ιωάννη Παπαζήση να μην γίνεται «ντόρος» γι’ αυτό. Είναι θέμα δικής σας διαχείρισης;

Δεν έχω κάτσει να το σκεφτώ. Δηλαδή προσπάθησα να το προστατεύσω και να το προστατεύσουμε και προσπαθούμε ακόμη. Δεν θέλω να μιλάω γι αυτό. Θέλω εγώ όταν είμαι καλά και νιώθω ότι έχω κάτι να μοιραστώ να το κάνω. Από ‘κει και πέρα, οι ανθρώπινες σχέσεις και η προσωπική ζωή είναι για τον καθένα. Δηλαδή, θα το πω στη φίλη μου, στη μητέρα μου. Καταλαβαίνω ότι και επειδή είναι του χώρου και είμαι του χώρου, κάπως θα σχολιαστεί αυτό, αλλά δεν ξέρω.

Δεν ξέρω αν είναι προστατευμένη η σχέση μου, ίσως να ήθελα να την προστατεύσω κι άλλο, αλλά από την άλλη να κάνω τι; Να κρύβομαι; Είναι καταπιεστικό. Θέλω να κάνω αυτό που θέλω, γιατί να καταπιεστώ;

– Ο θαυμασμός τι ρόλο παίζει στη σχέση δύο καλλιτεχνών;

Είναι ωραίο να θαυμάζεις τους ανθρώπους γύρω σου και να παίρνεις πράγματα από αυτούς, πόσο μάλλον από τον σύντροφό σου. Εγώ, τον Ιωάννη τον θαυμάζω πάρα πολύ στη δουλειά του και σαν ηθοποιό και πόσο επαγγελματίας είναι. Νομίζω χωρίς αυτό θα ήταν ελλιπή πολλά πράγματα μέσα στη σχέση. Είναι ένας ηθοποιός που θαυμάζω για την καριέρα του τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση. Δεν θα σου κρύψω ότι ναι, είναι έμπνευση.

– Είπες πρόσφατα ότι ήθελες να γίνεις ηθοποιός για να μην είσαι η Αναστασία. Τι είναι αυτό που θα ήθελες να αγαπήσεις περισσότερο σε ‘σένα;

Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει η Αναστασία και θέλω να φεύγω από αυτήν. Μου αρέσει η Αναστασία. Προσπαθώ να φτιάχνω την Αναστασία όσο μεγαλώνω, να την προστατεύω, να την αγαπάω περισσότερο, γιατί δεν είναι εύκολο και αυτό. Το να αγαπάς τον εαυτό σου και να είσαι καλά με τον εαυτό σου, νομίζω τελικά ότι είναι το πιο δύσκολο πράγμα για να μπορέσεις μετά να συνυπάρχεις και με τους άλλους και να είσαι καλά με τους άλλους. Απλά, το να έχεις την ευκαιρία με έναν τρόπο χωρίς να ταξιδεύεις πρακτικά, να ταξιδεύεις μέσα από τους ρόλους σου και να ζεις με έναν τρόπο άλλες ζωές, είναι πολύ, πολύ μαγικό.

Μου αρέσει δηλαδή, ξεφεύγω όντως, δεν είμαι η Αναστασία εκείνη τη στιγμή και έχω την ευκαιρία να δω πώς είναι η Ειρήνη, πώς είναι η Αλίκη, τι πτυχές μέσα της υπάρχουν, τι έχει περάσει αυτή η κοπέλα, πώς μπορώ εγώ με κάποιο τρόπο συνδεθώ μαζί τους, όχι απόλυτα, αλλά να βρω στοιχεία.

– Είσαι πλέον στην αρχή της δεκαετίας των 30 σου. Ποιο είναι το πιο απροσδόκητο μάθημα που πήρες για τον εαυτό σου μέχρι τα 30;

Μου αρέσει που μένεις μέχρι τα 30 (γέλια). Να σου πω ότι έπαθα μία κρίση πανικού εκεί όταν είδα το 3 μπροστά. Καλά από τα 28 έχει αρχίσει αυτό, όταν σκεφτόμουν ότι θα φύγει το 2 από μπροστά. Γενικά έχω μία παιδικότητα που μπορεί οι άλλοι να την περνάνε για ανωριμότητα, αλλά δεν είναι. Είχα πάντα μια ενέργεια, μια περισσότερη παρόρμηση γενικότερα σαν χαρακτήρας. Στα 28 άρχισα έτσι να το επεξεργάζομαι, αλλά όταν ήρθε το 3 μπροστά και το είδα στο κεράκι της τούρτας, έπαθα μια μίνι κατάθλιψη.

Σκέφτεσαι ότι τελείωσε μια δεκαετία και μάλλον τώρα πρέπει να γίνει κάτι άλλο με την Αναστασία, κάπως πρέπει να προχωρήσουν τα πράγματα. Κι αρχίζουν να μπαίνουν πιο πολύ τα «πρέπει» και αυτά τα πρέπει κάπως με εγκλωβίζουν. Ζορίζομαι με αυτό και την έπαθα λίγο την κρίση.

Τώρα τι έχω μάθει μέχρι τα 30; Νομίζω ότι την παρόρμησή μου σαν άνθρωπος και το μοίρασμα που έχω με τους ανθρώπους, το ότι είμαι τόσο ανοιχτή, κάπως λίγο πρέπει να το περιορίσω.

– Τι θα θεωρούσες αληθινό «ναυάγιο» στη ζωή σου;

Ε το να χάσεις κάποιον άνθρωπο. Το να πληγωθεί κάποιος δικός σου άνθρωπος ή εσύ έτσι που θα είναι ένα πολύ συνταρακτικό γεγονός. Εκεί θα ήταν το ναυάγιο, γιατί ναυάγιο είναι ένα καράβι το οποίο ταξιδεύει -όπως στη ζωή ταξιδεύουμε- και ξαφνικά βουλιάζει. Οπότε, για να βουλιάξεις τόσο πολύ, σημαίνει ότι έχουν ναυαγήσει τα πάντα γύρω σου. Οπότε, ναι, μια απώλεια μόνο θα μπορούσε να είναι κάτι τέτοιο.

– Υπάρχουν πράγματα που χωρίζουν τη ζωή σου σε πριν και μετά, όπως το Ναυάγιο για την περίπτωση της ηρωίδας σου;

Ήρθαν πολύ σταδιακά οι καταστάσεις και αβίαστα, οπότε δεν ξέρω. Το έχω ξαναπεί, ότι το Κόκκινο Ποτάμι ήταν ένας σταθμός και όντως ήταν, γιατί βρήκα και εγώ περισσότερα συνδετικά στοιχεία με τον εαυτό μου, με την υποκριτική μου. Αλλά να έχει γίνει κάτι συνταρακτικό που να πω «Άλλαξα», όχι. Δεν έχει γίνει κάτι και δεν θέλω κιόλας να σου πω την αλήθεια να έρθει κάτι τόσο συνταρακτικό.

Μου αρέσει να κρατάω πράγματα απ’ ό,τι έχω ζήσει μέχρι εδώ. Ότι δηλαδή τι; Συνέβη κάτι και τα άλλα φύγανε και τα ξεχνάω; Δεν θα ήθελα, γιατί ούτως η άλλως έχω ένα πρόβλημα μνήμης (γελάει).

– Τι θα ήθελες να κρατήσεις από την Ειρήνη;

Είναι προσηλωμένη στους στόχους της. Και μεθοδική. Δηλαδή κάνει μεν όνειρα, αλλά θα κάνει τα πάντα για το όνειρό της. Δεν θα το αφήσει, θα ψάξει να βρει τρόπο.

– Εκτός από Το Ναυάγιο θα σε βλέπουμε και στο θέατρο φέτος;

Ναι φέτος θα είμαι στο Θέατρο Ακάδημος με το έργο Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, του Τένεσι Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία της πολύ αγαπημένης και εξαιρετικής Λίλλυς Μελεμέ, με τη Φιλαρέτη Κομνηνού, που είναι μεγάλη χαρά και τιμή να συνεργάζομαι μαζί της στη σκηνή, τον Δημήτρη Τσίγκλη, τη Λίλλυ Μελεμέ και τον Πάρη Λεόντιο. Είναι ένα σπουδαίο έργο, ενός εξαιρετικού συγγραφέα, ένα ψυχολογικό δράμα. Θίγει πολλά θέματα, την οικογένεια, πώς εξαρτάσαι από αυτή, τη σεξουαλικότητα, την ψυχολογική βία, πολλά πράγματα, την αποκόλληση αν θες από την οικογένεια…

– Εσύ έχεις απογαλακτιστεί;

Μου αρέσει ο θεσμός της οικογένειας πολύ και νομίζω ότι έχουμε μεγαλώσει πολύ όμορφα και ευγνωμονώ πολύ τους γονείς μου γι αυτό. Έχουμε φτιάξει μια πολύ ωραία οικογένεια με τον αδερφό μου και τους γονείς μου. Θες να βάλω και τις γιαγιάδες; Θα τις βάλω γιατί έτσι μεγαλώσαμε όλοι πολύ όμορφα. Είναι πολύ σημαντικός ο θεσμός της οικογένειας και από τα έργα που διαβάζω ή έχω παίξει βλέπω ότι υπάρχει μεγάλο θέμα εκεί και νιώθω όλο και περισσότερο ευγνωμοσύνη που δεν ήταν δυσλειτουργική η οικογένειά μου.

Σίγουρα και εγώ αν κάτσω και το σκεφτώ και το αναλύσω, θα βρω χίλια πράγματα να πω στους γονείς μου. Αλλά σαν γενικό σύνολο πέρασα πολύ ωραία και περνάω ακόμα και είναι οι γονείς μου δίπλα μου και δεν ξέρω τι σημαίνει τελικά να απογαλακτιστείς.

Είναι πολύ διαφορετικό για παράδειγμα στο έργο, που ο Σεμπάστιαν, ο πρωταγωνιστής της παράστασης ο οποίος δεν φαίνεται ποτέ, ήταν ένας άνθρωπος εξαρτημένος από τη μητέρα του και αυτή από αυτόν. Και υπήρχε μια βίαιη χειραγώγηση, μέσα σε αυτή την άρρωστη σχέση, που μετά επαναλαμβάνεται και σε άλλες σχέσεις σαν ένα μοτίβο.

– Ναι, εσύ δεν έχεις βιώσει τέτοιες καταστάσεις…

Ναι γι’ αυτό έλεγα πριν ότι ταξιδεύεις με τους ρόλους. Ανακαλύπτεις κάπως τον κόσμο και ταξιδεύεις πράγματι. Εγώ ταξιδεύω και με την Ειρήνη και με την Κάθριν που υποδύομαι στο θέατρο, που είναι ένα κορίτσι που προσπαθεί να πει την αλήθεια και δεν την πιστεύει κανείς. Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο έργο. Και εύχομαι να σας αρέσει διότι είναι μία δουλειά που έχουμε κάνει με πολλή αγάπη. Ελάτε να προβληματιστούμε μαζί!

Info: Το Ναυάγιο, πρεμιέρα την Κυριακή 1 Οκτωβρίου στις 21:00 με διπλό επεισόδιο στο Mega.

* Η σειρά θα μεταδίδεται Κυριακή με Τετάρτη στις 22:50 στο Mega.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

H Γιούλικα Σκαφιδά θέλει να γίνει η μαμά της

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Η Zoe Pre είναι bisexual. Όχι δεν περνά απλά μια φάση, ούτε είναι λεσβία σε άρνηση

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Η Λένα Κιτσοπούλου και το διπολικό της θέατρο: Πέρλα, κ@@λα και παράσταση