Aitana Bonmatí: Η γυναίκα που κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα, έχει και χρυσή καρδιά
- 31 ΟΚΤ 2023
«Είμαι πολύ περήφανη που κέρδισα τη Χρυσή Μπάλα», είπε στον λόγο της η Aitana Bonmatí, η ποδοσφαιρίστρια που κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα, το κορυφαίο βραβείο για τους αθλητές του ποδοσφαίρου, τη Δευτέρα, 30 Οκτωβρίου στο Παρίσι. Διαδέχτηκε την συμπάικτριά της στη Barcelona, Alexia Putellas, που είχε κερδίσει το βραβείο στις δύο προηγούμενες διοργανώσεις.
«Το ποδόσφαιρο είναι ένα συλλογικό άθλημα και οφείλω να ευχαριστήσω τις συμπαίκτριές μου και όλο το προπονητικό team. Τέλος, θα ήθελα να συγχαρώ όλες τις συνυποψήφιες μου, που είναι σπουδαίες παίκτριες. Έχουμε την υποχρέωση να εμπνέουμε μέσα και έξω από τα γήπεδα και θα πρέπει να είμαστε κάτι παραπάνω από απλοί αθλητές. Πρέπει να δίνουμε το παράδειγμα και να αγωνιζόμαστε όλοι μαζί για έναν καλύτερο, πιο ειρηνικό και ισότιμο κόσμο», σημείωσε παραλαμβάνοντας τη Χρυσή Μπάλα η Aitana Bonmatí, που άφησε στη δεύτερη θέση την Αυστραλέζα Sam Kerr και στην τρίτη και τέταρτη δύο συμπαίκτριές της στην ισπανική ομάδα, τις Salma Paralluelo και Fridolina Rolfö. Για τους άντρες, τη Χρυσή Μπάλα κατέκτησε ο Lionel Messi για 8η φορά στην καριέρα του.
Κάπως έτσι, η Ισπανία έχει γίνει η μόνη χώρα με δύο νικήτριες της Χρυσής Μπάλας που δίνεται και σε γυναίκες του ποδοσφαίρου μόλις τα τελευταία 6 χρόνια. Στα 25 της χρόνια, η Aitana Bonmatí είναι η δεύτερη νεότερη αθλήτρια που τιμάται με το βραβείο μετά την Ada Hegeberg, που ήταν 23 ετών όταν το βραβείο δόθηκε για πρώτη φορά, το 2018. Το ίδιο βραβείο δίνεται σε άντρες ποδοσφαιριστές από το 1956 από το περιοδικό France Football.
Αυτή ήταν σίγουρα η χρονιά της Aitana Bonmatí, που κατέκτησε το treble με τη Barcelona (Champions League, Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ισπανίας) και το Παγκόσμιο Κύπελλο με την Εθνική Γυναικών της Ισπανίας. Μάλιστα είχε σκοράρει 3 φορές στο Παγκόσμιο Κύπελλο και ανακηρύχτηκε καλύτερη παίκτρια του τουρνουά.
Όσα δεν ξέρεις για την Aitana Bonmatí
H 25χρονη αθλήτρια γεννήθηκε στην πόλη της Καταλονίας Vilanova i la Geltrú και ξεκίνησε να ασχολείται με το ποδόσφαιρο από την ηλικία των 7 ετών. Στα 14 της χρόνια εντάχθηκε στη Barcelona, αλλά για καιρό ήθελε να φύγει από αυτήν και η ίδια εξηγούσε το γιατί.
«Όλοι ονειρεύονται να παίξουν στο Camp Nou. Πήγα εκεί όταν ήμουν 14 και θυμάμαι ότι μου έμοιαζε τεράστιο. Κοιτάς 90000 ανθρώπους στα καθίσματα και νιώθεις σχεδόν ζαλισμένη. Αλλά όταν λέω “όλοι ονειρεύονται να παίξουν εκεί”, εννοώ τα αγόρια. Νομίζεις ότι το ονειρεύονται τα κορίτσια; Πφφφφ, όχι βέβαια. Όχι αυτό το κορίτσι τουλάχιστον.
Τότε η γυναικεία ομάδα της Barca δεν ήταν στην τηλεόραση, δεν ήταν στα social media. Δεν υπήρχε καμία πιθανότητα γυναίκες να παίξουν στο Camp Nou. Για πολύ καιρό, οι καλύτερες γυναικείες ομάδες της Ισπανίας δεν ήταν καν επαγγελματικές.
Οπότε όταν έπαιζα για την ομάδα κάτω των 15 ετών της Barca, δεν έβλεπα τρόπο να ζήσω παίζοντας ποδόσφαιρο εδώ. Δεν ήξερα πολλά για το γυναικείο ποδόσφαιρο αλλού στην Ευρώπη, αλλά οι άνθρωποι μιλούσαν πολύ για τις ΗΠΑ. Εκεί μπορούσες να σπουδάσεις, ενώ έπαιζες και μετά θα μπορούσες να κάνεις επαγγελματική καριέρα. Σκεφτόμουν “Τέλεια!”. Οι γονείς μου κι εγώ είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε για το Πανεπιστήμιο του Oregon, και τι εξετάσεις θα έπρεπε να περάσω. Πάντα θα αγαπώ τη Barca, αλλά πρέπει να σκεφτώ και την καριέρα μου, όχι;
Μετά έγινα 17 ετών και έπαιζα για τη δεύτερη ομάδα, και η Barca ξαφνικά έκανε την πρώτη γυναικεία ομάδα της επαγγελματική. Πήρα προαγωγή τον ίδιο χρόνο και μπήκα σε αυτήν. Μέσα σε δύο χρόνια πέρασα από το “Ναι, θα πάω στις ΗΠΑ” στο “Ω, ουάου, είμαι επαγγελματίας full time παίκτρια στη Barca”», είχε πει στο The Players Tribune.
© 2023 Rick Rycroft, File/AP Images
Στο ίδιο αφιέρωμα είχε μιλήσει για το πόσο δύσκολο της ήταν να συμμετέχει στην απεργία των αθλητριών του ποδοσφαίρου το 2022 στην Ισπανία. Οι γυναίκες ζητούσαν δίκαιους μισθούς και πάλεψαν γι’ αυτό. Οι Ισπανίδες ποδοσφαιρίστριες έκαναν ξανά απεργία τον Σεπτέμβριο του 2023 μετά το περιστατικό στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όταν ο Luis Rubiales φίλησε χωρίς τη συναίνεσή της, την Jenni Hermoso στο στόμα.
«Ήταν τόσο δύσκολο. Χάνεις αγώνες, χρήματα, χορηγούς, τα πάντα. Σε κρίνουν άσχημα στον Τύπο. Αλλά ήθελα να είμαι μέρος όλου αυτού. Ένιωθα ότι η Ισπανική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου έπρεπε να επενδύσει περισσότερο σε εμάς. Χρειαζόταν να γίνουν κάποιες αλλαγές αν θέλαμε να κερδίσουμε μεγάλες διοργανώσεις. Που αυτό θέλαμε να κάνουμε, αλλιώς τι νόημα έχει;», είχε πει η Aitana Bonmatí, που μετά από συναντήσεις με μέλη της ομοσπονδίας και τη συμφωνία που επετεύχθη που εξασφάλιζε ότι η Εθνική Ισπανίας θα έχει τη στήριξη που χρειάζεται, αποφάσισε να παίξει στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Τη μαχητικότητά της η Aitana Bonmatí την «κληρονόμησε» από τους γονείς της. Είναι δάσκαλοι γλωσσών και Καταλανικής λογοτεχνίας. Και πολέμησαν έναν ισπανικό νόμο που τους φαινόταν ακατανόητος.
«Παλιά όταν ένα ζευγάρι έκανε παιδί στην Ισπανία, ήταν υποχρεωμένο να βάλει το επώνυμο του πατέρα πρώτο και της μητέρας δεύτερο. Δεν ξέρω αν υπήρχε λόγος γι’ αυτό, απλά έτσι ήταν. Στους γονείς μου δεν άρεσε. Πάντα πάλευαν για την ισότητα, οπότε όταν γεννήθηκα το 1998 πήραν μέρος σε ένα μεγάλο κίνημα να αλλάξει αυτός ο νόμος και τα κατάφεραν. Το επώνυμό μου, Bonmatí είναι της μητέρας μου, ενώ το δεύτερο επώνυμό μου, Conca, είναι του πατέρα μου. Είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτό που έκαναν. Αυτή την προθυμία τους να παλέψουν για τα δικαιώματα των γυναικών, νιώθω ότι την έχω στο αίμα μου», είχε πει.
Όσο για τα μεγαλύτερα «μαθήματα» αυτά τα παίρνει από τα ταξίδια της, που είναι η αγαπημένη της συνήθεια για να αποφορτίζεται μετά από μία χρονιά στα γήπεδα. «Πριν από κάποια χρόνια είχα πάει στα βουνά και τους ορυζόνες του Βιτενάμ κι έβλεπα κάτι παιδιά να τρέχουν ξυπόλυτα πάνω σε αιχμηρά βράχια. Τα έβλεπες να κάθονται στην άκρη γκρεμών. Στη δική μας κουλτούρα οι γονείς θα έτρεχαν πίσω τους ουρλιάζοντας “Ει, φύγετε από εκεί”. Αλλά αυτά τα παιδιά χαμογελούσαν και χαλάρωναν παρέα. Στην Ευρώπη έχουμε τα πάντα, αλλά πάντα σκεφτόμαστε όσα δεν έχουμε. Αυτά τα παιδιά δεν είχαν καν παπούτσια αλλά ήταν ευτυχισμένα», εξομολογούνταν η Aitana Bonmatí.
Η ίδια νοιάζεται για το τι συμβαίνει σε κάθε γωνιά του κόσμου γι’ αυτό και συνεργάζεται με το τμήμα προσφύγων των Ηνωμένων Εθνών στην Ισπανία. Στο πλαίσιο της συνεργασίας αυτής, διοργανώνει αγώνες ποδοσφαίρου για γυναίκες πρόσφυγες, ενώ ζητά από τις συμπαίκτριές της παπούτσια και ρούχα που τους περισσεύουν για να τα δωρίσει σε άτομα που το έχουν ανάγκη. «Δεν είναι ότι μπορεί να φτιάξει τον κόσμο, αλλά μπορεί να βελτιώσει αρκετές ζωές. Για μένα, αυτό σημαίνει πολλά», τόνιζε.
