Η Μαρία Καρυστιανού που έχασε τη 19χρονη κόρη της στα Τέμπη, ξέρει τι σημαίνει κυβερνητική αδιαφορία
- 13 ΝΟΕ 2023
Η Μαρία Καρυστιανού -μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη που συνέβη στις 28 Φεβρουαρίου 2023- ξέρει τι σημαίνει να ζεις με ένα μόνιμο πένθος και να πρέπει να βρεις μηχανισμούς άμυνας για να διαχειριστείς τη μεγαλύτερη απώλεια από όλες. Στα Τέμπη, όταν συγκρούστηκε το Intercity 62, έχασε την 19χρονη κόρη της. Η Μάρθη Ψαροπούλου θα γιόρταζε τα 20α γενέθλιά της εκείνη την άνοιξη. Μόνο που η άνοιξη για τις οικογένειες των 57 αδικοχαμένων νεκρών δεν ήρθε ποτέ.
Η Μαρία Καρυστιανού είναι η Πρόεδρος του Σύλλογου Πληγέντων Δυστυχήματος Τέμπη 2023. «Ήθελα να γνωρίζω όλους αυτούς τους ανθρώπους που βίωσαν το ίδιο ακριβώς τραύμα. Ήταν μια αντανακλαστική κίνηση η ίδρυση του Συλλόγου. Ήξερα ότι η συλλογικότητα θα βοηθούσε και στη διαχείριση αυτού του απαράμιλλου πένθους. Τι ζητάμε; Τα προφανή. Δικαίωση. Είναι απλό. Αν κάποιος έχει σκοτώσει το παιδί σου, θέλεις να τον βάλεις φυλακή για πάντα. Στη δική μας περίπτωση, οι δολοφόνοι είναι πολλοί και σε υψηλές θέσεις, προστατεύονται. Είναι ντροπή και θλιβερό να αισθάνομαι ότι είναι ουτοπικό να ζητώ να φυλακιστούν οι υπεύθυνοι για τα Τέμπη. Θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο να αποδοθούν ευθύνες. Θα σταματήσω μόνο όταν μπει στη φυλακή και ο τελευταίος υπεύθυνος. Δεν έκανε σωστά τη δουλειά της ούτε η Δικαιοσύνη και πιθανότατα θα κινηθούμε νομικά και εναντίον ανθρώπων της. Δεν θεωρούμε ότι έδρασαν αμερόληπτα. Μιλάμε ξεκάθαρα για κουκούλωμα. Και, φυσικά, οι διαδικασίες απόδοσης δικαιοσύνης προχωράνε αργά».
Σκοπός του Συλλόγου Τέμπη 2023 είναι να μην ξεχαστούν αυτά τα παιδιά που έφυγαν από παραλείψεις ενός εγκληματικού και διεφθαρμένου κράτους. Όπως αποκαλύφθηκε από τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ, είχαν γίνει έγγραφες προειδοποιήσεις, κινητοποιήσεις και νομικές ενέργειες των εργαζομένων στο σιδηροδρομικό δίκτυο, όσον αφορά την υποστελέχωση, την ανεπαρκή συντήρηση και την έλλειψη ηλεκτρονικών συστημάτων ασφαλείας στους σιδηροδρόμους. Γνώριζαν λοιπόν.
«Μέχρι τον Μάρτιο δεν είχε ζητηθεί η κάμερα και από τα δύο τρένα. Δύο μήνες μετά θυμήθηκαν να ζητήσουν και είχαν σβηστεί τα στοιχεία. Χάθηκαν. Τι σας λέει αυτό;» ρωτάει η κυρία Καρυστιανού που ξέρει ότι η συγκάλυψη είναι η μοναδική απάντηση.
Οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών βρίσκονται συχνά. «Νιώθουμε όλοι πολύ καλύτερα όταν τελειώνει η συνάντηση. Αισθανόμαστε καλά όταν είμαστε μεταξύ μας. Δύο φορές το μήνα συναντιόμαστε με ψυχολόγους και μιλάμε. Ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου Τέμπη 2023 είναι 22 γονείς και συγγενείς.Έχουν ήδη δημιουργήσει την ιστοσελίδα και θα ανοίξουν ΑΦΜ. Ο Σύλλογος Τέμπη 2023», μου λέει η κυρία Καρυστιανού.
Την ρωτάω αν φοβάται την επέτειο που πλησιάζει, σπάει η φωνή της και μου απαντά ότι φοβάται τα Χριστούγεννα. «Φέτος φοβάμαι πολύ τα Χριστούγεννα. Και επόμενος στόχος είναι ο Φλεβάρης». Απολογούμαι για τις ερωτήσεις που της θυμίζουν την κόρη της. Μου λέει ότι οι οικογένειες θέλουν να μιλούν σε δημοσιογράφους. «Αυτό που κάνει η Κυβέρνηση να υποβαθμίζει το γεγονός είναι επικίνδυνο και άδικο. Στην τελική μιλάμε για ένα κοινωνικό θέμα, μια εθνική τραγωδία. Είχα θυμώσει αρχικά με τις δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη (είπε πως δεν απασχολεί τους πολίτες η συγκρότηση εξεταστικής ή προανακριτικής επιτροπής για τους νεκρούς στα Τέμπη και μετά από τις έντονες αντιδράσεις επανήλθε λέγοντας ότι παρερμηνεύτηκαν τα λεγόμενά του). Δεν μπόρεσα να ελέγξω την οργή μου. Αλλά, όταν το σκέφτηκα ξανά αυτός ο άνθρωπος είπε με λόγια αυτό που εισπράττουμε, την αδιαφορία. Στο ερώτημα λοιπόν “ποιος ασχολείται με τα Τέμπη ακόμη;”, μπορώ να σας πω ότι έχω μιλήσει με συνεργεία του εξωτερικού από το BBC, το CNN, έχουν έρθει Ιταλοί για ρεπορτάζ. Ξέρετε ποιος δεν έχει έρθει; Κάποιος από το κρατικό κανάλι. Ξέρετε πλέον καταλαβαίνουμε όλες τις κινήσεις υποβάθμισης της κυβέρνησης. Έβαλαν τα επικίνδυνα τρένα να λειτουργούν μετά από 30 ημέρες. Όλες τις κινήσεις υποβάθμισης τις έχουμε καταγράψει», τονίζει η κυρία Καρυστιανού.
Θέλω να μάθω αν έχει δωρίσει τα πράγματα της κόρης της. Το μετανιώνω πριν απαντήσει.
«Δεν θα φύγουν ποτέ τα πράγματά της από το σπίτι. Δεν θα φύγει τίποτα από το δωμάτιό της. Τίποτα. Θέλω να χαρίσω κάποια ρούχα της. Αλλά, αισθάνομαι περίεργα να ανοίξω την ντουλάπα της και να την αδειάσω».
Η Μαρία Καρυστιανού είναι παιδίατρος, μια λογική υπόθεση είναι ότι ρίχτηκε στη δουλειά για να ξεχαστεί (όσο γίνεται αυτό). «Αντλώ πολλή δύναμη από τη δουλειά μου. Τη λατρεύω. Με βοήθησε η επικοινωνία με μικρά παιδιά, με κάνει να ξεχνιέμαι. Υπάρχουν δύσκολες ώρες. Το βράδυ, τα σαββατοκύριακα και τις γιορτές» απαντά.
Η κυρία Καρυστιανού μου λέει ότι επισκέπτεται εκείνο το σημείο στα Τέμπη. «Εκεί αισθάνομαι πιο κοντά στην κόρη μου. Όχι στο μνήμα της. Από το σημείο που δεν μπορώ να περάσω με τίποτα είναι από τον σταθμό των τρένων, έχω πρόβλημα, δεν μπορώ». Κλείνοντας το τηλέφωνο με αυτή την σπουδαία γυναίκα, θέλω να την ρωτήσω αν μιλάει ακόμη στο παιδί της. «Της μιλάω συνέχεια».
