Ο Δημήτρης Μακρυνιώτης & η μυασθένεια Gravis: Το μόνο που άλλαξε, είναι ο τρόπος που βλέπει τη ζωή
- 3 ΙΑΝ 2024
Στο πρώτο επεισόδιο της νέας χρονιάς στο podcast “Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια”, μας κάνει ποδαρικό ο pastry chef Δημήτρης Μακρυνιώτης και μας μιλά για τη ζωή του, την απόφασή του στα 35 του να γίνει ζαχαροπλάστης, τα δύσκολα παιδικά χρόνια στις σκληρές γειτονιές της Αθήνας και τη μάχη του με το αυτοάνοσο νόσημα τη μυασθένεια Gravis.
Όπως αποκαλύπτει ο Δημήτρης Μακρυνιώτης: «Στην παιδική μου ηλικία είχα δύο επιλογές, ή θα είμαι σε αυτούς που κάνουν bullying ή σε αυτούς που το δέχονται. Δεν αισθάνομαι καλά με αυτό που έκανα, έχω ζητήσει συγγνώμη από όλους. Έχω κάνει πολλή δουλειά με τον εαυτό μου, το μέλημά μου πλέον είναι να είμαι καλός άνθρωπος και να βοηθώ σε οτιδήποτε μπορώ να φανώ χρήσιμος».
«Είχα μια αποστροφή για το ποιος ήμουν. Όμως κάνοντας δουλειά με τον εαυτό μου με αποδέχτηκα και τώρα σκοπός μου είναι να αλλάζω προς το καλύτερο».
Οι αναμνήσεις από την μητέρα του που έφτιαχνε δύο γλυκά τη μέρα, δεν ήταν δυνατόν να μην τον επηρεάσουν. Ωστόσο ο πατέρας του που προερχόταν από ένα μικρό χωριό της επαρχίας, δεν τον άφηνε να πλησιάσει στην κουζίνα. Αργότερα κατάλαβε το λάθος του και το παραδέχτηκε.
Δημήτρης Μακρυνιώτης: «Σήμερα ο πατέρας μου μού λέει:”Κάνε αυτό που θα σε κάνει ευτυχισμένο, μην σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος”».
Στα 35 του ο Δημήτρης Μακρυνιώτης, έχοντας αλλάξει πολλές δουλειές, κάτι δεν τον ικανοποιούσε. Αποφάσισε τελικά ότι θέλει να γίνει ζαχαροπλάστης, γράφτηκε σε σχολή και αφοσιώθηκε εντελώς σε αυτό.
Όταν διαγνώστηκε με τη μυασθένεια Gravis αισθάνθηκε ευλογημένος που η ασθένεια ήρθε σε εκείνον και όχι σε κάποιο άλλος μέλος της οικογένειάς του.
«Κάθε 3 ώρες χτυπάει το ξυπνητήρι και παίρνω τα χάπια μου. Όταν πάω να στρεσαριστώ για κάτι στη δουλειά, χτυπάει το ξυπνητήρι και είναι η ώρα για τα χάπια μου οπότε θυμάμαι κάθε φορά τι έχει πραγματική σημασία. Κάθε σπίτι έχει ένα πρόβλημα. Το θέμα είναι πώς το διαχειριζόμαστε».
«Οι chefs είναι το Νο1 επάγγελμα στον κόσμο στα αυτοάνοσα, λόγω της μεγάλης πίεσης στην κουζίνα. Κρινόμαστε πολλές φορές μέσα στη μέρα από από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Η μεγαλύτερη μου ικανοποίηση είναι όταν βλέπω κάποιος να δίνει τη δεύτερη μπουκιά στο/στη σύντρόφο του που σημαίνει ότι ήταν πολύ καλό. Κοιτάω κρυφά από την κουζίνα για να δω αντιδράσεις».
