Ο μυστικός δείπνος του Anthony Bourdain

Ο Bourdain βρισκόταν στη Γαλλία όπου και δούλευε για τη νέα σεζόν του “Parts Unknown”. Τον βρήκε νεκρό ο κοντινός του φίλος, Eric Ripert. Οι πρώτες φήμες, που συνήθως επιβεβαιώνονται σε τέτοιες περιπτώσεις αναφέρουν μια άγνωστη μάχη του Αμερικανού σεφ με την κατάθλιψη.

Ήταν με διαφορά, ο πιο γοητευτικός. Ο γαστρονόμος με το αλήτικο attitude που έγινε διάσημος μέσα από τις εκπομπές “Α Cook’s Tour”, “No Reservations” και “Parts Unknown” ήταν, ή τουλάχιστον έδειχνε πραγματικά ενθουσιώδης με τη ζωή, το φαγητό και τις νέες εμπειρίες. Ένας τύπος που σε κάθε επεισόδιο του Parts Unknown περιπλανιέται όχι άσκοπα αλλά απόλυτα στοχευμένα σε τόπους, τοπία και κυρίως στους ανθρώπους τους. Ο πρωτοπόρος Tony, όλα αυτά τα χρόνια άλλαξε τον τρόπο που τρώμε στα εστιατόρια, που γνωρίζουμε έναν τόπο, που απολαμβάνουμε το ταξίδι. Εκπαίδευσε το κοινό του ως ταξιδιώτες κι όχι ως επιφανειακούς τουρίστες. Χρησιμοποιούσε το φαγητό για να μιλήσει για τη ζωή, πριν την απαρνηθεί.

Κάποιος τον είχε αποκαλέσει έναν αυθεντικό ροκ σταρ της κουζίνας. Έναν «Έλβις αναμέσα σ’ ένα τσούρμο κωλοπαιδαράδων σεφ».  Είχε μιλήσει ανοιχτά για τον παλιό του εθισμό στα ναρκωτικά. Είχε καπνίσει πολύ και είχε πιει ακόμα περισσότερο.

Και ήταν αληθινός.  Αναζήτησε την ιδιαιτερότητα, το ξεχωριστό και τη σπεσιαλιτέ του εκάστοτε μέρους, ανακάλυψε τις κουλτούρες πάντα μέσα από τα πιάτα του, και όχι μόνο. Μέσα από την εκπομπή του εξερεύνησε τα outsider ενός ταξιδιωτικού χάρτη. Όπως εκείνος δεν ήταν ένας ακόμα φωτογενής σεφ, έτσι και η εκπομπή του δεν ήταν μόνο ένα στρωμένο τραπέζι με παραδοσιακές γεύσεις σε ένα ωραίο μέρος. Ο Bourdain ποτέ δεν έκανε μόνο αυτό. Γοητευόταν από τη γεύση που είχε το περιθώριο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι ακριβώς ήθελε να κάνει με το “Parts Unknown” είναι το επεισόδιο στη Μιανμάρ. Ο Bourdain δεν περιορίστηκε σε γυροβολιές στις γειτονιές και σε «εφόδους» στις κατσαρόλες των Ασιατών. Για άλλη μια φορά. δεν είχε καμία απολύτως όρεξη να ωραιοποιήσει ή να αποδώσει μυθικά αυτό τον μακρινό τόπο ή οποιονδήποτε άλλο αντίστοιχο. Ο τρόπος που περιγράφει και προσεγγίζει το εκάστοτε μέρος είναι ειλικρινής, άμεσος και συχνά αστείος. Στη Μιανμάρ κατήγγειλε το παλαιολιθικό σιδηροδρομικό δίκτυο, αλλά και την κυβέρνηση της χώρας. «Σχεδόν όλοι με τους οποίους μίλησα εκεί, είχαν πάει στη φυλακή». Με τον ίδιο κυνικό αυθορμητισμό που δήλωνε ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς κρέας ή ότι απεχθανόταν τους χίπστερς και τους χορτοφάγους, φτύνοντας στην κάμερα ό,τι δεν του άρεσε στα μέρη που επισκεπτόταν.

«Ο αληθινός ταξιδιώτης»  είχε πει, «είναι ασυγκράτητα περίεργος, δεν φοβάται».

Το τελευταίο μέρος που επέλεξε να πάει ήταν το πιο σκοτεινό απ΄όλα, και το εισιτήριο απλή μετάβαση, χωρίς επιστροφή. «Νιώθω περήφανος που έχω φάει με παρέες όλα αυτά τα χρόνια» είχε πει σε μία συνέντευξή του, ένα απόσπασμα που σου αφήνει την αίσθηση αποχαιρετισμού μια μέρα σαν κι αυτή. «Aπό υποστηρικτές της Hezbollah, κομμουνιστές λειτουργούς, ακτιβιστές που μάχονταν τον Putin, καουμπόηδες, πρεζάκια, στρατευμένους Χριστιανικούς ηγέτες, φεμινίστριες, Παλαιστίνιους, Ισραηλινούς μέχρι τον Τed Nugent». Κάπως έτσι φανταζόμαστε το τελευταίο του δείπνο πάνω στη γη. Ή το πρώτο σ’ εκείνο άγνωστο μέρος που αποφάσισε να ταξιδέψει.