Οι άνθρωποι που μας μίλησαν το 2022. Οι συνεντεύξεις της χρονιάς
- 31 ΔΕΚ 2022
Ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της δικής μας δουλειάς είναι οι συναντήσεις με ανθρώπους πολύ διαφορετικούς από εμάς. Ανθρώπους που έχουν διανύσει μία μεγαλύτερη ή μικρότερη πορεία ζωής και σε αυτή έχουν δημιουργήσει το δικό τους έργο. Ηθοποιοί, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, παρουσιαστές, αθλητές, μοντέλα, άνθρωποι της επικαιρότητας, πολιτικοί, μάς μίλησαν το 2022 ανοίγοντάς μας ένα παράθυρο στη δική τους ζωή. Η χρονιά μας ξεκίνησε με την Ταμίλα Κουλίεβα κι έκλεισε με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου.
Ενδιάμεσα πολλές περισσότερες γυναίκες, αλλά και άντρες που αγαπούν την ισότητα, μίλησαν στο LadyLike και τις δημοσιογράφους του. Οι συνεντεύξεις τους, γεμάτες πολύτιμα λόγια μάς συνόδευσαν όλο το 2022. Ανοίγοντάς τες ξανά, αυτά τα λόγια τους που ξεχώρισαν νιώσαμε την ανάγκη να τα ξαναδιαβάσουμε και να τα ξαναγράψουμε για να τα θυμηθείς κι εσύ. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που μας μίλησαν το 2022 κι αυτά είναι τα λόγια που ξεχωρίσαμε από τις συνεντεύξεις της χρονιάς στο LadyLike.
Οι συνεντεύξεις του 2022
Ταμίλα Κουλίεβα
«Όταν είμαι στη Μόσχα και τις πρώτες μέρες που επιστρέφω, σκέφτομαι στα ρωσικά. Αλλά εδώ και πολλά χρόνια σκέφτομαι κυρίως στα ελληνικά. Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησε ακριβώς αυτό, θυμάμαι όμως πόσο απελευθερωμένη ένιωσα όταν οι σκέψεις, το χιούμορ και τα όνειρά μου άρχισαν να γίνονται στα ελληνικά.»
Δάφνη Λαμπρόγιαννη
«Δεν ξέρω αν θα υποπέσω στην αγωνία της κοινωνίας κι αν θα χρειαστεί να κάνω οτιδήποτε για να μπορέσω να δουλεύω. Ελπίζω πως όχι».
«Οι ρυτίδες στο πρόσωπο θα έπρεπε να είναι στολίδια, όχι κατάρα. Αν το βλέπαμε όλοι έτσι, θα είμαστε πολύ ευτυχισμένοι και πιο όμορφοι ίσως, γιατί βλέπω διάφορα «τέρατα». Εμένα με φρικάρει που δεν καταλαβαίνω από την τόσο πολύ επέμβαση αν ένας άνθρωπος είναι 70 ή 30.»
Ίρις Γεωργιάδου
«Αναρωτιέμαι συχνά γιατί θεωρείται τόσο εντυπωσιακό το ότι δείχνω το σώμα μου, αλλά την ίδια στιγμή συνειδητοποιώ πως όλοι μας έχουμε γαλουχηθεί με την ίδια εικόνα για τους χοντρούς: Αδρανή, ανέραστα, ανεπιθύμητα πλάσματα, τα οποία λογικά μόνο τρώνε και κωλυσιεργούν. Και ως χοντροί, για πολλά χρόνια το δεχόμασταν. Δεχόμασταν τη θέση στην οποία μας καταχωρούσε η κοινωνία».
Νίκος Ψαρράς
«Η έπαρση είναι λάθος. Σε μπερδεύει, σε πηγαίνει σε λάθος μονοπάτια. Δεν χρειάζεται, όχι μόνο στη δικιά μου τη δουλειά, αλλά πουθενά. Η έπαρση καλύπτει μία μεγάλη ανασφάλεια. Και η δύναμη της ανασφάλειας είναι μεγαλύτερη από τη δύναμη της έπαρσης. Είσαι πιο δυνατός όταν είσαι ανασφαλής, γιατί είσαι ειλικρινής»
«Μπορείς να πεις “δεν μπορώ”. Είναι πολύ ανθρώπινο. Δεν τα μπορούμε όλα και δεν πρέπει να τα μπορούμε όλα. Δεν είμαστε γεννημένοι για να είμαστε μόνο νικητές».
Νατάσσα Εξηνταβελώνη
«Πιστεύω στις γυναίκες- ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Πιστεύω ότι οι όποιες προκαταλήψεις έχουν υπάρξει σε σχέση με τη γυναικεία αντιζηλία είναι αποτέλεσμα της πατριαρχίας γύρω μας και μέσα μας».
«Είναι πολύ σημαντική η ενότητα μεταξύ γυναικών τις μέρες που ζούμε, όπου δεν προλαβαίνουμε τις τρομερές ειδήσεις για γυναίκες που υποφέρουν, βάλλονται, δολοφονούνται. Φαίνεται πως η εκρίζωση της πατριαρχίας δε θα μας χαριστεί- μόνο εμάς έχουμε».
Βιολέτα Ίκαρη
«Η αλήθεια είναι πως πολλά από αυτά που έχασα, μου βγήκαν σε τραγούδια, πενθώ δημιουργώντας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δημιουργώ μόνο όταν πενθώ ή ότι δεν έχω άλλο τρόπο να πενθήσω».
Δόμνα Μιχαηλίδου
«Μου προκαλούν σύγχυση και με πεισμώνουν αυτές οι τοποθετήσεις. Απορώ που κάποιοι επιμένουν να εστιάζουν στο πώς ντύνεται μια γυναίκα και όχι στο τι λέει. Το πώς ντύνεται μια γυναίκα δεν δίνει ποτέ καμία αφορμή και σε αυτό δεν χωρά καμία κοινωνική συζήτηση. Η οποιαδήποτε άλλη στάση κανονικοποιεί την πιο λάθος συμπεριφορά και οδηγεί στο victim blaming.»
«Οι γυναίκες είμαστε εδώ για να φρενάρουμε τα στερεότυπα, όχι για να τα διαιωνίσουμε. Η αλλαγή θα έρθει μέσα από εμάς. Καμιά μας δεν πρέπει να συμμορφώνεται με το στερεότυπο.»
Έλενα Μαυρίδου
«Η συγκίνηση στον τοκετό είναι τεράστια. Είναι ένα ορμητικό ποτάμι αγάπης που ξεχύνεται και σε παίρνει μαζί του, είναι μία στιγμή που συγκινείσαι βαθύτατα. Δεν ξέρεις τίποτα γι’ αυτό που έρχεται, αλλά με έναν τρόπο ξέρεις ότι κάτι καλό έχει ξεκινήσει. Θυμάμαι φυσικά και τη συγκίνηση της γιατρού μου και όσων ήταν μέσα στην αίθουσα που έχουν καταφέρει για μία ακόμα φορά να έρθει μία ζωή».
Άννα Μάσχα
«Εγώ το ψάχνω το γέλιο. Υπάρχουν πάντα κάποιες καταστάσεις πολύ πολύ σοβαρές, που δεν χωράει το γέλιο κάπως, αλλά παρ’ όλα αυτά, ισχύει αυτό που λένε ότι στις κηδείες γελάμε και στους γάμους κλαίμε. Με το γέλιο παίρνεις μία απόσταση από το συμβάν που τη χρειάζεσαι μάλλον. Ξορκίζεις το κακό, χωρίς να υποτιμάς το συμβάν καθόλου».
Βένια Παπαθανασοπούλου
«Κοιτάξτε, εγώ ποτέ δεν οραματίστηκα ηγετική θέση και την καριέρα μου την οφείλω μάλλον στον συνεχή μου αγώνα για επιβίωση και τη θέλησή μου να προσφέρω καλύτερη ζωή και ευκαιρίες στις κόρες μου, όταν έμεινα μόνη μου. Δύσκολες καταστάσεις, τελικά, με δίδαξαν πολλά και με έφεραν εκεί που δεν είχα ονειρευτεί. Βίωσα δε, ότι χωρίς δυσκολίες δεν υπάρχει αλλαγή και ανάπτυξη ή συνειδητοποίηση άλλων ικανοτήτων».
Μάρα Ζαλώνη
«Κάθε βράδυ γυρνάω σπίτι και σκέφτομαι ότι κάποιος έφυγε λίγο καλύτερος από το θέατρο απόψε. Λέω “Μάρα σ’ αγαπάω γιατί είσαι καλός άνθρωπος. Και δεν θέλω να αλλάξεις“. Δεν λέω μόνο το “αξίζω” και “είσαι όμορφη”. Όλες πρέπει να τα λέμε αυτά».
«Πρέπει, όμως να λέμε και “να συνεχίσεις να είσαι καλός άνθρωπος”. Δεν μπορούν όλοι να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να το πουν αυτό. Εγώ μπορώ και νιώθω υπέροχα γι’ αυτό».
Χαρά Μάτα Γιαννάτου
«Η πρώτη φορά ήταν όταν ήμουν περίπου 5 χρονών, δεν πήγαινα καν δημοτικό. Ο Γερμανός παππούς μου ήταν ηθοποιός και γύριζε μία ταινία στη Γερμανία. Είχαμε πάει με τη μαμά και την αδερφή μου για να τον δούμε σε ένα διάλειμμα και να φάμε μαζί. Εκεί που τρώγαμε ήρθε ή ο παραγωγός ή ο σκηνοθέτης της ταινίας, να μας χαιρετήσει. Προτού πει οτιδήποτε άλλο, με κοίταξε κι είπε “Εσύ μία μέρα θα γίνεις ηθοποιός”».
Ρένια Λουιζίδου
«Ούτε διανοούμασταν ότι οι Απαράδεκτοι μπορεί να κάνουν επιτυχία. Και πώς να το ξέραμε; Ήταν τα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης. Βήμα βήμα καταλάβαμε όλοι μαζί πώς λειτουργεί το πράγμα.»
«Πήγαινα στο γύρισμα, μας έπιαναν τα γέλια, μας έλεγαν δεν έχουμε επεισόδιο για την άλλη εβδομάδα και αντί να πάθουμε πανικό, ξαναγελούσαμε. Το έχω πει πολλές φορές, αν κάναμε σήμερα αυτό που κάναμε τότε, θα μας είχαν απολύσει τη δεύτερη εβδομάδα, όλους μαζί. Ήταν μια αυθεντική συνθήκη που δεν είχε τίποτα εκ του πονηρού για να γίνει σουξέ. Αυτό που μας άρεσε, αυτό κάναμε».
Φαίη Ξυλά
«Νομίζω ότι μικρότερη κάποια στιγμή της ζωης μου, είχα κάποια, όχι πολύ σημαντική, αλλά ελάχιστη ανασφάλεια. Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερα θέματα με αυτό το κομμάτι γιατί ίσως δεν με απασχολούσε και ποτέ τόσο».
«Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι είναι πολύ όμορφοι και ο καθένας είναι ιδιαίτερος και ξεχωριστός. Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν άσχημοι άνθρωποι. Πιστεύω ότι η ασχήμια προκύπτει από συμπεριφορές κι από τον εσωτερικό μας κόσμο κι όχι από τον εξωτερικό μας κόσμο.»
Δανάη Μιχαλάκη
«Κάτι έχει συμβεί για να βλέπεις τις φωτογραφίες σου στα περιοδικά κι αυτό προέρχεται είτε από την επιτυχία του Γιώργου σε μία σειρά ή μία παράσταση ή από τη δική μου επιτυχία στις Μέλισσες. Σίγουρα αναπολώ, αλλά όχι με την έννοια του ότι θα ήθελα να γυρίσω εκεί»
«Αναπολώ πιο πολύ άλλες στιγμές τελείως, που λέω “Κάποτε ήταν έτσι η ζωή μου”. Αλλά και τώρα δεν την αλλάζω τη ζωή μου.»
Ελεονώρα Ζουγανέλη
«Έχω “υποστεί” 4 φορές εγκυμοσύνη, μέσα από δημοσιεύματα. Θεωρώ πως υπάρχουν πράγματα που δεν είναι για μοίρασμα. Η προσωπική ζωή και οι ιδιωτικές ανάγκες μας είναι πολύ σοβαρά θέματα.»
«Υπάρχουν εκεί έξω πολλές γυναίκες και ζευγάρια που το παλεύουν πολύ, που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Είναι ωραίο να χαιρόμαστε με τη δημιουργία ενός ανθρώπου κι άσχημο να ασχολούμαστε με πράγματα που δεν μας αφορούν. Το να πάρει την απόφαση ένα ζευγάρι να φέρει στη ζωή έναν άνθρωπο είναι πολύ μεγάλο δώρο για να μην το θέλει κάποιος».
Αλεξάνδρα Μάκου
«Ο σκληρός και άνανδρος τρόπος που αφαιρέθηκε η ζωή της Γαρυφαλλιάς μου, επειδή είπε “όχι” και το πλήρωσε με τη ζωή της μου δείχνει τον δρόμο. Και είναι μονόδρομος. Θα αποδώσω φόρο τιμής στη δική μου ηρωίδα»
«Θα πενθήσω με αξιοπρέπεια, όπως της αξίζει. Εκείνη με καθοδηγεί. Γι’ αυτό, λοιπόν, θα παλέψω με πείσμα και αγάπη ενάντια σε κάθε μορφή βίας».
Parov Stellar
«Υπάρχουν μέρη στον κόσμο που απλώς σε κάνουν να νιώθεις καλά. Συχνά χωρίς να ξέρεις καν το γιατί. Για εμένα ένα από αυτά τα μέρη, είναι η Ελλάδα. Ο κόσμος εδώ ξέρει πώς να περνάει καλά. Ξέρει να χορεύει και να διασκεδάζει.»
«Όταν ο κόσμος δεν έχει συστολές και εκφράζεται ελεύθερα, μπορεί να διασκεδάσει λες και δεν βλέπει κανένας. Είναι ένας τρόπος για να γιορτάζεις τη ζωή. Και οι Έλληνες είναι ακριβώς αυτό το είδος ανθρώπων.»
Ήβη Καϊσερλή
«Δεν ήταν τόσο μια ανοιχτή κουβέντα. Κατά τη διάρκεια ενός καυγά με τους γονείς μου έκανα την αποκάλυψή μου. Ήταν πολύ υποστηρικτικοί οι γονείς μου. Μου είπαν πως δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Οι γονείς μου με αγαπούσαν πάρα πολύ, αλλά ήταν άνθρωποι φτωχοί χωρίς μόρφωση και δεν μπορούσαν να με καταλάβουν.»
«Δεν ήξεραν πώς να με αγαπήσουν σωστά. Έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν. Μορφώθηκαν κι αυτοί μαζί με εμένα στην πορεία για να μπορέσουν να με πλησιάσουν.»
Ελευθερία Αρβανιτάκη
«Δουλεύω από μικρή, από τότε που τελείωσα το σχολείο. Επεδίωξα την οικονομική ανεξαρτησία που μάλιστα ήταν και μονόδρομος ειδικά αφού μεγαλώσαμε με μια οικονομική στενότητα λόγω της απώλειας του μπαμπά. Η μητέρα μου δεν εργαζόταν και μας μεγάλωσε βασισμένη στη σύνταξη του μπαμπά με μεγάλες θυσίες.»
«Εγώ είπα ότι δεν θα εξαρτώμαι από κανέναν οικονομικά και το κατάφερα. Θεωρώ ότι πρέπει να επιδιώκουμε ως γυναίκες και ως προσωπικότητες την οικονομική μας αυτάρκεια. Σε ωριμάζει, σε δυναμώνει, σε κάνει να λειτουργείς αλλιώς.»
Ζωή Τσόκανου
«Όταν στέκομαι μπροστά σε μία ορχήστρα είμαι ο μαέστρος, είμαι έτοιμη, θέλω να κάνω τη δουλειά μου, ξέρω τι θέλω και πώς να το ζητήσω και να το πετύχω, δουλεύω με την ορχήστρα και δεν σκέφτομαι ποτέ ότι “Α μπορεί να γίνει ένα σχόλιο επειδή είμαι γυναίκα”»
Αλεξάνδρα Αϊδίνη
«Αλλάζουν τα πράγματα. Δεν πιστεύω στα total makeover. Αλλά είναι φανερότατη η πορεία ως προς τα πάντα, τη σεξουαλικότητα, την ταυτότητα, το ποιος είσαι τι σου αρέσει. Δεν είναι ακόμα αποδεκτό, αλλά αρχίζει να μην είναι αποδεκτό και το άλλο, το νταηλίκι, η μαγκιά, το “εγώ ορίζω”.»
«Παλιότερα ήταν κάτι που θα κομπαζόσουν, τώρα θα το πεις γιατί έτσι είσαι ακόμα, αλλά δεν θα τσιμπήσουν κι άλλοι 10 σε αυτό το μπράβο».
Haotique
«Θα ήθελα σίγουρα λιγότερο hate – όχι προς εμένα αλλά γενικά από τις γυναίκες στο Instagram. Nα στηρίζουμε πιο πολύ η μια την άλλη, σε οποιοδήποτε επιπεδο. Nα μην ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας. Τώρα τι θα ήθελα συγκεκριμένα, νομίζω είναι απλό. Aκολουθώ ό,τι θέλω να βλέπω. Aν κάτι δεν μ’ αρέσει και δεν συμφωνώ, απλά δεν το ακολουθώ».
Τζένη Κριθαρά
«Δυστυχώς, στην Ελλάδα παρατηρούμε το φαινόμενο τα θύματα αντί να βρίσκουν το δίκιο τους, να καταλήγουν απολογούμενα – αφού πρώτα έχουν βιαστεί ή κακοποιηθεί δεύτερη φορά από τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη που σπεύδει να τα ενοχοποιήσει».
«Κάθε φορά που ένα θύμα έμφυλης βίας ερωτάται για τα δικά του λάθη ή τη δική του ευθύνη στην ίδια του την κακοποίηση, απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από την κατάκτηση της ισότιμης αντιμετώπισης των φύλων.»
«Ως εκ τούτου, το γεγονός ότι έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται ο όρος “γυναικοκτονία” από μέσα ενημέρωσης που μέχρι πρότινος πάθαιναν αλλεργία με τη λέξη, σημαίνει πως όσες και όσοι εξοργιζόμαστε με αυτή την κοινωνική αδικία φωνάζουμε πια τόσο δυνατά, που έχει αρχίσει να ιδρώνει το αυτί τους».
Τζένη Καρύδη
«Το καλλιτεχνικό πατινάζ και ο χορός δεν υπάρχουν χωρίς τη μουσική. Αναζητώντας λοιπόν καινούργια ακούσματα για κάποια χορογραφία ή για το πρόγραμμά μου στους αγώνες έψαξα και εντρύφησα πολύ στο μιούζικαλ και από κει και πέρα σε όλες τις υπόλοιπες τέχνες που το πλαισιώνουν για να βγάλουν αυτό το μοναδικό αποτέλεσμα».
Αναΐς Καραγιάννη
«Γενικά ο αθλητισμός απαιτεί πολλές θυσίες αλλά ξεχωρίζω δυο. Η πρώτη ήταν όταν πήρα την απόφαση να διακόψω τις πανεπιστημιακές σπουδές μου στην Αμερική και να επιστρέψω στην Ελλάδα γιατί συνειδητοποίησα ότι εκεί δεν αναπτυσσόμουν όπως ήθελα -όσο περίεργο κι αν ακούγεται – και θεώρησα ότι θα “έσβηνα” ως αθλήτρια.»
«Η απόφαση αυτή είχε ως συνέπεια να αφήσω πίσω την απόκτηση πτυχίου από ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια στην Αμερική. Φοιτούσα στο πανεπιστήμιο Fordham και μάλιστα με full υποτροφία λόγω αθλητισμού. Η δεύτερη είναι πολύ πιο πεζή και αφορά στις χαλαρές και απρόβλεπτες στιγμές με φίλους και οικογένεια που λόγω προπονήσεων και αγώνων δεν έχω τη χαρά να απολαύσω. Έχω χάσει πολλές στιγμές που για τους άλλους είναι σπουδαίες αναμνήσεις».
Έλσα Λεκάκου
«Κάποιοι μπορεί να πουν ότι είναι ψυχοφθόρο να βυθίζεσαι και να αναδύεσαι από χαρακτήρες συνέχεια, εγώ προσωπικά απολαμβάνω τη δουλειά μου, δεν μου είναι ποτέ ψυχοφθόρα. Οτιδήποτε ψυχοφθόρο το συσσωρεύω για να το βγάλω εκεί».
Καίτη Γκραμμά
«Όταν ήμουν 14 χρονών και ανακάλυψα αυτό το πανέμορφο παιχνίδι με τα ψηλά παπούτσια και την πασαρέλα, δεν πίστευα για κανέναν λόγο ότι θα ερχόταν αυτή η στιγμή. Όταν άνοιγα το fashion tv κρυφά για να δω τα super models πώς περπατάνε στα shows των μεγάλων οίκων μόδας το μόνο που ήθελα, ήταν να μιμηθώ από αυτό που βλέπω και να νιώσω ευτυχισμένη μόνη μου στο δωμάτιο μου.»
«Σαν να είχα ένα προαίσθημα ότι πρέπει να προετοιμαστώ, γιατί κάποτε, κάποιος, κάπου θα με αφήσει να του το δείξω. 12 χρόνια μετά, δεν θα ανοίξω το fashion tv, δεν θα δω τα πανέμορφα κορίτσια να περπατάνε χαρούμενα και λαμπερά πάνω στην πασαρέλα. Σήμερα αυτό το κορίτσι θα είμαι εγώ. Σήμερα το υπέροχο παιχνίδι θα γίνει δουλειά και εκπλήρωση ονείρων.»
Ειρήνη Μπουντούκη
«Μπορεί να ακούμε για plus size μοντέλα, για συμπερίληψη, για ορατότητα και για διαφορετικότητα, αλλά όσοι βρισκόμαστε σε αυτή την πλευρά της μόδας έχουμε σίγουρα αντιληφθεί πάρα πολλές φορές ότι υπάρχουν άνθρωποι στον χώρο που είναι απλά “ανεκτικοί” με εμάς. Δηλαδή, υπάρχει η αντίληψη του ότι “εμείς είμαστε οι skinny, οι ωραίοι, αυτοί που συμβαδίζουμε με τα πρότυπα που επικρατούν στον χώρο τελευταία, και κάνουμε χώρο και για εσάς”. Χωρίς όμως, να μας δίνουν τις ευκαιρίες που μας αναλογούν πραγματικά, οπότε είναι απλά ανεκτικοί απέναντι μας.»
«Και νομίζω ότι είναι πια στο χέρι μας, όσ@ ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία, είτε είμαστε στην κατηγορία των plus size, είτε είμαστε AMEA, είτε τρανς, gender fluid κ.ο.κ., να διεκδικήσουμε μόνοι μας μια θέση στον χώρο αυτό, με σκοπό να αναγνωριστούμε»
Τζεφ Μοντάνα
«Για να δημιουργήσω άμυνες έκανα λάθη. Το να κρύβομαι πίσω από μία ασπίδα καλού παιδιού είναι επειδή ήθελα να διασφαλίσω την ακεραιότητά μου, την τρυφερότητά μου, την αξιοπρέπειά μου. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτό δεν με προστατεύει πραγματικά. Είπα “θα κοιτάξω την ψυχή μου και δεν θα μου πει κανείς ποια είμαι”».
«Ως παιδί δεν υπήρχε μία Τζεφ Μοντάνα να κοιτάξω, έπρεπε εγώ να είμαι αυτό το άτομο. Οι υγιείς, πραγματικές αντιπροσωπεύσεις, γιατί υπάρχουν πολλά παιδιά στην επαρχία που είναι σαν εμένα, είναι πολύ σημαντικό πράγμα».
Βασιλική Τρουφάκου
«Έχω κάνει ψυχοθεραπεία. Με βοήθησε πάρα πολύ. Θεωρώ ότι στο μέλλον η ψυχοθεραπεία θα είναι όπως είναι ο οδοντίατρος, ο γυναικολόγος, ο καρδιολόγος».
«Εννοώ ότι ίσως παλιά βλέπαμε ένα δόντι που χάλασε και το βγάζαμε μόνοι μας, τώρα θα πάμε να το σφραγίσουμε, να κάνουμε έναν καθαρισμό πριν το βγάλουμε. Ότι θα είναι κι αυτό σαν μία πρώτη γραμμή θεραπείας. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που να μην έχουν έρθει πιο δύσκολες περίοδοι στη ζωή τους. Κι είναι άλλος ο ρόλος του φίλου, του γονέα, του συντρόφου κι άλλος ο ρόλος του ειδικού».
Γεωργία Καλτσή
«Έτυχε, όπως μπορεί να τύχει στον οποιονδήποτε. Και γιατί όχι σε εσένα και ναι σε κάποιον άλλο. Όλα έτσι όπως μου έρχονται και συνεχίζουν να έρχονται, όπως το πάω και μου αρέσει, λέω ότι για κάποιο λόγο έχει έρθει. Ήρθε σε μένα επειδή θα μπορούσα να αντέξω; Θα μπορούσα να αντεπεξέλθω;»
«Δεν κόμπλαρα ποτέ που ήμουν σε αμαξίδιο. Δεν με νοιάζει. Δεν είναι ότι γουστάρω, απλά δεν με επηρεάζει, δεν με απασχολεί. Κάνω αυτά που θέλω; Τα κάνω. Δεν μπορείς να ζεις κάθε μέρα με τον φόβο ότι θα πάθεις κάτι».
Αφροδίτη Σημίτη
«Οι άνθρωποι που με ακούν όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι ακροατές, είναι η δεύτερη οικογένειά μου. Έχουμε μεγαλώσει μαζί, με ξέρουν πια καλύτερα κι από μένα κι όλα τα καταλαβαίνουν. Είναι πολύ δύσκολο να κρύψω αυτό που νιώθω και να μην βγει στον αέρα, αν και το προσπαθώ πολύ, γιατί κανείς δεν σου φταίει να ακούει τη στεναχώρια σου πρωινιάτικα. Όπως τότε που είχα τη μητέρα μου άρρωστη και οι μέρες ήταν πραγματικά δύσκολες. Αλλα όπως στο θέατρο έτσι και στο ραδιόφωνο, λειτουργεί κάτι μαγικό και ξεχνιέσαι, σαν να κλείνει ο διακόπτης».
Λένα Φλυτζάνη
«Μπορεί να μην μου φαίνεται, αλλά είμαι αγχώδης τύπος. Δείχνω μια χαρά και μέσα μου βράζω. Όταν άκουσα το τρία, δύο, ένα, οι παλμοί μου χτύπησαν κόκκινο. Οι τέσσερις αυτές εβδομάδες ήταν δύσκολες. Όταν κάτι δεν το έχεις ξανακάνει και την πρώτη σου φορά τη βλέπουν όλο, είναι ακόμα πιο αγχωτικό. Ένα λάθος να κάνεις θα το ξέρεις εσύ κι όλοι όσοι σε παρακολουθούν. Αυτό ήταν για μένα έξτρα βάρος».
Μαρία Πρωτόπαππα
«Είναι σίγουρα πολύ καλύτερα τα πράγματα απ’ ό,τι παλαιότερα- όσον αφορά τη θέση της γυναίκας στο δυτικό κόσμο. Αν και χρειάζεται να θυμόμαστε πως η προίκα καταργήθηκε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’80 και οι γυναίκες έγινε αποδεκτό να εκλέγονται σε δημόσια αξιώματα το 1960. Κατά τα άλλα όμως;»
«Το πρόσφατο περιστατικό στο Ιράν, αλλά και τόσα άλλα αν περιηγηθεί κανείς για λίγη ώρα στο διαδίκτυο γυναίκες στον κόσμο βασανίζονται και εξευτελίζονται μόνο για το φύλο τους. Εδώ στην Ελλάδα οι γυναίκες δεν μπορούσαν να ψηφίζουν γιατί είχαν περίοδο, ήταν ασταθείς δηλαδη λόγω ορμονών- αυτή ήταν η “επιστημονική”, επίσημη αιτιολόγηση».
Δώρα Αναγνωστοπούλου
«Δεν φανταζόμουν οικογένεια και παιδιά. Ίσως βέβαια όλα αυτά υπάρχουν μέσα μας, μέχρι να βγουν κάποια στιγμή, αλλά η ζωή που έκανα δεν ήταν ακριβώς η ζωή μιας γυναίκας που περιμένει να γνωρίσει έναν άνθρωπο, να ‘ναι καλά μαζί του και να κάνουν μετά παιδιά».
«Ήθελα άλλα πράγματα, να γνωρίσω τον κόσμο, να ζήσω έντονες στιγμές με τους φίλους μου, να κάνουμε πολλά ταξίδια, να γίνω πολεμική ανταποκρίτρια. Ήθελα ένταση. Κι όταν ήρθαν τα παιδιά, δεν είχα τόση ανάγκη από ένταση. Έχω ανάγκη από δημιουργικότητα και ζωντάνια. Να ξυπνάς το πρωί και να λες “τι θα κάνουμε σήμερα;” και να θες να κάνεις πράγματα. Αλλά όταν ήρθαν τα παιδιά, ήταν σαν να κατέβηκαν όλα μια κλίμακα, σαν να πήραν τον δρόμο τους, πολύ ομαλά».
Ελένη Ουζουνίδου
«Πάνω κάτω όπως τα προαισθάνθηκα ότι θα γίνονταν τα πράγματα κάπως έτσι έγιναν. Ήξερα ότι θα γίνω πιο γνωστή εκεί γύρω στα 40 μου, ότι εκεί θα εκτιμηθεί περισσότερο η δουλειά μου στο θέατρο. Μέχρι τότε βέβαια η πορεία μου πήγαινε πάρα πολύ καλά».
«Έγινα ακόμα πιο γνωστή μετά τα 40 όταν ξεκίνησα να παίζω και στην τηλεόραση. Αυτό ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Συνειδητοποίησα και τη δύναμη του Μέσου, είναι γεγονός αυτό».
Ελένη Ράντου
«Είμαι ευτυχισμένη που ήρθε, γλίτωσα από φοβερές οδύνες. Πριν την εμμηνόπαυση υπέφερα από κάτι απίστευτες ημικρανίες που κόπηκαν μαχαίρι. Δεν ένιωσα καθόλου πως μου στερεί τη θηλυκότητά μου, ίσα ίσα που απελευθερώθηκα. Το πήρα τελείως αντίστροφα από ό,τι λέγεται. Φυσικά βλέπω φίλες μου που ταλαιπωρούνται, λόγω των αλλαγών, αλλά προσωπικά μιλώντας, όταν ήρθε η εμμηνόπαυση ισορρόπησαν τα πάντα μέσα μου. Ίσως γιατί τα είχα όλα σε υπερβολή (γελάει)».
«Η εμμηνόπαυση με απελευθέρωσε και της είμαι ευγνώμων».
Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου
«Στις κόρες μου οφείλω πολλά, και το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Αυτές μου δίνουν δύναμη και μόνο που υπάρχουν».
Θανάσης Ευθυμιάδης
«Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και με το Ντόλτσε Βίτα, πριν από 27 χρόνια. Πολλές, κυρίως γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας από αυτές που αποκαλούμε “θεούσες” που δεν είναι αλλά το παίζουν ότι είναι της εκκλησίας, αλλά και άντρες με συναντούσαν στο δρόμο και μου έλεγαν “Δεν ντρέπεσαι; Πώς τη φιλάς αυτή που είναι μεγάλη γυναίκα;”. Κανονικό bullying δηλαδή».
«Προσπαθούσα μία, δύο, τρεις, δέκα να τους εξηγήσω με καλό τρόπο ότι είναι μυθοπλασία κλπ. Την επόμενη που με ρώτησε “Πώς τη φιλάς;” της είπα “Θες να σου δείξω;” και τελείωνε εκεί το θέμα. Δεν ήταν και τότε όλα ρόδινα».
Μαίρη Κοντολούρη
«Ο σκύλος μου, ο Μίκι, απέκτησε μία περίεργη συμπεριφορά με το στήθος μου. Ερχόταν κι έχωνε τη μουσούδα του στο στήθος μου, ακριβώς στο σημείο που είχα τον όγκο – όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια – κι έκλαιγε. Νόμιζα ότι πονάει και τηλεφωνούσα στην κτηνίατρο. ”Δεν πονάει” μου έλεγε όμως ο σκύλος συνέχιζε να κλαίει. Στο τέλος, μάλιστα, είχε σχεδόν παραλύσει από την ασθένεια, και μόλις τον πλησίαζα έκανε ακριβώς την ίδια κίνηση».
«Αρχές Ιανουαρίου του έκανα ευθανασία. Είχα μέσα μου ένα προαίσθημα πως κάτι κακό έρχεται. Κυριακή βράδυ κάναμε την ευθανασία και Δευτέρα πρωί πήγα να κάνω ξανά τρισδιάστατο υπέρηχο στο στήθος. Πιστεύω πάρα πολύ στο ένστικτο. Ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά και πως έπρεπε να ελέγξω το στήθος μου».
Penelope Cruz
«Γεννήθηκα το ‘74 και βίωσα τις αλλαγές από τις οποίες πέρασε η χώρα μου εκείνα τα κρίσιμα χρόνια. Και χάρη στη σχέση με τους γονείς μου μπόρεσα να έχω πάντα συναίσθηση του τι συμβαίνει. Πάντα ρωτούσα τον εαυτό μου για τα πάντα, αναρωτιόμουν.»
«Θυμάμαι έβλεπα συνεντεύξεις του Pedro όταν ήμουν 8 χρονών κι αναρωτιόμουν γιατί δεν είναι ο πρόεδρός μας [γελάει]. Οπότε είναι οι γονείς, το πόσο ανοιχτόμυαλοι ήταν. Είμαι ευγνώμων για το πώς με μεγάλωσαν».
Δήμητρα Ματσούκα
«Πορεύομαι μοναχικά με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θα ήθελα ωστόσο να ανήκω σε μια καλλιτεχνική παρέα, ως γνωστόν αυτές είναι που γράφουν ιστορία. Δεν απογοητεύομαι. Όλα έρχονται όταν και αν πρέπει, έτσι δεν λένε;»
«Ευτυχώς που ο κόσμος με θυμάται με συμπάθεια, με αποτέλεσμα η όποια δημοφιλία μου να μου φέρνει και προτάσεις. Έτσι νομίζω πως υπάρχω ακόμα σε αυτή τη δουλειά που τόσο αγαπώ. Στον κόσμο το οφείλω κυρίως».
Νικόλας Γιατρομανωλάκης
«Κρίνομαι αυστηρότερα επειδή έχω εκφράσει ανοιχτά τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό.»
«Έτσι κι αλλιώς στην πολιτική όλοι κρινόμαστε και έτσι πρέπει να είναι. Για όλους θα βρεθεί κάτι κάποιος να πει. Δημοκρατία έχουμε, καλώς συμβαίνει αυτό. Από εκεί και πέρα νομίζω ότι είναι ένα εύκολο χτύπημα κάτω από τη μέση για κάποιους όταν δεν βρουν να πουν κάτι άλλο, να πουν κάτι σχετικό με αυτό και τέλος. Μπορεί να είναι βέλη από τα media, από άλλους πολιτικούς, από το κοινό στα social media, μπορεί να είναι κάτι που θα σου φωνάξουν στο δρόμο, αλλά είναι ένα πακέτο. Το παίρνεις το πακέτο με τα καλά και τα κακά του και το αποδέχεσαι – είναι κομμάτι του επαγγέλματος.
Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι όταν ακούω από δήθεν προοδευτικούς ομοφοβικά σχόλια εις βάρος μου, πράγματα που δεν θα έλεγαν αν ανήκα στον κομματικό τους χώρο, τότε θα είχα γίνει γιγαντοαφίσα. Είναι εντελώς υποκριτικό.»
Στεφανία Γουλιώτη
«Συνέβη όταν ήμουν 8 ετών, στο σπίτι που διαμέναμε στη Γαλλία και ο κακοποιητής ήταν ένας κηπουρός. Θυμάμαι τον εαυτό μου για καιρό να μην καταλαβαίνει ότι γίνεται κάτι κακό. Συνειδητοποιούσα ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά σε αυτά τα αγγίγματα, παρόλο που δεν υπήρχε βία ή πόνος. Το δεύτερο περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης συνέβη πολύ πιο πρόσφατα και ο κακοποιητής είναι ένας διακεκριμένος γιατρός».
«Είμαστε πολύ περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Έχω φίλους στους οποίους έχω πει γι’ αυτήν την κακοποίηση και συνεχίζουν να πηγαίνουν σε αυτόν τον γιατρό. Αν έχεις στον μικρόκοσμό σου αυτό, πώς μια γυναίκα μετά να βγει να μιλήσει και να δικαιωθεί;»
Σοφία Παυλίδου
«Όταν ξαφνικά το να δέχεσαι βία κι από έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν εμπλέκεσαι συναισθηματικά, στον εργασιακό χώρο, είναι βαθιά υποτιμητικό. Επίσης πιστεύω ότι οι άνθρωποι είμαστε πνευματικά όντα και τις διαφορές μας οφείλουμε να τις λύνουμε με τον λόγο και τον διάλογο.»
«Με έκανε να αισθανθώ και ανίσχυρη και ταπεινωμένη. Και δεν ήταν κι ένας άνθρωπος με τον οποίο εμπλέκομαι συναισθηματικά οπότε το να πάω στη δικαιοσύνη ήταν για μένα η μόνη λύση».
Πέγκυ Τρικαλιώτη
«Και χρειάζεται να απολογούμαι και χρειάζεται να προσπαθήσω για κάτι δεκαπλά. Αισθάνομαι ότι ξεκινάω να τρέξω κατοστάρι και στον δικό μου διάδρομο σε σύγκριση με των αντρών, εγώ έχω και εμπόδια».
«Οι άλλοι δεν τα έχουν. Κι έχω μάθει να προσαρμόζομαι ώστε να βρίσκω τον τρόπο να είμαι μάχιμη, να προσπαθώ να είμαι στην ίδια ισορροπία με τον άλλο που είναι άντρας δίπλα μου και την ίδια στιγμή να πηδάω τα εμπόδια. Όλοι το κάνουμε. Εύχομαι κάποια στιγμή να σταματήσει να υπάρχει αυτό. Έχω γεννήσει μία κόρη κι αυτό που θα ήθελα γενικά, όσο μπορώ, είναι το πέρασμά μου από αυτή τη ζωή, να μπορέσει να μετακινήσει έστω ένα χιλιοστό κάποιον προς την κατεύθυνση της αγάπης, της ισοτιμίας. Αυτό θα ήθελα να μείνει. Να βοηθηθούν οι επόμενοι, να ξεκινήσουν από άλλη πίστα».
Δήμητρα Παπαδοπούλου
«Κάποιες γυναίκες τις βοήθησα να χωρίσουν και να πετάξουν από πάνω τους μία καψούρα που δεν έβρισκαν τα επιχειρήματα να τελειώσουν».
