Το παιδί και το «παιδί» μου

Μετά τον Γιώργο – για να συνεχίσω με το μπαράζ των κλισέ –  αγαπώ όλα τα παιδιά. Και σιχαίνομαι όλες τις Παγκόσμιες Ημέρες. Ας ξεκινήσουμε από κει.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Οι Παγκόσμιες Ημέρες – της Γυναίκας, του Παιδιού, του  Καρυοθραύστη, you name it – μου φαίνονταν πάντα, σαν μια αστεία υποκριτική παράτα. Πολλά λόγια, υπερβολική «θετική ενέργεια» για τα γούστα μου. Μηδέν δράση. Όσο για τον Χάρτης των Δικαιωμάτων του Παιδιού, («κάθε παιδί έχει δικαίωμα στη ζωή, την επιβίωση, την ανάπτυξη» κλπ) ζητώ συγγνώμη από τους ενθουσιώδεις συντάκτες τους, προσωπικά όμως θεωρώ πως είναι ένα φλύαρο ευχολόγιο. Ναι, προφανώς, όλοι θα θέλαμε όλα τα παιδιά του κόσμου – ανεξάρτητα από φύλο, χρώμα, τάξη, καταγωγή θρησκεία – να γιορτάζουν. Να γεννιούνται σε φωτεινά, αποστειρωμένα νοσοκομεία και όχι σε λασπερές παράγκες, να έχουν νερό, φαγητό, μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους. Ρούχα όταν κρυώνουν, φάρμακα όταν αρρωσταίνουν. Να μεγαλώνουν παίζοντας με μπάλες σε μεγάλες, ανοιχτές αλάνες και όχι να λιώνουν δουλεύοντας σε μουχλιασμένα υπόγεια, να μην γίνονται νούμερα ως «παράπλευρες απώλειες» αμάχων, στατιστικές στο «προσφυγικό πρόβλημα» ή τη «μάστιγα της παιδικής πορνείας». Να μην τα κακοποιούν, να μην τα βιάζουν  άρρωστοι, ψυχοπαθείς παιδόφιλοι αλλά να γελάνε πάντα, να είναι ασφαλή και να έχουν πρόσβαση στη γνώση. Να είναι σαν εκείνα τα λουλούδια που μεγαλώνουν, και στρέφονται ολάνθιστα προς το φως. Αλλά δεν γίνεται έτσι.

Η αλήθεια είναι πως σ’αυτόν τον κακό, χαοτικό παρανοϊκό κόσμο, το αδύναμο Παιδί, δεν έχει κανένα δικαίωμα, παρά μόνο αυτό που κάποιος  ισχυρός Ενήλικας αποφασίζει κάθε φορά να του παραχωρήσει. Κατά τα άλλα, είναι ένα μηδέν, το τίποτα, μια υπο-παράγραφος σε κάποια θλιβερή ιστορία φτώχειας, πολέμου, τρέλας και  ανάγκης. Φρέσκο «κρέας» στη μηχανή του κόσμου.  Και οι Παγκόσμιες Ημέρες, μες στην υποκρισία τους, φροντίζουν να στο υπενθυμίζουν. Διότι σου φωνάζουν πως είσαι εξίσου υπεύθυνος για το παιδί σου όσο και  για τα 12.000 παιδιά που έχουν σκοτωθεί από την αρχή του εμφύλιου στη Συρία. Και για τα 1.200 ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που φιλοξενούνται στα hot spots στην Ελλάδα.  Για το 15χρονοι κορίτσι από τη Λαμία που προχτές εξομολογήθηκε στην καθηγήτριά της πως την βίαζε ο αδερφός της και την κακοποιούσε η αλκοολική μάνα της.

Για τον γιο του Trump, τον Baron, που δέχεται bullying από τα αμερικάνικα sites, διότι τάχα είναι αυτιστικός. Και για την 12χρονη Kieu, στην Καμπότζη που η οικογένειά της την πούλησε σε έναν αηδιαστικό μεσήλικα για 1500 δολάρια. Και για τα 38 μωρά που εγκαταλείφθηκαν φέτος στο Κέντρο Βρεφών του «Αλεξάνδρα». Κανένα τους δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο παιδί από τα άλλα. Κανένα τους δεν γιορτάζει σήμερα.

Ο JUNIOR AΠΟ ΤΗ ΓΚΑΝΑ

Είμαι μητέρα. Έχω ένα γιο, 14 χρονών, τον Γιώργο. Τις τελευταίες μέρες, συζητάω σοβαρά να αποκτήσω ακόμα έναν. Τον λένε Junior, είναι 8 χρονών κι έχει το πιο έξυπνο, γελαστό και θαρρετό μούτρο που έχω δει ποτέ σε οχτάχρονο. Στη φωτογραφία του ποζάρει φορώντας χακί παντελονάκι, στραβοπατημένα πέδιλα και ένα περίεργο, παρδαλό πουκάμισο, ένα νούμερο μεγαλύτερό του  – ολοφάνερα δώρο από κάποιο άλλο παιδί. Στέκεται όρθιος, με καμάρι. Μάλλον δεν τον έχουν ξαναφωτογραφίσει ποτέ. Μένει στη Γκάνα, σ΄ένα χωριό – αν καταλαβαίνω σωστά από το μπερδεμένο βιογραφικό του – σε μια καλύβα από πηλό και τούβλα και αχυρένια στέγη. Πεινάει καμιά φορά –είναι πολλά αδέλφια στο σπίτι και το φαγητό δεν φτάνει πάντα για όλους – αλλά του αρέσει το σχολείο και είναι ο καλύτερος μαθητής στην τάξη του. Ή μπορεί να μου το λέει απλώς για να τον συμπαθήσω. (Περιττό – he had me at hello, που λένε…)

Θα χαιρόταν να γίνω η «ανάδοχη μαμά» του – μπορώ, παρακαλώ πολύ, να το κάνω; Δεν θα μου κοστίσει πολύ, κάτι λιγότερο από 1 ευρώ τη μέρα, σχεδόν 22 ευρώ τον μήνα. Χθες, το είπα στον Γιώργο. Δεν τον πειράζει, θέλει, λέει, να τσοντάρει κι αυτός κάτι από το χαρτζιλίκι του – δεν είχε ποτέ μικρότερο αδελφό. Θα μπορεί να του γράφει; Ναι, θα μπορεί. Και δυό φορές το χρόνο, θα παίρνουμε, σε απάντηση, τα δικά του μηνύματα. (σ.σ. Η αναδοχή της Action Aid Hellas ενθαρρύνει τις σχέσεις με το παιδί που επιλέγεις, παρότι σου γίνεται ξεκάθαρο πως τα χρήματα δεν προσφέρονται σε κείνο προσωπικά, αλλά σε έργα και προγράμματα που στηρίζουν ολόκληρη την κοινότητα στην οποία ζει : σχολεία, ιατρεία, έργα ύδρευσης κ.λπ.  )  Ένα μέρος του βαθιά κυνικού εαυτού μου – αυτό που σιχαίνεται τις Παγκόσμιες Ημέρες – γκρινιάζει πως ίσως αυτός είναι άλλος ένας βολικός τρόπος για να αποκοιμίσω τις τύψεις μου. Στο κάτω κάτω δηλαδή και τι έγινε αν «σώσεις» ένα παιδί στην Αφρική – ακόμα και αν πρόκειται για ένα αξιολάτρευτο πιτσιρίκι με λάθος ρούχα ; Θα σωθεί ο κόσμος; Θα αλλάξει ; Μπα, μάλλον όχι.

Απλά, μερικές φορές, το να αγαπήσεις αληθινά Ένα Παιδί, ένα οποιοδήποτε παιδί που δεν γέννησες – στην Γκάνα, στο Παιδικό Χωριό SOS της Βάρης, στο Βιετνάμ ή στα προσφυγικά της Λέσβου, ίσως να είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις για κείνο. Και για όλα τα παιδιά του κόσμου που δεν γιορτάζουν.

Σ.Σ: Οι κοινότητες που υποστηρίζουν Ανάδοχοι της Αction Aid από Ελλάδα και Κύπρο είναι περισσότερες από 55 σε 20 χώρες: Αιθιοπία, Τανζανία, Ρουάντα, Σενεγάλη, Γκάνα, Λεσόθο, Σιέρα Λεόνε, Ζιμπάμπουε, Ζάμπια, Κένυα, Ινδία, Μπανγκλαντές, Κατεχόμενο Παλαιστινιακό Έδαφος, Πακιστάν, Βιετνάμ, Καμπότζη, Νεπάλ, Αφγανιστάν, Γουατεμάλα και Βραζιλία. Σε κάποια από αυτές μπορεί να σας περιμένει το δικό σας Ένα Παιδί. Για περισσότερες πληροφορίες, μπείτε στο www.actionaid.gr ή τηλεφωνήστε στο 210-9212321.