6 χρόνια χωρίς τη Ζωή Λάσκαρη
- 18 ΑΥΓ 2023
Ήταν 18 Αυγούστου του 2017 όταν η Ζωή Λάσκαρη άφησε την τελευταία της πνοή ενώ κοιμόταν, στο σπίτι της στο Πόρτο Ράφτη. Η Ζωή Λάσκαρη υπήρξε αδιαμφισβήτητα μία από τις μεγαλύτερες σταρ της «χρυσής εποχής» του ελληνικού κινηματογράφου, ένα σύμβολο της απόλυτης ομορφιάς, και μία γυναίκα που έζησε τη ζωή της αντισυμβατικά και στο έπακρο.
Πάνω από όλα, περισσότερο από ηθοποιός, περισσότερο από «αντράκι» όπως συχνά τη χαρακτήριζαν, περισσότερο από μια όμορφη γυναίκα, ήταν μία προσωπικότητα που χαρακτήρισε μία ολόκληρη εποχή ενώ άφησε το στίγμα της ατομικά κάθε άνθρωπο που τη συναναστράφηκε ή που την είδε στη σκηνή του θεάτρου ή στη μεγάλη οθόνη του κινηματογράφου. Δεν σου μιλώ μόνο για τις κόρες της, Μάρθα και Μαρία Ελένη ή για την εγγονή της, Ζένια. Mιλάω για όλους όσοι μαγεύτηκαν από την παρουσία της στον πλανήτη Γη. Όλοι εκείνοι που 6 χρόνια μετά ένιωσαν την ανάγκη να γράψουν ένα «μου λείπεις» στα social media. Η Ζωή Λάσκαρη ήταν «ζωή» και το αποδείκνυε σε κάθε της δημόσια εμφάνιση.
Αυτή ήταν η ζωή της μοναδικής star που κατάφερε ο κόσμος να την αποκαλεί με ένα υποκοριστικό (Ζωίτσα) αλλά να την αντιμετωπίζει σαν τη larger than life προσωπικότητά που ήταν.
Η αρχή
Η πορεία ζωής της μικρής Ζωής Κουρούκλη όπως ήταν το πραγματικό της όνομα δεν φαινόταν ειδυλλιακή στο ξεκίνημά της. Η μικρή Ζωή γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το Δεκέμβριο του 1944 και έχασε σύντομα και τους δύο γονείς της και μεγάλωσε με τη φροντίδα των παππούδων της. «Ήμουν οκτώ μηνών όταν σκότωσαν τον πατέρα μου, στα 24 του, στον εμφύλιο.
Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν επτά χρονών. Η απώλεια των γονιών είναι ένα κενό που δεν αναπληρώνεται ποτέ. Δεν έζησα Χριστούγεννα. Στο σπίτι είχαμε συνέχεια πένθος. Δεν στολίσαμε ποτέ δέντρο. Γι’ αυτό και δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα, άλλωστε. Δεν τα έχω βιώσει. Ραδιόφωνο δεν βάζαμε ποτέ. Απ’ το στόμα μου δεν βγήκε ποτέ η λέξη “μπαμπάς”, δεν θυμάμαι να φώναξα τη λέξη “μαμά”» είχε εξομολογηθεί σε συνέντευξή της.
Η Ζωή Λάσκαρη φοίτησε στη σχολή Βαλαγιάννη, στη σχολή Καλογραιών στο Καλαμαρί και στη σχολή του Πέλλου Κατσέλη, όμως τα φτερά της τα άνοιξε ξαφνικά το καλοκαίρι του 1959 όταν αποφάσισε να συμμετάσχει στα καλλιστεία. Στην «φαντασμαγορικήν χοροεσπερίδα εις τα Aστέρια της Γλυφάδας, εξελέγη Σταρ Eλλάς 1959 η 18έτις δεσποινίς Ζωΐτσα Kουρούκλη, με το ψευδώνυμον Aμαρυλλίς (αριθμός 12), υπό τας επευφημίας του πλήθους που είχε κατακλύσει το κέντρον» έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής.
Ωστόσο δεν ήταν 18 ετών και αργότερα όταν ανακαλύπτεται η πραγματική της ηλικία όσο εκείνη διαγωνίζεται για τον τίτλο της Μις Υφήλιος στις ΗΠΑ την ανάγκασαν να γυρίσει πίσω αμέσως μετά τον διαγωνισμό ομορφιάς. Ήταν Ιούλιος της ίδιας χρονιάς όταν επέστρεψε έχοντας αναδειχθεί 6η ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο.
Ο κινηματογράφος και το θέατρο
Εδώ την περίμενε ο κινηματογράφος και το χρυσό εισιτήριο σε αυτόν το πήρε από τα χέρια του Γιάννη Δαλιανίδη που την επέλεξε να παίξει στην ταινία «Ο Κατήφορος» το 1961. Εκείνος τη βάφτισε και Λάσκαρη για να μην την μπερδεύουν με την εξαδέλφη της που έκανε καριέρα την ίδια εποχή ως τραγουδίστρια.
Από εκεί και μετά η Ζωή ή «Ζωίτσα» ο κόσμος την αποκαλούσε μέχρι τέλους έγινε η απόλυτη πρωταγωνίστρια. Έμεινε 14 χρόνια στη Φίνος Φιλμ, και μόνο δύο από τις ταινίες της δεν ήταν σκηνοθετημένες από τον Γιάννη Δαλιανίδη. Έπαιξε σε μια σειρά από κοινωνικά δράματα, επιτυχημένες κωμωδίες και λαμπερά μιούζικαλ, πάντα ως πρωταγωνίστρια. Ήταν η μόνη ηθοποιός στον ελληνικό κινηματογράφο που συνεργάστηκε μόνο με μία εταιρία παραγωγής σε όλη την κινηματογραφική καριέρα της.
Από το 1966 ξεκίνησε και τις εμφανίσεις της στο θέατρο με την πρώτη της θεατρική εμφάνιση να γίνεται στην Κύπρο (Μιας πεντάρας νιάτα των Γιαλαμά-Πρετεντέρη, Η παγίδα του Pομπέρ Τομά, Βαθιά γαλάζια θάλασσα του Τέρενς Ράττιγκαν). Στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας εμφανίστηκε το 1970 με το έργο του Γιάννη Δαλιανίδη, Μαριχουάνα Στοπ και ακολούθησαν η μεγάλη θεατρική επιτυχία Εραστές του ονείρου, πάλι του Δαλιανίδη, μαζί με τον Tόλη Bοσκόπουλο με τον οποίο έζησε έναν θυελλώδη έρωτα. Ακολούθησαν χρόνια θεατρικής πορείας μεγάλοι ρόλοι και συνεργασίες με τον Μίνω Βολανάκη, τον Ανδρέα Βουτσινά, τον Μιχάλη Κακογιάννη κ.α. Μία από τις τελευταίες της παραστάσεις ήταν το 2016, στο Νύφη Κουράγιο, του Νίκου Μουτσινά, όπου συμπρωταγωνίστησε με την κόρη της, Μαρία-Ελένη.
Οι γάμοι και η φιλοσοφία της
Ο έρωτας έπαιζε πάντα το ρόλο του στη ζωή της ομορφότερης Ζωής του ελληνικού κινηματογράφου. Μετά από τη σχέση της με τον Τόλη Βοσκόπουλο που έγινε γνωστή, η Ζωή Λάσκαρη πρόσθεσε δύο γάμους στο ενεργητικό της. Ο πρώτος ήταν με τον επιχειρηματία Πέτρο Κουτουμάνο ο οποίος της χάρισε την πρώτη κόρη της, ενώ από το 1976 ήταν στο πλευρό του Αλέξανδρου Λυκουρέζου. Μαζί έζησαν τριάντα χρόνια και μαζί απέκτησαν τη Μαρία Ελένη Λυκουρέζου.
«Δεν υπάρχει τίτλος. Ας βάλουν τίτλους άλλοι, όταν πια θα έχουμε φύγει. Είναι καρμικό. Είναι ο άντρας της ζωής μου. Εκείνο που θέλω να πω είναι πως είναι εύκολο να χωρίσεις. Το δύσκολο είναι να κρατήσεις ένα γάμο. Και εγώ -πέρα από το ότι τον λατρεύω και τον θαυμάζω απεριόριστα- ήμουνα αποφασισμένη να μην ξανακάνω ένα παιδί, το δεύτερό μου αυτή τη φορά, δυστυχισμένο. Και κράτησα την οικογένειά μου. Κι ας υπήρξε ο Αλέξανδρος ζωηρούλης…» έλεγε σε συνέντευξή της για τη σχέση τους η Ζωή Λάσκαρη.
Η ζωή χάρισε επίσης στην Ζωή Λάσκαρη και μία εγγονή, τη Ζένια Μπονάτσου, την κόρη της Μάρθας Κουτουμάνου και του επίσης πρόωρα χαμένου Βλάση Μπονάτσου.
Πάνω και πρώτα από όλα, όπως έχεις καταλάβει, αυτό που έκανε την ηθοποιό να ξεχωρίζει ήταν η αγάπη της για την ίδια τη ζωή. Αυτή η αγάπη που την έκανε να ζει αντισυμβατικά, να τολμά να γίνεται η πρώτη Ελληνίδα που φωτογραφήθηκε γυμνή για το Playboy (1985) να είναι η πρώτη διάσημη στην χώρα μας που μίλησε ανοιχτά για το πρόβλημα των ναρκωτικών που αντιμετώπισε η μεγάλη της κόρη ως καλεσμένη του Νίκου Χατζηνικολάου μαζί με την οικογένειά της, να τολμά να πειραματίζεται με το στυλ της φορώντας τα εκκεντρικά κοσμήματα που έφτιαχνε η ίδια, να τολμά να περιγράφει τον εαυτό της σαν κανονική νοικοκυρά όταν βρισκόταν εκτός σκηνής, να τολμά να παραδέχεται ότι έχει δεχτεί την απιστία του συζύγου της, να τολμά να ζει.
Η ίδια έλεγε σε μία από τις τελευταίες της συνεντεύξεις στο cool news. «Δεν κάνω ποτέ απολογισμό. Για μένα, η ζωή ξεκινά κάθε μέρα από την αρχή. Δοξάζω κάθε πρωί το θεό που ξύπνησα και από εκεί και πέρα είναι μία νέα μέρα. Όλα αυτά που έχω ζήσει, και τα καλά και τα κακά, είναι ο πλούτος μου.» Κι έτσι έφυγε. Πλούσια.
