Η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια
- 2 ΦΕΒ 2015
8 υποψηφιότητες για Όσκαρ, 9 για BAFTA, 5 για Χρυσή Σφαίρα και 3 για Screen Actors Guild Award. Το ''Παιχνίδι της Μίμησης'' είναι μία από τις καλύτερες ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια.
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, εγώ πάντως εντυπωσιάστηκα και προβληματίστηκα. Η ταινία είναι βασισμένη στη ζωή του Βρετανού μαθηματικού και πρωτοπόρου επιστήμονα υπολογιστών Άλαν Τούρινγκ. Καταφέρνει να σπάσει τον Κωδικό Enigma της Ναζιστικής Γερμανίας, επίτευγμα που βοήθησε στη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Παρά την προσφορά του, ο Τούρινγκ διώχθηκε ποινικά για την ομοφυλοφιλία του τη δεκαετία του ’50. Υποβάλλεται σε χημικό ευνουχισμό και ένα χρόνο αργότερα αυτοκτονεί σε ηλικία 41 ετών.
Η εφημερίδα The New York Observer ανέφερε: “μία από τις σημαντικότερες ιστορίες του τελευταίου αιώνα είναι μία από τις σπουδαιότερες ταινίες του 2014”. Η ταινία είναι πραγματικά σπουδαία γιατί παλεύει να μας ξυπνήσει. Λίγο πριν τους τίτλους τέλους το μήνυμα είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο.
Πάνω από 49.000 ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες διώχθηκαν ποινικά στην Αγγλία και αναγκάστηκαν σε χημικό ευνουχισμό.
Το 2013 η Βασίλισσα της Αγγλίας του έδωσε βασιλική χάρη αναγνωρίζοντας τη σημασία του έργου του. Ποιος χρειαζόταν συγχώρεση; Γιατί; Επειδή αναζήτησε την αγάπη στο πρόσωπο κάποιου άλλου άνδρα και όχι μίας γυναίκας, όπως προστάζει η κοινωνία;
Ο Freud αποκαλούσε τους ανθρώπους ”πολύμορφα διεστραμμένους”. Ισχυριζόταν πως οι άνθρωποι έχουν ένα μεγάλο εύρος σεξουαλικών προτιμήσεων και μπορούν να τις ικανοποιούν ακόμα και όταν σε μία δεδομένη κοινωνία κάποιες από αυτές θεωρούνταν ανήθικες ή παράνομες.
Βγαίνοντας από την αίθουσα θυμόμουν ακόμα τα τρεμάμενα χέρια του Cumberbatch, τη δυσκολία στο περπάτημα και το θολωμένο βλέμμα. Εκείνος υποδυόταν το ρόλο του, όμως κάποιοι άνθρωποι βίωσαν ανείπωτο πόνο εξαιτίας των σεξουαλικών τους προτιμήσεων.
Ποιος έχει το δικαίωμα να κρίνει και ποιος να καταδικάζει κάποιον άλλο επειδή είναι ομοφυλόφιλος; Κανείς δεν έχει εξουσία πάνω μας.
Η ζωή είναι δική μας ακόμα κι αυτή η φράση είναι το μεγαλύτερο κλισέ όλων των εποχών.
Έφυγα και σκεφτόμουν συνεχώς τον αριθμό 49.000. Σκέφτηκα πως είναι ντροπιαστικό, λυπηρό και άδικο. Πώς είναι δυνατόν να τιμωρούνται άνθρωποι επειδή κράτησαν αντίθετη στάση από εκείνη που είναι ευθυγραμμισμένη με κοινωνικές συμβάσεις. Ενάντια στους παραδεκτούς τύπους σεξουαλικής συμπεριφοράς, άρα ένοχοι και με τη δύναμη του νόμου.
Η ομοφυλοφιλία υπάρχει σε όλους τους πολιτισμούς αν και η αντίληψη περί ομοφυλοφιλικών ανθρώπων διαφοροποιημένων ως προς τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις από την πλειονότητα του γυναικείου ή του ανδρικού πληθυσμού είναι σχετικά πρόσφατη.
Ο όρος ”ομοφυλόφιλος” εισήχθη τη δεκαετία του 1860 και από τότε οι ομοφυλόφιλοι θεωρούνταν όλο και πιο πολύ ως ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων με ιδιαίτερη μορφή εκτροπής.
Η θανατική ποινή για ”αφύσικες πράξεις” καταργήθηκε στις ΗΠΑ μετά την ανεξαρτησία τους και στην Ευρώπη στις αρχές του 19ου αιώνα.
Μέχρι όμως πριν από μερικές δεκαετίες η ομοφυλοφιλία παρέμενε εγκληματική δραστηριότητα σε όλες σχεδόν τις δυτικές χώρες.
Το γεγονός εξηγεί γιατί η εχθρότητα προς τους ομοφυλόφιλους, αν και δε βασίζεται στο νόμο, εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τις συναισθηματικές στάσεις πολλών.
Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Στο 2015 που οι άνθρωποι παραμένουν ρατσιστές και εμμένουν στην άποψη πως η ομοφυλοφιλία είναι αρρώστια και αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα ψυχικής διαταραχής.
Λυπάμαι που είμαι αναγκασμένη να σας το πω αλλά η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια. Αρρώστια είναι η ιλαρά. Αρρώστια είναι ο Έμπολα. Τα συναισθήματα δεν υπήρξαν ποτέ αρρώστια.
Όπως γράφει και ο Άντριου Σάλιβαν στο βιβλίο του ”Ουσιαστικά Κανονικοί”, το να ζητάμε κάποιος να αρνηθεί την ομοφυλοφιλία του είναι σαν να του ζητάμε να εγκαταλείψει τη δυνατότητα να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Αν οι ομοφυλόφιλοι τρομάζουν κάποιους, η στέρηση του δικαιώματος της ελεύθερης βούλησης είναι άθλια.
Γιατί να μας ενδιαφέρει τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του; Μπορεί να κάνει ό,τι εκείνος ή εκείνη επιθυμεί. Δεν έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε πόσω μάλλον να κατακρίνουμε τις σεξουαλικές προτιμήσεις των συνανθρώπων μας.
Και δε με νοιάζει αν η Μαρία είναι ζευγάρι με την Αναστασία ή αν ο Παναγιώτης είναι ερωτευμένος με τον Αχιλλέα. Δεν είμαστε κριτική επιτροπή της ευτυχίας τους. Εσύ γιατί να μπορείς να φιλάς το αγόρι σου και η φίλη σου να μην μπορεί να κάνει το ίδιο με τη δική της σχέση. Επειδή αναφερόμαστε σε δύο γυναίκες ή δύο άνδρες αυτό καταντά ανήθικο;
Η αγάπη δεν είναι ανήθικη. Είναι το ύψιστο συναίσθημα που όλοι μπορούν να βιώσουν ανεξαιρέτως.
Το ζήτημα είναι αισθητικό και μόνο. Η υπερβολή είναι αυτό που ενοχλεί και όχι ο σεξουαλικός προσανατολισμός. Οι υπερβολικές αντιδράσεις ενός ομοφυλόφιλου και ο υπερτονισμός των στοιχείων του με ξενίζουν όπως αντίστοιχα θα με ενοχλούσε μία κοπέλα με καυτό μίνι και προκλητική θηλυκότητα ή ένας πολλά βαρύς μάγκας με σεξιστική οπτική που καπνίζει πούρο και επανατοποθετεί το μόριο του συνεχώς σε μία ένδειξη άκρατου ανδρισμού.
Να είμαστε ευτυχισμένοι και να κάνουμε τις επιλογές μας χωρίς να μας ενδιαφέρει ο γείτονας. Καθένας στο σπίτι και στο κρεβάτι του είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να δώσει αναφορά.
Ένα χαμόγελο, μία ζεστή αγκαλιά, ένα φιλί, ένας ώμος να κλάψεις, ένα ζευγάρι αυτιά για να σε ακούσουν και δύο μάτια που βουρκώνουν όταν εσύ δεν είσαι καλά δεν έχουν φύλο.
Ισότητα, ελευθερία και ανθρωπιά.
Δεν ενδιαφέρει κανέναν ή δε θα έπρεπε να ενδιαφέρει κανέναν αν η Γεωργία ξυπνά στο πλευρό της Δήμητρας κι αν το αγόρι που μένει στον επάνω όροφο είναι ομοφυλόφιλο.
Να ρωτάς αν ζουν ευτυχισμένοι.
Να σε νοιάζει αν αγαπιούνται κι αν τους αγαπούν.
Σκέψου με την καρδιά σου. Μπορείς. Τους αξίζει. Σου αξίζει.
