Μια γυναίκα όχι στα μπουζούκια, αλλά στο γήπεδο

Ποια Κηφισίας αγάπη μου; Ήταν αργά όταν κατάλαβα πως είχα δώσει την συγκατάθεσή μου για το γήπεδο. Μαζί μου (ευτυχώς) και η Ιωάννα Παχούλη για να έχω ένα στήριγμα, να μοιραστεί το ανδρικό σχόλιο δια δύο.

Θα παρακολουθούσα το Παναθηναικός-Ντιναμό Μόσχας όχι ότι θα άλλαζε κάτι αν παρακολουθούσα το Ολυμπιακός Τουρλωτής-Μπρομαποϊκάρνα να αλλά να σας δώσω το στίγμα μη με περάσετε και για άσχετη (το γέλιο κάνει καλό στον οργανισμό , το συνιστώ ανεπιφύλακτα). Είμαι κάτι παραπάνω από άσχετη για αυτό και με επέλεξαν οι άνδρες συνάδερφοί μου, το γέλιο που σας έλεγα.

”Πρόσεχε πως θα ντυθείς και μη χάσεις το εισιτήριο”. Κουμάντο και στο στιλιστικό. Για τέτοια πίεση σας μιλώ. Έβαλα τζιν και μαύρη μπλούζα με λογότυπο ”you can’t sit with us” να προλάβω τυχόν λάθος παρουσίες. Εκείνο το κόκκινο τοπάκι που πήρα στις εκπτώσεις πότε θα το βάλω άραγε;

Από το πρωί της Τετάρτης που μου έδωσαν το εισιτήριο μέχρι το απόγευμα της Πέμπτης νόμισα πως το είχα χάσει πάνω από 10 φορές. ποδοσφαιρο1 Φτάσαμε. Ο κακός χαμός. Από το μετρό να βγαίνουν ορδές, στο πεζοδρόμιο δεκάδες μηχανάκια, τα αγόρια της αστυνομίας σε παράταξη έτοιμοι για το ”This is Alexandras” και το ”eau de loukaniko” να μου καίει μύτη, ρινοφάρυγγα, λάρυγγα και τραχεία με σειρά προτεραιότητας. Προσπερνώντας τους παρασκευαστές βρώμικου συνάντησα κομπολόγια, μπεγλέρια (για τους πιο μάγκες), κασκόλ, μπλούζες, σημαίες, καπέλα και… παραδείσια πουλιά. Η μαγεία του γηπέδου ξεκινά.

Κρατάω νερό, τσάντα και εισιτήριο. Για πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω τέτοια εκπληκτική αναλογία. 2 γυναίκες προς 157 χιλιάδες άνδρες. Λάθος. Τώρα ξεκίνησε η μαγεία του γηπέδου. Τόσο καιρό να γυρνάω από Γκάζι-Γλυφάδα και από Χαλάνδρι-Πειραιά και το μυστικό να βρίσκεται εδώ. Διαρκείας όλες. Μπροστά λαός, δεν έβλεπα τι γίνεται μέχρι που έφτασα κοντά στην πόρτα για να ακούσω την πρώτη άγνωστη (θα ακολουθούσαν πάρα πολλές) λέξη της βραδιάς. ”Θα περάσεις από το τουρνικέ”. Τιιιιιι; Σας ορκίζομαι σκέφτηκα το ”Τουρνέ και τούρνε, τουρνέ και νε, πες το βρε μάγκα μου το ναι” για να διακόψω αυτόν τον εξαιρετικό συλλογισμό όταν πια βρέθηκα μία ανάσα από το τουρνικέ. ποδοσφαιρο2 Μπήκα, έκανα τη γύρα μου και βρέθηκα στα άδυτα. Ήμουν και επισήμως μέσα στο γήπεδο. ”Εκεί βρε. Πήγαινε στην κοπέλα. Την αστυνομικό να σε ελέγξει”. Άνοιξε την τσάντα, κοίταξε από ‘δώ, κοίταξε από ‘κει. Κρότου λάμψης, μονάχα ένα κραγιόν σε παλ απόχρωση που ταιριάζει με το δέρμα μου. Θυμάστε που κρατούσα ένα μπουκαλάκι νερό; ”Δώσε μου το” μου είπε. ”Τι ευγενικό κορίτσι. Και μετά λένε για τους αστυνομικούς. Κοιτά προσοχή; Να κρατήσει το νερό όσο εγώ κλείνω την τσάντα μου. Γιατί; Γιατί το ανοίγεις; Μπορώ και μόνη μου. Τι; Γιατί πετάς το ροζ καπάκι μου στο τσιμέντο, στα πλακάκια; Τι συμβαίνει ρε παιδιά; Γιατί δεν μου εξηγεί κάποιος;” Για να μη με πιάσουν τα νεύρα μου πάνω στη φάση και το πετάξω στο διαιτητή με πληροφόρησαν αλλά τι να το κάνω; Έμεινα απτόητη.

”Δεν επιτρέπονται μεταλλικά αντικείμενα, αναπτήρες, κέρματα, στυλό” η επιγραφή καλωσορίσματος ήταν σαφής. Ευτυχώς κυκλοφορώ μόνο με τις πιστωτικές μου και δεν αντιμετώπισα θέμα με τα 5λεπτα. Θρηνούσα για το καπάκι, ανέβηκα τις σκάλες για να πάρω θέση στο ΠΕΤΑΛΟ. Μέχρι εχθές ήξερα τη γάτα με πέταλα, τώρα οι γνώσεις μου διευρύνθηκαν και πλέον θα πουλάω μούρη λέγοντας πως οι θύρες 7 και 13 βρίσκονται στο πέταλο. Έγινα κατανοητή;

Στον κόσμο του ανεξήγητου

-Κορεό

-Χωρίς Μπούρμπο

-Όλο σέντρα, σέντρα κατά το ‘όλο ούζο, ούζο, το βαρέθηκα’

-Τι θα γίνει ρε φίλε με την κυκλοφορία;

-Μπαλαρίνα, Fifa ’14. (δε ρώτησα ποτέ τι ήθελε να πει ο ποιητής)

-Κάποιος Ζέκα μας απασχόλησε πάρα πολύ, μη με ρωτάς πολλά

-Βολέ

-Γιόμα

-Βαλμποενά what?

-Ατζαγκούν έχεις μεγάλη ζήτηση και γίνεται συζήτηση γύρω απ’ το όνομά σου

-Κηδεία. Ζωή σε εμάς (πολύ μπερδεύτηκα)

Τα συνθήματα

ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΑ. Να τους οργανώνει ένας monsieur, να φωνάζουν οι υπόλοιποι, να χοροπηδάνε, να γίνεται διάλογος με την απέναντι κερκίδα. Θέλεις σε ρυθμό συρτό; Σε πιο λικνιστό; Σε πιο έντονο; Σε πιο κοφτό; Μέχρι και σε ρυθμό ”τρίγωνα κάλαντα” υπάρχει σύνθημα. Πώς να μην ενθουσιαστώ; Φοβεροί. Μέχρι και εγώ η άσχετη μπορώ να σας επιβεβαιώσω πως η ομάδα είναι ο κόσμος της.

Να χάνεται να σβήνει ο παίκτης και με ένα σύνθημα να παίρνει τα πάνω του. Πώς νομίζεις μπήκε το γκολ; Έκανε δουλίτσα η εξέδρα. Όσα άκουσα δε θα σας τα αναφέρω γιατί είναι ελαφρώς kinky.

Τα highlights

*”Kοακολα ή ποκον”. Κάτι σαν το καφέ ή τσάι αλλά όχι τόσο εξευγενισμένο. Πωλητές με τελάρο και θεικό τόνο φωνής. Ο αγαπημένος μου είχε το χαμόγελό του στο ποτήρι για αυτό και τα σύμφωνα του ελληνικού αλφαβήτου δεν ήταν στις άμεσες επιλογές του. Η συμπάθειά μου.

*Οι παραινέσεις του φιλάθλου από την κερκίδα. Αξία ανεκτίμητη. Με ψυχραιμία αγόρι μου. Κάνε πάσα βρε @@@. Θα το γυρίσουμε το παιχνίδι.

*Η χρήση υπερθετικού βαθμού. Παιχτάρα, ομαδάρα, γηπεδάρα, γκολάρα, παναθηναικάρα και ούτω καθεξής.

*Ο πασατέμπος. Ο διπλανός μου και ο γιος του έτρωγαν μανιωδώς σπόρια, εκσφενδονίζοντας τα τσόφλια προς πάσα κατεύθυνση. Η ροζ μπλουζίτσα του μπροστά έγινε στόχος.

*Ο χρωματικός συνδυασμός του τερματοφύλακα της αντίπαλης ομάδας. Μωβ deux pieces και κίτρινα φλούο παπούτσια. Gucci Spring 2011. Το μόνο αξιόλογο της Ρωσίας γιατί κατά τα άλλα τα συνθήματα ακούγονταν σαν τις Tatu, Eurovision 2003.

Εντάξει, αν θέλετε να έρθω πάλι μαζί σας. Δέχομαι. Ξέρω και πως να περάσω το τουρνικέ. ΕΕΕ;;;