Ο Αρκάς πατάει το κουμπί και βγαίνει μια χοντρή και δεκάδες σχόλια μας πείθουν ότι η ανθρωπότητα πάει προς τα πίσω

Διάβασε κι αυτό: Τα μεγάλα οπίσθια της Serena Williams με βοήθησαν σήμερα να αισθανθώ υπερήφανη και για τα δικά μου

Η λεζάντα δεν είναι διόλου τυχαία, όπως κατάλαβες, καθώς λειτουργεί στο να ταυτιστεί όποιος δε μοιράζεται μία ίδια «χοντροκομμένη» για να μιλήσω στην ίδια γλώσσα, αίσθηση του χιούμορ, όποιος θεωρεί το ότι τα αστεία με βάση τη διαφορετικότητά του άλλου, την εμφάνισή του, τα κιλά του, το ύψος του, τα μαλλιά του, τα μάτια του, τον αγκώνα του, είναι εύκολα και παλιακά, με κάποιον εμμονικό τύπο με την πολιτική ορθότητα που ψάχνει την παραμικρή αφορμή να ξεσπαθώσει. Δεν είναι όμως ζήτημα εμμονής. Δεν είναι ζήτημα λογοκρισίας και περιορισμού της ελευθερίας έκφρασης. Είναι ζήτημα διάκρισης μεταξύ του πραγματικά αστείου και του πασέ. Πάνω από όλα αυτό το τελευταίο. Η πολιτική ορθότητα (και όσοι μιλάμε) γι’ αυτή είναι ζήτημα που προέκυψε από την ανάγκη να αφήσουμε το παρελθόν εκεί που ανήκει, να πάμε παρακάτω, να εξελιχθούμε, να μη μαθαίνουμε σε μία ακόμα γενιά που δεν έχει αναπτύξει την κριτική της σκέψη, ότι είναι ok να «πειράζεις» και να «αστειεύεσαι» με οποιονδήποτε δε μοιάζει στη μάζα, με οποιονδήποτε διαφορετικό. Εξάλλου τα αστεία αυτά, περί εμφάνισης, πάντα υπήρχαν σε έναν μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό στο έργο του Αρκά το οποίο ως έφηβη διάβαζα κι εγώ, δεν βγάζω την ουρά μου απέξω. Απλά, ιδανικά, περιμένουμε από τους καλλιτέχνες που θεωρούνται οξυδερκείς, να εξελίσσονται αντί να καταφεύγουν στις εύκολες, και πλέον, ευτυχώς λόγω εποχής, κατακριτέες λύσεις. Καθώς το νέο άλμπουμ δεν έχει εκδοθεί ακόμα, εύχομαι και ελπίζω ο Αρκάς να με διαψεύσει και ως “πολιτικά ορθή” να παραδεχτώ πώς είναι ανάμεσα σε αυτούς τους οξυδερκείς καλλιτέχνες που αγαπώ να βλέπω να προχωράνε.

Ακόμα πιο ανησυχητικό όμως από το πρώτο αυτό σκίτσο και τη λεζάντα, ενός σκιτσογράφου που δουλειά του είναι, μπορεί εκείνος να διαλέξει οτιδήποτε θεωρεί αστείο για να το σατιρίσει και απέναντι σε οποιαδήποτε κριτική να προτάξει την εποχή της πολιτικής ορθότητας αν θέλει, είναι το γεγονός ότι οι διαδικτυακοί του φίλοι -και όχι μόνο- μπήκαν στη διαδικασία να σχολιάσουν τη φωτογραφία με τρόπο που επιβεβαιώνει ακριβώς όσα σου έγραψα πιο πάνω.

Μερικά από αυτά στα παραθέτω παρακάτω:

«Ντροπή, δε φτάνει που έχουν τα χάλια τους οι χοντρές, έχουμε και τον Αρκά να κάνει πλάκα»

«Τι πρόβλημα μπορεί να έχουν οι χοντρές αφού όλες έχουν γκόμενους. Μια διάβασα έχει τρεις. Αλίμονο στα μοντέλα».

«Ότι τους κάνεις χιούμορ τους πειράζει. Το να είναι πιο γεμάτοι από έγκυο ρινόκερο προφανώς όχι. Καμία αιδώς. Πέστα Αρκά!»

«Ε ρε γλέντια με τις φεμινίστριες που έχουν να γίνουν. Να είσαι αμείλικτος Αρκά. Βάλε και λίγη τρίχα στη μασχάλη να δεις για πότε θα έχεις 200 χιλιάδες σχόλια από τις μπόγλες».

«Πλέον αν πεις τη χοντρή χοντρή και τον φούστη φούστη είσαι ρατσιστής, είσαι σεξιστής, κάνεις bodyshaming και όλες αυτές τις ηλίθιες προοδευτικές π@π@ριές. Κάπου στο τέλος των 90’s και στα μέσα του 2000 γίναμε ευαισθητούληδες που πλέον δε λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τουλάχιστον μπροστά στους άλλους ή στο ίντερνετ. Τα λέμε μόνο στο κολλητό/η και στον κοσμο το παίζουμε Παναγίες κάτι σαν τις θρήσκες γιαγιάδες».

«Εντωμεταξύ όλοι οι θιγόμενοι με τα χοντρά αστεία του Αρκά, ξεραίνονται στα γέλια αν δουν σε μια ελληνική ταινία κανένα κεκέ η γκέι…»

«Σχόλια από φεμινίστριες σε 3,2,1…»

Οι φεμινίστριες όπως καταλαβαίνεις, παντού χωράνε, και πάντα για κάποιους είναι απαραιτήτως οι γυναίκες που δεν ξυρίζουν τις μασχάλες τους και κατά κανόνα είναι άσχημες (νομίζω αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι θα πάθαιναν σοκ αν συνειδητοποιούσαν πως και ένας άνδρας μπορεί να χαρακτηρίζεται φεμινιστής αν το θέλει). Όλα τα στερεότυπα μαζεμένα σε λίγες λέξεις. Επίσης δεν έλειψαν και άλλοι που όταν κάποιοι τόλμησαν να μιλήσουν για το πως η παχυσαρκία θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως ασθένεια (η Αμερικανική Ιατρική Ένωση την έχει αναγνωρίσει ως τέτοια από το 2013) πέρασαν στην αντεπίθεση. Και συνεχίζω

«Με τους χοντρούς γελάμε γιατί τρώνε ασταμάτητα και κάνουν κακό στην υγεία τους. Και από κάθε Δευτέρα ξεκινάνε δίαιτα. Ήμουν μικρός χοντρός και ξέρω. Και έτρωγα και πολύ κορόιδεμα.  Αλλά δεν ήμουν κομπλεξικός! Οπότε κάτσε και απόλαυσε τα αστεία του Αρκά χωρίς πολλές κουβέντες. Χοντρέ!»

«Δεν είναι ασθένεια, είναι επιλογή και αδυναμία χαρακτήρα… Ασθένεια την κάνατε οι ευαισθητούληδες για να δικαιολογείτε την τεμπελιά σας (και μη μου αρχίσεις την καραμέλα με τον θυρεοειδή, οι περιπτώσεις είναι ελάχιστες). Να κλείσουν το στόμα τους το σκέφτηκαν ποτέ; Ότι επιβαρύνουν την δημόσια υγεία με χρήματα πολιτών που πληρώνουν, τα σκέφτηκαν ποτέ; Σκέφτηκαν ποτέ να αφήσουν την ηδονή της γεύσης για καλό της υγείας τους; Όσο τους πληρώνω, θα το διασκεδάζω. Είμαι σκληρός και απάνθρωπος, αλλά πληρώνω. Να με συμπαθάτε. Όσο πληρώνω τον καπνιστή, τον ναρκομανη και άλλους σε εξάρτηση».

Φυσικά υπήρχαν και σχόλια ανθρώπων που εξέφρασαν και αποδοκιμασία προς το σκίτσο και προς τα ακραία σχόλια. Υπήρξαν άνθρωποι που μίλησαν για χιούμορ που δεν είναι χιούμορ, για την κοινωνία που προοδεύει και δε γίνεται να γελάει ακόμα με τα ίδια αστεία κι άλλοι που επεσήμαναν το αυτονόητο:

Το χιούμορ, τα αστεία, διαμορφώνουν τις συνειδήσεις των επόμενων γενιών, εκείνων που δεν έχουν ακόμα αναπτύξει την κριτική τους σκέψη, εκείνων που μαθαίνουν μιμητικά να θεωρούν αστείο ό,τι τους υποδεικνύουν ως αστείο οι μεγάλοι.

Παλιά έκαιγαν τις ανεξάρτητες γυναίκες ως μάγισσες, πείραζαν μέχρι τελικής πτώσεως τον «τρελό» του χωριού (θυμάσαι τη Γιαννούλα την Κουλουρού στην Πάτρα;), έκαναν τον εύσωμο να υποφέρει επειδή κατ’ αυτούς «δεν σταματούσε να τρώει», έπαιζαν κορόιδο με το πιο κοντό παιδάκι, ακύρωναν την προσωπικότητα του ευαίσθητου ανθρώπου (του ευαισθητούλη όπως είδες πιο πάνω) ως μη αποδεκτή, χτυπούσαν όποιο αγόρι δεν τους φαινόταν αρκετά «αγόρι». Σήμερα μπορεί να μην ετοιμάζουμε την πυρά όπως φοβάται ο Αρκάς, αλλά τσακίζουμε με την γλώσσα μας (και με τα σκίτσα μας καμιά φορά) με την πρώτη ευκαιρία, τους ίδιους χαρακτήρες γύρω μας. Γι’ αυτό χρειάζεται και η πολιτική ορθότητα. Γι’ αυτό χρειάζεται κυρίως η διάκριση και η επιλογή στο τι θα μάθουμε στα παιδιά μας, τι θα τους περάσουμε ως αστείο, τι θα τους περάσουμε ως σοβαρό και η απόφαση να πάψουμε να κρίνουμε και να κατηγοριοποιούμε ανθρώπους ως «φυσιολογικούς», ως «διαφορετικούς», ως «κομπλεξικούς», ως οτιδήποτε. Ας μείνουμε στην κατηγορία άνθρωποι και μόνο. Κι ας θυμηθούμε ότι όπως ως άνθρωποι απαιτούμε να έχουμε ελευθερία της έκφρασης και δώσαμε αγώνες για να την εξασφαλίσουμε, έτσι ως άνθρωποι απαιτούμε να έχουμε και την ελευθερία να υπάρχουμε στον κόσμο όπως θέλουμε αν δε βλάπτουμε τον διπλανό μας. Να υπάρχουμε με όσα κιλά θέλουμε ή με όσα κιλά μπορούμε, με μαλλιά όπως τα θέλουμε, με σώματα όσο γυμνασμένα ή αγύμναστα αισθανόμαστε άνετα να έχουμε, με τρίχες στη μασχάλη ή αποτριχωμένες με λέιζερ, βαμμένες ή άβαφες, με τακούνια ή χωρίς. Απαιτούμε την ελευθερία να ζούμε με τον τρόπο που επιθυμούμε χωρίς να γινόμαστε υπόλογοι για το πώς δείχνουμε και χωρίς να γινόμαστε στόχος κακεντρέχιας με το προκάλυμμα του χιούμορ, αυτή την κολυμβήθρα που ξεπλένει τα πάντα. Να εκφραζόμαστε ελεύθερα, λοιπόν, αλλά μην ξεχνάμε να αναγνωρίζουμε, επιτέλους, το δικαίωμα στους ανθρώπους να υπάρχουν στον ίδιο πλανήτη με εμάς με τον τρόπο που επιθυμούν.

Κεντρική φωτογραφία: Facebook/Arkas The Original Page