Μαίρη Χάγια: Ένα κορίτσι που της αρέσει να ζει το θέατρο

Είναι γυαλιστερά. Αλήθεια σας λέω, πρώτη φορά έβλεπα τόσο εκφραστικά μάτια. Η λάμψη των ματιών της Μαίρης έγινε ακόμη πιο έντονη όταν ξεκίνησε να μιλά για το θέατρο.

Έτσι ξαφνικά αυτό το αδύνατο κορμί έβγαλε μία τεράστια δύναμη που σε καθήλωνε. Είναι ηθοποιός γιατί αυτό είναι το μόνο με το οποίο θέλει να ασχοληθεί.

Πεισμώνει. Τι κι αν στο πρώτο έτος στη σχολή Θεοδοσιάση ήταν από τις χειρότερες μαθήτριες;

”Στο πρώτο έτος δεν καταλάβαινα τι μου έλεγαν. Ένιωθα περίεργα. Το έβλεπα και μου φαινόταν εύκολο αλλά όταν πήγα να το δοκιμάσω δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Ήμουν από τους χειρότερους μαθητές της σχολής αλλά έβλεπαν πως το ήθελα πάρα πολύ. Πείσμωσα ακόμα περισσότερο.”

Δεν την έχω δει να παίζει αλλά με πείθει πως το θέλει πάρα πολύ. Είναι αυτό που τη γεμίζει, τη φορτίζει, την κινητοποιεί, την ανεβάζει, την κάνει να γίνεται καλύτερη. Μία διαρκής εσωτερική αναζήτηση με τελικό αποδέκτη τον θεατή.

Την ρωτώ αν ήταν το όνειρό της, έτοιμη για την κλισέ απάντηση. Σκάω χαμόγελο στο επόμενο δευτερόλεπτο, όταν πλέον έχω διαψευσθεί πανηγυρικά.

”Το σκεφτόμουν, όπως σκεφτόμουν ότι ήθελα να γίνω κτηνίατρος. Κατά καιρούς περνούσαν από το μυαλό μου διάφορα. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είχα πει ποτέ αυτό είναι το όνειρο μου. Μέχρι τη στιγμή που το αποφάσισα.”

Η ”Μήδεια” του Μποστ ήταν η παράσταση-αφορμή. Η στιγμή που την έκανε να το πάρει απόφαση και να πάει σε σχολή θεάτρου.

”Κάθε φορά που έβλεπα παραστάσεις κάτι έπιανε, κάτι με συνέπαιρνε. Ήταν ένας άλλος κόσμος και εμένα αυτό με συγκλόνιζε. Ένιωθα ότι αυτό που κάνουν οι ηθοποιοί είναι τελείως διαφορετικό από την πραγματικότητα. Για λίγο έβγαιναν από τον εαυτό τους και γίνονταν κάτι άλλο. Αυτό εμένα με μάγευε.

Όταν πήγαινα σε παραστάσεις ήμουν το παιδάκι που καθόταν στην πρώτη θέση και κοιτούσα συνέχεια τη σκηνή. Μου δημιουργούσε ένα συναίσθημα που δεν μπορούσα να το εξηγήσω.  Το να γίνεις κάποιος άλλος. Το να βιώσεις καταστάσεις που στην πραγματική σου ζωή μπορεί να μην τις βίωνες ποτέ μου φαινόταν φοβερό.”

Μιλάμε για το πείσμα της και τις ανασφάλειές της. Κάθε φορά είναι και ένας νέος αγώνας, μία νέα δοκιμασία. Το άγχος είναι πάντα εκεί αλλά κάθε φορά που μπαίνει στο θέατρο τα ξεχνά όλα.

”Ανεβαίνοντας στη σκηνή παλεύεις να πείσεις όσους βρίσκονται από κάτω να πιστέψουν αυτό που βλέπουν. Κατά κάποιο τρόπο συνδέεσαι με το ρόλο σου ακόμα κι όταν δεν τον υποδύεσαι.”

Για να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις πρέπει να ξέρεις γιατί το κάνεις. ”Θέλω να μαθαίνω, να είμαι μέσα σε όλο αυτό. Αυτή είναι η δουλειά μου, αυτό που αρέσει ουσιαστικά. Όμως πρώτα από όλα πρέπει να ξέρεις γιατί το κάνεις. Γιατί βρίσκεσαι στο συγκεκριμένο σημείο τη δεδομένη στιγμή.”

Ξέρει πολύ καλά ποια είναι και προς τα πού πηγαίνει. Με εκπλήσσει όταν μου λέει πως αγαπά όλα τα είδη αλλά πιστεύει πως η κωμωδία θα την δυσκόλευε περισσότερο γιατί στην προσωπική της ζωή δεν έχει χιούμορ. ”Σε μία παρέα, δε θα έρθεις να καθίσεις δίπλα μου γιατί είμαι η ψυχή του πάρτι”.

Αν η αυτογνωσία δεν είναι ένδειξη ευφυίας, τότε τι είναι; Συνειδητοποιημένη, ξέρει πολύ καλά πως αυτό που χρειάζεται είναι διάρκεια κι όχι ένα δυνατό μπαμ με το επακόλουθο ”στα αζήτητα”.

Το να γίνεις ηθοποιός σχετίζεται με την προσωπική ανάγκη του καθενός.

Αν νιώθεις την ανάγκη να εκφραστείς με αυτό τον τρόπο τότε θα γίνεις.” Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η Μαίρη εκφράζει την αγάπη, το ενδιαφέρον, την ανάγκη, κάθε στιγμή της κουβέντας μας.

Το θέατρο είναι ένα παιχνίδι και εκείνη σαν μικρό παιδί θέλει μονάχα να παίζει. Να ανέβει στη σκηνή ακόμα κι αν τρέμει από το άγχος, να βουτήξει στο ρόλο της και να μεταδώσει το μήνυμα στους θεατές.

Η Μαίρη έχει όρεξη και θέλει συνεχώς να μαθαίνει. Να ζει στο θέατρο και να ζει από το θέατρο. Να λέει ιστορίες και να είναι μέρος του παιχνιδιού όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τα λαμπερά της μάτια θα σε κοιτούν από τη σκηνή και θα προσπαθούν να σε πείσουν να γίνεις ένα με την ιστορία της.

Η Μαίρη Χάγια πρωταγωνιστεί στην παράσταση ”Το σκυλί του Ωρίωνα” του Τηλέμαχου Τσαρδάκα στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ηλέκτρας Ελληνικιώτη.

Φωτογραφίες: Gertrude Gary Milk

Για περισσότερες συνεντεύξεις στο Ladylike.gr

Maysoon Zayid: Η κωμικός που πιστεύει ότι οι γυναίκες αλλάζουν το παιχνίδι

Έλενα Χριστοπούλου: “Δεν είμαι της μόδας”

Η Κρυσταλλία έχει φωνή κρύσταλλο και χέρι χρυσό

Ξένια: Το κορίτσι των REC που λατρεύουμε να ακούμε και να βλέπουμε