Ματίνα Νικολάου: “Αν αντιμετωπίσεις τον μικρό ρόλο σαν κάτι πολύ μεγάλο, φωτίζεται”

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Μία και μόνο εικόνα ήταν αρκετή για να της αλλάξει τη ζωή. Να την αλλάξει στην ουσία της. Δεν περνά πολύς καιρός και η Ματίνα Νικολάου βρίσκεται να σπουδάζει στο Θέατρο Τέχνης. Και βρίσκεται στη σκηνή. Το κορίτσι που ένιωσε την καρδιά του να επιταχύνει καθισμένο στις κερκίδες της Επιδαύρου κάνει το όνειρο πραγματικότητα. ”Ήμουν στο πρώτο έτος και ο τότε διευθυντής ο Λαζάνης μας φώναξε στο γραφείο του να μας ενημερώσει πως θα ανεβάσει το Ιφιγένεια εν Αυλίδι και μας θέλει στην παράσταση. Ένα όνειρο που γινόταν πραγματικότητα. Εγώ δεν κοιμόμουν τα βράδια. Ήθελα να έρθει το καλοκαίρι και να πάμε να παίξουμε στην Επίδαυρο. Οι δάσκαλοι μας αντιμετώπιζαν με τόση αγάπη που αισθανόμουν πολύ καλά. Ήμουν ηθοποιός πριν καν τελειώσω τη σχολή. Όσο περνά ο καιρός βλέπεις και τα δύσκολα της δουλειά και απομυθοποιείς τα πράγματα. Μεγαλώνεις και αλλάζεις σκέψη. Τα φοιτητικά χρόνια ήταν τα καλύτερα που έχω ζήσει μέχρι τώρα.

Υπάρχουν και στιγμές που αισθανόμουν περισσότερο ηθοποιός από ότι τώρα.

Όλη αυτή η λαχτάρα που έχεις ξεκινώντας τη σχολή και όταν την τελειώνεις για να βρεις μία δουλειά εμένα μου ήρθε έτοιμο. Ήμουν πολύ τυχερή γιατί στο θέατρο Τέχνης γίνονταν πολλές παραγωγές όλοι οι μαθητές συμμετείχαμε σε παραστάσεις.”

Ο θέατρο είναι έρωτας μεγάλος και ανεξίτηλος αλλά και η τηλεόραση ένα φλερτ που δε χάνει τη δυναμική του. Την ενδιαφέρει να παίζει χωρίς το μέσο να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα. ”Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα έκανα κάτι άλλο.” Δήλωση ειλικρίνειας εκφρασμένη με τρόπο απόλυτο. Εδώ δε χωρούν αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις. ”Η επιτυχία δεν έχει να κάνει με το αν ένας ρόλος είναι μεγάλος ή μικρός. Αν το δεις έτσι δε θα είσαι σίγουρα καλός.

Αν αντιμετωπίσεις το μικρό ρόλο σαν κάτι πολύ μεγάλο, νομίζω πως τον φωτίζεις και σε φωτίζει.

Αν είχα κάνει κάποιο μεγάλο ρόλο στην τηλεόραση θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα και στο θέατρο. Δεν το λέω με πίκρα αλλά είναι γεγονός. Έτσι λειτουργεί το σύστημα. Δε με στενοχωρεί αλλά θα ήθελα να μου δοθεί η ευκαιρία να κάνω και κάτι ωραίο στην τηλεόραση. Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να το κυνηγήσεις. Μέσω γνωστών και φίλων το ανακοινώνω. Θέλει και λίγη τύχη. Θα ήθελα να μπορώ να μην έχω άγχος να ζω από αυτή τη δουλειά. Δε θέλω να χρειαστεί να κάνω κάτι άλλο γιατί δεν μπορώ να ζήσω από αυτό.”

Ρόλοι μεγάλοι και μικροί. Τι είναι αυτό που μας κάνει να βάλουμε τον σωστό επιθετικό προσδιορισμό. Υπάρχει άραγε σωστό; Ο κάθε ρόλος είναι αγάπη που λειτουργεί πολλαπλασιαστικά. Ο ηθοποιός τον παραλαμβάνει και τον κάνει δικό του, παίρνει έστω ένα κομμάτι του και το μεταμορφώνει μέσα από τα δικά του μάτια.

”Ο χαρακτήρας πλάθεται σύμφωνα και με τους υπόλοιπους ρόλους της παράστασης. Το πώς θα χτίσεις το δικό σου χαρακτήρα εξαρτάται και από τους άλλους χαρακτήρες. Είναι πολλές φορές που ξεκινούν οι πρόβες και αφαιρείς όλα τα στοιχεία που έχεις βάλει στο ρόλο σου και προσθέτεις άλλα που προκύπτουν. Μεγάλη σημασία έχει και ο τρόπος που αλληλεπιδρά το κοινό. Και μέσα στις παραστάσεις διαμορφώνονται κάποια πράγματα. Όταν αποκτήσεις την επαφή που χρειάζεται με το κοινό καταλαβαίνεις αν αρέσει ή όχι. Το μυστικό είναι να το ξέρεις πριν καν αρχίσει αλλά ο θεατής βάζει τη σφραγίδα του. Έχω αισθανθεί να μην αρέσει ο ρόλος που παίζω αλλά διορθώνονται τα πράγματα. Όταν κάτι δεν πάει καλά το αλλάζεις είτε με τη βοήθεια του σκηνοθέτη, είτε ενός συναδέλφου, είτε με τη συμβουλή που θα σου δώσει ένας δικός σου άνθρωπος. Παίρνει βελτιώσεις και είναι καλό να τις ακούμε γιατί είσαι πάνω στη σκηνή. Σε φαντάζεσαι, δε σε βλέπεις. Για να είναι καλή μία παράσταση πρέπει να αρέσουν όλα τα κομμάτια που τη συνθέτουν. Είναι πολύ σημαντικό να είναι η ομάδα καλή.”

Στο δικό μου μυαλό η Ματίνα είναι συνυφασμένη με θεατρικούς ρόλους που έχουν μπόλικη δόση τρέλας. Τους αποκαλώ παλαβούς και άρνηση δεν παίρνω. ”Αυτό έχει προκύψει από τον Νίκο Μουτσινά. Όταν ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε στα ”Βαφτίσια” εγώ ήμουν βοηθός σκηνοθέτη. Εκεί έγινε η πρώτη μας επαφή. Την επόμενη χρονιά έπαιξα στο έργο του, στο ”Κτελ’’. Θα ακολουθήσουν το ”Κοκομπλόκο” και οι ”Από Πάνω”. Όλες οι επιλογές του Νίκου για εμένα έδειχναν πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Προφανώς κάτι είδε. Προσεγγίζω ωραία χαρακτήρες που είναι πολύ μακριά από εμένα. Μου αρέσει στη σκηνή να φεύγω τελείως από εμένα κι αυτό το βρήκε ο Νίκος.”

Μου αρέσει να αλλάζω πολύ και τη φωνή μου. Σε όλες αυτές τις παραστάσεις αυτό που μου έχουν πει και είμαι περήφανη είναι ότι δεν καταλαβαίνουν ότι παίζει ο ίδιος άνθρωπος.

Ο ρόλος της στο ”Κτελ” την τοποθετεί δικαιωματικά στην πλευρά της κωμωδίας, χωρίς αυτό να αποκλείει δραματικούς ρόλους. ”Υποδυόμουν μία πόρνη. Ντούλα Μπαρνασά, το όνομά μου. Ένας ρόλος που έφτιαξε ο Νίκος με πολλή αγάπη για εμένα. Η πρόβα ήταν ένα παιχνίδι και πολλά από τα στοιχεία που βγήκαν κρατήθηκαν και στην παράσταση. Αντιμετώπισα δυσκολίες στην αρχή ως προς την προσέγγισή του αλλά τον αγάπησα πολύ και τον ευχαριστήθηκα. Δε με φόβισε καθόλου η επιτυχία αυτή για τη συνέχεια. Τους ευχαριστήθηκα τόσο πολύ τους ρόλους μου. Για αυτό συνεχίζουμε να είμαστε ηθοποιοί για να βελτιωνόμαστε και να κάνουμε το καλύτερο. Άνθρωποι είμαστε μπορεί κάποιες φορές να μη βγει και κάτι τόσο καλό.”

Φέτος συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Βασίλη Θωμόπουλο. Στο θέατρο Πειραιώς 131 υποδύεται την Τζάσμιν Κόλινς στην παράσταση ”Όταν σβήνουν τα φώτα”. ”Δένουμε μεταξύ μας. Μία κωμωδία αστυνομική με φόνους και ίντριγκες. Υπάρχει ένα μπέρδεμα. Δεν ήταν εύκολο να στηθεί γιατί είμαστε 11 ηθοποιοί και πάνω στη σκηνή γινόταν χαμός. Εγώ είμαι η Τζάσμιν Κόλινς μία περίεργη τύπισσα από την Αμερική που έρχεται για να μαρτυρήσει κάποια μυστικά. Είναι κουτσομπόλα, τα ξέρει όλα, παρακολουθεί τους πάντες αλλά η καημένη τελικά δεν προλαβαίνει. Το παίζει κυρία αλλά κατά βάθος δεν είναι. Είναι μικρός ο ρόλος μου αλλά έχει πολύ ενδιαφέρον σαν χαρακτήρας.”

Όταν σβήνουν τα φώτα η Ματίνα είναι μαμά του 10χρονου Παναγιώτη και καλή φίλη. Μαμά και ηθοποιός. Δύο επιλογές ζωής για τις οποίες τα δίνει όλα στον υπέρτατο βαθμό. Βγαίνω από το καμαρίνι της με μία και μόνο σκέψη. ”Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας.” Κάρολος Κουν.

*Η Ματίνα Νικολάου παίζει στην παράσταση ”Όταν σβήνουν τα φώτα” στο θέατρο Πειραιώς 131.