Είναι γνωστή η ομορφιά των διακοπών μας

Τώρα όμως, αυτό το κείμενο πιθανόν να σε βρίσκει στη δουλειά ή στο σπίτι, με ζέστη, στρες και πολλές σκέψεις κατά νου. Δεν σε χωράει ο τόπος. Λογικό. Όλοι μαζι μετράμε αντίστροφα για λίγες τζούρες ανεμελιάς δίπλα από τη θάλασσα. Θέλουμε να αφήσουμε την κανονικότητα στο πλάι και να μετρήσουμε επιτέλους παγωτά και μικρές στιγμές με το τίποτα. Να τα βρούμε λίγο με το χρόνο και να βάλουμε σε σειρά τα όνειρά μας.

Είμαι σίγουρη ότι θα συμφωνήσεις μαζί μου, ότι στις καλοκαιρινές διακοπές γίνεται το αληθινό restart. Εκεί με την αλμύρα στα μαλλιά και τα τζιτζίκια να τραγουδούν, τακτοποιούμε εκκρεμότητες του παρελθόντος. Και κάθε χρονιά τα ίδια. Στο περίμενε τα θέλω μας. Και νομίζω ότι έτσι πρέπει να είναι πάντα το περίμενε ενός μεγάλου έρωτα. Γιατί αν δεν ήταν δυσκολοι όλοι οι προηγούμενοι μήνες, το καλοκαιράκι με την άδεια παραμάσχαλα δεν θα ήταν τόσο λυτρωτικό και αναγκαίο.

πι.ες: Ως έφηβη μετά το σχολείο ήθελα να εξαφανιστώ για πάντα από τα πάντα. Να ταξιδέψω σ’ όλο τον κόσμο μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη και να μοιράζομαι ένα μικρό σπίτι στο λιβάδι με φίλους που διαβάζουν βιβλία και ξυπνούν μ’ ένα αρωματικό καφέ στο χέρι. Άλλες φορές με έβλεπα σε ένα Κυκλαδίτικο νησί, σ’ ένα σπίτι 30 τμ., όμως με τεράστιο κήπο και 2-3 σκυλιά να λιάζονται χαλαρά. Να φτιάχνω μαρμελάδες και να καλώ κόσμο και κοσμάκι που να σκορπά αισιοδοξία και χαρά.
Στην πραγματικότητα δεν ήθελα να εξαφανιστώ, αλλά να κάνω την καθημερινότητά μου λίγο πιο φίνα, πιο σέξι, πιο ανεπιτήδευτη και σίγουρα πιο τρυφερή κι αγαπησιάρικη. Τα ίδια θέλω και σήμερα (και τώρα) που μεγάλωσα. Άντε να’χω μαζί μου κι ένα νεσεσέρ με αντηλιακά και μια καλή ενυδατική ως κύμα δροσιάς.

εις το επανιδείν