Plastic is (not) fantastic
- 27 ΔΕΚ 2015
Κοιτάζω έντονα ως και αδιάκριτα την σαραντάρα που κάθεται δίπλα μου και προσπαθώ να καταλάβω τί μου θυμίζει. Το στόμα της δείχνει λίγο πιο μεγάλο από φυσιολογικό, τα μάγουλά της είναι τσιτωμένα και το κούτελό της στεκεται μαρμάρινο απέναντι στο αστείο, στο δράμα, στην απορία, σε όλα, σα να μην συμμετέχει.
Από την Αφροδίτη Γραμμέλη
“Ελα”, μου λένε οι φίλες μου, “μην το ψάχνεις. Είναι μπότοξ με ολίγη από φάτσα”. Ναι, ήταν αυτό το πρόσωπο τελικά. Αυτό. Που θυμίζει Τσιπ και Ντέηλ, τα συμπαθή σκιουράκια που καταδυναστεύουν την τηλεόραση μιας μαμάς και έχουν πλέον εγκατασταθεί για τα καλά στα πρόσωπα των 35 και άνω. Δεν ξέρω τελικά πόσες από τις γυναίκες που ξέρω ομόρφυναν στ´ αλήθεια μετά το νυστέρι ή την σύριγγα. Για να είμαι ειλικρινής ξέρω πολύ λίγες. Και δεν είναι μόνο αυτή η μόνιμη έκπληξη που ήρθε και κατσικώθηκε στο βλέμμα τους, ούτε η τάση του φρυδιού τους για σφιχτό εναγκαλισμό με την φράντζα.
Είναι αυτό το άλλο, το διαφορετικό που έρχεται να απλωθεί στο πρόσωπο και να σου πάρει ότι πιο γήινο έχεις και όχι μόνο ότι έχει τσαλακώσει ο χρόνος. Το καταλαβαίνεις πια, ακόμη κι άπειρος να είσαι όταν το πρόσωπο προσπαθεί μάταια να επιστρέψει στο παρελθόν του. Σαν κάτι να αντιστέκεται από μέσα και να προσπαθεί να βγει κι έξω, από τα μάτια.
Είναι τόσο ξένα αυτά τα πρόσωπα. Τόσο ψυχρά, τόσο ακίνητα. Κι όταν αρχίσεις πια να επεμβαίνεις μάλλον δεν σταματάς. Στην αρχή μαλακώνουν οι γραμμές που αφήνει ο χρόνος, μετά εξαφανίζονται, αλήθεια πού πάνε; Και όταν το βράδυ κοιτάζεις τον καθρέπτη τί βλέπεις; Είσαι άραγε εσύ; Κι εγώ γιατί δεν σε βλέπω, γιατί βλέπω μια άλλη;
Γιατί δεν βλέπω πια μέσα από τα μάτια σου και γιατί βλέπω μόνο την αγωνία σου να ξορκίσεις να εξαφανίσεις αυτό που κατέκτησες. Τις ρυτίδες από τα χαμόγελα που χάρισες, το παράπονο και τα ζόρια σου που έγιναν μπουκετάκι ανάμεσα στα φρύδια σου, το ελαφρύ και χαριτωμένο προγουλάκι σου όταν γυρνάς προφίλ και προσπαθείς αδέξια να συμμαζέψεις τεντώνοντας τον λαιμό. Τα κομμάτια της ζωής σου δεν είναι;
Κοιτάζω τις μικρές ρυτιδούλες μου γύρω από τα μάτια στον καθρέπτη. Όταν προσπάθησα να τις μακιγιάρω έδειχναν πιο έντονες. Όταν χαμογελούσα ανέβαιναν προς τα πάνω σα να χαμογελούσαν κι αυτές.
Οταν προσπαθούσα να τεντώσω το πρόσωπό μου για να τις εξαναγκάσω να απομακρυνθούν οι περισσότερες έμεναν στη θέση τους κι εγώ ήμουν η ίδια απλά στην πιο γελοία εκδοχή μου. Άφησα το πρόσωπο μου χαλαρό και ήρεμο μπροστά στον καθρέπτη. Ναι, πολλά τα γεωμετρικά σχήματα, είναι γεγονός.