Πρώτη φορά που έκανα ενέσεις για την κυτταρίτιδα
- 11 ΜΑΙ 2022
Όλα ξεκινούν από ένα «πήγε η φίλη μου στον τάδε και της έκανε δυο ενέσεις. Καλά, άμα τη δεις, έχει άλλο πόδι τώρα. Και επειδή την ξέρω σ’το λέω, είχε πολλή κυτταρίτιδα». Το word of mouth είναι τόσο δυνατό όσο είναι και οι ανασφάλειές μας. Στην προκειμένη περίπτωση, η υπογράφουσα, χάνει κάθε δυσπιστία και κριτική ικανότητα, άπαξ και το αντικείμενο συζήτησης αγγίξει ευαίσθητες χορδές όπως απώλεια κιλών, μείωση πόντων, εξαφάνιση κυτταρίτιδας, συρρίκνωση περιφέρειας μπουτιού κ.ο.κ.
Λυπάμαι, αλλά το παραδέχομαι δημόσια, είμαι θύμα της εικόνας και ενίοτε υποκύπτω σε τρέλες. Ευτυχώς, καμία ως τώρα δεν μου έχει κοστίσει, αλλά επειδή η ζωή είναι μικρή, θα κάνω το disclaimer τώρα που προλαβαίνω – μην κάνετε ακραίες δίαιτες και μην έχετε παράλογες απαιτήσεις από τον οργανισμό και τον καθρέφτη σας. Έχοντας πει αυτά, θα προχωρήσω στις ενέσεις για την κυτταρίτιδα, γιατί ξέρω ότι γι’ αυτές είστε εδώ.
Αφού, λοιπόν, μια φίλη είδε με τα μάτια της ένα σπουδαίο αποτέλεσμα μείωσης της κυτταρίτιδας σε μια γνωστή της, αποφάσισα να επισκεφθώ το ιατρείο του πλαστικού χειρουργού με τα μαγικά χέρια. Εκεί στις γειτονιές που μυρίζουν γιασεμί και νυχτολούλουδο και δεν βρίσκεις ποτέ να παρκάρεις, γνώρισα τον πλαστικό χειρουργό aka θαυματοποιό. Γιατρέ καλησπέρα, από ‘δω η ματαιοδοξία μου.
Η μαμά μου φρόντισε να μου κληροδοτήσει, λοιπόν, ένα μοναδικό, οικογενειακό κειμήλιο που ταξιδεύει γενιές και γενιές, χρόνια τώρα, αυτό της κυτταρίτιδας. Και παρόλο που γνωρίζω, διαβάζω, ακούω και βλέπω ότι είναι παντού, αδυνατώ να συμφιλιωθώ μαζί της από πάντα. Έτσι, γι’ ακόμα μια φορά, κατέβασα το παντελόνι μου και άφησα έναν άγνωστο άντρα να πλησιάσει και να μελετήσει εξονυχιστικά την όψη φλοιού πορτοκαλιού που διακρίνεται εύκολα στους μηρούς και τους γλουτούς μου.
«Θα πρέπει να έρχεσαι μια φορά την εβδομάδα. Θα κάνουμε 4 εφαρμογές της θεραπείας. Είναι ενέσεις με πεπτίδια και δεοξυχολικό οξύ και στοχεύουν απευθείας στα λιποκύτταρα, ώστε να τα διαλύσουν και η περιοχή να δείχνει πιο λεία», είπε με ενδεχομένως πιο επιστημονικές λέξεις, αλλά εγώ αυτές θυμάμαι τώρα. «Αποτελέσματα θα δεις από την αρχή κιόλας, μία εβδομάδα μετά την πρώτη ένεση».
Όπως μπορείς να φανταστείς, τα μάτια μου έκαναν αστράκια στις υποσχέσεις του γιατρού, που έμοιαζε εκείνη τη στιγμή σαν ένα χωνάκι παγωτό με τις αγαπημένες μου γεύσεις και βρώσιμο glitter on top. Ήταν ακόμα μια φορά που η προοπτική του να φτάσω πιο κοντά σε μια κάποια εικόνα του εαυτού μου που εγώ νομίζω πως θα μου πάει, ήταν άκρως ερεθιστική. Ειδικά όταν με φωτογράφισε – ώστε να έχουμε και ντοκουμέντα για το «σοκαριστικό πριν-μετά».
Η ζωή, λοιπόν, κύλησε ως εξής για τον επόμενο μήνα: Μία φορά την εβδομάδα, εγώ πήγαινα σε αυτόν τον κύριο, κατέβαζα το παντελόνι ή ανέβαζα τη φούστα/το φόρεμά μου κι εκείνος έκανε τοπικές δακτυλοπιέσεις για να δει την κατάσταση στα λιποκύτταρά μου. Έπειτα απομακρυνόταν για να δει την περιοχή, να κρίνει την πρόοδο της θεραπείας, με μάρκαρε με ένα στιλό και στη συνέχεια μού έκανε τις ενέσεις στα σημεία που είχε σημειώσει.
Πόνος υπήρχε, αλλά ήταν στιγμιαίος και σε μερικά δευτερόλεπτα γινόταν όλος ελπίδα.
Επίσης, υπήρχε και μια κάποια σημαντική ενόχληση στην τσέπη, αφού κάθε ενεσούλα είχε σημαντικές επιπτώσεις στο εισόδημά μου. Αλλά ξέρετε πώς είναι αυτά, όταν ψάχνεις δικαιολογίες, κάπως εμφανίζονται όλες μπροστά σου. «Μα θα εξαφανιστεί η κυτταρίτιδα που σου την σπάει τόσα χρόνια». «Το αξίζεις, άλλωστε πλησιάζουν και τα γενέθλιά σου, κάνε ένα δώρο στον εαυτό σου». «Τόσες καραντίνες, δεν έβγαινες, δεν ξόδευες, μπορείς να δώσεις λίγα παραπάνω χρήματα αυτόν τον μήνα» και πάει λέγοντας.
Αφού τσιμπήθηκα, λοιπόν, για 4 σερί εβδομάδες, έδωσα τον μισό μου μισθό και ο γιατρός κάθε φορά ενθουσιαζόταν με την πορεία της ασθενούς του (τη δική μου δηλαδή) και την κυτταρίτιδα, ήρθε η μέρα που κοίταξα τις πληγείσες περιοχές στον καθρέφτη του δωματίου μου. Στο πρωινό φως που είναι σκληρό και δεν κάνει ποτέ χάρες. Η αλήθεια ήταν εκεί και έμοιαζε ακόμα με πολλές, μικρές λακκουβίτσες. Φώναξα τη μαμά μου για να περάσω από έναν ακόμα σκληρό κριτή. «Βλέπεις τίποτα;», ρώτησα με τρομερή ανάγκη να μου πει ότι έχω πάθει κάτι στα μάτια και προφανώς δεν υπήρχε ίχνος κυτταρίτιδας στα πόδια μου. «Όχι αγάπη μου, δεν έχει γίνει κάτι». Η απογοήτευση κυρίευσε πια και το κορμί μου, βάρυναν οι ώμοι, έγειρα μπροστά και το στόμα μου σχημάτισε μια ανάποδη παρένθεση.
Και στεκόμουν εκεί μπροστά στον καθρέφτη με το βρακί, να παίζω με το φως, να «σιδερώνω» το δέρμα με τα χέρια μου και να ισιώνω ό,τι εγώ ονόμαζα ατέλειες.
Ο γιατρός με πήρε τηλέφωνο – ενδεχομένως για να μου πει να συνεχίσουμε, αλλά δεν το σήκωσα ποτέ, ούτε πήρα πίσω. Παραδόξως, δεν νιώθω ότι με κορόιδεψε – εκτός από το κομμάτι που προσποιούνταν ότι έβλεπε τρομερή βελτίωση. Ενδεχομένως ακριβώς η ίδια θεραπεία να έχει λειτουργήσει σε κάποια άλλη γυναίκα. Αυτό που συνέβη όμως, ήταν ότι για ακόμα μια φορά στη ζωή μου, η ανάγκη να αλλάξω την εικόνα μου είναι τρομακτικά μεγαλύτερη της αγάπης που δείχνω στον εαυτό μου. Κάποιο τηλεφωνάκι για ενέσεις αυτοπεποίθησης παίζει;
