Αιώνια γαστρονομικά διλήμματα, λάμα χωρίς δράμα και πώς να μετατρέψεις ένα νήπιο σε αδίστακτο επιχειρηματία
- 21 ΝΟΕ 2022
Σε έναν υποθετικό διαγωνισμό της Πιο Αδιάφορης Εβδομάδας της Χρονιάς, αυτή που μας πέρασε θα έθετε σοβαρή υποψηφιότητα για την κορυφή, αφού την μισή ήμουν άρρωστη με αμυγδαλίτιδα που με κόλλησε η Βικτώρια – και ως εκ τούτου ξεκίνησαν τα αντιπυρετικά και σταμάτησαν οι τσάρκες – και την άλλη μισή ήμουν σε mini μελαγχολία, η οποία νομίζω πως εν μέρει προέρχεται και από την άρνηση του καιρού να εναρμονιστεί με το ημερολόγιο, και εξηγώ ευθύς αμέσως το γιατί.
Την εβδομάδα που πέρασε…
Ολοκλήρωσα το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου, αλλά και τι να το κάνεις; Το χειμωνιάτικο όνειρο για χουχουλιάσματα κάτω από μάλλινες καρό κουβέρτες, παρέα με ζεστή σοκολάτα σε κούπες με χιονονιφάδες έχει μπει στο hold (εκτός από τα favourites μου στο Pinterest), αφού στην πραγματικότητα έχουμε μείνει με τα τιραντάκια να κοιτάμε τα λαμπιόνια πίνοντας παγωμένο τσάι.
Αναρωτήθηκα επίσης πού θα πάει αυτό το αστείο με τον καιρό όλα τα πρωινά της εβδομάδας που αφήνω τις μικρές στο σχολείο με ελαφριά αδιάβροχα μπουφανάκια, τα οποία το μεσημέρι βρίσκονται χωμένα μέσα στις τσάντες τους (στην καλύτερη) ή στα απωλεσθέντα (στην χειρότερη). Μην παρεξηγηθώ, δεν έχω καμία ανώμαλη αγάπη για το κρύο, ούτε paid partnership με το πετρέλαιο, απλά σας προετοιμάζω ψυχολογικά ότι Φεβρουάριο – Μάρτιο θα τα στέλνουμε σχολείο με τη στολή του σκι και μετά ξανά μανά με τα τιραντάκια. #καλησπέρα_κλιματική_αλλαγή
Έφτιαξα μαζί με τα κορίτσια τα πιο φανταστικά και πιο πανεύκολα χειροποίητα στολίδια: τυπώσαμε αγαπημένες μας φωτογραφίες, τις κόψαμε σε στρογγυλό (λέμε τώρα) σχήμα, τις κολλήσαμε σε πολύχρωμα χαρτόνια, τους περάσαμε γιορτινά κορδελάκια και τις κρεμάσαμε στα κλαδιά. Τι παραπάνω έχει ο Ρούντολφ από τις μούρες μας, δηλαδή, δεν το καταλαβαίνω.
Ερωτεύτηκα τον vegan φούρνο Holy Llama στο κέντρο της Αθήνας, τον οποίο ήδη συμπαθούσα από το καλοκαίρι που μου έφερνε τα πεντανόστιμα καλούδια του με delivery. Δεν ξέρω τι άποψη έχεις για τα vegan εδέσματα – ίσως να νομίζεις ότι υπολείπονται σε νοστιμιά – αλλά φτάνει να δοκιμάσεις τα κρουασάν και τα ονειρεμένα cruffin (ένα υβρίδιο κρουασάν και μάφιν) για να αναθεωρήσεις.
Το cruffin είναι ένας τέλειος κρατσανιστός κύβος απόλαυσης, τόσο νόστιμος που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις πως είναι φτιαγμένο χωρίς βούτυρο, αυγά, γάλα ή κάποιο άλλο ζωικό παράγωγο. Μια έκκληση μόνο προς το Άγιο Λάμα: σας παρακαλώ πολύ, επαναφέρετε στο μενού την τάρτα με ντοματίνια κονφί, μια φορά την δοκίμασα το καλοκαίρι και δεν νομίζω πως μπορώ να ζήσω πια χωρίς αυτή.
Και επειδή όντως έχω φάει μικρό σκάλωμα με τη συγκεκριμένη λιχουδιά, δοκίμασα να φτιάξω τα δικά μου ντοματίνια κονφί: ψήνεις στο φούρνο στους 100ο στον αέρα για δύο ώρες ντοματίνια με σκόρδο, θυμάρι, δενδρολίβανο, ελαιόλαδο, αλατοπίπερο και λίγη ζάχαρη και αυτά έρχονται και μελώνουν και γίνονται πεντανόστιμα, όσο το σπίτι μοσχοβολάει σαν να ψήνεις γουρουνόπουλο με πατάτες. Τα αποθηκεύεις σε βαζάκι μαζί με το λάδι τους και τα προσθέτεις σε σαλάτες, σάντουιτς, πίτες ή μακαρονάδες.
Το επόμενο βήμα είναι να ξεκινήσω να φτιάχνω δικούς μου ζωμούς, που αν το κάνω θα είναι επειδή εμπνεύστηκα από το account ΦΑΤΟ του πρώην συναδέλφου μου και νυν ινσταγκραμικού μάγειρα (μεταξύ άλλων), Σπύρου Μαργαρίτη.
Άκουσα το ολοκαίνουργιο κομμάτι Pistol των Cigarettes After Sex και για ακόμα μια φορά μετάνιωσα πικρά που δεν κατάφερα ούτε φέτος να τους δω live στην Αθήνα το καλοκαίρι που ήρθαν
Έπαιξα την Πρώτη Μου Μονόπολη, που σίγουρα δεν ήταν η πρώτη για μένα, αλλά ήταν η πρώτη για τα κορίτσια, τα οποία την λάτρεψαν. Δεν έχει μεγάλες διαφορές από την κλασική Μονόπολη, είναι λίγο πιο απλοποιημένες οι τιμολογήσεις για να μπορούν να μετράνε και τα τετράχρονα και λίγο πιο fun οι ιδιοκτησίες, δηλαδή αντί να αγοράζεις την Οδό Σκουφά και την Πλατεία Ομονοίας, αγοράζεις παγωτατζίδικα, παιδικές χαρές και υδάτινα πάρκα.
Τρόμαξε λίγο το μάτι μου, δεν σου κρύβω, όταν είδα τα μικρά μου αγγελούδια να μετατρέπονται σε αδίστακτες επιχειρηματίες και να φωνάζουν η μια στην άλλη «Χα, σε πρόλαβα, το αγοράζω ΕΓΩ!» και «Πλήρωνε το ενοίκιο ΤΩΡΑ!», αλλά φαντάζομαι πώς κάπως έτσι γίνεται η ομαλή μετάβαση από τους Μονόκερους και τα Κλαψουλίνια στην σκληρή αληθινή ζωή.
Διχάστηκα για μια ακόμα φορά ανάμεσα σε δύο προαιώνιους αντίπαλους, το γαλακτομπούρεκο του Κοσμικόν και το προφιτερόλ του Ανδριά, οπότε αφήνω εδώ το debate για να αποφασίσετε εσείς και να το λύσουμε μια και καλή κι αυτό, να ξέρουμε τι να πηγαίνουμε στις επισκέψεις τώρα στις γιορτές:
Ολοκλήρωσα το Better Call Saul που έβλεπα εδώ και λίγο καιρό στο Netflix, τη ζωή του μικροαπατεώνα δικηγόρου Saul Goodman πριν το Breaking Bad. Αν έχεις δει το Breaking Bad, (το οποίο, κατά τη γνώμη μου, είναι μια από τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών, ευτυχώς όχι μόνο δική μου, έφτασε τελικό στο Drama Derby των αναγνωστών του Vulture), μην το χάσεις. Αν δεν έχεις δει το Breaking Bad, καθόλου να μη σε πτοήσει αυτό από το να το ξεκινήσεις σήμερα κιόλας, διότι το story του Saul είναι ένα εντελώς ξεχωριστό σύμπαν, παρότι περνάνε κάμποσες γνώριμες φάτσες από τη σειρά που μας πρωτοσύστησε τον ήρωα. Σε κάθε περίπτωση, το spinoff (και prequel) του BB, έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που το κάνουν εξίσου εθιστικό με την μαμά-σειρά, δηλαδή έναν χαρακτήρα σε ψυχολογική μετάλλαξη, έξυπνους διαλόγους, κοφτερό χιούμορ, λυρικά πλάνα και μια αίσθηση υπαρξιακής μοναξιάς να απλώνεται σαν αχανής έκταση κάπου στο Νέο Μεξικό. Θαυμάσιο.
Αυτά για σήμερα, ελπίζω την επόμενη εβδομάδα να σηκωθώ από τον καναπέ για να έχω περισσότερα να σας γράψω.
Αλλά επειδή σήμερα γιορτάζει το παιδί μου, η Μαρία – Ισαβέλλα, που πήρε το όνομα Μαρία από τη γιαγιά της που έφυγε από τη ζωή 3 μήνες προτού να έρθει εκείνη, το track του επιλόγου είναι αφιερωμένο σε όλες τις αξιαγάπητες Μαρίες του Νοεμβρίου, και φυσικά στην δική μου.
She moves like she don’t care
Smooth as silk, cool as air
Ooh it makes you wanna cry
Yours, Eliana
