Έχει η Τζέι Λο υπερμετρωπία;
- 29 ΙΟΥΛ 2021
Την Κυριακή είχα «ρεπό» κι όταν λέω ρεπό εννόω κάποιες ώρες babysitting, κατά τις οποίες μπορώ να βγω χωρίς να πάρω την Αγγελική μαζί. Η χρήση της λέξης «ρεπό» για αυτές τις περιστάσεις κάνει την ψυχολόγο μου περίπου έξαλλη, γιατί όταν λέω ρεπό, λέει, είναι σαν να αντιμετωπίζω το παιδί μου ως δουλειά. Θα μπορούσα να το πάρω αψήφιστα και να πω «είναι απλώς μια λέξη», όμως in my line of work, είναι δύσκολο να μην αντιλαμβάνεσαι πόσο τεράστια σημασία έχουν οι λέξεις. Προς το παρόν δεν έχω καταλήξει αν η επιμονή μου να το αποκαλώ έτσι οφείλεται στο γεγονός ότι όντως την αντιμετωπίζω σαν δουλειά (ειλικρινά πιστεύω και ελπίζω πως όχι) ή αν απλώς δεν έχω βρει έναν καλύτερο μονολεκτικό τρόπο να το λέω -κάθε ιδέα ευπρόσδεκτη. Εως τότε, τροφή για σκέψη στις πολλές συνεδρίες που θα ακολουθήσουν και αντικείμενο προβληματισμού σε κάποιο άλλο Α.
Σήμερα το πάω κάπου αλλού. Στο κυριακάτικο ρεπό λοιπόν, εγώ και η φίλη μου η Αλεξάνδρα θελήσαμε να πάμε για μεσημεριανό καφέ-φαΐ-μπίρα-ό,τι προκύψει και μάλιστα να δοκιμάσουμε να το κάνουμε σε κάποιο καινούριο μέρος. «Πού λες να πάμε;» με ρώτησε μέσω μέσεντζερ την προηγούμενη μέρα και βαλθήκαμε να ψάχνουμε κάτι «φρέσκο», κάτι καινούριο δηλαδή ή κάπου που δεν είχαμε ξαναπάει. Καταλήξαμε σε ένα στο Μοναστηράκι, όπου προσφέρονταν περίπου όλα αυτά που είχαμε στο μυαλό μας. Και φαΐ και καφές και μπίρα και «φρεσκάδα».
Τα γράμματα του μενού ήταν τόσο μικρά στην οθόνη που θα έπρεπε είτε να ζουμάρω, ή -συμφορά μου- να βγάλω τα γυαλιά μου και να φέρω το κινητό να ακουμπάει οριακά τη μύτη μου.
Youth culture κι έτσι, αστειεύτηκαμε για το πακέτο γκραφίτι/τατού/ενημερωμένη μπάρα. Καθίσαμε και ζητήσαμε το μενού και η φράση απέκτησε ακόμα μεγαλύτερο νόημα όταν το μενού ήρθε στη μορφή ποστ-ιτ με ένα qr code το οποίο έπρεπε να σκανάρουμε για να δούμε ηλεκτρονικά τον κατάλογο. Φοβερή ιδέα, σκέφτηκα, εξαιρετικά eco-friendly και covid-aware αφού ούτε χαρτί σπαταλήθηκε ούτε θα έπρεπε να πιάσουμε έναν κατάλογο που είχε αλλάξει αρκετά χέρια. Μόνο που ανάμεσα στις 322 εφαρμογές του κινητού μού πήρε γύρω στα 10 λεπτά να εντοπίσω το qr scanner και όταν τελικώς το εντόπισα, τα γράμματα του μενού ήταν τόσο μικρά στην οθόνη που θα έπρεπε είτε να ζουμάρω τόσο ώστε να χρειάζεται να μετακινώ αριστερά-δεξιά τον κατάλογο ανά δύο λέξεις, σαν ένα μίνι σετ τένις με γράμματα, ή -συμφορά μου- να βγάλω τα γυαλιά μου και να φέρω το κινητό να ακουμπάει οριακά τη μύτη μου. Χριστέ μου, τι απρόσμενο μπούμερανγκ να πρέπει να κάνω όπως οι 80χρονοι στο σούπερ μάρκετ που θέλουν να δουν τις τιμές μέσα στο άντρο της youth culture, «λογικά είναι υπερμετρωπία», απεφάνθη η Αλεξ, η σερβιτόρα με κοίταξε με οίκτο, διάλεξα τον σολομό και ένα ροζέ για να τελειώνουμε, και αφού έφυγε, είπα: «πιστεύεις ότι η Τζέι Λο έχει υπερμετρωπία;»
Καταρχάς να ξεκαθαρίσω για πιθανές παρεξηγήσεις πως βρίσκω την Τζένιφερ Λόπεζ εκθαμβωτική. Όχι επειδή δε μοιάζει 52, όπως φρόντισε να μας θυμίσει με κάθε τρόπο στα τελευταία της γενέθλια, αλλά γιατί εντελώς υποκειμενικά τη θεωρώ πανέμορφη, θα μπορούσα να μιλάω ώρες για τα καθηλωτικά της μάτια, τις γοητευτικές γωνίες του προσώπου της, τα χειμαρρώδη μαλλιά. Είναι μια κούκλα στα μάτια μου, ξέρω ότι δεν πάσχισε ιδιαίτερα για αυτό, της το έδωσε απλόχερα η φύση, όμως δεν νιώθω καθόλου incorrect να το απολαμβάνω.
Το να μη μοιάζει όμως 52 γιατί είναι τόσο αξιοθαύμαστο;
Θέλω να πω ναι, καταλαβαίνω, απαιτεί και θυσίες εκτός από ένα καλό γονίδιο. Σκληρή γυμναστική, αυστηρότατη διατροφή, πιθανόν και κάποιες κοστοβόρες αισθητικές παρεμβάσεις ή θεραπείες. Δεν τα υποτιμώ όλα αυτά, έχω γυμναστεί συνολικά περίπου 80 ώρες στη ζωή μου κι αυτή τη στιγμή 11.44 το πρωί τρώω πακοτίνια. Μέχρι τα 44, πέρυσι δηλαδή, είχα ξεβαφτεί πριν κοιμηθώ περίπου 30 φορές σύνολο. Βάζω υπενθύμιση για να πιω νερό. Δεν είμαι κουλ για όλα αυτά, τεμπέλα είμαι και μακάρι να το αλλάξω γιατί πιθανόν να μου κοστίσει, όχι μόνο στην εμφάνιση που δε θα έπρεπε να μας απασχολεί, αλλά κυρίως στην υγεία μου.
Δεν φαίνεται 52, λένε όλοι με δέος. Πώς είναι τα 52 κατά τη γνώμη τους; Και γιατί είναι ντροπή να είσαι ή να φαίνεσαι τόσο; Το να θαυμάζω με τέτοια ζέση κάποια που δεν μοιάζει 52 είναι σαν εμμέσως να οικτίρω αυτές που μοιάζουν.
Δεν θα χρησιμοποιήσω καν την δικαιολογία «ναι αλλά η Τζέι Λο δεν ξυπνάει στις 6 το πρωί για να πάει δουλειά, δε πασχίζει για το μεροκάματο, δε μεγαλώνει παιδιά χωρίς βοήθεια», ξέρω άπειρες γυναίκες που τα κάνουν όλα αυτά και παράλληλα βρίσκουν το χρόνο και να γυμναστούν και να προσέξουν τη διατροφή τους, όσο για τις αισθητικές παρεμβάσεις, μαγκιά της, κι εγώ αν είχα χρήματα θα τα πέταγα σαν τον Λύκο της Γουόλ Στριτ πάνω στον δερματολόγο μου για να με κρατάει φρέσκια. Θέλει δουλειά και μπράβο σε όποιον βάζει τις ώρες, τις λιγοστές περισσευούμενες ώρες του για να το κάνει. Παγκόσμιος θαυμασμός όμως; Ξέρωγω. Κάπως δεν μου κάθεται να πυροδοτείς ένα virality και να «ταίζεις» έναν θαυμασμό για αυτό, σε έναν κόσμο που είναι περισσότερο από ποτέ ανελέητος στην κριτική του απέναντι κυρίως στις γυναίκες. Δεν φαίνεται 52, λένε όλοι με δέος. Πώς είναι τα 52 κατά τη γνώμη τους; Και γιατί είναι ντροπή να είσαι ή να φαίνεσαι τόσο; Το να θαυμάζω με τέτοια ζέση κάποια που δεν μοιάζει 52 είναι σαν εμμέσως να οικτίρω αυτές που μοιάζουν.
Δεν θα είμαστε πια γόνιμες, άρα σε έναν κόσμο που η γονιμότητα είναι καταξίωση και βασικός ρόλος μιας γυναίκας, θα έχουμε χάσει το ρόλο και την αξία μας.
Εγώ, για να τελειώνουμε, νομίζω ότι είναι αξιοθαύμαστο να είσαι γυναίκα στα 52, όπως και να μοιάζεις. Γιατί μπορεί σημασία να έχει και πόσο νιώθεις, όμως όπως και οι λέξεις, έτσι ακριβώς και οι αριθμοί έχουν κι αυτοί σημασία. Στα 52 λοιπόν, είναι πιθανόν να έχεις μπει ήδη στην κλιμακτήριο ή να πλησιάζεις, θέμα ταμπού όχι μόνο για τις σταρ τύπου Λόπεζ που θα κάνουν τα πάντα για να μην το αντιληφθούμε όταν τους συμβεί, αλλά για όλους. Σωματικά σημαίνει ότι αλλάζουν οι ορμόνες σου, δηλαδή αλλάζει το σώμα σου, η σεξουαλική σου διάθεση, οι αντοχές σου, το δέρμα σου. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχολογία σου. Πόσω μάλλον όταν νιώθεις σχεδόν ντροπή να το ομολογήσεις. Πόσω μάλλον όταν για κάποιο λόγο κοινωνικά η εμμηνόπαυση συνεπάγεται ένα τέλος. Αυτή είναι η αίσθηση που λαμβάνουμε ως κορίτσια από τη στιγμή που μας έρχεται πρώτη φορά περίοδος. Όταν αυτή θα τελειώσει, μαζί της θα ξοφλήσουμε κι εμείς. Ως γυναίκες. Δεν θα είμαστε πια γόνιμες, άρα σε έναν κόσμο που η γονιμότητα είναι καταξίωση και βασικός ρόλος μιας γυναίκας, θα έχουμε χάσει το ρόλο και την αξία μας. Δεν θα είμαστε πια τόσο φρέσκιες, γεγονός που σε ένα κόσμο που η φρεσκάδα είναι ζητούμενο ακόμα και σε πολυχώρο που περνάς το κυριακάτικο μεσημέρι σου, δεν θα είναι walk in the park. Σημασία έχει πόσο νιώθεις, ναι.
Ε λοιπόν εγώ ξέρετε ποιες γυναίκες θαυμάζω;
Θαυμάζω εκείνες τις γυναίκες που κόντρα σε όλους τους ρόλους, κόντρα σε κάθε ηλικιακό αυτοματισμό, κόντρα στην αφόρητη κοινωνική πίεση, κόντρα στις σέλφι της κάθε Λόπεζ, είναι 52, 62, 72 και όπως κι αν περνάει ο χρόνος και οι αριθμοί από πάνω τους, με γυμναστική ή χωρίς, με μπότοξ ή με μεσοθεραπείες αν γουστάρουν αλλά και χωρίς αυτά αν δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τα κάνουν, τρώγοντας δύο μαρούλια ή ένα σακουλάκι πατατάκια για πρωινό, συνεχίζουν να νιώθουν καλά με αυτό και κυρίως: απολαμβάνουν τον εαυτό τους.
Αυτό κι αν θέλει σκληρή δουλειά.