Γυρίσατε; H επιστροφή στο γραφείο δεν έχει τίποτα κανονικό

Γραφείο ή Σπιτιμουσπιτάκιμου;

Αρχικά σίγουρα σου φαίνεται ξένο και μάλλον δυσάρεστο. Αν σου αρέσει έστω και λίγο το σπίτι σου και το απολάμβανες και προ καραντίνας, θα ζοριστείς. Γιατί ένιωθες πιο ελεύθερη στο σπίτι.

Είχες (αχ) ξεφορτωθεί το σουτιέν, δούλευες σε (τελείως λάθος στάση) στον καναπέ αγκαλιά με τη γάτα ή τον σκύλο σου, είχες ξεχάσει τι είναι το makeup και η βούρτσα (μαλλί μόνιμα σε έξαλλο κότσο ανανά εκτός από τις μέρες με zoom calls που τα ξεμπέρδευες κανένα τέταρτο), σηκωνόσουν να ξεμουδιάζεις και πέταγες κι ένα μπριάμ στον φούρνο. Είχες ελευθερία πρωτόγνωρη.

Και συνειδητοποίησες, ότι ακόμα και αν το συναίσθημα έμοιαζε με την κοπάνα του σχολείου, στην πραγματικότητα δούλευες φουλ, συχνά και περισσότερο από πριν. Γιατί το περιβάλλον σου ήταν πιο οικείο και homey και γιατί ένιωθες πιο ήρεμη και χαλαρή.

Και έδειχνες σαν ευτυχισμένος μεν, Μόγλης δε. Να το παραδεχτούμε κι αυτό, γιατί αν είχαμε συμφιλιωθεί πλήρως με την organic εκδοχή μας, πες μου γιατί βούλιαξαν τα κομμωτήρια, τα νυχάδικα και οι δερματολόγοι -και γιατί αγκάλιασες το μηχάνημα λέιζερ όταν το είδες).

 

Μια Μετακίνηση

Ξεπερνώντας αυτό το πρώτο σοκ του ξανά σουτιέν, ξανά χτένισμα, λίγο βάψιμο, ρούχα ξεκάθαρα πιο καταπιεστικά από τη φόρμα ή το βρακί σου, τα ζόρια ξεκινάνε έξω πριν την πραγματική επιστροφή στο γραφείο.

Αν χρησιμοποιείς μέσα μαζικής μεταφοράς τα ζόρια ξεκινάνε έξω από το σπίτι σου. Καμιά ανεμελιά. Μάσκα, γάντια, τσεκ για αντισηπτικό. Δεύτερο σετ μάσκα γάντια αν χρησιμοποιείς ΜΜΜ, γιατί άλλα θα χρησιμοποιήσεις εκεί και θα τα πετάξεις με το που βγεις (όχι κάτω στο δρόμο, έλεος κάπου) και άλλα μπαίνοντας στην εταιρεία.

Γενικά, η φάση είναι η τσάντα και το τσαντάκι. Και στα ΜΜΜ η φάση είναι στραβωμένο συγγνώμη κύριε ποιος είστε βλέμμα πάνω από τη μάσκα, σε κάθε άγνωστο που πλησιάζει πιο κοντά από όσο ο κορονοϊός θα ήθελε. Φιλική συμβουλή, το απειλητικό πίσω-γορίλα ύφος αυτοακυρώνεται αν έχεις πάρει γλυκουλοαστεία μάσκα με σχεδιάκια και slogan. 

Είχα και περίπτωση φίλης που είπε «τώρα θα βγάλει τα λεφτά του το ποδήλατό μου» και κίνησε να κάνει μια απόσταση κάπου δέκα χιλιομέτρων μέχρι τη δουλειά της. Όχι μέσα από πάρκα και δάση. Μέσα από λεωφόρους με καυσαέρια και ζέστη. Η εμφάνισή της ήταν ίδια με αυτή στο σπίτι, ΟΚ χωρίς το βρακί.

Στο ασανσέρ που συναντιόμαστε

Η επιστροφή στο γραφείο αποκτά έξτρα πίστα δυσκολίας αν δουλεύεις σε όροφο. Παίρνεις το ασανσέρ αν δουλεύεις πάνω από τον τρίτο όροφο; Ή το κόβεις ποδαράτο. Ίσως την πρώτη μέρα το παίρνεις με το πόδι.

Και ίσως τη δεύτερη, κάπου μεταξύ τετάρτου και πέμπτου με τη γλώσσα έξω σαν σκυλί Αγίου Βερνάρδου σε παραλία με καύσωνα, λες θα πάρω τα ρίσκα μου. Οπότε φοράς νέο σετ μάσκα γάντια και αυθόρμητα κρατάς και την αναπνοή σου μέσα στο ασανσέρ (ξαναπροδίδεσαι μεταξύ τετάρτου και πέμπτου).

 

Κοντινές επαφές τρίτου τύπου

Φτάνοντας πια στον όροφό σου θα δεις συναδέλφους που δεν θα χαιρετούσες εγκάρδια ούτε μετά από μια δεκαετία σε καραντίνα, αλλά και δυο τρεις που πραγματικά χαίρεσαι που βλέπεις. Η φυσική ροπή σου (και δική τους) είναι να κάνετε μια αγκαλιά, όπως π.χ. μετά από διακοπές. Επιστροφή στο γραφείο μετά από δυο μήνες είναι αυτή.

Στον πρώτο την πατάς (καλά να πάθεις που είσαι εκδηλωτική). Και ενώ εναγκαλίζεστε, παγώνετε αμφότεροι mid hug με βλέμμα τι λάθος παίχτηκε τώρα. Με τους υπόλοιπους κοιτιέστε εγκάρδια με σηκωμένα κοίτα-τι-μας-έχει-βρει φρυδάκια και πιάνετε και λίγο κουβέντα, αλλά είναι όλο αμήχανο, με απόσταση, χωρίς πιασίματα ή χαμηλόφωνα σχόλια. Κάπως σαν να λέτε ο ένας ποίημα στον άλλο σε σχολική γιορτή.

Ψεκάζουμε για να έχουμε

Φτάνοντας στο δικό σου γραφείο κοιτάζεις με τρόμο το πληκτρολόγιο, το ποντίκι, το σταθερό σου τηλέφωνο. Που ως γνωστόν είναι τεράστιες πηγές μικροβίων (όλοι έχουμε διαβάσει μια έρευνα που λέει ότι π.χ. το πληκτρολόγιό μας έχει περισσότερα μικρόβια από μια δημόσια τουαλέτα).

Μπορεί να είναι μόνο δικά σου τα μικρόβια, όπως και το πληκτρολόγιο, αλλά εκεί θα κολλήσουμε τώρα; Ψεκάζεις με υπερβάλλοντα ζήλο τα πάντα με απολυμαντικό. Τα μισά πλήκτρα κολλάνε. Φωνάζεις τον τεχνικό. Και μετά φωνάζεις από απόσταση στον τεχνικό τι έγινε, ενώ αυτός σε βρίζει μέσα από τη μάσκα του γιατί είσαι το πέμπτο πληκτρολόγιο που ξεκολλάει λόγω ψεκασμού.
Την επόμενη μέρα έρχεται μαζικό εταιρικό mail με τα ναι και τα όχι της απολύμανσης των υπολογιστών.

 

W(orst) C(ase)

Η επόμενη δύσκολη πίστα στην επιστροφή στο γραφείο είναι η τουαλέτα. Η πρώτη επίσκεψη μπορεί να σου πάρει μέχρι και ένα τέταρτο με παραγωγικό χρόνο (τσίσα) ένα λεπτό. Γιατί πλένεις χέρια μπαίνοντας, βάζεις αντισηπτικό στη λεκάνη, πλένεις χέρια πριν βγεις. Πιάνεις κατά λάθος το πόμολο, ξαναπλένεις χέρια, πας να ανοίξεις πόμολο με αγκώνες, ξανακουμπάς την πόρτα με το χέρι.

Ξαναπλένεις χέρια, πιάνεις πόμολο/ πόρτα με χαρτί, λες θα τα κρατήσω τις επόμενες ώρες δεν το ξαναπερνάω αυτό.
Τα χέρια σου έχουν γίνει χάλια από τα πλυσίματα, αλλά καλού κακού βάζεις και λίγο αντισηπτικό όταν ξανακάτσεις στο γραφείο σου. Και μετά κρέμα. Πολλή κρέμα. Τόση, που θες ένα πεντάλεπτο να στεγνώσει.

Στις πρώτες τρεις μέρες έχεις γίνει εξπέρ στη χρήση των αγκώνων σου με τους πήχεις ψηλά, σαν χειρουργός μετά την απολύμανση και στο άνοιγμα πορτών με τις πάντες και τους γοφούς, επίσης σαν χειρουργός που μπαίνει στο χειρουργείο να σώσει κάποιον. Κοινώς, Meredith Grey, κάνε στην άκρη κούκλα μου.

Τhe Delivery

Την πρώτη μέρα φτάνεις στο γραφείο πανέτοιμη. Παγούρι με καφέ, ταπεράκι με φαγητό, εμφιαλωμένο νερό. Τη δεύτερη τα ίδια. Την τρίτη κάτι που χαλάρωσες, κάτι που έπαθες υστερία γιατί σου είχαν τελειώσει τα γάντια, κάτι που έπρεπε να σταματήσεις σε φαρμακείο, έφτασες στη δουλειά χωρίς lunch box. Κι ενώ είπες θα κρατηθώ, άνθρωπος είσαι, πείνασες.

Και φτάνουμε στον φάκελο delivery. Που παλιά η άφιξη του ντελιβερά ήταν λόγος για να τρέξεις με λαχτάρα στην πόρτα. Και που στην καραντίνα το απέφευγες ή ψέκαζες τη σακούλα (προφανώς είχες βάλει no contact delivery) πριν καν την πιάσεις με μικροβιοκτόνα και το έτρωγες μετά από καμιά ώρα.

Στο γραφείο αναγκάζεσαι να κάνεις έναν περίεργο χορό με γάντια, μάσκα και ισορροπία, τόσο για να το παραλάβεις, όσο και για να το ανοίξεις. Κι επειδή δεν μπορείς να φλομώσεις τον υπόλοιπο κόσμο με σπρέι, αρκείσαι σε αντισηπτικά μαντιλάκια (γύρω – γύρω το ποτήρι και τη συσκευασία του φαγητού και καλή μας όρεξη με γεύση sea breeze).

Πού πα ρε;

Στα μισά της εβδομάδας έχεις βρει τους ρυθμούς σου. Όλα είναι σπαστικά, αλλά είναι το new normal και τέλος πάντων θα συνηθίσεις. Μέχρι που συμβαίνει η εισβολή. Με τη μορφή κάποιου ελαμωρέ συναδέλφου που δεν πιστεύει στο social distancing, σχεδόν δεν πιστεύει ότι υπάρχει κορονοϊός.

Κουνιέσαι, κάνεις βήματα αριστερά δεξιά, δείχνεις κάπως τη δυσφορία σου, ο άλλος δεν καταλαβαίνει συνεχίζει άνετος να πιάνει το γραφείο σου, εσένα, τον προσωπικό σου (και με τόσο κόπο απολυμασμένο χώρο). Μέχρι που πιάνει το ποντίκι και το πληκτρολόγιό σου να σου δείξει κάτι και, δεν πάνε να σε λένε Monk, ξεκουμπίσου άνθρωπέ μου.

Μόλις φύγει ψεκάζεις απελπισμένη ξανά τα πάντα. Και ξανακαλείς τον IT. Θα ξαναέρθει mail για τους υπολογιστές.

 

7 νομά σ’ ένα δωμά

Έρχεται πρόσκληση σε meeting. Κοιτάς το mail ψάχνοντας το link της τηλεσύσκεψης. Δεν υπάρχει. Σε κόβει κρύος ιδρώτας. Τι εννοούν; Θα μαζευτούμε πέντε άνθρωποι σε ένα meeting room; Ετοιμάζεις μάσκα – γάντια. Μετά σκέφτεσαι εκείνο το πάρτι που σε είχαν καλέσει την περίοδο των Αποκριών και ήσουν η μόνη μεταμφιεσμένη γιατί παρεξήγησες.

Αποφασίζεις να τα πάρεις μαζί και να τα βάλεις μόνο αν φοράνε και οι άλλοι. Δεν φοράνε. Κάθεσαι η μισή έξω από το παράθυρο δήθεν γιατί ζεσταίνεσαι. Ε, να ανοίξουμε air condition λέει κάποιος. Εξηγείς ψύχραιμα ότι προτιμάς να πέσεις από το παράθυρο που κάθεσαι και συνεχίζεις να παρακολουθείς το meeting ηχητικά, ενώ κοιτάς έξω (στόμα και μύτη στον καθαρό αέρα) ένα περιστέρι που κουτσουλάει σαν βομβαρδιστικό.