Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς καραντίνα; Η καραντίνα αυτή ήταν μια κάποια λύσις

Η καραντίνα η βαριά τελειώνει. Ακούς ήδη περί new normal. Αλλά αγχώνεσαι και λίγο ή μόνο εμείς; Θα σου λείψουν πράγματα από την περίοδο της αυτοαπομόνωσης ή μόνο σε εμάς; Νιώθεις ανέτοιμη/ος να βγεις έξω να ζήσεις σε full mode;

Δεν είσαι μόνος. Και δεν είναι μόνο το ψυχολογικό – είναι πολλές οι απότομες αλλαγές που έχουμε περάσει μέσα σε δύο μόνο μήνες και μάλιστα με έναν κίνδυνο από πάνω μας σαν δαμόκλειο σπάθη. Είναι που ίσως ανακάλυψες μερικά πράγματα που δεν το περίμενες ενώ ήσουν σε καραντίνα.

Το καταλαβαίνω. Ζορίζεσαι στο σπίτι, ζορίζεσαι να σε κρατάνε μέσα με το έτσι πρέπει. Σου έχουν λείψει οι δικοί σου (ναι, ακόμα και τα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια που καταλήγουν σε καβγάδες), οι καφέδες και οι μπίρες στον ήλιο με τους φίλους σου, οι μεθυσμένες αγκαλιές και οι χοροί σε μπαρ, τα ταξίδια, να βγεις στα μαγαζιά, να πας στο κομμωτήριό σου και, ναι, και ο χώρος που δουλεύεις. 

Γιατί τόσο καιρό σε καραντίνα τα έχεις στερηθεί. Σου τα έχουν πάρει αυτά που θεωρούσες δεδομένα. Κάνε μια παύση, σκέψου ότι αυτή η ελευθερία που σου λείπει και οι ελεύθερες επιλογές που είχες δεν ήταν και πριν εξίσου δεδομένα για όλους.

Και τώρα κάνε ένα rewind στη δική σου ζωή. Αυτή που τέλος πάντων θεωρούσες δεδομένη. Κανονικό rewind, όχι αυτό που, επειδή έχει περάσει καιρός τα έχουμε όλα εξωραΐσει και τα θυμόμαστε ειδυλλιακά.

Ναι, ακόμα κι εσύ που έχεις περάσει βαριά κι ασήκωτη καραντίνα με έξαλλα μικρά παιδιά. Ναι κι εσύ που πέρασες καραντίνα όχι αράζοντας, αλλά δουλεύοντας περισσότερο κι από πριν, έστω και στο σαλόνι σου.

Ξαφνικά με έναν ιό να πιάνει στον ύπνο και να κατακτά τον πλανήτη όλο, βρέθηκες σπίτι σου. Με πολύ ή άπειρο ελεύθερο χρόνο. Ακόμα κι αν δούλευες full time από το σπίτι. Πάλι είχες χρόνο γιατί δεν είχες άλλες υποχρεώσεις ή μετακινήσεις. Και δούλευες με τις φόρμες σου. Και τον καφέ σου. Στον καναπέ σου, που ούτε θυμάσαι πότε άλλοτε τον τίμησες τόσο πολύ.

Χωρίς άπειρα χρονοβόρα meeting -ή έστω με πολύ λιγότερα από όσα ζούσες στο γραφείο. Μπορεί να ήταν δίπλα σου και ο σκύλος ή η γάτα σου να ζητάνε να τα χαϊδέψεις και να κωλοκάθονται στο laptop σου για να τους δώσεις σημασία. Και μπορεί να τους έδινες φιλιά και χάδια και αγκαλιές και να ηρεμούσαν αυτά και να ηρεμούσες κι εσύ.

Μπορεί να ήταν το πιτσιρίκι σου δίπλα και να έκανε αδύνατο το να δουλέψεις. Και μπορεί, εκεί που γύρναγες να του πεις κάτσε παιδί μου ήσυχο όμως, να σου έσκαγε ένα φαφούτικο χαμόγελο ή να έλεγε ξαφνικά μια νέα λέξη. Μετά από πολλές ώρες και πολλές μέρες νευρικού κλονισμού το συνήθισες. Κι αυτό το συνήθισε. Το αναγκαστικό σου διάλειμμα για να παίξετε λίγο ή να του κόψεις ένα φρούτο ήταν ένας νέος ρυθμός.

Τα νεύρα σου με το διάβασμα του μεγαλύτερου παιδιού σου και την τηλεκπαίδευση απολύτως λογικά. Γιατί τι χρωστάς ξαφνικά να ξαναθυμηθείς κλάσματα ή άλγεβρες ή την ιστορία του Βυζαντίου; Εσύ διαφημιστής είσαι ανάθεμα.

Όμως πρώτη φορά ίσως είδες το παιδί σου κανονικά, πως διαχειρίζεται το σχολείο του, τι το αγχώνει, τι του κάνει όντως κλικ, σε τι ζορίζεται. Και μπορεί να γέλασες προσπαθώντας να το κερδίσεις στο playstation ή σε κάποιο dance challenge.

Μπορεί να δούλευες ενώ στην κουζίνα σου μαγειρευόταν κάτι και μοσχοβολούσε το σπίτι. Και μπορούσες να σηκώνεσαι από τον καναπέ να δεις πώς πάει το φαγητό στον φούρνο ή να ανακατέψεις αυτό που γινόταν στην κατσαρόλα. Κι εν τω μεταξύ να έβλεπες ότι το φυτό σου θέλει πότισμα και να το ξεδιψούσες.

Μπορούσες να κάνεις μπρέικ μισή ώρα και να βγάλεις το χαλάκι της γυμναστικής να κάνεις μερικές διατάσεις. Ή να διαβάσεις πέντε σελίδες από το βιβλίο σου. Ή να βάλεις μια μάσκα στη μούρη σου. Η δουλειά σου έγινε πιο ευχάριστη και ίσως πιο αποδοτική. Γιατί είχες χρόνο να τη διαχειριστείς με ηρεμία.

Τα ζευγάρια βρήκαν ευκαιρία να τσακωθούν σωστά. Γιατί ναι, και οι τσακωμοί έχουν τρόπο. Έχουν ρυθμό. Η αφορμή, η ένταση, τα μούτρα η συμφιλίωση, ακόμα και η διακωμώδηση μετά τον καβγά έχουν μια ροή. Στην παλιά σου κανονικότητα γινόντουσαν είτε μέσω whatsapp ή στο φτερό εξάρσεις στις 10 τη νύχτα που βρισκόσασταν σπίτι.

Και ξαναβρήκαν τι είναι το partnership. Να μοιράζονται δουλειές, να κάνουν συμφωνίες για το τι θα δουν, θα μαγειρέψουν, θα παίξουν. Να δίνουν alone time ο ένας στον άλλο, να βρίσκουν ισορροπίες. Ή δεν ίσχυσε τίποτα από όλα αυτά και τελικά αυτή η σχέση ήταν λάθος. Αλλά είχαν αναγκαστική τριβή και χρόνο να το δουν.

Τους φίλους σου και την οικογένειά σου δεν τους έχασες, μόνο τη φυσική επαφή μαζί τους.  Μπορεί και να τους μιλούσες πολύ πιο συχνά και ουσιαστικά από πριν. Με facetime ή skype να τους βλέπεις κιόλας.

Με τη μαμά σου γέλασες ανταλλάσσοντας συνταγές και γυμναστικές και βιβλία και αστεία βίντεο. Δηλαδή πολλά περισσότερα από το έλα παιδί μου είσαι καλά, έχω μέρες να σε ακούσω – καλά είμαι μαμά, τρέχω, θα σε πάρω αργότερα (ποτέ).

Ναι, η ρίζα βγήκε. Και αναγκάστηκες να έχεις τα νύχια σου άβαφα. Αλλά ξαφνικά όλα δείχνουν υγιέστερα. Ξεκουράστηκαν. Το δέρμα σου καθάρισε, έχεις να βαφτείς κοντά δυο μήνες. Ξαναείδες τον εαυτό σου. Στα κανονικά του. Κι ίσως συμφιλιώθηκες μαζί του λίγο παραπάνω. Ή αποφάσισες μόλις μπορέσεις να αλλάξεις κάτι. Γιατί είχες τον χρόνο να σκεφτείς.

Μπορεί να πάχυνες, να έφαγες μερικές βλακείες ή όχι, να πάχυνες τρώγοντας σπιτικά φαγητά μαγειρεμένα από σένα (ποιος να το ‘ξέρε ότι κάνεις τόσο ωραίο παστίτσιο και γεμιστά). Μπορεί και να μην πάχυνες, να έκανες κάθε μέρα και λίγη γιόγκα και λίγο περπάτημα και λίγη γυμναστική από το youtube ή το instagram και να έγραψαν οι κοιλιακοί.

Είδες σίγουρα περισσότερες σειρές και ταινίες από ποτέ. Με κάποιες σιχτίρισες, με κάποιες έπαθες εμμονή. Μπορεί να διάβασες και κανένα βιβλίο. Να πέρασες διακόσιες πίστες σε κάποιο no brainer αλλά και αντιστρές παιχνίδι τύπου candy crush (εγώ παίζω best fiends). Άκουσες μουσική, μπορεί να χόρεψες και τρελά στο σαλόνι σου.

Μπορεί να ζύμωσες, να κέντησες, να καθάρισες τις ντουλάπες σου, να έτριψες τους αρμούς στα πλακάκια του μπάνιου με οδοντόβουρτσα. Και μπορεί να τεμπέλιασες κάνοντας το απόλυτο τίποτα.

Χάζεψες πιο πολύ από ποτέ στα social media. Ανακάλυψες νέα accounts, σιχάθηκες άλλα, γέλασες, έγινες έξαλλη, πόσταρες τις πιτζάμες σου και το ψωμί σου, κόλλησες με το TikTok.

Περπάτησες στην πόλη σου, βλέποντας μια άλλη από αυτή που νόμιζες ότι είναι. Δεν σου κόρναραν, περπατούσες με ηρεμία, έβλεπες να ξεφυτρώνουν κτίρια και μικροπάρκα που δεν είχες προσέξει καν. Στα προάστια ανακάλυψες κανονικά περιπατητικά μονοπάτια που αγνοούσες.

Όλα τα παραπάνω έχουν έναν κοινό παρανομαστή. Τον ελεύθερο χρόνο. Ο οποίος είναι μια τεράστια τελικά πολυτέλεια. Και που τώρα τον βιώσαμε στον υπερθετικό, στο άκρο του. Αλλά που πριν βιώναμε την έλλειψή του στον υπερθετικό, στο άλλο άκρο.

Ακόμα και οι δραστηριότητες αναψυχής μας ήταν έξτρα άγχος. Να προλάβω να φύγω από το γραφείο για να πάω γυμναστική και μετά να πάω για μια μπίρα μην μένω κι όλο σπίτι, για να καταλήξω στις 11 σπίτι, να δω και μια σειρά λίγο να κάτσω στον καναπέ, να κοιμηθώ και να ξυπνήσω και φτου κι από την αρχή.

Πρέπει να περάσω κι από τους δικούς μου κάποια στιγμή γαμώτο. Το Σάββατο. Όχι το Σάββατο έχω βάλει κομμωτήριο κι έχω και σούπερ μάρκετ και το απόγευμα παιδικό πάρτι. Κυριακή; Θα βάλω πλυντήρια, θα πεταχτώ για μια ώρα στο πατρικό μου και μετά έχουμε κανονίσει φαγητό με τους φίλους μας που δεν προλαβαίνουμε ποτέ να δούμε.

Προφανώς δεν λέω να μείνουμε σε καραντίνα. Όσοι το απολαμβάναμε και πριν το self isolation, θα το κάνουμε και μετά χωρίς fomo που οι άλλοι θα είναι έξω. Και θα ανταλλάσσουμε σειρές και βιβλία και συνταγές. Και είναι ανακουφιστικό πια να μπορούμε να βγούμε από το σπίτι χωρίς να στέλνουμε μηνύματα.

Τα πιτσιρίκια και οι νέοι, οι 20κάτι, έχουν κάθε λόγο να μην κρατιούνται να ζήσουν, να έχουν καταπιεστεί περισσότερο από τους 35-45 που έχουν περάσει το μικρότερο ή μεγαλύτερο burnout τους και ένας μήνας στο σπίτι ήταν μια αγχώδης μεν, ανάσα δε (ωστόσο, ακόμα κι αυτοί θέλουν πια ένα ποτό, ένα φαγητό στον ήλιο με τσίπουρο, ένα road trip). Όπως και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία είναι φυσικό να θέλουν την κοινωνικοποίηση, τις βόλτες τους, να θέλουν τα εγγόνια τους, να θέλουν να μην μένουν άπραγοι στο σπίτι.

Η καραντίνα δεν είναι μακροχρόνια λύση. H οικονομία είναι ήδη σε κατήφορο, πολύς κόσμος είναι χωρίς δουλειά και ζει κάθε μέρα με το άγχος του πότε και αν θα ξαναβρεί, θεωρητικά μάθαμε πώς πρέπει να προστατευόμαστε, σιγά σιγά πρέπει να επανέλθουμε. Με ηρεμία, χρόνο προσαρμογής, πολλή προσοχή και ατομική ευθύνη, αλλά να επανέλθουμε.

Αυτό που (μου) λέω είναι, μετά την καραντίνα, να μην ξεχάσουμε (και ξεχάσω) μερικά βασικά:

1. Την αξία του να έχεις προσωπικό ελεύθερο χρόνο.

2. Την αναγκαιότητα της χωρίς ενοχές τεμπελιάς κάποιες ώρες ή μέρες, για να ξαναέχει νόημα μετά το τέρμα το γκάζι και να μην καεί η μηχανή.

3. Τη σημασία των πέντε – δέκα όντως κοντινών σου ανθρώπων, που συχνά θεωρείς δεδομένους και ευκολότερους να βάλεις στην άκρη (γιατί «αυτοί με καταλαβαίνουν, δεν παρεξηγούν») για να δώσεις προτεραιότητα σε οτιδήποτε άλλο.

4. Την ισορροπία που φέρνει η μια στο τόσο παύση να δούμε πού στεκόμαστε, τι έχουμε φορτώσει στην πλάτη μας που δεν χρειαζόμαστε και τι δεν έχουμε στη ζωή μας που τελικά χρειαζόμαστε.

5. Την ενέργεια που παίρνεις από μια δουλειά ή δραστηριότητα που αγαπάς ή από μια δουλειά που κάνεις με τρόπο που αγαπάς ή, ιδανικά, από μια δουλειά που και αγαπάς και σου παρέχει όσα χρειάζεσαι να ζήσεις (και σου αφήνει χρόνο να ζήσεις).

6. Την πολυτιμότητα της φύσης και του να βρίσκεις χρόνο να την απολαμβάνεις (αφού καταλάβεις την απόλυτη υποχρέωσή σου να την προστατεύεις).

7. Την ουσία της εστίας, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό από απλώς μερικοί τοίχοι που φιλοξενούν τις 40φεύγα ίντσες της τηλεόρασής μας και εμάς.

Ακόμα κι αν η δική μου εστία έχει μέσα τον σύντροφό μου που αυτή τη στιγμή, ενώ εγώ γράφω με τι φόρμες μου (ΠΟΣΟ θα μου λείψουν οι φόρμες μου) τσακώνεται με μια αποτυχημένη ζύμη για πίτσα και βρίζεται με τον τύπο στου youtube που του την έδειχνε τόσο απλή και γρήγορη. Εφτά χρόνια μαζί δεν το είχα δει ποτέ αυτό και πολύ μου άρεσε.

Να το δοκιμάσουμε ξανά το ζυμάρι καμιά Κυριακή Άρη, που θα είναι ΟΚ, τεσταρισμένα ΟΚ, να μην αγχωθούμε για τίποτα και για κανέναν.