Ντοκουμέντα από το παρελθόν και πού να φας καλό κρέας

Η προηγούμενη εβδομάδα έγινε viral, κυριολεκτικά όμως, δηλαδή ήταν γεμάτη ιώσεις. Τις αντιμετωπίσαμε και εγώ και τα κορίτσια με θάρρος, αντιπυρετικά και οικειοθελή εγκλεισμό που – εδώ που τα λέμε – μας είχε λείψει, άσε που με έτοιμο καιρό μια χαρά κομποζάρει μια μίνι καραντίνα. Ευτυχώς, αυτές οι ιωσούλες που κυκλοφορούν δεν κρατάνε πάνω από 2-3 μέρες η καθεμία, οπότε κατάφερα να κυκλοφορήσω 2-3 μέρες κι εγώ.

Την εβδομάδα που πέρασε…

Κάναμε mini party για την Μαρία – Ισαβέλλα (που, όπως σας είπα και την προηγούμενη φορά, την γιορτάζουμε με τις Μαρίες) και δεν ξέρω αν το χάρηκε περισσότερο εκείνη ή εγώ – εκείνη ως οικοδέσποινα του πάρτι ή εγώ ως μαμά της οικοδέσποινας, σε ένα ολοκαίνουργιο, χαρούμενο σπίτι. Γενικά, πιστεύω τα σπίτια είναι για να ανοίγουν. Να γεμίζουν φίλους, να γεμίζουν γέλια, να γίνονται άνω – κάτω και έπειτα να μονολογείς «καλά περάσαμε» όσο μαζεύεις τούρτες από τα πατώματα και βγάζεις κονφετί απ’ τα καλοριφέρ. Συνήθως η αναστήλωση του σπιτιού διαρκεί πιο πολύ από το ίδιο το πάρτι, αλλά έτσι κι αλλιώς αυτή δεν είναι η αναλογία ευτυχισμένων στιγμών/μη ευτυχισμένων στιγμών σε αυτή τη ζωή; Οι πρώτες κρατάνε πάντα λίγο, αλλά σε «κρατάνε» μέχρι τις επόμενες.

Έφαγα στο Γίδι στη Μεταμόρφωση, εκεί που ξέρουν από πραγματικά καλό κρέας. Πάρε μια σπαλομπριζόλα medium-rare και ένα Σουτ Μακάλο με λουκάνικο Φλωρίνης και σαφράν και θα με θυμηθείς.

Έκανα live στο Instagram μαζί με την Αρετή Κίκερη και την Kérastase, λύσαμε απορίες για μαλλιά, προτείναμε ευεργετικές μεθόδους και προϊόντα και, κυρίως, εντυπωσιάστηκα από τη συμμετοχή σας. Αμέτρητες ερωτήσεις για τρίχες, ερωτήσεις περί τριχόπτωσης, όγκου, μάκρους, στιλπνότητας, η κάθε μια που το παρακολούθησε έφερε στη συζήτηση το θέμα της και πιστεύω πως δεν έμεινε (σχεδόν) καμία παραπονεμένη. Καταλήγω πως το δυνατό, λαμπερό μαλλί δεν λύνει όλα μας τα προβλήματα, αλλά είναι ένα καλό σημείο να ξεκινήσει κανείς.

Συμμετείχα στη συναρμολόγηση των καινούργιων Lego που πήρε η Ισαβέλλα δώρο στο προαναφερθέν πάρτι και συνειδητοποίησα γιατί εγώ δεν έπαιζα ποτέ ως παιδί με δαύτα: χρειάζεται ένα επίπεδο οργάνωσης, τάξης και δυνατότητας πειθαρχίας σε οδηγίες που εγώ, πολύ απλά, δεν διαθέτω. Ευτυχώς, το παιδί έχει πάρει κάμποσες αρετές και από τον πατέρα του, όποτε μια χαρά τα καταφέρνει, όσο εγώ πίνω καφέ και προσποιούμαι πως την βοηθάω.

Θυμήθηκα, ωστόσο, ένα άλλο παιχνίδι που λάτρευα -και ας με βασάνιζε- από μικρή και το φόρεσα και σε t-shirt στον τηλεοπτικό αέρα.

Έφτιαξα φανταστική βελουτέ κολοκύθας με θυμάρι και πανσέτα, πανεύκολη και πολύ εντυπωσιακή.

Αναρωτήθηκα γιατί έχω σταματήσει να ανεβάζω συνταγές #τεμπελεντές στο Instagram ή αν θα έπρεπε να αρχίσω να ανεβάζω συνταγές στο TikTok ή αν θα έπρεπε να ανοίξω TikTok γενικώς.

Την σέρβιρα στους καλύτερούς μου φίλους την Ημέρα των Ευχαριστιών, όπου το ζήσαμε αμερικάνικα, γιατί τέτοιοι είμαστε εμείς ως παρέα, ψάχνουμε ό,τι να ‘ναι αφορμές για να μαζευόμαστε, να τρώμε και να γελάμε – και αυτή η ιστορία κρατάει 25 χρόνια τώρα, όπως και αυτή η φιλία.

Και αν για κάτι είμαι ευγνώμων (όπως συνηθίζουν να μετράνε ετούτη την ημέρα οι Αμερικανοί τα blessings τους) είναι σίγουρα (και) γι’ αυτό.

Έζησα τεράστιες throwback στιγμές, ανοίγοντας κούτες με παλιές φωτογραφίες στο πατρικό μου και συνοπτικά θέλω να αναφέρω πως έβγαλα τα εξής συμπεράσματα:

*Δεν θυμάμαι να παίξω ούτε το «Μια Ωραία Πεταλούδα» στο πιάνο, αλλά αισθάνομαι τυχερή για τα 11 χρόνια μαθημάτων, καθώς και για οποίο άλλο εφόδιο μου δόθηκε, ασχέτως με το αν αξιοποιήθηκε στην πορεία ή όχι.

Άλλες είναι τραγουδίστριες και εξολομολογούνται πως από μικρά κοριτσάκια άρπαζαν μια βούρτσα και έκαναν συναυλία μπροστά στον καθρέφτη, άλλες δηλώνουν γεννημένες ηθοποιοί, άλλες έγιναν γιατρίνες και λένε πως συνήθιζαν να χειρουργούν τις κούκλες τους. Έτσι και για μένα δεν υπήρξε ποτέ αμφιβολία ότι θα γίνω δημοσιογράφος και ιδού η απόδειξη, το χειροποίητο περιοδικό που εξέδωσα και πουλούσα στην Δ’ δημοτικού έναντι 100 δραχμών. Εκδότρια στα 10 μου, όχι αστεία. Και βέβαια ελπίζω να παρατηρούμε όλοι το εντελώς inappropriate για την ηλικία μου αστείο «κυκλοφορεί όποτε του καπνίσει», ναι;

Ποζάραμε με τις φίλες μου με μαγιό σκαρφαλωμένες με κατσάβραχα με απλανές βλέμμα before it was cool.

Οι περισσότεροι από τους βασικούς πρωταγωνιστές αυτών των φωτογραφιών ήταν και την Πέμπτη γύρω από την γαλοπούλα – και αυτό είναι μεγάλο παράσημο.

Το ξημέρωμα της 1/1/2000 με βρήκε να χορεύω σε ετούτο εδώ το μαγαζί, φορώντας παντελόνι και γραβάτα, αντί για φουστάνι με παγέτες που φορούσαν τα υπόλοιπα κορίτσια (κάτι πρέπει να μας λέει αυτό, αν και δεν είμαι ακριβώς σίγουρη τι).

Ήμουν για χρόνια φυσική σκούρα καστανή και αναρωτιέμαι μήπως ήρθε η ώρα να επιστρέψω.

Όπως όλα δείχνουν, ήμουν ένα πολύ ευτυχισμένο μωρό.

Και επειδή αυτή η ανασκαφή μπορεί να κρατήσει για πάντα (και δεν υπόσχομαι πως δεν θα επανέλθω σε ένα βασανιστικό part 2), σας αποχαιρετώ για τώρα με ένα από τα πιο αγαπημένα μου track της ένδοξης εκείνης εποχής, όπου η χιλιετία άλλαζε, το νόμισμα επίσης, εμείς περνούσαμε στην ενηλικίωση και όλα έμοιαζαν να είναι πιθανά.