#YoursEliana: Ψωμί που σε πάει στον παράδεισο, κάλτσες που μιλάνε και podcasts που σου λύνουν όλα τα προβλήματα

Στο laptop γράφω, ενώ στο κινητό ανατρέχω για να θυμηθώ τι αξιομνημόνευτο μπορεί να έκανα στις 7 μέρες που πέρασαν. Κάθε φορά παίρνω όρκο πως δεν έχω κάνει απολύτως τίποτα, αλλά μην δίνεις σημασία, ας πούμε πως φταίει το κληρονομικό μου Αλτσχάιμερ. Τελικά όλο και κάτι βρίσκω στις φωτογραφίες μου, όλο και κάτι ανακαλύπτω πως άκουσα στο ιστορικό του Spotify μου. Αν δω πώς τα πράγματα χειροτερεύουν, θα αρχίσω να κολλάω παντού post-it με ό,τι κάνω, ό,τι βλέπω και ό,τι με ενθουσιάζει αλά Guy Pearce στο Memento. Μέχρι τότε όμως…

Την εβδομάδα που πέρασε…

Είδα το Τρίγωνο της Θλίψης, την ταινία του Ρούμπεν Έστλουντ, που απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Και μου άρεσε. Βέβαια δεν είμαι πολύ αντικειμενική, διότι τσιμπάω πάντα με ταινίες που το κεντρικό θέμα είναι ταξικό, όπως λάτρεψα και στο παρελθόν το Dogville, το Snowpiercer, τα Παράσιτα, μην σου πω ακόμη και τον Τιτανικό (μαύρο κλάμα στη σκηνή που κλείνουν οι πόρτες στα έγκατα του πλοίου και πνίγονται πρώτοι – πρώτοι εκείνοι που δουλεύουν στο μηχανοστάσιο). Καμία σχέση το Τρίγωνο της Θλίψης με τον Τιτανικό βέβαια, αν εξαιρέσεις ότι μέρος της πλοκής εκτυλίσσεται επίσης πάνω σε ένα υπερπολυτελές πλεούμενο, που καταλήγει σε ναυάγιο.

Τα ευτράπελα που συμβαίνουν εν πλώ αλλά και αργότερα, στην παραλία που έχουν ναυαγήσει πλούσιοι και φτωχοί δεν έχουν προηγούμενο – κάποιοι στο σινεμά γέλασαν δυνατά, κάποιοι κόντεψαν να ξεράσουν, κάποιοι έφριξαν διότι υπάρχουν σκηνές τόσο γκροτέσκες και εκτός μέτρου που αναρωτιέσαι “μα τι βλέπω τώρα;”. Σε κάθε περίπτωση, και χωρίς να θέλω να κάνω spoilers, την προτείνω σε οποιονδήποτε θέλει να προβληματιστεί επί 2,5 ώρες γύρω από το ουσιαστικό και το επιφανειακό, το χρήμα, την εξουσία, την έπαρση, την επιβίωση, τον ανταγωνισμό, την υποκρισία, άντε και τον έρωτα, στην χειρότερη, συναλλαγματική μορφή του.

Όλα τα παραπάνω δημιουργούν ένα ξεκάθαρο αντικαπιταλιστικό μανιφέστο, δοσμένο μέσα σε σατιρικό κινηματογραφικό περιτύλιγμα και με καλές δόσεις Ελλάδας, οπότε θα βγείτε από την αίθουσα όρθιοι και όχι βουτηγμένοι σε μαύρη κατάθλιψη. Και μιας που είπα αίθουσα, να προσθέσω πώς είδα την ταινία στο Cine Αίγλη Χαλανδρίου και, όπως πάντα, τα σχόλιά μου για τις local κινηματογραφικές αίθουσες είναι τα εξής δύο: 1) η ταινία σε μικρή αίθουσα αντί για multiplex είναι πάντα μια πιο cosy εμπειρία αλλά 2) πρέπει κάτι να γίνει με τα popcorn. Όσο μας τα αφήνετε αβουτύρωτα, θα λαχταράμε πάντα τα popcorn των Village.

Έφαγα ξανά στον Προβελέγγιο του Σωτήρη Κοντιζά, αλλά καθόλου σημασία δεν έχει το γεγονός ότι είχα ξαναπάει, αφού το μενού συχνά – πυκνά αλλάζει άρδην. Το μόνο που μένει σταθερό είναι το πόσο νόστιμο είναι το φαγητό που τελικά προσγειώνεται στο τραπέζι σου. Η πίτσα Almost 90s με μασκαρπόνε, χοιρομέρι, μπέικον και μανιτάρια δεν ήταν απλά από άλλη δεκαετία, αλλά από άλλο πλανήτη, η Hasselback πατάτα ήρθε τόσο χρυσαφένια, σιγομαγειρεμένη μέσα στο βούτυρο, που έμοιαζε με πανσέτα και μύριζε ονειρεμένα, ενώ το τραβηχτό noodle θα το βλέπω στον ύπνο μου, είναι βέβαιο. Άψογα κοκτέιλ, άψογο σέρβις, άψογο industrial περιβάλλον. Θα ξανά-ξαναπάω.

 

Έκανα manicure (επιτέλους!) μετά αποχή ενός (και βάλε) μήνα, κατόπιν αυστηρής εντολής μανικιουρίστ, διότι από το πολύ το βάψε – βάψε δεν είχε μείνει νύχι να βάψει πια. Μπορείτε να εκλάβετε αυτήν την παράγραφο και ως προειδοποίηση, ειδικά αν είστε σαν κι εμένα και πλακώνετε το ένα ημιμόνιμο πίσω από τ’ άλλο, τα νύχια καταστρέφονται όντως, όσο κι αν δεν το πιστεύετε όταν σαν το λένε οι ειδικοί και συνεχίζετε να τα ψήνετε στα φουρνάκια ανέμελες. Ευτυχώς η ώρα να τα ξαναβάψω συνέπεσε και με την λατρεμένη Εποχή της Ζακέτας, οπότε ζήτησα αυτό το βαθύ βουργουνδί μπορδοροδοκόκκινο και βγήκε τέλειο.

Εγκαινίασα τις Άντε Γεια κάλτσες μου (γιατί ως γνωστόν η Εποχή της Ζακέτας συμπίπτει με την Εποχή της Κάλτσας) τις οποίες είχα παραγγείλει από το ελληνικό cool online store Μπορεί και Όχι. Έχει λίγα αλλά φανταστικά πραγματάκια, t-shirts, φούτερ, πάνινες τσάντες και διάφορα μικρά χαριτωμένα, οπότε δεν κρατήθηκα και πήρα και (άλλο ένα) μαύρο t-shirt, για να το φοράω τις μέρες που Ζω Ένα Δράμα (ας ελπίσουμε να μην το έχω πλύνε – βάλε, να παίρνει και κανά ρεπό).

Δοκίμασα ψωμί, αληθινό, φρεσκοζυμωμένο, υπέροχο, πεντανόστιμο ψωμί από τον φούρνο – αποκάλυψη, που μόλις άνοιξε στο Νέο Ψυχικό και ονομάζεται Jesus Crust. Με σακούλες “Αγαπάτε Αλλήλους”, κυπελλάκια καφέ “Holy Cup” και επιγραφή P(R)AY HERE πάνω από το ταμείο, ειλικρινά προσπαθώ να σκεφτώ μαγαζί με ωραιότερη εταιρική ταυτότητα/branding και δεν τα καταφέρνω. Η «πρωθιέρεια» του project Ξανθή Σαραφιανού, αναζητούσε -και δεν έβρισκε- στην Αθήνα έναν μικρό boutique φούρνο, σαν αυτούς που συναντάς περπατώντας στους δρόμους του Παρισιού ή της Κοπενχάγης, όποτε αποφάσισε να τον ανοίξει μόνη της. 4-5 μέρες μετά το opening, ήδη σχηματίζονται μικρές ουρές για «Τον Άρτον Ημών Τον Επιούσιον». Όσοι πιστοί, προσέλθετε.

Τσάκισα ένα πεντανόστιμο, τέλεια γλασαρισμένο cinnamon roll από τον προαναφερθέντα φούρνο οδηγώντας προς τη δουλειά ενώ παράλληλα άκουγα το podcast “Τι σκ**τά είναι το «προσωπικό στιλ» και πώς να το βρεις” της Μαργαρίτας Γουργουρίνη από τη σειρά «Ο Βασιλιάς Είναι Γυμνός». Γρήγορο αλλά καθόλου αγχωτικό, έξυπνο αλλά καθόλου υπερφίαλο, το podcast της Μαργαρίτας είναι απολαυστικό όπως και η ίδια. Συγκράτησα πως «καθώς έχουμε δυο ζωές -η μια είναι η αναλογική και η άλλη η ψηφιακή -, τα ρούχα παίρνουν υπόσταση σχεδόν σαν meme. Υποδηλώνουν ένα συναίσθημα που, καθώς βγαίνουμε φωτογραφία με αυτό, ζητάμε και την αποδοχή. Και εκεί υπάρχει μια παρά πολύ περίεργη σχέση, η οποία μπορεί να γίνει παρά πολύ σκληρή, αν εθιστούμε σε αυτή».

Προετοιμάσου και για την Τετάρτη που το δικό μας podcast, το Ask Eliana επιστρέφει. Σταθερά περιμένω τις ερωτήσεις σας στο askeliana@ladylike.gr. Πολλά (προβλήματα) στέλνετε, πολλά λύνουμε.

Διάβασα με τα κορίτσια το βιβλίο Ο Αδέσποτος Κώστας του Μάκη Τσίτα από τις εκδόσεις Ψυχογιός και το βρήκα πανέξυπνο. Το στόρι: μια οικογένεια σκύλων αποφασίζει να υιοθετήσει ένα ανθρωπάκι (!). Τα ανθρωπάκια βρίσκονται σε καταστήματα και καταφύγια και οι σκύλοι πάνε και τα διαλέγουν, έτσι ο μικρός Κώστας γίνεται εκείνος το κατοικίδιο του Φοξ, αντί για το ανάποδο. Τι γίνεται όμως όταν οι σκύλοι αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τον Κώστα γιατί δεν τους βολεύει να τον κρατήσουν άλλο; Το βιβλίο που, όπως καταλαβαίνεις, αντιστρέφει τους ρόλους, είναι μια πρωτότυπη, συγκινητική ιστορία και ευαισθητοποιεί μικρούς και μεγάλους γύρω από την συμπεριφορά μας απέναντι στα αδέσποτα ζώα, αλλά και την ευθύνη που αναλαμβάνουμε όταν υιοθετούμε κάποιο. Αν, παρ’ όλα αυτά, η δική σας οικογένεια είναι έτοιμη για νέο μέλος στο A Little Shelter και Save a Greek Stray. Καλώς να τα δεχθείτε!

Άκουσα το νέο (ναι, εντελώς νέο) τραγούδι των Queen Face It Alone, που ήταν ακυκλοφόρητο εδώ και 34 χρόνια και παρότι δεν μου άρεσε και πολύ, μια ανατριχίλα την ένιωσα ακούγοντας ξανά, σε νέο κομμάτι, τη φωνή του Freddie Mercury. To track είχε ηχογραφηθεί για να συμπεριληφθεί στο άλμπουμ Miracle (ναι, αυτό που περιλαμβάνει το I Want It All) αλλά τελικά “κόπηκε” στην τελική επιλογή. Σας το αφήνω εδώ για να το ακούσετε, παρέα με μερικούς καθόλου αισιόδοξους μεν, ρεαλιστικότατους δε στίχους:

“Your life is your own You’re in charge of yourself Master of your home

In the end, in the end

You have to face it all alone”

Καλή εβδομάδα σε όλους!

Yours, Eliana