Είμαι 44 χρονών και θα μου πει κάποιος τι μπορώ και τι δεν μπορώ να βάλω;

Καταρχάς, σαν γυναίκα μετά τα 40 και έχοντας πολλές φίλες στο ίδιο ηλικιακό γκρουπ, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι αυτή είναι η πιο #zerofucksgiven δεκαετία της ζωής σου. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν γίνεται να αφήνεις αναπάντητα αυτά τα άρθρα – οδηγούς που σε θεωρούν αρκετά γρια για να φοράς κοντές φούστες, φτηνά κοσμήματα, σκισμένα τζιν, παγιέτες και, ναι, φόρμες (όντως τώρα;). Υπονοούν ότι έχεις μια ημερομηνία λήξης, ότι με το που μπαίνει το 4 μπροστά από την ηλικία σου πας για στιλιστική απόσυρση.

Δηλαδή οι 50χρονες Jennifer Lopez, Jennifer Aniston και πολλές άλλες Jennifer αυτού του κόσμου, παραβιάζουν ανερυθρίαστα αυτές τις αρχές και κάποιος να τις μαζέψει να τις πάει εκεί που παρκάρουν τις γυναίκες όταν σαρανταρίσουν. Για να αφήσουμε λίγο την πλάκα, πέραν του ότι (όπως σοφά έχει τραγουδήσει η Ρίτα Σακελλαρίου) οι γυναίκες πλέον στα 40 και στα 50 και στα 60 είναι πιο ωραίες από ποτέ, το βασικότερο χαρακτηριστικό τους είναι ότι είναι και πολύ πιο σοφές.

Ξέρουν τι τους αρέσει, έχουν σταματήσει να αγχώνονται για τα ούτως ή άλλως ηλίθια στερεότυπα sexiness και έχουν αρχίσει να εκτιμούν τη ζωή τους όπως της πρέπει. Με χαλαρότητα και αυτοπεποίθηση, χωρίς να ετεροπροσδιορίζονται από έναν άντρα που δεν τις θεωρεί αρκετά σέξι ή από μια λίστα που τους προτείνει να πετάξουν από την ντουλάπα τους τα σορτς. Οπότε, αν νιώθουν τέλειες μέσα σε μια μίνι φούστα ή φορώντας ένα παλιό σκισμένο τζιν τους που αγαπάνε ή δείχνει ωραίο τον πισινό τους, απλώς θα τα φορέσουν, χωρίς καν να νιώθουν την ανάγκη να κάνουν κάποια in your face δήλωση με αυτή τους την επιλογή.

Ποτέ δεν ήμουν οπαδός των στιλιστικών κανόνων (εξ’ ου και αγαπώ τη μόδα περισσότερο τώρα που έχει αρχίσει και σπάει τα παλιά καλούπια ένα-ένα και με θόρυβο). Σε περιορίζουν και έχουμε ήδη τόσους άλλους περιορισμούς στη ζωή, που το αν θα φορέσεις φόρμα δεν μπορεί να είναι ένας από αυτούς.

Και μιλώντας για φόρμα. Όντως έχουν αλλάξει πράγματα στα θέλω μου από τη μόδα μετά τα 40. Ένα από αυτά είναι ότι δεν αντέχω να με πιέζουν τα ρούχα μου και να με πονάνε τα παπούτσια μου. Οπότε, ναι θα βάλω φόρμες όποτε θέλω. Και ναι, μπορεί ένα κοντό στενό τοπ να μην είναι πλέον στις επιλογές μου και να προτιμώ τα πουκάμισα. Αλλά αυτές οι επιλογές μου ανήκουν. Και σε καμία περίπτωση, δεν μπορεί κάποιος να μου πει τι μπορώ και τι δεν μπορώ να φοράω λόγω ηλικίας. Όχι μόνο γιατί είναι προσβλητικό σχόλιο. Γιατί δεν είναι δουλειά του. Δεν έχει το δικαίωμα. Μπορεί να θέλω τη μια μέρα να ντύνομαι σαν την Diane Keaton, την άλλη σαν την Iris Apfel και άμα μου τη βαρέσει και θέλω να θυμηθώ πως πέρναγα στα rave πάρτι παλιά, να ντυθώ σαν την Baddie Winkle που πολύ ξεκάθαρα δηλώνει ότι ποτέ δεν είσαι too old για τίποτα.

Επειδή μπορεί το σώμα σου να έχει αλλάξει (και πολλοί ξεχνάνε ότι πολλές γυναίκες μετά τα 40 τους έχουν το ωραιότερο σώμα που είχαν ποτέ, γιατί έχουν βρει τη γυμναστική που τους αρέσει και τρέφονται πιο προσεκτικά), δεν επιτρέπεται σε κανέναν να σου βάλει κόφτη στο fabulousness σου και σε εκείνες τις πάνω από το γόνατο μπότες που ζαχαρώνεις καιρό τώρα (εννοείται να τις πάρεις).

Μου φαίνεται ανόητο και μόνο που πρέπει να επιχειρηματολογήσω για το αυτονόητο. Ότι κάθε γυναίκα και κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να φοράει ό,τι γουστάρει, όποτε γουστάρει. Και ναι, προφανώς μπορείς να έχεις γνώμη για το αν εσένα σου αρέσει ή αν βρίσκεις καλόγουστο ένα ρούχο. Δεν μπορείς όμως να το κρίνεις σε συνάρτηση με τον άνθρωπο που το φοράει -είτε μιλάμε για τα κιλά του, είτε για την ηλικία του. Το ντύσιμό μας είναι βασικά ένας τρόπος έκφρασης του εαυτού μας. Και όπως έχει σοφά πει ο Dr. Seuss, there is no one alive who is youer than you. Και τώρα θα βάλω τις φόρμες μου και μια λεοπάρ στέκα με φιόγκο και θα πάω να πάρω βιολογικά ρεβίθια (άλλο ένα πράγμα που έχω αγαπήσει ξαφνικά στα 44 μου).