Το κοινό έπλασε την τηλεόραση, ή η τηλεόραση το κοινό;

Το case study της εβδομάδας είναι ο τύπος που είπε σε κάτι παράξενα ελληνικά πόσο ασυγκράτητος άντρακλας είναι και τις μεθόδους που θα χρησιμοποιήσει για να μας το αποδείξει και εμείς μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πέσαμε ως φανταστικοί τύποι να τον φάμε μιας και διψάμε για το αίμα τέτοιων ατόμων.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

BLOGS

Για κάθε γυναίκα που μένει έγκυος μετά τα 40: Δικαίωμα στην αγάπη και την ελεύθερη έκφρασή της

Δώσε στο λαό τροφή για να κακολογήσει. Δεν έχουμε καλύτερο. Θα μιλάμε τώρα γι’ αυτό καμιά εβδομάδα μέχρι να συμβεί το επόμενο trash σκηνικό σε κάποιο από τα reality της σεζόν. Και τότε θα ξεχάσουμε πόσο λάθος ήταν το προηγούμενο γιατί το επόμενο θα είναι νέο και πιο ενδιαφέρον.

Το έχουμε καταλάβει, λέτε, πως αυτό δεν είναι το ζητούμενο στην τηλεόραση;

O αυτοσκοπός αυτών των shows είναι η δημιουργία συναισθημάτων σοκ στο κοινό που τα παρακολουθεί αλλά και στο γενικότερο κοινωνικό σύνολο. Η βιομηχανία αυτή είναι έτσι δομημένη για να κάνει νούμερα, views και likes -τα οποία μεταφράζονται σε ευρώ μιας και το actual γεγονός είναι μόνο η αρχή μιας σειράς από αλυσιδωτές αντιδράσεις. Το γεγονός συμβαίνει, και σε άλλους χρόνους θα αναπαραχθεί από όλα τα μέσα, τηλεόραση, blogs, YouTube, το κοινωνικό δικαστήριο του Facebook, εφημερίδες κλπ.

Έχετε παρατηρήσει πως τα σίριαλ που περιγράφουν τις πιο ακραίες συνθήκες, με συμπλέγματα, ακραίες απόψεις, παράνομες σχέσεις κλπ. είναι αυτά που έκαναν πάντα τα πιο μεγάλα νούμερα;

Και αφού μπορεί κάποιος να αναπαράγει τέτοιου τύπου σενάρια όχι με ηθοποιούς αλλά με κανονικούς ανθρώπους που ξεχνάνε τις κάμερες και ξεδιπλώνουν τα εσώψυχά τους τότε BOOM, why not?

Νομίζω το ξεπέρασα το θέμα μου με το να ρίχνω το φταίξιμο σε κάποιον που φέρεται ανάρμοστα στον χώρο της τηλεόρασης.
Δεν μπορώ να τον συνετίσω, ούτε να τσακωθώ- τι νόημα θα είχε άλλωστε, ένα τέτοιο μυαλό δεν λειτουργεί με βάση την εύρεση λύσης, αλλά τη δημιουργία μεγαλύτερης έντασης.
Δεν μπορώ να πάω τον άνθρωπο πίσω στο παρελθόν για να δω τι έφταιξε στα παιδικά του χρόνια που τον έκανε να έχει συμπεριφορές που συνεχίζουν να με αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Το ότι είναι αυτονόητο και εντάξει για τέτοια άτομα να εκφράζονται χυδαία, προκλητικά και επικίνδυνα, σημαίνει πως μεγάλωσε με αυτή τη νοοτροπία να είναι φυσιολογική στο οικογενειακό του περιβάλλον.

Πώς θα πας εσύ δηλαδή να του ανατρέψεις αυτό που του έμαθαν μεγαλώνοντας;

Πώς να εξηγήσεις σε κάποιον ότι ο βιασμός είναι κακούργημα, όταν αυτός χασκογελάει ξεστομίζοντάς τη λέξη- απειλή σε παρέα με κάτι άλλους, εξίσου επικίνδυνους αν με ρωτάς, που δεν αντιδρούν καθόλου σ’ αυτά που ακούν;

Ξέρετε με ποιον τα έχω εγώ; Με αυτόν που βλέπει το άτομο που έχει αυτή τη δυσλειτουργική έως επικίνδυνη για τους συνανθρώπους του συμπεριφορά και τον βάζει να την εκθέσει σε δημόσια θέα για να έχει προσωπικό κέρδος.
Αυτός είναι εγκληματίας. Αυτός που μετά θα πάει σπίτι του και θα κοιμηθεί ήσυχος, πιστεύοντας πως έχει κάνει το μέγιστο σε αποδοτικότητα για το αφεντικό του χρησιμοποιώντας ανθρώπους και πόρους στο βωμό της τηλεθέασης και των προσωπικών του συμφερόντων.
Ανήκει στην ίδια φυλή με αυτούς που επιλέγουν ανθρώπους σε καίριες θέσεις στον χώρο του θεάματος για όλους τους λάθος λόγους. Αυτούς που δεν δίνουν καμία ευκαιρία στους νέους, ταλαντούχους διψασμένους για δουλειά ηθοποιούς, σκηνοθέτες, δημοσιογράφους/παρουσιαστές, τραγουδιστές και λοιπά επαγγέλματα γιατί δεν ικανοποιούν τα γούστα τους, τις παρέες ή τις παλαιωμένες απόψεις τους περί εμπορικής επιτυχίας.

Ναι είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που είδαν στο πρόσωπο ενός ομοφοβικού, μισογύνη και ρατσιστή την ευκαιρία να δημιουργήσουν κοινωνικό σάλο και κατ’ επέκταση τα μηχανάκια που ορίζουν τη ζωή μας, το κοινωνικό μας επίπεδο, τα πρότυπα που αποκτούν τα παιδιά μας να χτυπάνε τρελά νούμερα τηλεθέασης.

Το χειρότερο είναι πως νομίζαμε ότι τα έχουμε δει όλα και τελικά αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν πάντα κάτι ακόμα πιο χυδαίο και τρομακτικό να μας σερβίρουν.

Κι εκεί που λες ότι αυτά τα έκαναν οι άλλες γενιές και πού θα πάει θα έρθουν καινούρια και ικανά μυαλά να αναλάβουν αυτές τις τόσο καίριες θέσεις, δεν έχει σταματημό αυτή η κακοδιαχείριση της τηλεόρασης.

Έχω υπάρξει μάρτυρας σκηνικών απείρου κάλους

Από νέα παιδιά που δεν έρχονται για να σώσουν τη μέρα, αλλά για να συνεχίσουν να δημιουργούν ίντριγκες αντί να δημιουργούν πραγματικά διασκεδαστικά προγράμματα που θα σου κρατούν παρέα και θα περνάς πραγματικά καλά μ’ αυτό που βλέπεις.

Δεν ξέρω ποιος ξεκίνησε αυτή την ιστορία με το τι είναι αυτό που πραγματικά πουλάει τελικά. Το κοινό όντως αντιδρούσε καλύτερα σε συνθήκες σοκ, ή κάποιο σατανικό μυαλό σε κάποιο γραφείο έδωσε αυτή την κατεύθυνση στη δημιουργία προγραμμάτων που θα έθεταν το κοινό σ αυτή τη διαδικασία;

Φαντάζομαι δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Από την άλλη να θυμίσω πως εμείς κρατάμε το τηλεκοντρόλ.
Μήπως, λέω μήπως, να βάζαμε κάπως τα πράγματα στη θέση τους αν το χρησιμοποιούσαμε σωστά;

ΥΓ. Αν οι ηθικοί αυτουργοί αυτού που ζούμε τηλεοπτικά δεν έχουν δει την ταινία “Das Experiment”, θα πρότεινα να το κάνουν άμεσα.

Love
P