Το μόνο που κάνω στην καραντίνα είναι το απόλυτο τίποτα. Πειράζει γιατρέ μου;

Η καραντίνα δεν είναι για όλους η ευκαιριάρα της ζωής τους να μάθουν κάτι νέο, να γίνουν εξπέρ σε κάτι άλλο, να χτίσουν το ιδανικό σώμα, να οργανώσουν το τέλειο σπίτι. Για πολλούς δεν είναι καν ευκαιρία.

Κυκλοφόρησε πρόσφατα αυτό το meme και αρκετοί άρχισαν να ψελλίζουν και δημόσια (η Girlboss, Sophia Amoruso είναι μια από αυτές) κάτι αυτονόητο.

 

 

Η καραντίνα για πολλούς είναι μια αφασική, αφύσικη και δυσνόητη κατάσταση, με εναλλαγές διάθεσης, με άρνηση, αλλά συχνά και με ανάγκη να κάνουν το απόλυτο τίποτα. Να ξεκουραστούν. Να αποτοξινωθούν. Να χωνέψουν αυτό που ζουν χωρίς νέου τύπου ενοχές, fomo και στρες.

Η καραντίνα είναι τελείως διαφορετική για όσους δουλεύουν από το σπίτι και για όσους δεν δουλεύουν. Και από τους τελευταίους, είναι τελείως διαφορετική για όσους δεν δουλεύουν, αλλά έχουν τη δουλειά τους και το εισόδημά τους (ή ένα μέρος του) και για αυτούς που έχουν μείνει χωρίς δουλειά και χωρίς εισόδημα.

H καραντίνα είναι τελείως διαφορετική για όσους έχουν δικούς τους ανθρώπους άρρωστους ή σε ευπαθείς ομάδες.

Η καραντίνα είναι τελείως διαφορετική για όσους την περνάνε μόνοι τους, για όσους την περνάνε με τους γονείς τους, για όσους την περνάνε με τον/τη σύντροφό τους και για όσους την περνάνε με τη δική τους οικογένεια με παιδιά.

Βλέπεις που το πάω; Η καραντίνα είναι κάτι διαφορετικό για όλους. Και τη βιώνουν διαφορετικά όλοι. Έχει όμως δημιουργηθεί ένα νέου τύπου στρες.

Αυτό το στρες που προέκυψε από την υπερπροσφορά οδηγιών για το πως να κάνεις την καραντίνα σου καλύτερη, πιο όμορφη, πιο ξεκούραστη, πιο ανάλαφρη, πιο δημιουργική και πιο παραγωγική.

Έφτιαξες banana bread;

Κάνεις κάθε μέρα δεκαοχτώ διαφορετικές “πανεύκολες και γρήγορες” ασκήσεις γυμναστικής;

Είδες διακόσιες must see σειρές και ταινίες;

Άνοιξες τα στραβάδια σου να διαβάσεις δέκα βιβλία;

Ξεκαθάρισες τις ντουλάπες σου;

Φύτεψες τροπικά φυτά;

Έφτιαξες δικό σου αμυγδαλόγαλα;

Έβαψες σαν καινούριες τις καρέκλες της βεράντας;

Περπάτησες δέκα χιλιόμετρα;

Έμαθες να τρως υγιεινά μπολ με σπόρους και αβοκάντο;

Φρέσκαρες τα γαλλικά σου;

Ντύνεσαι casual, αλλά chic για να νιώθεις εσύ ο ίδιος καλύτερα;

Mήπως δεν έκανες τίποτα από αυτά και είσαι κανένας άχρηστος; Μήπως έχεις κολλήσει στον καναπέ χαζεύοντας πια εμμονικά το Instagram σου με τις πόσο-τέλεια-μπορεί-να-είναι-η-καραντίνα ζωές των άλλων;

Νιώθεις αρκετά άσχημα που περιφέρεσαι με το ίδιο φούτερ, το κρεβάτι σου έχει ψίχουλα από ανθυγιεινά μπισκότα περιπτέρου και λούζεσαι κάθε όποτε δεν αντέχεις τον εαυτό σου; Γιατί αν δεν νιώθεις αρκετά άσχημα, είναι εύκολο να νιώσεις.

Αρκεί να σκρολάρεις λίγο στα social media και να δεις λαμπερούς, λουσμένους, ροδαλούς ανθρώπους που μόλις έχουν τελειώσει το μισάωρο fat burning πρόγραμμά τους (μετά το τέταρτο διαλογισμού) και ετοιμάζονται να φάνε υγιεινά μακαρόνια κολοκυθιού και ψάρι στον φούρνο.

Αλλά όχι πριν βάλουν μια ταπετσαρία με εξωτικούς παπαγάλους στην cozy γωνίτσα που έφτιαξαν στο σπίτι τους, αφού έκαναν γενική εκκαθάριση. Και μόλις τελειώσουν το ψάρι τους, θα απολαύσουν ροζέ κρασί στη βεράντα, ζωγραφίζοντας τα άσπρα αθλητικά του παιδιού τους.

Νιώθεις αρκετά καημένος στον βαρετό γκρι καναπέ σου με τη φθαρμένη γωνία με το άλουστο μαλλί σου με τη ρίζα και με το τοστ στο πιατάκι μπροστά σου;

Ξαφνικά, η καραντίνα έγινε κι αυτή διαγωνισμός. Για το ποιος την κάνει πιο καλά, πιο δημιουργικά, πιο παραγωγικά, πιο χρήσιμα. Και θες να τσιρίξεις. Τσίριξε.

 

 

Αλλά κυρίως βγες από αυτόν τον παρανοϊκό διαγωνισμό. Η καραντίνα είναι δική σου και θα την κάνεις ό,τι και όπως θέλεις. Και, ναι, έχεις κάθε δικαίωμα να μην είναι ούτε παραγωγική, ούτε δημιουργική.

Είμαστε η γενιά του burnout συνδρόμου. Που προσπαθούμε να τα προλάβουμε όλα και καριέρα και ζωή και καλή ζωή σε φρενήρεις ρυθμούς. Που δουλεύουμε νυχθημερόν, αλλά ποτέ δεν είναι αρκετό για κάποιον.

Που το να προλάβουμε να κάνουμε κάτι χαλαρωτικό όπως π.χ. η γιόγκα απλώς είναι ένα έξτρα σιχτίρι και άγχος. Που νιώθουμε ενοχές να φύγουμε από το γραφείο στις 7 το απόγευμα μην και πουν ότι δεν δουλεύουμε αρκετά ή δεν έχουμε αρκετές φιλοδοξίες.

Είμαστε η γενιά που δεν θέλουμε να πούμε ότι θέλουμε να δούμε τα παιδιά μας μην και φανούμε μη καριερίστες ή αδύναμοι νιανιάδες. Είμαστε η γενιά που δεν τολμούμε να πούμε ότι θέλουμε απλώς να μην κάνουμε τίποτα, γιατί τι θα πει να μην κάνουμε τίποτα;

Αν δεν έχεις παιδιά γιατί να μην δουλεύεις παραπάνω όποια ώρα και όποια στιγμή; Αν δεν έχεις παιδιά, γιατί να μην βγαίνεις συνέχεια να παρτάρεις;

Αν έχεις σύντροφο, γιατί να μην κάνεις συνέχεια ταξίδια και σεξ;

Πότε ήταν η τελευταία στιγμή που φρέναρες έστω και μια ώρα για να προλάβεις να δεις τη ζωή σου απ’ έξω και να σκεφτείς αν είναι αυτό που θέλεις εσύ; Όχι αυτό που ορίζουν όλοι οι άλλοι γύρω σου με κάθε μέσο και τρόπο. Αυτό που εσύ θέλεις. Τον τρόπο που εσύ θέλεις να ζεις.

Η καραντίνα είναι αυτό το wake up call. Που σου παίρνει “την καθημερινότητα που μας ρουφάει” όπως την ήξερες και όπως σου την όριζε ο έξω κόσμος. Και σε αναγκάζει να στήσεις μια καινούρια καθημερινότητα, πιο κοντά σε αυτό που θέλεις και είσαι. Την οποία, σε έναν βαθμό, μπορείς να συνεχίσεις και μετά.

Ή μπορεί η καραντίνα να μην είναι wake up call. Να μην σου διδάξει απολύτως τίποτα. Σίγουρα όμως δεν είναι εδώ για να σου δημιουργήσει νέο άγχος, ώστε να αντικαταστήσει το προηγούμενο.

Το παλιό άγχος ήταν να τα προλάβεις όλα. Το νέο άγχος είναι να μην αφήσεις τον χρόνο να περνάει έτσι ανεκμετάλλευτος, χωρίς να είσαι παραγωγικός και δημιουργικός.

Ξέρεις κάτι; Fuck it που λένε και οι Αμερικανοί. Αν μια, πέντε, δέκα μέρες θέλεις να λιώνεις στην τηλεόραση, κάνε το. Αν θέλεις να κοπανιέσαι στον διάδρομο τρεις ώρες τη μέρα, κάνε το. Αν θέλεις να μαγειρεύεις συνέχεια, γιατί είχες βαρεθεί το delivery, κάνε το. Αν θέλεις να μην λουστείς, κάνε το. Κάνε ό,τι θα προστατεύσει τη δική σου ηρεμία και γαλήνη.

Προσωπικά, σχεδόν σε όλη την καραντίνα κυκλοφορώ μόνο με φόρμες και παντόφλες κολυμβητηρίου με ή χωρίς κάλτσες. Δεν βάφομαι. Τα μαλλιά μου είναι το μόνο που μου φτιάχνει κάπως τη διάθεση, αλλά βαριέμαι να λούζομαι συχνά. Δεν έχω κάνει ούτε μια μάσκα.

Μαγείρεψα φανατικά τρεις εβδομάδες, αλλά μετά βαρέθηκα και πήρα delivery άλλη μια. Και μετά ξαναμαγείρεψα. Διάβασα μερικά βιβλία και είδα μερικές σειρές. Έπαιξα λίγες φορές Scrabble και Phase 10.

Κοιμάμαι διαταραγμένα. Ξυπνάω νωρίς, πέφτω για ύπνο πολύ αργά, κοιμάμαι για απόγευμα στις 8 το βράδυ.

Φίλησα χιλιάδες φορές τις γάτες μου. Φρόντισα τις αδέσποτες. Τσακώθηκα πολλές φορές με τον Άρη και τα ξαναβρήκαμε.

Κάνω στατικό ποδήλατο και μερικές ασκήσεις γιατί νιώθω καλύτερα. Παίζω με τις ώρες ανεγκέφαλα Best Fiends και λύνω δεκάδες σταυρόλεξα των ΝΥ Times από το app τους.

Δεν έχω βγει ούτε μία φορά για περπάτημα. Δουλεύω από το σπίτι πολύ περισσότερο από όσο δούλευα στο γραφείο. Αλλά που και που αγχώνομαι μην νομίζουν ότι τους κοροϊδεύω και δεν δουλεύω.

Δεν έχω τακτοποιήσει τίποτα εκτός από το ντουλάπι των τροφίμων για να κάνω χώρο. Πιστεύω ότι η Πρωτομαγιά θα με βρει με πουλόβερ στα συρτάρια.

Αλλά σκουπίζω κάθε μέρα και κάνω πέντε βασικές δουλειές, γιατί έχω OCD και η αταξία μου προκαλεί στρες.

Έχω ακούσει τους καινούριους δίσκους του The Weeknd και του Donald Glover. Μιλάω καθημερινά σε πέντε διαφορετικά chat και πολλές φορές έχω πει δυνατά μέσα στο σπίτι, “ώχου παρατήστε με ήσυχη”.

Έχω παραγγείλει χρήσιμα και άχρηστα πράγματα online. Έχω σκεφτεί το μετά. Έχω απελπιστεί, έχω χαρεί.

Προφανώς και χαζεύω social media, και συμμετέχω κιόλας. Χαίρομαι για τα τέλεια banana breads των άλλων. Τα καμαρώνω τρώγοντας πατατάκια με ξύδι.

Η καραντίνα προσωπικά μου έχει πάει καλά. Σε εμένα λειτούργησε σαν μάθημα για προτεραιότητες, για περιττά άγχη, για τη σημασία των ορίων. Θα βγω καινούρια; Δεν ξέρω. Θα βγω διαφορετική; Σίγουρα. Αλλά η δική μου καραντίνα είναι δική μου.

Η δική σου πρέπει να είναι δική σου. Με ό,τι ηρεμεί και ανακουφίζει εσένα. Μπορεί να μην θέλεις να μιλάς κάθε μέρα συγκινημένη με τη μάνα σου σε βιντεοκλήση. Μπορεί να σε βοηθάει περισσότερο ο ψυχολόγος σου. Ή o Jason Bateman και η Tokyo.

Συμπέρασμα. Η καραντίνα είναι προσωπική υπόθεση, ίσως η πιο προσωπική που έχουμε ζήσει. Και όσα dos και donts και να δεις και να διαβάσεις, έχεις πια τον χρόνο και τον χώρο να δεις ποια από αυτά σε ενδιαφέρουν και ποια όχι. Μείνε υγιής. Μείνε σπίτι. Και μείνε με τους δικούς σου όρους.