Το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν που (νομίζεις ότι) θα κάνεις. Και τι αλήθεια θα συμβεί

Δεν έχει σημασία αν είσαι καλεσμένη σε σπιτίσιο ρεβεγιόν ή κάπου έξω. Σημασία έχει ότι δεν έχεις να κάνεις απολύτως τίποτα εκτός από το γίνεις fabulous και να αλλάξεις χρόνο υπέρλαμπρη και γιορτινή. Στη θεωρία.

Γιατί, επειδή στην πραγματικότητα δεν είσαι μια Kim Kardashian με έναν όροφο κομμωτές, μακιγιέρ και στιλίστες μόνο για πάρτη σου και επειδή – φευ- η ζωή σε έχει αναγκάσει να δουλεύεις κιόλας, έρχεται παραμονή πρωί και τίποτα δεν είναι όπως έπρεπε να είναι.

(Μ)ποτέ την Παραμονή

Σηκώνεσαι μαύρη νύχτα να προλάβεις να πας κομμωτήριο (δεν είχες κλείσει εγκαίρως και εκεί κατόρθωσαν να σε χώσουν, αχάραγα). Και δεν είναι ότι θέλεις μόνο να χτενιστείς, να κάνεις μια μπούκλα, μια βαγκ, θέλεις να βάψεις και ρίζα (αργό χειροκρότημα στον εαυτό σου, που έβαλες μια τρίωρη διαδικασία στο παρά πέντε). Και να κάνεις και νύχια. Και στα είκοσι δάχτυλα που έχεις. Οι κομμωτές είναι μπουχτισμένοι, ιδίως με τους τελευταιοστιγμάκηδες (γκουχ), οπότε δεν είναι και στα πιο δημιουργικά τους για να κάνεις εσύ ρεβεγιόν σαν σταρ του Χόλιγουντ.

Λίγο πορτοκαλίζει η ρίζα, λίγο το σαντρέ είναι χακί, ψελλίζεις κάτι, σε πάνε με eye rolling στον λουτήρα να τα διορθώσουν. Μένεις εκεί κανένα δίωρο, με τεντωμένο το ένα χέρι να σου βάφει (η επίσης μπουχτισμένη) μανικιουρίστ τον παράμεσο σε απόχρωση so hot it burns. Σε πιάνει ο αυχένας σου. Αφού το χρώμα του μαλλιού έχει έρθει στα σωστά του και τα νύχια σου έχουν ψηθεί κατακόκκινα στο φουρνάκι, έχει μείνει ένα χτένισμα και δρόμο.

Οι μπούκλες είναι πιο σφιχτές από όσο θα ήθελες, “θα πέσουν” λέει η κομμώτρια, δεν θα πέσουν σου υπογράφουμε εμείς. Θα τις χαλάσεις σπίτι να γίνουν πιο Gisele (δεν θα γίνουν). Αφήνεις το μισό δώρο Χριστουγέννων και πετάγεσαι στον δρόμο. Ψιχαλίζει λίγο, προφανώς δεν έχεις ομπρέλα, αλλά, χέι, θα πέσουν λίγο οι μπούκλες.

Λάθη, λάθη, λάθη της τελευταίας στιγμής

Μπαίνεις στο αμάξι. Θέλεις να αγοράσεις ένα metallic καλσόν με ραφή πίσω και τα πέδιλα που πήρες ασθμαίνουσα το πρωί τηλέφωνο να σου κρατήσουν (δεν ήσουν σίγουρη τις προηγούμενες μέρες, ήθελες να το ψάξεις λίγο, αλλά το πρωί πανικοβλήθηκες). Α και να περάσεις από τη μοδίστρα να πάρεις το φόρεμα του ρεβεγιόν που ήθελε λίγο μάζεμα στις τιράντες.

Κάνεις ένα δίωρο να φτάσεις στο καλσόν. Μια ώρα δρόμο και μια ώρα να βρεις πάρκινγκ. Το βρίσκεις. One down, two more to go. Επόμενη στάση πέδιλα. Η πωλήτρια σε πείθει να τα δοκιμάσεις, γιατί εσύ βιάζεσαι. Είναι λίγο πιο ψηλά από όσο τα ήθελες, αλλά είναι σταθερά γιατί δένουν στον αστράγαλο και τέλος πάντων, μια φορά μπαίνει το 2020. Τρέχεις στη μοδίστρα, παίρνεις το ρούχο, όλα είναι έτοιμα για να θαμπώσεις τα πλήθη το βράδυ.

Πετάγεσαι από το μαγαζί που είναι μαζεμένοι οι φίλοι σου για προρεβεγιονικά ποτάκια για το καλό (σ.σ. Η ωραιότερη φάση της παραμονής Πρωτοχρονιάς). Δηλαδή περίπου πετάγεσαι, αφού η προναφερθείσα διαδικασία οδήγησης / πάρκινγκ επαναλαμβάνεται. Κάνεις τα cheers σου με κρασιά και κοκτέιλ, δεν έχεις φάει τίποτα για να δείχνεις θεάρα μέσα στο φόρεμα, ο πονοκέφαλος είναι ήδη εδώ. Φεύγεις δύο ώρες πιο αργά από όσο είχες υπολογίσει, που σημαίνει ότι το beauty nap θα πάει περίπατο. Δεν πειράζει, έχεις χρόνο για το πολυτελές αφρόλουτρο πριν το ρεβεγιόν.

Getting Ready

Βάζεις να παίζουν Χριστουγεννιάτικα στο spotify, παίρνεις δυο παυσίπονα για τον πονοκέφαλο του μεσημεριανού ξεροσφύρι gluhwein, γεμίζεις μπανιέρα, πετάς μέσα άλατα, λάδια, ανάβεις κεριά που μυρίζουν τζίντζερ, πιάνεις πάνω μαλλί και μπαίνεις να χαλαρώσεις. Καταλήγεις να ανταλλάσσεις μηνύματα με τη φίλη που πλακώθηκε με τον σύντροφό της και δεν ξέρει άμα θα έρθει το βράδυ κι άμα τη θέλει τη ζωή της και να μιλάς με την πανικόβλητη μάνα σου που σε απειλεί να μην αργήσεις στο οικογενειακό τραπέζι την επόμενη μέρα γιατί τα νήπια του αδερφού σου τρώνε νωρίς. Και βρέχεται και μια μπούκλα που δεν είχε πιαστεί στο κλάμερ.

Καθόλου χαλαρωμένη, αλλά πολύ αργοπορημένη, αρχίζεις να ετοιμάζεσαι.To καλσόν δεν πολυταιριάζει, οπότε βάζεις ένα απλό μαύρο. Τα πέδιλα είναι όντως ψηλά, αλλά τα πήρες και θα τα βάλεις και σιγά μωρέ, λίγες ώρες αντέχονται. Το φόρεμα. Αχ το φόρεμα. Οι τιράντες είναι το μόνο σωστό πράγμα πάνω του. Γιατί ακόμα και το μισό κιλό που έβαλες από τότε που το πήρες, φέρνει το φερμουάρ στα όρια του. Αλλά εφόσον ανεβαίνει (μαζί με τα εσωτερικά σου όργανα που από τη συμπίεση μετακινούνται προς τα πάνω), θα φορεθεί.

Κοιτάζεις με απελπισία όλα τα καινούργια προϊόντα μακιγιάζ που αγόρασες (δίπλα από το καλσόν ήταν το μαγαζί, δεν είναι ότι βγήκες από τον δρόμο σου). Είχες πλάνα για κοντούρινγκ, στρόμπινγκ, μπλε σκιες, ψεύτικες βλεφαρίδες. Βάζεις κόκκινο κραγιόν και λίγο -στραβό- eyeliner. Φτιάχνεις (απλώς τη στεγνώνεις κι ας κρέμεται σαν μαρούλι) την μπούκλα που βράχηκε και είσαι έτοιμη.

Μπαίνεις στο app να καλέσεις ταξί. Όλοι οι οδηγοί είναι καπαρωμένοι. Μπαίνεις σε άλλο app. Και σε άλλο. Μισή ώρα μετά, παίρνεις ραδιοταξί. Η τηλεφωνήτρια λυπάται αλλά δεν έχει κάτι διαθέσιμο. Εσύ λυπάσαι περισσότερο. Βγαίνεις στον κεντρικό δρόμο τρία στενά πάνω από το σπίτι σου. Τα πέδιλα σε προειδοποιούν. Δεν ακούς. Ενώ είσαι έτοιμη να μπεις στο λεωφορείο, στο τραμ, σε οτιδήποτε κινείται κι ας είσαι red carpet σημαιοστολισμένη, εμφανίζεται ελεύθερο ταξί. Όλα θα πάνε καλά. Όλα.

Μια ώρα μετά έχετε διανύσει τρία χιλιόμετρα και έχεις συνειδητοποιήσει ότι έχεις ξεχάσει τον φορτιστή του κινητού σπίτι. Αρχίζεις να αποδέχεσαι την πιθανότητα να αλλάξεις χρόνο με τον συμπαθέστατο κύριο Μανόλη, γιόρταζε κιόλας, χρόνια του πολλά. Τελικά, ανοίγει μετά από λίγο ο δρόμος και ο κύριος Μανόλης πατάει γκάζι, να προλάβει το κορίτσι. To κορίτσι προλαβαίνει. Ίσα να της βάλουν λίγη σαμπάνια για το καλό και να μετρήσουν ανάποδα.

Πεντε λεπτα μετα το 3,2,1 καληχρονιαααα, ήδη νιώθεις δυσφορία, γιατί οκ, δεν είναι ο θώρακας το σωστό σημείο να βρίσκεται το στομάχι σου και τα πέδιλά σου πρέπει να είχαν σχεδιαστεί ως όργανα βασανιστηρίων από την Ιερά Εξέταση. Κατά τις δυο βαριά νοσταλγείς το κρεβάτι σου. Αλλά το φέρνεις εις πέρας το ξενύχτι είτε παρτάροντας με κέφια παλαιού ΠΑΣΟΚ, είτε παριστάνοντας τη Sharon Stone στο Casino, απλώς καθισμένη σε μια τραπεζαρία στους Αμπελόκηπους να τραβάς λάθος χαρτί από 17.

Καταλήγεις σπίτι σου ξημέρωμα με πέντε ώρες να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να αντιμετωπίσεις το οικογενειακό τραπέζι της μανούλας, την ανάκριση της θείας Μαρούλας για το πότε το βλέπεις να παντρεύεσαι και τα έξαλλα από τη ζάχαρη νήπια ανίψια σου.

Οι συμβουλές μου

1. Μην φορέσεις πρώτη φορά στη ζωή σου καινούρια παπούτσια σε ρεβεγιόν. Ούτε καν αθλητικά. Κι αν έχεις αυτοκίνητο, ρίξε στο πορτμπαγκάζ ένα ζευγάρι sneakers. Θα με ευγνωμονείς.

2. Ξέχνα τα πολύ εφαρμοστά, ασφυκτικά ρούχα. Θα μείνεις πολλές ώρες μέσα τους. Και μπορεί εσύ να κάνεις υπομονή, ο σπλήνας σου όμως δεν έχει ίδιο χαρακτήρα.

3. Κάνε το απολύτως απαραίτητο μποτέ. Χτένισμα και (στο ίδιο μέρος) κανένα μανικιούρ το πολύ.

4. Πήγαινε με ησυχία και βρες τους φίλους σου το μεσημέρι και πιες και φάε χωρίς ενοχές, αλλά με μέτρο. Δεν θες ούτε να πας σε κατάσταση κροκόδειλου σε χώνεψη, ούτε με έτοιμο hangover πριν καν βγεις. Πίνε νερό.

5. Αντί να παριστάνεις την Joan Collins στην μπανιέρα “για το καλό”, κάνε ένα αναζωογονητικό ντους και προτίμησε να ξεκουραστείς λίγο στον καναπέ σου.

6. Μην δοκιμάσεις μακιγιάζ που δεν έχεις ξανακάνει ποτέ, λίγο πριν φύγεις για ρεβεγιόν. Η μπλε σκια δεν βγαίνει εύκολα.

7. Κανόνισε εγκαίρως τη μετακίνησή σου. Κλείσε ραντεβού με ραδιοταξί.

8. Διασκέδασε όσο θέλεις και φύγε όταν θέλεις. Μην καταπιεστείς ούτε να σε βρει το ξημέρωμα, ούτε να συρθείς με το ζόρι σε πρωινά της κακιάς ώρας, όπως όταν ήσουν 20.

9. Μην καταπιεστείς γενικά. Ούτε από τη μάνα σου, ούτε από τη θεία σου τη Μαρούλα, ούτε καν από τα ανίψια σου. Είναι και δική σου Πρωτοχρονιά.

10.  Μην νιώθεις σαν να είναι το τέλος του κόσμου ή η αρχή του. Είναι απλώς άλλη μια μέρα.