Σουηδική τέχνη, μεξικάνικα μνημόσυνα και μια δικαίωση ελληνική

Είμαι εξαιρετικά χαρούμενη που ετούτη η Δευτέρα μάς βρίσκει όλους στεγνούς, παρά τις Κασσάνδρες για πλημμύρες και νεροποντές που δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ, παρά τα μηνύματα της πολιτικής προστασίας που μας κοψοχόλιασαν και καθόλου δεν μας είχαν λείψει, παρά τις ομπρέλες που δεν χρησιμοποιήθηκαν, τα ξύλα στο τζάκι που δεν κάηκαν, τα τσάγια που δεν έβρασαν.

Οφείλω να ομολογήσω πως αισθάνομαι κάπως τσαντισμένη με αυτή την εξέλιξη, όχι φυσικά γιατί ήθελα να έρθει η Δευτέρα Παρουσία με την κωδική ονομασία Eva, αλλά γιατί είχα μεγαλόπνοα πλάνα για το σαββατοκύριακο και τα ακύρωσα. Δεν πειράζει όμως, διότι εκμεταλλεύτηκα τις μέρες και τις νύχτες μου διαφορετικά. Πώς;

Την εβδομάδα που πέρασε…

Γιόρτασα την Día de los Muertos με το κατάλληλο μακιγιάζ και τη σωστή τεκίλα στο ποτήρι μου. Είναι η μεγαλύτερη γιορτή του Μεξικού, που παρότι σημαίνει «η μέρα των νεκρών» είναι στην πραγματικότητα μια ωδή στη ζωή, αφού για τους προ-ισπανικούς πολιτισμούς, ο θάνατος είναι μια φυσική κατάσταση, μια συνέχεια στη μακρά πορεία της ζωής. Για να στο πω με απλά, δικά μου λόγια, ο θάνατος δεν είναι series finale, είναι απλά season finale και περιμένουμε για τον επόμενο κύκλο. Σύμφωνα με τον θρύλο, κατά την Día de los Muertos οι νεκροί συγγενείς και φίλοι επιστρέφουν προσωρινά στον κόσμο των ζωντανών και όλοι μαζί γιορτάζουν, θυμούνται, τρώνε, πίνουν και διασκεδάζουν. Ο κάθε λαός έχει τα δικά του τελετουργικά για να διαχειρίζεται το πένθος του και να τιμά τους νεκρούς του, αλλά -καλώς ή κακώς- στο Μεξικό το διασκεδάζουν σίγουρα περισσότερο απ’ ότι στα δικά μας μνημόσυνα (πολύ πρόσφατα είχα εκείνο για τα είκοσι χρόνια χωρίς τον πατέρα μου, όποτε η σύγκριση έγινε αναπόφευκτα). Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά, αλλά και για εξοικείωση των μικρών παιδιών με την έννοια του θανάτου, συστήνω ανεπιφύλακτα την ταινία Coco της Disney.

Πανηγύρισα την καταδικαστική απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών εις βάρος του ποδοσφαιριστή Βασίλη Τσιάρτα, όχι φυσικά γιατί έχω τίποτα προσωπικό εναντίον του συγκεκριμένου κυρίου, αλλά γιατί πρόκειται για μια ιστορική στιγμή για την ελληνική δικαιοσύνη – είναι η πρώτη απόφαση εφαρμογής του αντιρατσιστικού νόμου για δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους λόγω ταυτότητας φύλου.

Υπενθυμίζεται τι είχε δηλώσει ο συγκεκριμένος δημόσια, μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για την ταυτότητα φύλου: «Εύχομαι οι πρώτες αλλαγές φύλου να γίνουν στα παιδιά αυτών που ψήφισαν αυτό το αίσχος. Να δω με τι καμάρι θα κυκλοφορήσουν. ΥΓ.: Νομιμοποιήστε και τους παιδόφιλους, να ολοκληρώσετε τα εγκλήματα».

και στη συνέχεια, αφού κάποιοι του την έπεσαν για ομοφοβία, συνέχισε: «Σχετικά με κάποιους που μου στέλνουν μηνύματα στο inbox μου χωρίς να είναι φίλοι μου και μου λένε τι πρόβλημα έχω με τους gay και τα ομόφυλα ζευγάρια έχω να τους πω το εξής: Ο καθένας μπορεί να έχει τις προτιμήσεις του είτε άντρας είτε γυναίκα κ το σέβομαι απόλυτα. Για μένα όμως ζευγάρι είναι μόνο ένας άντρας κ μια γυναίκα, οι υπόλοιποι είναι ΑΠΛΑ ΜΑΖΙ. Όσους γάμους όσες παρελάσεις κ οτιδήποτε αλλο κάνουν δε πρόκειται να το δεχθώ ως φυσιολογικό. Με ξεπερνάει βέβαια το ότι θέλουν να έχουν και παιδιά, όπως επισης και το να βγαίνουν δημόσια να το επιδεικνύουν. Στο σπίτι του ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Κι αυτά τα ότι όποιος δεν συμφωνεί ειναι ρατσιστής και διάφορες τέτοιες αηδίες, να πάνε να τα πούνε αλλού. Υπάρχει πέρα απ´ την αισθητική του καθε ανθρώπου και η αξιοπρέπεια. Ο Θεός έπλασε τον Αδάμ κ την Εύα. Τα υπόλοιπα κατασκευάστηκαν για κατανάλωση».

Για αυτά τα λόγια, καταδικάζεται σήμερα σε φυλάκιση 10 μηνών και 5.000 ευρώ χρηματική ποινή με αναστολή.

Παραφράζοντας τις δηλώσεις του, εγώ θα πω: με ξεπερνάει βέβαια το ότι κάποιοι έχουν τέτοιες σκοταδιστικές απόψεις, όπως επίσης και το να βγαίνουν δημόσια να τις επιδεικνύουν. Στο σπίτι του ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Και αυτά τα ότι όποιος θέλει να σπέρνει ρατσισμό και μίσος και ομοφοβία είναι ελεύθερος να το κάνει γιατί έχουμε δημοκρατία και διάφορες τέτοιες αηδίες, να πάνε να τα πούνε αλλού. Γιατί εδώ έχουμε δημοκρατία, αλλά ευτυχώς έχουμε και νόμους που λειτουργούν για να προστατέψουν την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την ασφάλεια όλων των πολιτών.

Διασκέδασα στο λούνα παρκ Αηδονάκια με τα κόρες μου, όπου βεβαίως δεν ήταν η πρώτη φορά που πηγαίνω (πρέπει να είναι μάλλον η 176η, αν συνυπολογίσουμε και εκείνες που έχω πάει εγώ ως παιδί, ναι, τόσο παλιά είναι τα Αηδονάκια, μην σχολιάσεις ), αλλά ήταν η πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή μου που πηγαίνω καθημερινή. Και ήταν ένα εντελώς άλλο λούνα παρκ, χωρίς ουρές στα ταμεία, στα κυλικεία και στα παιχνίδια και -κυρίως- χωρίς το μόνιμο αίσθημα τρόμου που σε κάνει να σφίγγεις δυνατά το χεράκι του παιδιού σου στην παλάμη σου και να ουρλιάζεις «ΕΙΠΑ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ!», εάν τύχει και κάνει ένα βηματάκι παραπέρα. Καθημερινές να τα πηγαίνετε – εάν μπορείτε – τα παιδιά σας στα μέρη που γίνεται κοσμοσυρροή, είναι και εκείνα πιο ασφαλή (από το να χαθούν) και εσείς (από το εγκεφαλικό).

Χάρηκα που ντύθηκα, στολίστηκα και, μαζί με την φίλη μου την Αλεξάνδρα, συναντήσαμε άλλους φίλους και γνωστούς στα εγκαίνια της έκθεσης Kick Off των Σουηδών καλλιτεχνών (που είναι ζευγάρι και στην ζωή) Joakim Ojanen & Sunna Hansdóttir στην φανταστική γκαλερί Δύο Χωριά στην Πλάκα. Εκείνος δημιουργεί σχεδόν κωμικά κεραμικά γλυπτά με υπερτονισμένα χαρακτηριστικά και αποτυπωμένα συναισθήματα, εκείνη πίνακες με συμμετρίες, γεωμετρίες, καμπύλες και ζωηρά χρώματα που πάλλονται. Ή όντως πάλλονται ή έπρεπε να είχα σταματήσει στα δυο ποτήρια κρασί.

Επισκέφθηκα όμως και την Mamush Gallery, όπου εκεί τρέχει η έκθεση με τρισδιάστατα large scale έργα της Ράνιας Σχορετσανίτη. Άραγε η τέχνη που μας αρέσει να κοιτάμε, είναι η ίδια με την τέχνη που θα θέλαμε να έχουμε σπίτι μας; Νομίζω όχι, γιατί εμένα τουλάχιστον μου αρέσουν τα έργα που εγείρουν έντονα συναισθήματα, ακόμα και αυτά του φόβου, της αποστροφής ή της αηδίας, και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να ζω κάθε μέρα δίπλα σε ένα έργο που με «ανησυχεί» με κάποιο τρόπο. Πες μου, ωστόσο, τι πιστεύεις κι εσύ, δεν έχω καταλήξει.

Επειδή όμως, όπως έλεγε ο Pablo Picasso, «κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης. Το πρόβλημα είναι πώς να παραμείνουμε καλλιτέχνες αφού μεγαλώσουμε», καμάρωσα τις καλλιτεχνικές ανησυχίες των κοριτσιών μου, οι οποίες βρήκαν διέξοδο στο καλλιτεχνικό εργαστήρι της εικαστικού Ελένης Σακαλή στην Κηφισιά. Σε έναν πολύχρωμο χώρο, η ευγενέστατη οικοδέσποινα υποδέχθηκε τις κόρες μου σε ένα μικρό γκρουπ παιδιών και τους δίδαξε αγάπη για τη ζωγραφική, καθώς και έξυπνους τρόπους και τεχνικές να αποτυπώνουν καλύτερα ό,τι θέλουν στο χαρτί. Προσπάθησαν να φτιάξουν τη Συγκομιδή της Ελιάς του van Gogh και παρότι το αποτέλεσμα δεν το λες και τέλεια ρέπλικα, τα παιδιά (και η μάνα, βεβαίως) ένιωσαν εξαιρετικά υπερήφανα. Θα ξαναπάμε σίγουρα. (Time of Art Gallery)

Παρήγγειλα στο σπίτι φανταστικές πίτσες από το ιταλικό εστιατόριο Aperio στον Χολαργό, μια λευκή πίτσα που ονείρου και μια Amatriciana με μοτσαρέλα Fior di Latte, πεκορίνο, guanciale και τσίλι, κάθε δαγκωματιά και μουγκανιτό.

Και κάπου εκεί αναρωτήθηκα πότε επιτέλους θα σταματήσει η ασυδοσία φαγητών και γλυκών. Ξεκινάω κάθε Δευτέρα πρωί με γιαούρτια και βρώμη και μέχρι το βράδυ έχω κυλιστεί πάλι στον βούρκο με τις πίτσες, τα πιτόγυρα, τα ντονατς, μέχρι και στα Kinder Έκπληξη των παιδιών βάζω χέρι – και θα είναι σίγουρα μεγάλη η έκπληξη όταν ζυγιστώ. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα μπουν και οι γιορτές (που όλοι ξέρουμε πως ανεπίσημα ξεκινούν γύρω στα τέλη Νοεμβρίου) και από εκεί και έπειτα είναι κατήφορος χωρίς φρένα. Τα μηνύματα που λαμβάνω από το σύμπαν, πάντως, είναι μάλλον απενοχοποιητικά.

Αποφάσισα μέσα στα Public πως μια γάτα Maneki-neko θα μου φέρει όλη την τύχη που χρειάζομαι στο νέο μου σπίτι. Σίγουρα την έχεις πετύχει κάπου αυτή τη γάτα, αλλά ίσως δεν ξέρεις τι συμβολίζει, όποτε θα σου πω εγώ: παρότι έχει καταγωγή από την Ιαπωνία, έχει καθιερωθεί εδώ και αιώνες ως το νούμερο ένα γουράκι των Κινέζων για καλή τύχη και αφθονία. Αν έχει σηκωμένη την δεξιά πατούσα της, προσελκύει χρήματα και καλοτυχία, αν έχει σηκωμένη την δεξιά, φίλους και πελάτες. Σε κάθε περίπτωση, δεν έχω να χάσω τίποτα να την βάλω σπίτι, είναι άλλωστε η μόνη γάτα που μπορεί να μπει, στις υπόλοιπες έχω αλλεργία.

Συγκινήθηκα βλέποντας live τους Tindersticks στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Δεν ξέρω αν είναι η πιο αγαπημένη μου μπάντα, αλλά είναι σίγουρα η πιο μελωδική – έχω ερωτευτεί με Tindersticks, έχω κλάψει με Tindersticks, έχω ονειρευτεί με Tindersticks, όλα προλαβαίνεις να τα κάνεις μαζί τους, 30 χρόνια δισκογραφία είναι αυτά. Γι’ αυτό και καθόλου δεν με πείραξε που έπρεπε να τους απολαύσω στην (ομολογουμένως άριστης ακουστικής) αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη, παρότι μου στοίχισε που έπρεπε να είμαι α) στην ώρα μου, αλλιώς θα έμενα απ’ έξω και β) καθηλωμένη σε κάθισμα, χωρίς ποτό, κινητό και τις συναφείς ανέσεις ενός πιο χαλαρού, συναυλιακού χώρου. Τα ξέχασα όλα όταν βγήκε ο Stuart Staples και όταν εμφανίστηκαν επί σκηνής τα πνευστά, τα έγχορδα και όλοι οι μουσικοί που χρειάστηκαν για να αποδώσουν τις επικολυρικές, δραματικές, αισθαντικές ενορχηστρώσεις των μαγευτικών τραγουδιών τους.