Χωρίς τίτλο ή I have a dream
- 12 ΙΟΥΝ 2020
Η γενιά μου είναι μια γενιά ζαλισμένη. Σα να έπεσαν όλες οι πληροφορίες του κόσμου στο κεφάλι της και αφού δεν γινόταν να τις αφομοιώσει όλες, πήρε ο καθένας ότι μπορούσε και απομονώθηκε.
Η γενιά μου είναι μια γενιά μουδιασμένη.
Πάντα πίστευα ότι είναι μια γενιά που δεν την ενώνει τίποτα. Κανένα κοινό ιδανικό. Ποτέ δεν φωνάξαμε πραγματικά όλοι μαζί με πάθος για ένα θέμα που ήταν ζωής και θανάτου να το φτιάξουμε. Και από τέτοια θέματα, άλλο τίποτα. Μόνο για τα οικονομικά μας κατεβήκαμε στους δρόμους και πάλι, τζίφος. Γενικά είμαστε μια γενιά διασκορπισμένη. Ο καθένας στο σπίτι του, ο καθένας στο μυαλό του.
Το μυαλό όμως αν δεν το καθοδηγεί η ψυχή δεν υπάρχει ισορροπία. Αν θεωρήσουμε δεδομένο ότι η ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου εκπροσωπεί το θείο, και το μυαλό τον δαίμονα, τότε σε αυτή τη φάση η ανθρωπότητα βιώνει το απόλυτο κακό, μιας και μόνο το μυαλό μας είναι σε συνεχή και αδιάκοπη σχεδόν οργασμική λειτουργία και η ψυχή μας είναι σε αδράνεια, σε παύση.
Η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο που σε έχουν πείσει πως είναι φανταστικό να ζεις όλη σου τη ζωή κοιτώντας μια οθόνη και κουνώντας τα δάχτυλά σου πάνω σε αυτή. Πως είναι υπέροχο να φλερτάρεις, ακόμα και να κάνεις έρωτα χωρίς να ακουμπιέσαι, και τελικά χωρίς να νιώθεις. Περνάμε όλη τη μέρα μας δείχνοντας μια εικόνα του εαυτού μας, σε κάποιον, από μακριά. Αυτοσκοπός μας πια η εξωτερική μας εικόνα και η ψυχή μας είναι απλά εκεί για να επιβεβαιώνει μόνο ότι είμαστε ζωντανοί.
Η γενιά μου αρέσκεται στο να κάνει ή να σχολιάζει διαδικτυακές αναρτήσεις άλλων σε θέματα που καίνε και αυτό το λέει «επανάσταση».
Η γενιά μου κρίνει και σχολιάζει αδιάκοπα την εξωτερική εικόνα των ανθρώπων και τις επιλογές τους. Κατακρίνει, καταδικάζει, ασκεί βία ψυχολογική και σωματική. Σε προλαβαίνω. Αυτό είναι κάτι που έχει έρθει από τις προηγούμενες γενιές. Φορετό. Εκεί η τεχνολογία δεν βοήθησε τη γενιά μου γιατί εκεί θέλει ψυχή και μυαλό ανοιχτό για να νιώσεις πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και ελεύθεροι να μοιάζουν όπως θέλουν και να επιλέγουν ό,τι θέλουν για τη ζωή τους.
Η γενιά μου πληρώνει τα αμέτρητα λάθη της προηγούμενης. Την άσκοπη σπατάλη, την ημιμάθεια ή την απόλυτη έλλειψη παιδείας σε θέματα κοινωνικής αλληλεγγύης, την ανοχή σε θέματα που αυτή δεν χωράει, όπως της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλα τα επίπεδα, την ασέβεια και τον βανδαλισμό απέναντι στη φύση.
Δεν σκέφτηκε κανείς πως η φύση είναι το σπίτι μας;
Πως ο συνάνθρωπός μας είναι αδερφός μας;
Δεν σκέφτηκε κανείς πως νομοτελειακά κάθε πράξη έχει μια αντίδραση;
Ποιος φταίει που φτάσαμε να ζούμε φυλακισμένοι, χωρίς πραγματικές επιλογές, σε μια ψευδαίσθηση της πραγματικότητας και της ευτυχίας;
Ποιος φταίει που η ανοιχτόχρωμη σάρκα έχει προνόμια έναντι της σκουρόχρωμης; Ποιος διάολος το αποφάσισε αυτό;
Ποιος είπε ότι η ομορφιά ενός ανθρώπου είναι συγκεκριμένη και έχει αυτά και αυτά τα χαρακτηριστικά και όχι κάποια άλλα;
Ποιος αποφάσισε ότι ο έρωτας, η αγάπη και η ένωση δύο ανθρώπων είναι κάτι που ορίζεται από το φύλο;
LaPresse via AP / Alessandro Pone
Πού είναι το ανθρώπινο στοιχείο σε όλο αυτό που ζούμε;
Πού είναι η επαφή, η ανθρωπιά, η αγκαλιά, οι ρυτίδες από τα πολλά γέλια;
Πού είναι οι στόχοι μας να γίνουμε αυτό μας έλεγε η γιαγιά μας; «Καλά παιδιά και χρήσιμα για την κοινωνία»;
Το 2020 μάλλον είναι μάλλον το έτος 0. Είναι το έτος που μας αναγκάζει να δράσουμε
Το μέρος που οι άνθρωποι κατοικούμε έχει αρχίσει να αντεπιτίθεται χωρίς κανένα έλεος. Οι αδικημένοι είναι πολλοί και δεν ανέχονται πια την αδικία. Δεν πάει άλλο να σκοτώνονται άνθρωποι χωρίς λόγο, από τις εμμονικές πεποιθήσεις ανθρώπων με εξουσία.
Δεν πάει άλλο να τραμπουκίζονται οι άνθρωποι για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, δεν πάει άλλο να καταπατάμε την ψυχολογία των ανθρώπων με κακόβουλα σχόλια, να σκοτώνουμε αθώα ζώα, να διαλύουμε τη φύση. Δεν πάει άλλο.
Δεν πάει άλλο να είμαστε θεατές στην αδικία. Οφείλουμε να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και να μη επιτρέψουμε πια να υποφέρει κανείς γύρω μας.
Δεν έχουμε πια επιλογή.
Δεν είναι πια κάποιου άλλου δουλειά να φτιάξει το πρόβλημα.
Το πρόβλημα είναι όλων μας.
Δεν υφίσταται πια η ατάκα, «έλα μωρέ εγώ θα σώσω τον κόσμο»;
AP Photo
Δεν έχουμε επιλογή να είμαστε αδαείς, δεν μπορούμε πια να είμαστε άβουλοι ή ουδέτεροι γιατί αυτό μας κάνει συνένοχους. Είναι η ώρα που πρέπει όλοι πια να παίρνουμε συνειδητή θέση απέναντι στην αδικία και στα εγκλήματα που γίνονται εις βάρος των συνανθρώπων μας.
Επιτέλους ήρθε η ώρα να ενωθούμε σε ένα κοινό σκοπό.
Την ελευθερία μας. Την δικαιοσύνη για όλους.
Είναι η στιγμή να αλλάξουν τα δεδομένα από τη ρίζα. Πρέπει να απαιτήσουμε να μαθαίνουν τα παιδιά μας στα σχολεία τη σημαντικότητα της αγάπης, της ισότητας, της διαφορετικότητας. Οφείλουμε να μάθουμε στην επόμενη γενιά ότι η διαφορετικότητα πρέπει να γιορτάζεται όχι να διώκεται. Η διαφορετικότητα είναι το ζητούμενο. Από αυτή ανθίζει το ταλέντο, η δημιουργικότητα, η επιτυχία.
Αν έχεις παιδιά μάθε τα από νωρίς πως στον κόσμο μας όλοι είμαστε ίσοι και πόσο υπέροχο είναι που δεν μοιάζουμε όλοι μεταξύ μας εξωτερικά. Οι άνθρωποι έχουν διάφορες αποχρώσεις στο δέρμα τους όπως ακριβώς έχουν στα μάτια τους, έχουν διαφορετικές μύτες, χείλη, μαλλιά και διαφορετικά σχήματα και αυτό είναι καταπληκτικό.
Σκέψου πόσους συνδυασμούς μπορεί να κάνει το σύμπαν με όλες αυτές τις επιλογές!
Love
P
