Χριστουγεννιάτικες παραδόσεις, οικογένεια και φίλοι σαν οικογένεια και περισσότερα γλυκά απ’ όσα μπορεί να φάει κανείς

Την εβδομάδα που πέρασε λοιπόν…

Έφαγα μάλλον το τελευταίο καλό brunch της χρονιάς στο Barolo (το χωριάτικο ψωμί με αυγό με μοσχαρίσιο ταρτάρ ήταν θεσπέσιο).

Το σκέφτηκα λίγο πριν το μοιραστώ εδώ μαζί σας, γιατί σκέφτηκα την ατάκα του αγαπημένου μου @cbhoyo στο Instagram:

Με αυτή την ατάκα όμως εγώ δεν συμφωνώ καθόλου, γιατί αν δεις το timeline μου στο Instagram είναι γεμάτο με αβοκάντο τοστ και μακαρονάδες και γλυκά, γιατί βρίσκω απείρως πιο ενδιαφέροντα τα accounts που ποστάρουν συνταγές και προτάσεις για φαγητό έξω, παρά τα δεκάδες αυτοαναφορικά προφιλ που δεν προτείνουν ποτέ απολύτως τίποτα.

Μερικά από τα αγαπημένα μου; Για συνταγές η @hungry.happens και η @daphneoz, για υψηλή ζαχαροπλαστική ο @amauryguichon και για προτάσεις για γευστικές βολτες στην Αθήνα ο @dtsakoumis, που ακόμα και αν δεν πας ποτέ στα μέρη που προτείνει, «χορταίνεις» με τον θαυμάσιο τρόπο που τα περιγράφει.

Έφτιαξα κουραμπιέδες με την βοήθεια της Βικτώριας, η οποία μετά λύσσαξε να πάμε σε όλη την πολυκατοικία να τους μοιράσουμε, διότι τι να τα κάνεις τα χριστουγεννιάτικα γλυκά αν δεν τα προσφέρεις και δεν εισπράξεις και τα συγχαρητήρια; Η Βικτώρια, ξέρει.

Ζωγράφισα μαζί με την Ισαβέλλα επάνω σε τεράστια χριστουγεννιάτικα poster που παρήγγειλα (και φέτος) από την Lisa’s Little Things και τα προτείνω ανεπιφύλακτα για τουλάχιστον 30’ ησυχίας στο σπίτι και ένα τέλειο εποχιακό διακοσμητικό που μπορείς να κολλήσεις στο τοίχο σου με blue tack. Το παιδί κόντευε να σκάσει από υπερηφάνεια που το ολοκλήρωσε (σχεδόν) μόνη της.

Ζωγράφισα, όμως, και επάνω σε gingerbread cookies με χρωματιστά γλάσα – συμπεριλαμβάνονταν όλα τα υλικά μέσα στο τέλειο Christmas box από το ζαχαροπλαστείο The Cakers στη Γλυφάδα.

Είπαμε τα κάλαντα όχι σε μια, αλλά σε δυο γειτονιές (για να σιγουρευτούμε ότι θα τα ακούσουν όλοι οι συγγενείς, αλλά και όποιος άλλος βρέθηκε στο διάβα μας) και ήταν η πιο φανταστική εμπειρία, γιατί τα κορίτσια φέτος είναι αρκετά μεγάλα ώστε α) να μην ντρέπονται και β) να ξέρουν τα λόγια, αλλά και αρκετά μικρά ώστε να είναι σούπερ χαριτωμένα και όλοι να θέλουν να τα ακούσουν από τα χείλη τους. Για την ακρίβεια τις παρακαλούσαν να το πουν όλο το κάλαντο, μέχρι τέλους. Τίμια βγήκε το μεροκάματο των €230 ευρώ και πολλά, πάρα πολλά γλυκά.

Είδαμε τον (νέο) Σκρουτζ στο Netflix, μια ακόμα διασκευή της διαχρονικής ιστορίας του Charles Dickens για την μεταμέλεια και την αγάπη, με τον Λουκ Έβανς να δανείζει τη φωνή του στον Σκρουτζ και την Ολίβια Κόλμαν στο Πνεύμα των Χριστουγέννων. Ήταν πραγματικά πολυ καλοφτιαγμένη η ταινία, αλλά στο τέλος έπρεπε να εξηγήσω στην Βικτώρια που ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα πως το μικρό παιδάκι δεν πέθανε αληθινά, ήταν μια σκηνή από το ζοφερό μέλλον, αν ο Σκρούτζ δεν είχε αλλάξει μυαλά να το βοηθήσει να πάρει φάρμακα. Γενικά, νομίζω, πως η νηπιακή υπερευαισθησία είναι λίγο στα κόκκινα, ασορτί με το χρώμα της εποχής, οπότε προσέχετε λιγάκι τι βλέπουν και τι ακούνε, διότι καταλαβαίνουν και σκέφτονται πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε.

Και μιας που είπα κόκκινα, τέλεσα και φέτος χρέη Άγιου Βασίλη, τοποθέτησα τις αμπαλαρισμένες επιθυμίες των κοριτσιών μου κάτω από το δέντρο, δάγκωσα το μπισκότο, ήπια το γάλα, τάισα στον Τάσο το χάμστερ μας το καρότο που προοριζόταν για τον Ρούντολφ και συντήρησα για ακόμα μια χρόνια τον απόλυτο, χριστουγεννιάτικο μύθο, που κάθε χρόνο γίνεται ολοένα και πιο δύσκολος να συντηρηθεί, με συζητήσεις όπως «ααα, αγάπη μου, ο Άγιος Βασίλης δεν φέρνει σκυλάκια/ τάμπλετς/ ταξίδια στο διάστημα» και «ααα, μα και βέβαια ο Άγιος Βασίλης θα βρει τη νέα διεύθυνσή μας και δεν θα πάει τα δώρα αλλού». Να δούμε για πόσα χρόνια ακόμα θα το τρώνε αμάσητο, μέχρι να έρθει η στιγμή της μεγάλης ματαίωσης.

Πήγα στη χριστουγεννιάτικη γιορτή του νηπιαγωγείου, όπου η Βικτώρια ντυμένη αγγελάκι είπε το ποίημα και θυμήθηκα δύο πράγματα: το πρώτο ήταν τη σκηνή με τον Αστακό από την σκηνή της θείας γέννησης από την πλέον αγαπημένη μου χριστουγεννιάτικη ταινία, το Love, Actually:

Το δεύτερο, τη μαμά μου καθισμένη στο κοινό να κλαίει με αναφιλητά όσο έλεγα εγώ το ποίημα. Και την θυμήθηκα αφού είχαν ήδη αρχίσει να μου τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα, πριν καν ανεβεί στη σκηνή το δικό μου παιδί (φαντάσου τι έγινε όταν τελικά ανέβηκε) και έκλαιγα για όλα τα παιδιά, δάκρυα όχι μόνο υπερηφάνειας και συγκίνησης, αλλά και δάκρυα απελπισίας για το πόσο σκληρός είναι ο κόσμος που τα περιμένει και πόσο ανυποψίαστα είναι αυτή τη στιγμή για τις απογοητεύσεις που έρχονται. Άλλοι γονείς ίσως ενθουσιάζονται, αλλά εμένα με πιάνει μια παράξενη θλίψη όταν σκέφτομαι την απόλυτη αθωότητά τους και βλέπω την αγνή παιδική χαρά τους. Πού πάει η παιδική χαρά όσο μεγαλώνουμε, που χάνεται στην πορεία; Εσύ ξέρεις; Εγώ ακόμα αναρωτιέμαι.

Έφαγα την παραμονή των Χριστουγέννων με την οικογένειά μου κατ’ επιλογή, δηλαδή τους παιδικούς μου φίλους, που τους κουβαλάω και με κουβαλάνε σε αυτή τη ζωή από εκείνα τα αθώα χρόνια του σχολείου. Αν έχετε τέτοιους φίλους, 1) να αισθάνεστε υπερβολικά τυχεροί, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν και 2) να κάνετε τα πάντα να συντηρείτε αυτή τη φιλία, διότι αν βρεθείτε σε μια συγκυρία που όλα τα άλλα έχουν καταρρεύσει, θα καταλάβετε πόσο πολύτιμο είναι ένα τέτοιο σταθερό σημείο αναφοράς και αγάπης.

Έφαγα το μεσημέρι των Χριστουγέννων με την (μισή) οικογένειά μου εξ’ αίματος στο New Hotel στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν ζεστά και γιορτινά (παρότι έξω είχε 18° ακατέβατους) και ελάχιστα αγχώθηκα αυτή τη φορά που τα παιδιά μου μέχρι με τα ξαδέρφια τους τσίριζαν από χαρά – εσύ δηλαδή αν ήσουν επτάχρονο και σου έφερναν δώρο την κουκουβάγια του Χάρι Πόττερ που την χαϊδεύεις και χουχουτίζει, θα παρέμενες ψύχραιμη;

Κοιμηθήκα πολύ, πάρα πολύ για τα δικά μου δεδομένα και στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς στις μάνες των νεογέννητων που και να θέλουν δεν μπορούν να κοιμηθούν, όποτε μένουν ξύπνιες αναγκαστικά, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, να «καίγονται» στο overthinking της ζωής τους (been there, done that, θα περάσει κορίτσια) και

Άκουσα Leonard Cohen στο repeat διότι αν έχεις και εσύ ελαφριά Christmas Blues όπως κι εγώ, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για να στα επενδύσει μουσικά.

Σας χαιρετώ με εκείνο που του πήρε δυο χρόνια να το γράψει – και ίσως δεν είναι το πιο αγαπημενο μου, αλλά είναι σίγουρα το πιο ταιριαστό των ημερών

I did my best, it wasn’t much
I couldn’t feel so I learned to touch
I’ve told the truth, I didn’t come all this way to fool you
Yeah and even though it all went wrong
I’ll stand right here before the Lord of Song
With nothing on my tongue but Hallelujah

Χρόνια πολλά σε όλους!

Yours, Eliana