Χριστουγεννιάτικο ακίνητο, χρονομηχανή και μελωδικές τσιρίδες

Δεν θέλω να σας ταράξω, αλλά μας απομένουν μόνο 41 μέρες για τα Χριστούγεννα και αν περιμένατε κάποιο σημάδι για να ξεκινήσετε να μπαίνετε σε κλίμα εορταστικό, μπορείτε να εκλάβετε ετούτο εδώ το blog post ως το σημάδι αυτό – από μένα είστε ελεύθερες να πατήσετε το play στο Last Christmas, σήμερα κιόλας.

Αν πάλι είστε από εκείνους που έχετε αλλεργική αντίδραση στα Χριστούγεννα, μην πάτε παρακάτω, διαβάστε κάτι άλλο και επιστρέψτε εδώ την άλλη εβδομάδα εδώ που θα είμαστε ξανά στους κανονικούς ρυθμούς μας.

Την εβδομάδα που πέρασε…

Επιβεβαίωσα πως το αγαπημένο μου shopping είναι το christmas shopping, διότι είμαι βέβαιη πως ο κουραμπιές έχει 875% περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας αν μετρήσεις το αλεύρι μέσα στο κεφάλι του Άγιου Βασίλη, απ’ ότι στην συμβατική κούπα.

Τσίριξα σχεδόν από χαρά όταν διάβασα πως οι Everything But The Girl ετοιμάζουν νέο album και σκέφτηκα πώς λογικά δεν υπάρχει άνθρωπος που μεγάλωσε στα 90s και δεν έχει κλάψει ή χορέψει με κάποιο από τα remixes του επικού Missing.

Διάβασα με γλυκόπικρα συναισθήματα την συνέντευξη της Jennifer Aniston στο Allure (αν θέλεις μπορείς να διαβάσεις κι εσύ τα highlights γύρω από το θέμα της μητρότητας εδώ). Γλυκά γιατί μου φάνηκε πιο ειλικρινής και ήρεμη από ποτέ, με την βαθιά ηρεμία που μόνο το «Είμαι εδώ σήμερα κι αυτό το πλοίο έχει σαλπάρει. Στην πραγματικότητα νιώθω κάποια ανακούφιση γιατί δεν υπάρχει πια το δίλημμα: “Μπορώ να το κάνω;”. Δεν χρειάζεται να το σκέφτομαι αυτό πια», μπορεί να σου δώσει. Πικρά γιατί θυμήθηκα πεντακάθαρα να είναι 2009, να αράζω στο γραφείο μου στις εκδόσεις Λυμπέρη και να διαβάζω το αμερικανικό GQ, με μια αδιανόητα σέξι Jennifer Aniston στο εξώφυλλο (όπως παραμένει μέχρι και σήμερα, βέβαια) και κάπου μέσα στη συνέντευξη να λέει: “μην αγχώνεστε για το αν θα γίνω μάνα. Να είστε βέβαιοι: θα συμβεί”.

Και μου έρχεται να βάλω τα κλάματα για εκείνη την σαραντάχρονη, τότε, γυναίκα, που γελούσε πονηρά και εξέπεμπε σιγουριά και αυτοπεποίθηση μεγατόνων – γιατί και τι άλλο να κάνεις για να παραμείνεις ενδιαφέρουσα σε ένα σύστημα που, ούτως ή άλλως, είναι στο παρατσακ να σε ανακηρύξει εθνική γεροντοκόρη; – και έπειτα πήγαινε σπίτι της και έπινε κινέζικα τσάγια και ετοιμαζόταν για μια ακόμα εξωσωματική, όπως εξομολογείται σήμερα στο Allure. Και παράλληλα θυμώνω, γιατί σε ένα άλλο σημείο λέει «Θα έδινα τα πάντα για να μου είχε πει κάποιος: Κατάψυξε τα ωάριά σου. Κάνε μία χάρη στον εαυτό σου» και η χρονομηχανή με πάει στο 2017, να τρώω στο Scala Vinoteca με τις γύρω-στα-34 single φίλες μου, να μου εκφράζουν τις γνωστές «πότε θα γίνω μάνα;» ανησυχίες τους, να τις ρωτάω αν έχουν σκεφτεί την κατάψυξη ωαρίων και να μου κάνουν μια άνευ προηγουμένου επίθεση επειδή, ούτε λίγο, ούτε πολύ, τις αποκαρδιώνω, καταστρέφω τις ελπίδες τους να βρουν την αληθινή αγάπη και να προχωρήσουν φυσικά στη δημιουργία οικογένειας και τους μιλάω από θέση ισχύος, επειδή εγώ έχω ήδη παιδιά και δεν ξέρω πόσο ζόρικο ψυχολογικά είναι αυτό που τους λέω. Μέσα σε μια μόλις πενταετία, νομίζω πως ευτυχώς πολλά έχουν αλλάξει προς το καλύτερο, όσον αφορά την γυναικεία αλληλοκατανόηση – είτε είσαι από την πλευρά που δέχεσαι, είτε από την πλευρά που δίνεις συμβουλές. Ή αυτό, ή εγώ μεγάλωσα και δεν με νοιάζει πια πώς θα κριθώ, όταν γνωρίζω πως αυτό που λέω έρχεται από ένα μέρος λογικής και αγάπης για την γυναίκα που έχω απέναντί μου.

Είδα με τις κόρες στο σινεμά την Πριγκίπισσα Αλάνι (Pil) και έφυγα πολύ ικανοποιημένη γιατί α) η «πριγκίπισσα» είναι κουλ και δίκαιη και μαχητική, όπως συνηθίζεται στις παιδικές ταινίες τα τελευταία χρόνια και β) ο «θησαυρός» στο φινάλε είναι ορφανοτροφεία, σχολεία, βιβλιοθήκες και νοσοκομεία, αντί για τα γνωστά παλάτια που βλέπαμε εμείς μεγαλώνοντας λίγο πριν τους τίτλους τέλους. Συγγνώμη για το spoiler, αλλά δεν νομίζω να πείραξε πραγματικά κανέναν σας.

Έφτιαξα με τα παιδιά gingerbread σπιτάκι, το οποίο κολλήσαμε με βρώσιμη κόλλα και διακοσμήσαμε με τα κατάλληλα ζαχαροϋλικά (τα βρήκα όλα στο Flying Tiger Copenhagen). Τα παιδιά καταχάρηκαν την κατασκευή, εγώ καταχάρηκα με τη χαρά τους, τελικά μας διαλύθηκε γιατί το κακοποιήσαμε λίγο στο τέλος, αλλά δεν πειράζει, φτάνει που το κατασκευάσαμε. Πριν από λίγο που πήγαν για ύπνο δοκίμασα λίγο από τη σκεπή, έπειτα έφτιαξα ένα τσάι και βούτηξα μέσα κάτι πορτοπαράθυρα, μην στα πολυλογώ, τώρα που σου γράφω κοντεύω να φάω όλο το ακίνητο.

Έπαιξα πολύ ΥΠΕΡΑΤΟΥ και κυρίως έχασα, διότι πιστεύω πως κάτι πρέπει να πηγαίνει πολύ στραβά με εσένα αν είσαι γονιός και δεν αφήνεις το παιδί σου ενίοτε (αν όχι σχεδόν πάντα) να κερδίζει στα παιχνίδια που σου προτείνει να παίξετε.

Στόλισα μαζί με τα κορίτσια το πρώτο μας έλατο στο νέο σπίτι, το οποίο όμως δεν είναι ένα οποιοδήποτε έλατο, αλλά το έλατο της μαμάς μου, που το κουβάλησα κλαδί – κλαδί από το πατρικό μου, αφού η κούτα δεν χωρούσε επουδενί στο αυτοκίνητο. Διότι εκείνο μπορεί να μην έχει ρίζες, εγώ όμως έχω. Και τα κλαδιά του μπορεί να είναι ψεύτικα, αλλά τα δικά μου είναι ζωντανά και χοροπηδάνε, τραγουδάνε και στολίζουν φορώντας κόκκινους σκούφους. Και κάπως έτσι δύο δέντρα – ένα γενεαλογικό και ένα χριστουγεννιάτικο – ένωσαν το πριν με το μετά μου.