#YoursEliana: Αόρατη τέχνη, μικρές αποδράσεις, κακές συνήθειες και μια μηχανή που δεν δούλεψε όπως περίμενα
- 31 ΟΚΤ 2022
Αυτός είναι ένας άτυπος αποχαιρετισμός στον Οκτώβριο, τον πραγματικό μήνα προσαρμογής στη χειμερινή σεζόν (ας μην κοροϊδευόμαστε, ο Σεπτέμβριος στην Ελλάδα είναι ο τέταρτος μήνας του καλοκαιριού).
Ήταν ένας Οκτώβριος καλοσυνάτος, γεμάτος γλυκά φθινοπωρινά βράδια και ηλιόλουστες μέρες (που μας κράτησαν μακριά από το επερχόμενο θρίλερ «Το Άναμμα των Καλοριφέρ» – σύντομα και στην πόλη σας) και με ένα χορταστικό τριήμερο στο τέλος του, που τέλεσε χρέη ψυχικού ανεφοδιασμού για να την βγάλουμε καθαρή μέχρι τα Χριστούγεννα (54 μέρες και σήμερα, αλλά ποιος μετράει;). Και όσο ακόμα ρυθμίζω τα ρολόγια της κουζίνας και του αυτοκινήτου στη νέα ώρα (ευτυχώς που έγινε και αυτό, να σταματήσει η γκρίνια των παιδιών ότι τα ξυπνάω νύχτα να πάμε σχολείο), ιδού οι σημειώσεις από το τι συνέβη τις 7 μέρες που προηγήθηκαν.
Την εβδομάδα που πέρασε…
Είχα αφίξεις από Ρώμη. Ήρθε η ιταλική μας οικογένεια για mini διακοπές και η φιέστα ξεκίνησε ήδη από το αεροδρόμιο, όπου πήγα μαζί με τα κορίτσια για να τους προϋπαντήσουμε. Ήταν νυχτερινή η πτήση τους και οι μικρές κουτουλούσαν από νύστα, αλλά ταυτόχρονα χοροπηδούσαν από ενθουσιασμό και σκούπιζαν όλο το Ελ. Βενιζέλος με τα ακροβατικά τους. Είναι ωραίο το αεροδρόμιο. Πάντα είμαι εκεί χωρίς δεύτερη σκέψη για εκείνους που αγαπώ και πάντα χαίρομαι να υπάρχει κάποιος εκεί να με περιμένει όταν φτάνω. Απόρησαν οι κόρες που τις άφησα να ξενυχτήσουν τόσο και να βγουν εκτός προγράμματος, αλλά εν προκειμένω θεώρησα σημαντικότερο να διδαχθούν την αξία της έμπρακτης αγάπης, παρά να μη χάσουν μερικές ώρες ύπνου. Θυμήσου την πρώτη σκηνή του (σύντομα επίκαιρου) Love, Actually: στο αεροδρόμιο η αγάπη είναι all around.
Γιόρτασα την Εθνική Επέτειο εξηγώντας στην πεντάχρονη Βικτώρια πως οι Ιταλοί δεν είναι εχθροί μας και πως τους πολέμους τους ξεκινούν συγκεκριμένα πρόσωπα και όχι ολόκληρες χώρες και οι άνθρωποι που ζουν σε αυτές. Και όλα αυτά με αφορμή το ότι το παιδί γύρισε θλιμμένο από το νηπιαγωγείο, αφού είχε πει στην δασκάλα της μουσικής «εγώ δεν μπορώ να τραγουδήσω “κι εσύ και η Ιταλία, η πατρίδα σου η γελοία” γιατί είναι σαν να κοροϊδεύω τα ξαδέρφια μου». Τα κατάλαβε, ηρέμησε, έκανε την παρέλασή της, ζωγράφισε ελληνικές σημαίες και πάμε παρακάτω.
Επισκέφθηκα την υπαίθρια έκθεση σύγχρονης τέχνης Seeing The Invisible στον Εθνικό Κήπο. Ειλικρινά δεν νομίζω πως υπάρχει καλύτερη βόλτα να κάνει κανείς στη κέντρο της Αθήνας από τον Εθνικό Κήπο, πόσο μάλλον τώρα, που λαμβάνει χώρα αυτή η τόσο ενδιαφέρουσα έκθεση επαυξημένης πραγματικότητας, η οποία ταυτόχρονα συμβαίνει και σε βοτανικούς κήπους άλλων πόλεων, όπως του Τορόντο, του Τέξας, της Ιερουσαλήμ και άλλων.
Ήταν απλό και διασκεδαστικό: σκάναρα ένα QR code στην είσοδο του κήπου, κατέβασα το application και, μέσα από αυτό, ακολούθησα μια αόρατη διαδρομή, κατά τη διάρκεια της οποίας «συνάντησα» 14 αόρατα έργα τέχνης από σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως οι Αι Weiwei, El Anatsui, Ori Gersht και άλλοι.
Η ιδέα γεννήθηκε μέσα στην καραντίνα, όταν ο κόσμος έψαχνε πρωτότυπους τρόπους να χαρεί το «έξω» και ήρθε το θαύμα της τεχνολογίας να καλύψει (;) το έλλειμμα που δημιουργήθηκε από το κλείσιμο των μουσείων και χώρων τέχνης. Τα έργα δεν είναι πραγματικά εκεί – ζωντανεύουν μέσα από το tablet ή το κινητό σου – και ομολογώ πως ήταν κάπως άβολο να φωνάζω «πωπω!» και «ουάου, τέλειο!» στη μέση του πουθενά, αλλά ευτυχώς ήταν κι άλλοι άνθρωποι εκεί γι’ αυτό το σκοπό, οπότε δεν ήμουν εντελώς η Τρελή του Πάρκου. Η Ισαβέλλα και η Βικτώρια, πάντως, δεν εντυπωσιάστηκαν. Πέρα από μερικές ιαχές χαράς όταν πρωτοεμφανίζονταν στο κινητό τα digital installations, έδειξαν σαφώς μεγαλύτερο ενθουσιασμό για τα έργα τέχνης της φύσης, δηλαδή τις πάπιες, τις χήνες, τις γάτες και τις χελώνες, που ήταν πραγματικά εκεί, με σάρκα, οστά, φτερά και καβούκια και μπορούσαν να τα δουν, να τα ακούσουν, να τα φωνάξουν και να τα πιάσουν. Τα παιδιά ξέρουν.
Έφαγα φανταστικό brunch με τις αδερφές Χρυσικοπούλες και τα παιδιά μας στο New Taste στην ταράτσα του New Hotel – και νομίζω πως σιγά σιγά αυτό το blog μετεξελίσσεται και σε Οδηγό Αθηναϊκού Brunch διότι κάθε εβδομάδα έχω και ένα νέο αυγό να εκθειάσω. Αυτή τη φορά είναι τα τηγανητά αυγά με καπνιστή πανσέτα, σάλτσα ντομάτας και γραβιέρα Κρήτης και ναι, είναι τόσο πληθωρικά και γευστικά όσο ακούγονται. Όχι πως το New Taste burger με τυρί Comté και μαγιονέζα καπνιστής πάπρικας πάει πίσω, ούτε πως θα μείνεις παραπονεμένος αν κάνεις διατροφή και βολευτείς με τη σαλάτα κινόα. Σε κάθε περίπτωση, ό,τι κι αν παραγγείλεις, το σίγουρο είναι πως θα χορτάσεις design και θέα. Γενικό tip για τα εστιατόρια με τα παιδιά: πάντα, μα πάντα κουβαλάμε μαζί μας σύνεργα ζωγραφικής, μπλοκ και μαρκαδόρους ή κηρομπογιές – τις συγκεκριμένες σε σχήμα μονόκερου τις έχω βρει στο Zara Home.
Έφτιαξα plant-based burgers, κατάλληλα για χορτοφάγους και βγήκαν πραγματικά φανταστικά, χωρίς καμία σοβαρή διαφορά από τα κανονικά burgers. Έβαλα μπόλικη χειροποίητη burger sauce, τυρί, crispy κρεμμύδι και το αποτέλεσμα ήταν θαυμάσιο. Δεν είμαι έτοιμη να κόψω εντελώς το κρέας – γιατί πολύ απλά λατρεύω το κρέας, ειδικά το κόκκινο – αλλά θα ήθελα σιγά σιγά να το μειώσω. Το πρόβλημα, όπως λέει και ο Graham Hill σε μια παλαιότερη ομιλία στο Tedx, είναι πως η κοινωνία σε κάνει να πιστεύεις πως υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι: ή είσαι vegeterian ή δεν είσαι. Αλλά ίσως υπάρχει και τρίτος δρόμος.
Και μιας που είπα για συνήθειες, την εβδομάδα που πέρασε αναρωτήθηκα μήπως πρέπει να απεξαρτηθώ από τον πρωινό καφέ. Είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να κόψω, αλλά με κουράζει το να μην μπορώ να είμαι λειτουργική χωρίς καφέ (ναι, είμαι από αυτούς τους αντιπαθητικούς τύπους που δεν μιλιούνται αν δεν κυλήσει πρώτα καφεΐνη στο αίμα) και συνειδητοποιώ πως έχει επιπτώσεις στον χρόνο μου, στην τσέπη μου και στην καρδιά μου. Κυρίως στην καρδιά μου.
Θα ενημερώσω αν κάνω πρόοδο επάνω στο θέμα.
Απέδρασα από το Sin city, ένα από τα escape rooms του Mastermind και ανακάλυψα τι συνέβη στην καημένη την Μάρθα, που είχε εξαφανιστεί στην οδό Καρόρη, εκεί όπου υπάρχει πια μονάχα ένα ερειπωμένο creepy ιατρείο από το οποίο ακούγονται ομιλίες, φωνές, θόρυβοι και κραυγές (τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει πραγματικά, αλλά αυτό είναι το story του δωματίου και στο γράφω κι εσένα για να τσιμπήσεις). Ψάξαμε για στοιχεία έξω στον δρόμο, κλειστήκαμε στα ανατριχιαστικά δωμάτια, λύσαμε μυστήρια, αηδιάσαμε, γελάσαμε, και όλα αυτά όσο τα παιδιά ήταν κλεισμένα στο δωμάτιο απόδρασης Follow The White Rabbit και έψαχναν την Αλίκη; Τον λαγό; Τον τρελοκαπελά; Ούτε που κατάλαβα ακριβώς τι, αλλά από τις περιγραφές συμπέρανα πως πέρασαν υπέροχα ψάχνοντας απαντήσεις και λύνοντας γρίφους κατάλληλα για την ηλικία τους. Να πάτε, είτε για να παίξετε εσείς, είτε για να πιείτε καφέ στου Ψυρρή, όσα τα παιδιά σας είναι κλεισμένα εκεί κάτω και διασκεδάζουν.
Είδα την Μηχανή του Τούρινγκ με τον Ορφέα Αυγουστίδη στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου. Είχα ακούσει τόσα για την παράσταση από πέρυσι, οπότε φέτος δεν υπήρχε περίπτωση να μου ξεφύγει. Αυτό που κάνει ο πρωταγωνιστής επί σκηνής, μόνος του, για 90 λεπτά, είναι πραγματικά ένα ερμηνευτικό επίτευγμα. Κάθε παλαμάκι του δυνατού χειροκροτήματος που επακολούθησε του αξίζει – τουλάχιστον εγώ τον Αυγουστίδη χειροκροτούσα και όχι το κείμενο, που προσωπικά πιστεύω πως δεν εμβάθυνε αρκετά στην πολυσχιδή προσωπικότητα του Τούρινγκ. Ή αυτό μου έφταιγε ή την έφαγε την παράσταση το hype – πάντως τα χαρτομάντηλα στην τσάντα μου παρέμειναν στεγνά και η δίψα μου για μια συγκλονιστικά καλή θεατρική παράσταση, ανικανοποίητη.
Έφαγα στις τίμιες Σεϋχέλλες στο Μεταξουργείο και ήταν μια θαυμάσια βραδιά με ιδανικό καιρό για να κάτσεις στα τραπεζάκια έξω, να μιλήσεις, να γελάσεις και να διαφωνήσεις με εκείνους που εκτιμάς, ενώ προσγειώνονται στο τραπέζι σου μικρά, φαινομενικά «ταπεινά» πιάτα, μαγειρεμένα με μεγάλη μαεστρία. Όπως το δροσερό σεβίτσε ή η ψιλοκομμένη χταποδοσαλάτα, για να μη μιλήσω για το σταμναγκάθι με σταφύλια και ανεβατό Γρεβενών, που σε κάθε μπουκιά νόμιζες πως βρίσκεσαι σε παραθαλάσσιο ταβερνάκι στο αγαπημένο σου νησί. Πιθανότατα δεν θα πάω ποτέ για τρέλες στις Σεϋχέλλες, αλλά στον γαστρονομικό μου χάρτη μπήκαν σίγουρα.
Άκουσα το νέο single Time Bomb των Warhaus και το βρήκα λίγο πιο upbeat από το συνηθισμένο σέξι, cabaret ύφος του αγαπημένου Βέλγου (αν δεν σου λέει τίποτα το όνομα, ξεκίνα με τα The Good Lie, Dangerous και Machinery). Ακούγεται όμως πολύ ευχάριστα, ιδανικά την ώρα που έχεις μόλις βγει από το μπάνιο και ετοιμάζεσαι για βραδινή έξοδο.
Like rain that is dripping
A storm to arrive
Like a heart that is sticking
How you love me, baby, like the end of it is written inside
Καλή εβδομάδα σε όλους!
Yours, Eliana
