Ψυχοπαθείς δολοφόνοι, αλκαλικά μακαρόνια και «τα έσπασα όλα»

Το highlight της προηγούμενης εβδομάδας μου ήταν, φυσικά, το ντεμπούτο αυτού εδώ του blog, μαζί με το όλο το παρελκόμενο roller coaster συναισθημάτων: από την αγωνία του «θα μπει άραγε κανείς να με διαβάσει;» (συναίσθημα, σε διαβεβαιώνω, ανατριχιαστικά παρόμοιο με εκείνο του «θα έρθουν άραγε τα παιδάκια στο πάρτι μου;»), βρέθηκα στην απερίγραπτη χαρά του «όχι μόνο με διάβασαν, αλλά τους άρεσε κιόλας». Μια εβδομάδα μετά, η επίγευση είναι μόνο ευγνωμοσύνη για όλα τα μηνύματα ενθάρρυνσης που μου στείλατε – απορώ, πραγματικά, που την βρίσκετε όλη αυτή την γενναιοδωρία μέσα στα τόσα προβλήματα που σίγουρα θα έχετε και εσείς. Θα προσπαθήσω να την ανταποδώσω ευθύς αμέσως, μοιραζόμενη μαζί σας απλόχερα ό,τι συνέβη τις τελευταίες 7 μέρες και πιστεύω πως θα είχε κάποια αξία να το μάθετε.

Την εβδομάδα που πέρασε…

Ξεκίνησα το πολυσυζητημένο Dahmer για τη ζωή και τα πεπραγμένα του διάσημου serial killer της Αμερικής Jeffrey Dahmer (εγώ, πάντως, αγνοούσα την ύπαρξή του μέχρι που αποφάσισε να τον κάνει σειρά το Netflix). Κοντεύω σχεδόν να το τελειώσω, όχι γιατί βλέπεται “νεράκι” (κάθε άλλο – η πλοκή και η σκηνοθεσία είναι εξαιρετικά αργή, σχεδόν γαλήνια, επάνω σε ένα θέμα τουλάχιστον δύσπεπτο, που περιλαμβάνει βιασμούς, δολοφονίες, νεκροφιλία και κανιβαλισμό), αλλά γιατί με έναν παράξενο τρόπο η σειρά με «υποχρεώνει» να την συνεχίσω, μπας και καταφέρω να βγάλω κάποιο νόημα γύρω από το τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στο ανθρώπινο μυαλό όταν διαπράττει εγκλήματα που είναι τόσο σοκαριστικά, όσο είναι και η αποτυχία του συστήματος να τα αποτρέψει. Μια σειρά – ανατομία στο μυαλό ενός δολοφόνου, που το αγαπημένο του μάθημα στο σχολείο ήταν η ανατομία.

Συνομίλησα με την Νατάσα Θεοδωρίδου για την εκπομπή Ελένη, όπου είπαμε πολλά και ενδιαφέροντα, μεταξύ άλλων και για το βάρος που κουβαλάνε οι εργαζόμενες μάνες, σε όποιον τομέα κι αν διαπρέπουν. Και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα, ότι η Νατάσα δεν μου είπε τα τετριμμένα περί «θυσιών και άγχους να τα προλάβεις όλα» που έχω κατά καιρούς ακούσει, αλλά και έχω πει, αλλά ήταν απίθανα συνειδητοποιημένη επάνω στο κομμάτι της ανατροφής των δύο κοριτσιών της: δεν τις έβαλε ποτέ πολύ «μέσα» στη δουλειά της, αλλά τους είχε εξηγήσει πόσο πολύ λατρεύει αυτό που κάνει και πως δεν θα το άφηνε για κανένα λόγο.

Και είναι βέβαιη πως, στα μάτια των παιδιών της, μια επιτυχημένη, ολοκληρωμένη και χαρούμενη (και) από την επαγγελματική της ζωή μαμά, είναι το πιο υγιές πρότυπο για εκείνα. Οι υπόλοιπες γιατί δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να το εμπεδώσουμε;
(Τα live της ξεκινούν στις 21 Οκτωβρίου στην Ακτή Πειραιώς).

αλκαλικά μακαρόνια

Έφαγα (ξανά, μετά από καιρό) στο Nolan και θυμήθηκα πόσο πολύ αγαπώ αυτό το μικρό εστιατόριο στη συμβολή των οδών Βουλής και Απόλλωνος. Ήταν μια υπέροχη, φθινοπωρινή βραδιά, που μ’ ένα φουτεράκι ήσουν εντάξει, κάθισα σε ένα από αυτά τα τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο που χαζεύεις όλη την αθηναϊκή περατζάδα και έφαγα το επικό burger με τον crispy μπακαλιάρο και μαγιονέζα φρέσκου κρεμμυδιού με αγγουράκι τουρσί, το λαχταριστό Nolan Fried Chicken, που συνοδευόταν από βελούδινο πουρέ και τα «αλκαλικά» μακαρόνια (με με ρωτήσεις λεπτομέρειες, ξέρω πως είναι χειροποίητα ψημένα ζυμαρικά με baking soda, που έχουν καλύτερη υφή και είναι πιο ελαστικά χάρη στον τρόπο παρασκευής τους), κάπως καυτερά για τα γούστα μου μεν, πεντανόστιμα δε. Στο τέλος μας κέρασαν και έναν μπαμπά πασπαλισμένο με χρυσόσκονη, που λαμποκοπούσε περίπου όσο κι εγώ από χαρά όταν τους καληνύχτισα.

Αγόρασα για τις κόρες μου φουστανάκια για τα πρώτα τους φθινοπωρινά πάρτι από το αγαπημένο μου ελληνικό brand βρεφικών και παιδικών ρούχων, το Two In A Castle. Μπες να τα χαζέψεις και μέτρα, απλά, πόσες φορές θα μουρμουρίσεις «αχ, αυτό μακάρι να έβγαινε και σε κανονικό νούμερο για εμένα».

Τα έσπασα, κυριολεκτικά, στο ΛΙΜΠΑ, το πρώτο Δωμάτιο Οργής στην Ελλάδα. Ίσως να είχες ακούσει για αυτό, αλλά ήξερες κανέναν που να το έχει κάνει; Ε, τώρα ξέρεις εμένα. Το concept έχει ως εξής: Κατεβαίνεις σε έναν εντελώς underground χώρο σε ένα υπόγειο στου Ψυρρή, παίρνεις ένα καφάσι και «ψωνίζεις» αυτά που πρόκειται να σπάσεις – πιάτα, ποτήρια, τασάκια, βάζα και χαλασμένες συσκευές (εγώ μάζεψα – μεταξύ άλλων – ένα παλιό DVD player και ένα ηχείο). Φοράς γάντια και προστατευτική μάσκα, διαλέγεις τι μουσική θέλεις να ακούς (πήγα με κλασική μουσική), παίρνεις έναν λοστό και ξεκινάς.

Η εμπειρία σε μια φράση; Έχει πάρα πολλή πλάκα. Εικάζω πως αν έχεις και συσσωρευμένα νεύρα, ίσως να είναι και ευεργετικό. Εγώ δεν το βιώσα έτσι (παρότι στο τέλος αισθανόμουν μια πρωτόγνωρη χαλάρωση), αλλά δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο fun είναι να προσπαθείς να σπάσεις το βαζάκι της γιαγιάς σου, να μη σπάει με τίποτα το ριμάδι και να ψάχνεις μέσα στα συντρίμμια να το βρεις για να το εκδικηθείς (παρεμπιπτόντως εκεί, μέσα στα συντρίμμια, θα βρεις πολλά ηρωικά μπιμπελό που αντιστάθηκαν στην οργή των αγοραστών τους, οπότε μην παρα-φορτώσεις τέτοια, έχει άφθονα αν ψάξεις λίγο). Θα θυμάμαι για πάντα την στιγμή που έσπασα με λύσσα το ηχείο, ενώ παράλληλα ακουγόταν η Alla turca του Mozart, την οποία σιχαίνομαι από τα 13 μου, καθώς ήταν εξεταστέα ύλη για να περάσω τάξη στο πιάνο και την είχα παίξει περίπου 385 φορές.

Μάζεψα λιγότερες τρίχες από μαξιλάρια, βούρτσες, χτένες και σιφώνια (απ’ ότι μαζεύω συνήθως το φθινόπωρο που παραδοσιακά «μαδάω») και ευγνωμονώ τα Kerastase Genesis γι’ αυτό, που αποδεδειγμένα μειώνουν την τριχόπτωση και παράλληλα μυρίζουν ονειρεμένα.

Παρακολούθησα με τις κόρες μου στο σινεμά την ταινία Η DC Λεγεώνα από τα Σούπερ-Κατοικίδια και τη συστήνω ανεπιφύλακτα, καθώς είναι από εκείνες που περνάνε τέλεια και παιδιά, αλλά και γονείς, με πρώτου και δευτέρου επιπέδου χιούμορ και ατάκες. Ο Crypto, ο σκύλος του Superman, είναι εξίσου αήττητος -αλλά και εξίσου φλώρος – με το αφεντικό του και ένα σατανικό ινδικό χοιρίδιο απειλεί να τα καταστρέψει όλους και όλα. Βλέπεται πιο ευχάριστα από την μέση ταινία κινουμένων σχεδίων (και σίγουρα βλέπεται πιο ευχάριστα από το Dahmer).

Διάβασα πως σαν σήμερα (που γράφω αυτές τις γραμμές), 9 Οκτωβρίου, γεννήθηκε ο John Lennon και αναρωτήθηκα πώς θα ήταν να μην είχε πέσει νεκρός στα 40 του από τις σφαίρες ενός θαυμαστή του, να τον είχαμε ακόμα τριγύρω αυτόν τον χαρισματικό τύπο, παππού στα 82 του, να κάνει σπάνιες εμφανίσεις στην τηλεόραση μαζί με τον McCartney, να «υποδέχεται στη φάρμα του» περιοδικά διακόσμησης, να μιλάει για την παγκόσμια ειρήνη και να υπογράφει βιβλία για την θρυλική ζωή του.
Και να μας λέει, πού και πού, μερικά χαριτωμένα του, όπως αυτό: