10 πράγματα που κατάλαβα για τη ζωή (Boo Is A State Of Mind:04)

Μου αρέσει όταν οι άνθρωποι μεγαλώνουν έτσι.

Ήμουν πολύ κουρασμένη. Με 3 ώρες ύπνο από το προηγούμενο βράδυ και ξύπνημα στις 07:00 και έξω από το σπίτι από τις 08:30 και με άπειρες δουλειές και ας ήταν Σάββατο. Δεν έχει Σάββατα και Κυριακές τώρα με την προετοιμασία για το Madwalk. Θα πραγματοποιηθεί σε μια εβδομάδα ακριβώς και δεν υπάρχει χρόνος να χαθεί δευτερόλεπτο από την προετοιμασία.

Ήμουν δηλαδή ψιλοκομματάκια. Δεν ξενυχτάω και ποτέ…

Μα όσο γριούλα κι αν είμαι στην ψυχή δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω αυτό.

Πέρασα ονειρεμένα. Ήταν από τις βραδιές που τις κουβαλάς και ξυπνάς το επόμενο πρωί νιώθοντας λίγο καλύτερος άνθρωπος. Σίγουρα πιο ήρεμος αλλά και πιο ολοκληρωμένος.

Όση ώρα ήμουν εκεί και άκουγα και απολάμβανα, το μυαλό μου ήταν ελεύθερο να τρέξει σε όποια μονοπάτια ήθελε. Απίστευτο, αλλά εσείς ήσασταν ένα μονοπάτι. Εσείς αρχίσατε να μπαίνετε στην σκέψη μου.

Στην πραγματικότητα άρχισα να γράφω αυτό το κείμενο στο νου μου, το Σάββατο που μας πέρασε γύρω στις 23:15.

Αυτά είναι 10 πράγματα που κατάλαβα για τη ζωή ακούγοντας Αλκίνοο.

1. Νιώθω τυχερή που εκεί στα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου υπήρχε μουσική σαν αυτή του Αλκίνοου για να συνδέω τις μέρες μου, τα δραματικά συναισθήματά μου, τους πρώτους έρωτές μου και την επιθυμία μου να καταλάβω αυτόν τον κόσμο.

(αυτό το κείμενο διαβάζεται καλύτερα αν ακούς αυτό)

 

2. Με στίχους γεμάτους μεστές λέξεις και νοήματα διαφορετικά μεταξύ τους, γιατί είναι πολύ ωραία τα «Σε θέλω» «μάτια-καρδιά» «καίγομαι» αλλά μετά την χιλιοστή επανάληψη κινδυνεύουν να γίνουν λιγάκι μονότονα. Μου χρειαζόταν κάπου κάπου κι ένα «μαύρη σιωπή ενδύθηκες».

3. Οι καλλιτέχνες με πραγματική αξία και βάθος δε χρειάζονται στάλα δημοσίων σχέσεων. Φεύγουν από τα στενά και κολλημένα σύνορα του PR και πραγματοποιούν την πορεία τους χωρίς να χρειάζονται τίποτα έξτρα. Την τηλεόραση, τα εξώφυλλα, τα πολλά πολλά. Θα χρειαστούν κάποιον να τους εμπιστευθεί για την πρώτη ευκαιρία τους και θα είναι ας πούμε Έλληνες αλλά θα ταξιδεύουν στη Γερμανία και θα κάνουν τους ανθρώπους εκεί να θέλουν να μάθουν ελληνικά μόνο και μόνο για να μπορούν να καταλαβαίνουν σε βάθος τα νοήματα των τραγουδιών τους. Όπως έχουν κάνει πολλοί Γερμανοί για τον Αλκίνοο. Και το λέω γιατί μπορεί να αγαπάτε την τέχνη σας και να καίγεστε γι’ αυτήν και να μην έχετε γνωριμίες και να απογοητεύεστε και να μην ξεκινάτε ποτέ τη δημιουργία. Αλλά!

4. Αλλά χρειάζεσαι υπομονή! Ένας από τους σπουδαιότερους μουσικοσυνθέτες που έχουμε στη χώρα και συνεργάτης του Αλκίνοου, ο Γιώργος Καλούδης, πέρασε τα τελευταία 12 χρόνια της ζωής του μελετώντας  αδιάκοπα για να καταφέρει να μεταγράψει το έργο του Γ. Σ. Μπαχ «Σουίτες για σόλο βιολοντσέλο» σε κρητική λύρα! Καταλαβαίνετε; Συνειδητοποιείτε πόσα πολλά είναι 12 χρόνια από την ζωή κάποιου για να δουλεύει συνεχόμενα σε ένα έργο; Χρειάστηκε μάλιστα για να τα καταφέρει, να φτιάξει και την δική του εκδοχή κρητικής λύρας προσθέτοντας μια ακόμη χορδή. Και τα ξέρω όλα αυτά γιατί μας τα είπε ο Αλκίνοος και μας παρακάλεσε να κάνουμε λίγη ησυχία για να ακούσουμε μερικά λεπτά από αυτήν την δουλειά. Κάναμε, αλλά!

5. Αλλά κατάλαβα ότι είμαστε οι άτιμοι δύσκολο κοινό. Λίγο πιο εξωστρεφές από όσο ίσως αρμόζει σε κάποιες περιπτώσεις. Λίγο αγενούληδες. Δεν ξέρω και πώς να το γράψω να είναι και τρυφερούλι. Δεν σωπαίνουμε εύκολα για να ακούσουμε μια στιγμή. Ίσως δεν έχουμε εκπαιδευτεί τρομερά και σε αυτό. Αντέχουμε ωστόσο να σταματήσουμε για λίγο το μπίρι μπίρι αν μας το ζητήσει κάποιος ευγενικά και ωραία. Και το είπε πολύ ωραία ο Αλκίνοος προχθές.

 Όταν το κοινό σε τέτοιου είδους παραστάσεις μιλάει και προκαλεί θόρυβο, μοιάζει σα να ζητάς από έναν ζωγράφο, να ζωγραφίσει φορώντας παραμορφωτικά γυαλιά. Του δυσκολεύεις τη ζωή και εσύ δεν απολαμβάνεις στο τέλος το μέγιστο που θα μπορούσες.

6. Και μου αρέσει να αναλογίζομαι την προσωπική μου ευθύνη σε όλα αυτά τα πράγματα. Γιατί καθώς τον άκουγα άρχισαν να μου δημιουργούνται ποικίλες απορίες πρώτα ατομικά και μετά συλλογικά. Γιατί έπρεπε να τον δω τώρα live για να ψάξω μετά τις τελευταίες συνεντεύξεις του αλλά την ίδια στιγμή ξέρω με το νι και με το σίγμα να σας πω τις εξελίξεις για τις αλλαγές στο χρώμα και το μήκος των μαλλιών της Kim Kardashian; Γιατί δεν έχω διαβάσει ποτέ τα κείμενα που έχει γράψει; Γιατί πολλές φορές βαριέμαι το πιο δύσκολο και πηγαίνω αυθόρμητα στο πιο εύκολο;

7. Γιατί δε δίνω όλη την προσοχή που θα έπρεπε στις επιλογές μου; Το σκέφτηκα καθώς κάποια στιγμή από το διπλανό τραπέζι άκουσα κάποιον να λέει «Ρε τον θυμάστε τον Αλκίνοο στα Μπακούρια;». Τα «Μπακούρια» ήταν μια σουρεαλιστική κωμωδία που έπαιξε περίπου πριν χίλια χρόνια στον Αντέννα (το 1992) και στην οποία συμπρωταγωνιστούσαν ο Αλκίνοος με τον Τόνυ Δημητρίου και τον Δημήτρη Πιατά. Έχει κάτι μικρά αποσπασματάκια στο YouTube. Ωστόσο με χτύπησε σα σφαλιάρα αυτό. Έχουμε 2017 και κάποιος μπορεί ακόμη να θυμάται την επιλογή του Αλκίνοου από το 1992. Κάποιος μπορεί να ξέρει μόνο αυτό για εκείνον και να μην έχει ακούσει ποτέ ένα τραγούδι του. Και δεν κρίνω ως κακή την επιλογή του να παίξει σε εκείνη την σειρά. Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της το χιούμορ της, απλά υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι οι επιλογές μας σε τούτη την ζωή μπορεί να είναι πολύ πιο ουσιαστικές από ένα απλό YOL-άρισμα.

8. Και οι επιλογές μας δεν είναι μόνο η δουλειά μας. Είναι τα πάντα μας. Για να σας μεταφράσω και κάτι που βρήκα στο θαυμαστό κόσμο του ίντερνετ «Είμαστε τα βιβλία που διαβάζουμε, οι ταινίες που βλέπουμε, η μουσική που ακούμε, οι άνθρωποι που συναντάμε, τα όνειρα που κάνουμε, οι συζητήσεις στις οποίες συμμετέχουμε. Είμαστε όλα όσα επιλέγουμε να κρατήσουμε και να πάρουμε από όλα αυτά. Είμαστε ένα σύνολο από κάθε εμπειρία που είχαμε στη ζωή μας . Είμαστε η κάθε μας μέρα. Γι’ αυτό ας βυθιστούμε σε μια θάλασσα γνώσης και ύπαρξης. Ας επιτρέψουμε τις λέξεις να τρέξουν μέσα στις φλέβες μας και ας αφήσουμε όλα τα χρώματα να γεμίσουν το μυαλό μας.» είπε κάποιος στα εγγλέζικα και ναι. Δεν είχε άδικο.

9. Κατάλαβα επίσης εκεί στο Κύτταρο προχθές, εκεί που περίμενα να ξεκινήσει η παράσταση και σχεδόν έκλειναν τα μάτια μου από την κούραση, και πάλευα την σκέψη ότι θα ταλαιπωρηθώ να μείνω ξύπνια, ότι η τέχνη σε ξεκουράζει. Αληθινά.

Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα, τα αυτιά μου ήταν ορθάνοιχτα σε αυτό που ζούσα και ξαφνικά δεν είχα κούραση. 

10. Και στο τέλος, στο τέλος της παράστασης, στο τέλος του κειμένου που γραφόταν ήδη στο μυαλό μου, στο τέλος που άνοιξαν τα φώτα, κατάλαβα ότι έχουν ειπωθεί ήδη όλα. Ό,τι κι αν πω στη ζωή μου εγώ, κάποιος άλλος το έχει ήδη πει. Το έχει πει καλύτερα. Ίσως πιο ολοκληρωμένα. Τα κείμενα και τα τραγούδια αποδεικνύουν ότι οι σκέψεις είναι συλλογικές. Η ανθρώπινη φύση ατελής και υπέροχη, φωτεινή και σκοτεινή ταυτόχρονα, από την πρώτη της στιγμή και αυτό με ματαίωσε πολύ τρυφερά… τόσο ώστε για ακόμη μια φορά στη ζωή μου να σκεφτώ, για να μπορώ να το αντέξω ότι ναι, είμαστε σπουδαίοι.

Αλλά δεν είμαστε πιο σπουδαίοι από κανέναν άλλον.

 

boo!

Πι.Ες. Αν θέλετε να ανακαλύψετε περισσότερα πράγματα για τον Γιώργο Καλούδη  μπορείτε εδώ: http://enallaktikidrasi.com/2017/01/giorgos-kaloudis-krhtiki-lira-sunanta-bach/

Πι.Ες.2 Αν θέλετε να διαβάσετε ένα κείμενο του Αλκίνοου, μπορείτε να ξεκινήσετε από αυτό που ήρθε μάλιστα ξανά στην επιφάνεια πριν από μερικές ημέρες ενώ ο ίδιος το είχε γράψει πριν από 5 χρόνια: http://www.lifo.gr/articles/mikropragmata/136151