Αύγουστος Κορτώ: Η απόπειρα αυτοκτονίας, οι μαρτυρικοί μήνες κατάθλιψης και ο θυμός προς τη μητέρα του

«Έχω αναμετρηθεί με τον θάνατο, με τον τρόπο μου», ανέφερε στην αρχή ο Αύγουστος Κορτώ που μίλησε για την απόπειρα αυτοκρονίας που είχε κάνει το 2016. «5-6 λεπτά αφότου πήρα τα χάπια, είπα ότι “κακώς τα πήρα”. Πήρα τρέχοντας το ΕΚΑΒ, το οποίο ήρθε πραγματικά μέσα σε ένα 5λεπτο», πρόσθεσε στη συνέχεια ο ίδιος που αντέδρασε σχεδόν αντακαλαστικά στην ίδια του την απόπειρα αυτοκτονίας, ενώ αποκάλυψε πως προσπάθησε να προκαλέσει μάταια στον εαυτό του εμετό.

Αύγουστος Κορτώ: Η απόπειρα αυτοικτονίας που έκανε

«Έπρεπε να πάω αμέσως στο νοσοκομείο για να γίνει η πλύση στομάχου. Στο μεταξύ κάποια χάπια είχαν απορροφηθεί κάποια είχαν διαλυθεί οπότε έπρεπε να νοσηλευτώ για τρεις μέρες. Επομένως, ακολούθησε ο δρόμος της νοσηλείας και μετά της θεραπείας», συμπλήρωσε ο συγγραφέας.

Όσο για τις σκέψεις του μέχρι να έρθει το ΕΚΑΒ, ο Αύγουστος Κορτώ είπε: «Οποιοσδήποτε φτάνει στην απόπειρα, δεν το κάνει επιπόλαια ή σπασμωδικά. Πάντοτε προηγείται μια περίοδος πολύ μεγάλου πόνου και κατάθλιψης. Ακόμα και αν δεν έχει γίνει αντιληπτή ως περίοδος κατάθλιψης. Είναι η σοβαρότερη και πιο μοιραία κατάληξη μίας βαριάς, ψυχικής αρρώστιας που λες “δεν αντέχω άλλο”. Αυτό που είπε η μάνα μου και όλοι οι αυτόχειρες.

Εγώ διαπίστωσα λίγα λεπτά αφότου πήρα τα χάπια, ότι παρότι πριν 5 λεπτά πίστευα ότι δεν υπάρχει ελπίδα πουθενά, τελικά πάντοτε υπάρχει ελπίδα. Το άλλοθί μου ήταν 8 μαρτυρικοί μηνες κατάθλιψης. Ήταν η τέταρτη φορά στη ζωή μου, μέσα σε μια 20ετία που περνούσα κλινική κατάθλιψη και είχα κουραστεί πάρα πολύ».

«Η κατάθλιψη δεν είναι μονόδρομος και ισόβια καταδίκη σε καμία περίπτωση»

«Αν δεις έναν καταθλιπτικό στο σπίτι του, που δεν σηκώνεται όλη μέρα από το κρεβάτι και από τον καναπέ, θα σου φανεί περίεργο όταν σου πει ότι “είμαι πάρα πολύ κουρασμένος”. Αλλά αυτό συμβαίνει. Είναι λες και η ψυχή είναι ένας μυς που καταπονείται φρικτά.

Είναι σαν όργανο μέσα στο στήθος σου που το νιώθεις να πονάει. Αλλά φυσικά υπάρχει -όχι μόνο ελπίδα- αλλά αντιμετώπιση και θεραπεία. Όσο βαριά και αν είναι η κατάθλιψη, με την έγκαιρη και κατάλληλη ψυχοθεραπευτική και φαρμακευτική αγωγή, δεν είναι μονόδρομος και ισόβια καταδίκη σε καμία περίπτωση», ανέφερε μετά.

«Ο ψυχισμός έχει την τάση να νοσεί και να φθείρεται. Ωστόσο, όλα αντιμετωπίζονται. Έχουμε καλούς γιατρούς στην Ελλάδα, ψυχική και ψυχαναλυτική επάρκεια και καλά φάρμακα», πρόσθεσε στη συνέχεια ο Αύγουστος Κορτώ, αντιπαραβάλλοντας την εποχή που νόσησε η μητέρα του, με τη σύγχρονη εποχή που η ιατρική επιστήμη έχει εξελιχθεί ώστε όλες οι ψυχικές ασθένειες να είναι αντιμετωπίσιμες.

Το στίγμα του παρελθόντος για τους ψυχικά ασθενείς

«Από πότε άρχισες να νιώθεις αυτά τα συναισθήματα;», ρώτησε έπειτα η Νάνσυ Ζαμπέτογλου. «Μέχρι να νοσήσω στα 20-21, δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα είχα και εγώ τέτοια ευαισθησία. Αφενός ήταν άρνηση, αφετέρου διαφέραμε πολύ με τη μάνα μου.

Τώρα η Κατερίνα, ως αδιάγνωστη διπολική από την εφηβεία της, σε μια Ελλάδα με πανίσχυρο στίγμα, που ο κόσμος έκρυβε τα ψυχικά του προβλήματα, ακόμα και από τους οικείους του, δεν έλαβε ποτέ σοβαρή θεραπεία», απάντησε ο Αύγουστος Κορτώ και στη συνέχεια αναφέρθηκε στα βαριά φαρμακευτικά σκευάσματα που οι γιατροί χορηγούσαν στη μητέρα του, τα οποία την «μετέτρεψαν σε ζόμπι».

«Γι’ αυτό και όταν αισθανόταν καλά, σταματούσε να τα παίρνει για ένα χρονικό διάστημα. Ακολουθούσε αυτή η ταλάντωση της διπολικότητας», πρόσθεσε ο ίδιος και έπειτα τόνισε: «Όλα αυτά ήταν μια δίαχυτη, αόριστη, ανεξήγητη κατάσταση. Η μαμά, η Κατερίνα έχει τα νεύρα της. Δεν είχα και κανέναν άλλο. Δεν ήξερα ότι θα μπορούσε να βρει έναν καλό γιατρό, έναν καλό ψυχοθεραπευτή».

Ο εθισμός της μητέρας του στα ηρεμιστικά και τα υπνωτικά φάρμακα

«Η Κατερίνα ήταν τόσο καταπονημένη που δεν ήθελε να σκαλίσει το παρελθόν. Δεν ήθελε, κατά βάθος, την ψυχοθεραπεία. Ήθελε την συμπτωματική θεραπεία των φαρμάκων και δη των ηρεμιστικών και των υπνωτικών. Ήθελε στις φάσεις που ήταν χάλια και ήθελε να πίνει, να παίρνει τα χάπια, να γίνεται κόκκαλο και να πέφτει για ύπνο. Βέβαια, αυτό με τα χρόνια, είχε ως συνέπεια την ανοχή σε αυτά τα φάρμακα και την κατανάλωση όλο και περισσότερων για να μπορέσει να κοιμηθεί και να μαστουρώσει.

Από ένα σημείο και μετά, στην εφηβεία, που ξεκίνησα να καταλαβαίνω, συνειδητοποίησα ότι η μάνα μου έχει κάτι σοβαρό και δεν θα έχει καλό τέλος. Έζησα πολλές φορές τον φόβο της απώλειας τουλάχιστον πέντε φορές μέχρι να τελειώσω το Λύκειο», είπε ο Αύγουστος Κορτώ για τον εθισμό και τη σταδιακή ανοσία της μητέρας του, σε έναν συγκεκριμένο τύπο φαρμάκων.

Αύγουστος Κορτώ: «Είχε κάνει αρκετές απόπειρες. Με τον πατέρα μου τη βρίσκαμε συνήθως»

«Είχε κάνει αρκετές απόπειρες. Με τον πατέρα μου τη βρίσκαμε συνήθως», πρόσθεσε μεταξύ άλλων. «Έχω δει τα πάντα. Δηλητηρίαση με αλκόολ, δηλητηρίαση με νερό. Την έχω δει σε κλινικές. Τα τελευταία χρόνια που είχε ξεκινήσει να έχει αλλοιώσεις στον εγκέφαλο από το αλκόολ και τα χάπια. Το πιο σκληρό ήταν σε μια από αυτές τις κλινικές που είχα πάει να τη δω, στον τελευταίο χρόνο της ζωής της, δεν με αναγνώριζε. Χρειάστηκε να πάω 2-3 φορές για να καταλάβει ότι ήμουν ο γιος της.

Είχα πάψει να ελπίζω πολύ νωρίτερα. Το έβλεπα να έρχεται. Αλλά όσο κι αν λες ότι είσαι προετοιμασμένος για τον θάνατο του γονιού σου, ποτέ δεν είσαι απόλυτα προετοιμασμένος. Και ιδίως όταν ο θάνατος του γονιού σου, συμβαίνει με έναν τρόπό τόσο τραγικό και τραυματικό. Για χρόνια την κατηγορούσα αλλά δεν την κατηγορώ πια», ανέφερε ο Αύγουστος Κορτώ για τα τελευταία χρόνια ζωής της μητέρας του.

Αύγουστος Κορτώ: «Ήξερε ότι όταν πήρε γύρω στα 450 χάπια, ήξερε ότι θα την έβρισκα εγώ»

«Ήμουν θυμωμένος (με τη μητέρα μου) γιατί επέλεξε μια χρονική συγκυρία πάρα πολύ άσχμημη για εμένα. Καταλαβαίνω ότι είχε φτάσει σε απόγνωση. Δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Δεν άντεχε να το αναβάλλει περισσότερο. Έχω βρεθεί σε αυτήν τη θέση. Απλώς, εκείνες τις μέρες, έτυχε ο πατέρας μου να λείπει στην Αθήνα και ήξερε ότι όταν πήρε γύρω στα 450 χάπια, ήξερε ότι θα την έβρισκα εγώ», δήλωσε ο Αύγουστος Κορτώ για τον λόγο που είχε θυμώσει στη μητέρα του.

«Γι’ αυτό, της ήμουν θυμωμένος πάρα πολλά χρόνια. Τώρα πια καταλαβαίνω ότι αυτή η εμμονή με τη συγχώρεση έχει αξία, αλλά επειδή είναι μια χριστιανική αρετή, πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν έχουμε τις αρετές του Χριστού. Και εξάλλου, δεν χρειάζεται πάντα να συγχωρούμε τους άλλους. Αν αγαπάμε κάποιον, αρκεί να τον καταλάβουμε», είπε μεταξύ άλλων ο ίδιος.