Ελένη Ράντου: Η συγκινητική φωτογραφία με την ανοϊκή μαμά της. «Αγκαλίτσα μου»
- 2 ΜΑΙ 2024
Μία συγκινητική φωτογραφία επέλεξε να δημοσιεύσει η Ελένη Ράντου, μαζί με τη μαμά της, με αφορμή τη Μεγάλη Εβδομάδα. Η δημοφιλής ηθοποιός, η οποία είναι φροντιστής της μητέρας της -εδώ και περίπου 6 χρόνια – έχει μιλήσει στο παρελθόν, για τη μάχη που δίνει η γυναίκα που την έφερε στον κόσμο με την άνοια.
Η Ελένη Ράντου θέλοντας να στείλει ένα μήνυμα ευαισθητοποίησης για τις ημέρες του Πάσχα, δημοσίευσε την τρυφερή φωτογραφία μαζί της στο Facebook και έγραψε χαρακτηριστικά: «Αγκαλίτσα μου. Aυτές τις μέρες μάς έχουν περισσότερη ανάγκη. Και τους έχουμε κι εμείς!».
Σε παλαιότερη ανάρτηση, με αφορμή τον Σεπτέμβριο, τον μήνα ευαισθητοποίησης για τη νόσο του Αλτσχάιμερ, είχε αναφερθεί στο πρόβλημα υγείας της μητέρας της, αλλά και στο πώς είναι να έχει κάποιος δικός του άνθρωπο με άνοια. «Κάποιος είπε κάποτε ότι όταν αγαπάς κάποιον με άνοια τον χάνεις όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Πότε διαγνώσκονται, πότε περνάνε από διαφορετικά στάδια, πότε χρειάζονται θεραπεία και πότε πεθαίνουν. Αυτό λέγεται “απώλεια Ambigua”.
Δεν θα ευχόμουν άνοια σε κανέναν. Καθώς ο εγκέφαλος πεθαίνει αργά, αλλάζει σωματικά και τελικά ξεχνά ποιοι είναι οι αγαπημένοι τους. Μπορεί να καταλήξουν να είναι κατάκοιτοι χωρίς να κινούνται και να μην τρώνε ή να πίνουν», είχε γράψει τότε η Ελένη Ράντου μιλώντας για τη σταδιακή και οδυνηρή κλιμάκωση της άνοιας.
Σε πρόσφατη συνέντευξη, η γνωστή ηθοποιός εξομολογήθηκε ότι, απευθύνθηκε σε ψυχίατρο, προκειμένου να ανταπεξέλθει σε αυτή τη συνθήκη και εκείνος της έδωσε δύναμη. «Αν οφείλεται η “κατάθλιψη” μας σε μια απώλεια, δεν είναι κατάθλιψη, είναι πόνος. Μην το μπερδεύουμε. Επειδή τώρα χάνω σιγά-σιγά και την μαμά μου, πήγα σε έναν ψυχίατρο για βοήθεια, γιατί ένιωθα να τρελαίνομαι. Ο ψυχίατρος με λύτρωσε, γιατί μου είπε: δεν έχετε κατάθλιψη και δεν θέλετε φάρμακα, πονάτε, απλώς φοβάστε πόσο πολύ πονάτε».
Και πρόσθεσε: «Επειδή είναι με άνοια και δεν μπορεί να παίρνει εκείνη τις αποφάσεις, αισθανόμουν ότι έχω μια ευθύνη περισσότερη για τις αποφάσεις μου και για τον τρόπο που θα διαχειριστούμε την ασθένεια της. Από ιατρικά μέχρι πρακτικά θέματα. Ένιωσα κάπου ότι θόλωσε η κρίση μου, μήπως κάτι δεν κάνω σωστά και μήπως “την στείλω” μια ώρα αρχύτερα αν δεν πάρω την σωστή απόφαση».
