Ελένη Ράντου: «Νιώθω να απαγορεύομαι ως είδος»
- 30 ΑΠΡ 2020
Αυτές τις μέρες στα social media κυκλοφορεί η φωτογραφία ενός γκραφίτι που λέει: «Αν πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες είναι άχρηστοι σκέψου να περνάς την καραντίνα σου χωρίς βιβλία, ταινίες, μουσική και ζωγραφιές». Η αλήθεια είναι ότι η ζωή χωρίς την τέχνη μπορεί να γίνει αβάσταχτα ανιαρή. Και ήρθε η ώρα να τη ζήσουμε. Θα είναι ένα παράξενο καλοκαίρι, αλλά προέχει πάντα η υγεία μας. Κι οι καλλιτέχνες όσο κι αν πονούν από το γεγονός ότι λείπουν από τις επίσημες αναφορές για την επιστροφή στη «νέα κανονικότητα» είναι από τους λίγους πολίτες που έχουν στηρίξει τόσο το μήνυμα «Μένουμε Σπίτι». Η Ελένη Ράντου μοιράστηκε τις σκέψεις της για το πάντα αβέβαιο και πλέον «επικίνδυνο» επάγγελμά της στον καιρό του κορονοϊού.
Αυτό θα είναι το πρώτο μας καλοκαίρι χωρίς συναυλίες, χωρίς Επίδαυρο, χωρίς Ηρώδειο, χωρίς φεστιβάλ. Θα είναι το πρώτο καλοκαίρι που η Ελένη Ράντου θα το περάσει σε καλλιτεχνική αδράνεια. Και θέλησε να μιλήσει για το πώς η ζωή συνεχίζεται στην Ελλάδα χωρίς τις δράσεις των καλλιτεχνών της.
«Και τελικά η ζωή συνεχίζεται χωρίς εμάς. Η στιγμή μας αποφεύγει», ανέφερε αρχικά η Ελένη Ράντου στην ανάρτησή της στο Facebook. «Είμαστε συνώνυμο του μαζί, της αγκαλιάς, των σταγονιδίων που προκαλεί το γέλιο ή το κλάμα σας. Φέρνουμε τον κόσμο κοντά. Να ακουμπάει ο ένας στον άλλον. Κι αυτό δεν επιτρέπεται στην παρούσα συνθήκη», ανέφερε στη συνέχεια.
Όπως είπε η Ελένη Ράντου, οι καλλιτέχνες: «Είμαστε με έναν τρόπο τρομοκράτες. Σπέρνουμε τρόμο με την μεταδοτικότητα της τέχνης μας. Άρα προσωρινά εκτός λειτουργίας και σε αναγκαστική επ’ αόριστον άδεια άνευ αποδοχών».
Η κατάσταση των καλλιτεχνών της χώρας μας είναι αυτή. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν συνάψει συμβάσεις που τους επέτρεπαν να πάρουν το κρατικό βοήθημα των 800 ευρώ. Είναι άνθρωποι που όποια επαγγελματικά σχέδια είχαν γι’ αυτό το καλοκαίρι κατάρρευσαν. Είναι άνθρωποι που έχουν συνηθίσει τους όρους «κρίση» και «αβεβαιότητα» πολύ πριν από όλους εμάς τους υπόλοιπους. Κι έιναι κι άνθρωποι πάνω απ’ όλα όπως όλοι μας, με ανάγκες και επιθυμίες.
«Κι αφού δύο πράγματα αγάπησα, το θέατρο και τα ταξίδια», αναφέρει στη συνέχεια η Ελένη Ράντου, «νιώθω ν’ απαγορεύομαι ως είδος. Απειλώ τη δημόσια υγεία. Προσωρινά -για πόσο άραγε;- κλειστή». Για όχι πολύ ελπίζουμε κι ευχόμαστε. Γιατί η ζωή μας χωρίς τέχνη και χωρίς τους καλλιτέχνες μας είναι αβάσταχτα ανιαρή.