Γιώργος Κιμούλης – Θοδωρής Αθερίδης: Το πολιτισμένο debate τους για την πανδημία
- 2 ΑΠΡ 2020
Ποια διαδικτυακή εκπαίδευση; Ο Γιώργος Κιμούλης και ο Θοδωρής Αθερίδης παρέδωσαν τα δικά τους μαθήματα έκθεσης και διεύρυνσης του λεξιλογίου μας, με έναν και μόνο διάλογο στο Facebook. Αφορμή στάθηκε ένα σύντομο status update του Γιώργου Κιμούλη στο οποίο ανέφερε μία διαφορετική άποψη για την πανδημία του κορονοϊού και την ερμηνεία της σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Οι δυο ηθοποιοί διασταύρωσαν τις απόψεις τους κι έκαναν ένα πολιτισμένο debate που έληξε σε emoji καρδούλες.
«Η “πανδημία” ως εργαλείο περίσπασης, στοχεύει στη φυσικοποίηση της κρίσης», έγραψε στο Facebook ο Γιώργος Κιμούλης και αρκετά likes και shares μετά ο Θοδωρής Αθερίδης μπήκε στο status για να σχολιάσει «Ουάου». «Διαφωνείς;» τον ρώτησε ο Γιώργος Κιμούλης και οι δύο ηθοποιοί και σκηνοθέτες συνέχισαν τον διάλογό τους ως εξής:
Θοδωρής Αθερίδης: Όχι ούτε καν μου χε περάσει απ το μυαλο.
Θοδωρής Αθερίδης: Και η πανδημία του 1918; Ο λοιμός των Αθηνών; Η πανώλη στον μεσαίωνα; Θέλω να πω συμβαίνει στην φύση κατά περιόδους η ανθρωπότητα να δέχεται τέτοια επιθεση.
Γιώργος Κιμούλης: Οκ.
Γιώργος Κιμούλης: Τι σχέση έχει αυτό που έγραψα, μ’ αυτό που λες, ρε συ; Αντιπαρερχόμενος τις διαφορετικές χρονικές περιόδους που αναφέρεις, όπως και το πώς εμφανίζεται γενικά και αόριστα στη… φύση, εγώ μίλησα για “φυσικοποίηση” της Κρίσης σε οικονομικοκοινωνικό επίπεδο. Το post μου είχε σχέση με το προηγούμενο περί μετάλλαξης του ανθρωπολογικού τύπου. Στην εδραίωση του homo habitus. Ο άνθρωπος που θα τα συνηθίζει όλα, μόνο και μόνο για να μπορεί να θεωρείται «ρεαλιστής».
Θοδωρής Αθερίδης: Θέλω να πω ότι το βλέπω εντελώς ανάποδα. Ότι δεν πέτυχε το παγκόσμιο εργατικό κίνημα επετεύχθη ως γενική απεργία από την πανδημία. Βάλλονται οι έχοντες κατά κανόνα. Οι εργάτες εννοειται πως θα πληρώσουν το τίμημα μιας γενικευμένης επ αορίστου απεργίας. Μ’ ελπίδα βλέπω τα ερχόμενα!!!
Θοδωρής Αθερίδης: Οκ τότε. Δεν κατάλαβα συγχώρεσέ με.
Γιώργος Κιμούλης: Σε συγχωρώ (plus emoji που κλαίει από τα γέλια κι ένα που στέλνει φιλί).
Γιώργος Κιμούλης: Τώρα διάβασα το σχόλιο σου περί «απεργίας» – άρα κατάλαβες τι έγραψα. Θοδωρή μου, 1. δε γίνεται να πιστεύεις πως με όλο αυτό «βάλλονται οι έχοντες και κατέχοντες»; Και δεύτερον ούτε ως αστείο δεν κάνει να το αναφέρουμε ως.. «απεργία». Μάλλον lock out είναι.
Θοδωρής Αθερίδης: Ναι αλλά είδες εσυ κάπου στον πλανήτη να υπάρχει «κάτι» που να απειλεί τον ιμπεριαλισμό ή τον εκχυδαϊσμό της παγκοσμιοποίησης; Λύνουν και δένουν κι ο homo έχει γίνει habitus εύκολα και γρήγορα απο καιρό τώρα. Αυτήν την πανδημία νομίζω πως είναι επικίνδυνο να την εργαλιοποιησει το όποιο κέντρο εξουσίας γιατί μόνον τότε θα υπάρχει γενικευμένη αντίδραση εν αιθρία… Αυτή είναι η αισιόδοξη μάτια μου.
Γιώργος Κιμούλης: Καταλαβαίνω τι λες (και αγαπάω που τα βλέπεις αισιόδοξα), απλώς εγώ πιστεύω πως α) Εργαλειοποίηση μπορεί να γίνει μόνον απ’ αυτούς που έχουν τα εργαλεία και β) Όχι μόνον έχει αρχίσει, αλλά συνεχίζεται μια χαρά και τα «μεσαιωνικά» αποτελέσματα της θα τα δούμε λίαν συντόμως. Σε φιλώ.
Θοδωρής Αθερίδης: Emoji καρδιά.
Τα χρήσιμα μαθήματα του διαλόγου που ανέπτυξαν ο Θοδωρής Αθερίδης και ο Γιώργος Κιμούλης
Πέρα από το γεγονός ότι είναι αν μη τι άλλο κάτι πολύ διαφορετικό να βλέπεις δύο καλλιτέχνες να μην αντιπαρατίθενται για ζητήματα τέχνης αλλά για ζητήματα κοινωνικοπολιτικά, ο διάλογος μεταξύ Θοδωρή Αθερίδη και Γιώργου Κιμούλη σε μαθαίνει δυο τρία πράγματα περί πολιτισμένης διαφωνίας.
Το πρώτο και κύριο είναι ότι αυτός ο διάλογος διεξάγεται χωρίς κανέναν χαρακτηρισμό του ενός προς τον άλλο για τις διαφορετικές απόψεις του. Το δεύτερο είναι ότι και οι δύο αναγνωρίζουν ότι οι απόψεις τους είναι προσωπικές και δεν χρειάζεται να πάρουν προσωπικά τη διαφωνία του άλλου (εξού και η κατάληξη είναι μόνο μία καρδιά που υποδηλώνει το «ό,τι είπαμε νερό κι αλάτι του πράγματος»). Ίσως βέβαια να βοηθά το γεγονός ότι παρά τις διαφωνίες τους, οι αγωνίες που εκφράζουν είναι κοινές, αν προσέξεις τον διάλογο τους ξανά. Το τρίτο είναι ότι αφού εξέφρασαν τις απόψεις τους, συνέχισαν τον διάλογό τους επιχειρηματολογώντας ο καθένας υπέρ της δικής του. Όταν ένιωσαν ότι ολοκλήρωσαν όσα είχαν να πουν, αποχώρησαν χωρίς να εξαντλούν το θέμα.
Το τέταρτο αφορά το λεξιλόγιο. Είναι ωραίο να χρειάζεται καμιά φορά να επισκεφθείς κάποιο φιλοσοφικό λεξικό ή άλλες πηγές με αφορμή ένα status στο facebook. Όπως και να έχει αυτή είναι μια ωραία πλευρά του διαλόγου που διεξάγεται σε τέτοια δημόσια πεδία. Ακόμα κι αν κάποιοι όροι που χρησιμοποιούνται είναι πρωτόγνωροι όπως αυτός του homo habitus.
Πάντως για την ιστορία και για να σου λυθούν και οι απορίες περί “homo habitus” ο Γιώργος Κιμούλης είχε γράψει ξανά στο Facebook στις 22 Μαρτίου για την πανδημία. Στο status του γινόταν φανερό ότι δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα του αυτοπεριορισμού στο σπίτι.
«Στον αποκλεισμό μας (γιατί τώρα έτσι οφείλουμε να κάνουμε – το αντίθετο αυτή τη στιγμή θα ήταν εγκληματικό!), τουλάχιστον ας μη σταματήσουμε να σκεφτόμαστε», έγραφε. «Γιατί αν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε, θα συνηθίζουμε πλέον τα Πάντα και το επόμενο βήμα θα είναι η εδραίωση (η διαμόρφωση έχει ήδη αρχίσει εδώ και καιρό) του νέου ανθρωπολογικού τύπου: ο συνηθίζων τα πάντα… είμαστε δύο βήματα απ’ την ολοκλήρωση του… homo habitus», συμπλήρωνε.
